ปฏิบัติการลับ กำจัดยัยโชตะค่อน

ฉันตื่นขึ้นมาในห้องสีขาวที่มีแต่อะไรหลายๆอย่างปนอยู่รวมกันจนเหมือนลังหนู ภายในห้องมีโต๊ะหนังสือที่เต็มไปด้วยมังงะและหนังสืออนิเมะ ปลายเตียงมีแต่กองหนังสือและขยะที่รวมกันจนทำให้ห้องมีกลิ่นแปลกประหลาด

ฉันค่อยๆลุกขึ้นพรางสายตามองไปรอบห้องเพื่อทบทวนความทรงจำว่าทำไมห้องฉันถึงได้มีแต่ของแบบนี้เต็มไปหมด

เมื่อรวบรวมความทรงจำจนครบแล้ว ฉันก็ค่อยๆลุกขึ้นยืน ชุดที่ฉันใส่คือชุดกระโปงยาวสีขาวที่ดูสะอาดเพียงอย่างเดียวในห้อง

ฉันคงจะดูเหมือนเป็นคนหมกมุ้นและเบื่อหน่ายโลกสินะ แต่ว่าเปล่าเลย ช่วงเช้าของทุกๆวันตัวฉันจะเป็นคนที่เงียบจนแทบไม่พูดอะไรตั้งแต่6.00-7.00นั้นละ

เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพราะเมื่อเลยเวลาที่บอกไปฉันจะเป็นคนที่แสนเฮฮา สนุกสนานและเป็นคนโลกสวยน่ะสิ ประหลาดใช่ไหมละ

แต่เอาเถอะเรื่องแบบนี้คงไม่สำคัญเท่าไร เมื่อฉันคิดอะไรต่อมิอะไรเสร็จฉันก็เดินไปปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างเฉื่อยช้าเพราะว่าพึ่งตื่นนินะ ก็ไม่แปลกหรอก

เมื่อฉันทำธุระส่วนตัวเสร็จฉันก็เดินลงมาจากห้องนอนแล้วเดินออกไปจากบ้านเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆที่ต้องอยู่ในเมืองใหญ่ด้วยตัวคนเดียวนั้นละ

เมื่อถึงโรงเรียน สิ่งที่ฉันจะทำอย่างแรกคือการเดินไปซื้อของกินที่โรงอาหารเหมือนดังเช่นทุกๆวัน ก็แน่ละคนอย่างฉันมันขี้เกียจนินา

"ขอขนมปัง1อันค่ะ.."ฉันสั่งของจากแม่ค้าประจำโรงอาหารแล้วจึงเดินข้ึนห้องเหมือนคนไม่มีชีวิตยังไงยังงั้น

สิ่งที่ฉันเห็นเมื่อเปิดประตูห้องคือ เหล่านักเรียนหญิงชายที่กำลังจับกลุ่มคุยกันบ้างละ เล่นอะไรที่ไร้สาระกันบ้างละแต่ช่างเหอะมันไม่ใช่เรื่องของฉันนินะ

ฉันเดินตรงไปนั่งที่โต๊ะด้านหลังติดกับหน้าต่างเพราะเป็นมุมที่ครูจะไม่สนใจมากที่สุด เมื่อฉันนั่งที่ปุ๊ปผู้หญิงสองคนก็เดินมาที่โต๊ะของฉันทันที

"นิๆ คัลเลอร์เธอรู้รึยังว่าวันนี้มีนักเรียนชายรุ่นน้องเข้ามาใหม่ด้วยละ~"เสียงของเพื่อนสาวผมยาวสีดำของฉันพูดขึ้นพรางมองมาที่ฉันอย่างตื่นเต้นแบบสุดๆเหมือนไม่เคยเจอเด็กใหม่งั้นละ

"ใช่ๆ ฉันเห็นแล้วละหน้าตาน่ารักมากเลยนะ~"ตามมาด้วยเสียงของเพื่อนสาวอีกคนที่มีผมสั้นสีน้ำตาลอ่อน

อะไรกันยัยพวกนี้ เอาแต่พูดกันอยู่ได้ขอเวลาให้ฉันไม่นั่งกินขนมปังเงียบๆบนที่นั่งตัวเองหน่อยจะไม่ได้เลยรึไงย่ะ!

"อืม งั้นเหรอ.."ฉันไม่พูดอะไรมากพรางกินขนมปังอย่างช้าๆก็อย่างที่บอกว่าตอนเช้าฉันจะเหมือนกับซากศพดีๆตัวนึงเท่านั้นละเพราะงั้นพูดอะไรกับฉันตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอกนะขอบอกไว้ก่อน

"นิเธอเป็นอะไรไปอะ ดูท่าทางไม่เห็นตื่นเต้นเท่าไรเลยนิ?"เพื่อนสาวผมยาวทักขึ้นก่อนที่จะจ้องฉันเหมือนรอคอยคำตอบอยู่

"จริงด้วยปกติเธอจะต้อง ว้าย~จริงเหรออยากเห็นอะ~ อะไรประมาณนี้นิ รึว่าไม่สบาย?"และก็แน่นอนเพื่อนสาวผมสั้นอีกคนก็ทักพรางใช้มือจับที่หัวฉันเบาๆเพื่อตรวจว่าฉันมีไข้รึเปล่านั้นเอง

"ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอน่า~"ฉันพูดอย่างหงุดหงิดพรางจับมือเพื่อนสาวผมสั้นออกจากหน้าผากฉันอย่างเบามือ

"เหรอ จริงอะ?"เพื่อนสาวผมยาวเอ่ยถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ แต่ว่านะสิ่งที่ฉันคิดคือความจริงแล้วฉันจะเป็นยังไงมันก็ไม่ได้เกี่ยวกับพวกนี้ไม่ใช่รึไง

เสียงกริ่งดังขึ้นเพื่อบ่งบอกว่าได้เวลาเข้าเรียนแล้ว เพื่อนสาวทั้ง2ของฉันจึงเดินกลับไปนั่งที่ประจำของตัวเองเพื่อเริ่มเรียนในวันแรกอย่างเช่นทุกวัน

ณ พักกลางวัน ตอนนี้เวลาก็ผ่าน7.00มาแล้วทำให้ฉันกลายเป็นคนอารมณ์ดีเหมือนเคยฉันเก็บของในกระเป๋าะพรางมองหาเพื่อนอีก2คนเพื่อชวนไปกินข้าวด้วย

แต่ดูเหมือนว่าพวกนั้นจะไปแล้วโดยไม่รอฉันเลย ฉันจึงเดินออกมานอกห้องเพื่อไปที่โรงอาหารเช่นเดียวกันแต่ว่าในขณะนั้นเอง!..

"อะ!"ฉันเดินชนเข้ากับใครบางคนตรงทางเดินทำให้ร่างบางเล็กของฉันถึงกับเซ่ถอยหลังเหมือนกำลังจะล้มลงกับพื้น

แต่ว่าในขณะนั้นเอง มือของใครบางคนก็เข้ามาคว้าเอวฉันไว้ จึงทำให้ฉันรอดจากการล้วงล่นบนพื้นที่แสนจะเจ็บอย่างแน่นอน

"ข..ขอโทษครับ.."เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้นพรางมองมาที่ฉันอย่างสงสัย ฉันจึงมองกลับไป เชื่อไหมสิ่งที่ฉันเห็นคือหนุ่มหล่อละ!~

โอ้แม่เจ้า!! ในชีวิตไม่คิิดไม่ฝันว่าจะได้เจอเทวดาตัวเป็นๆเว้ยเฮ้ย! ท่านผู้อ่านเชื่อไหมสิ่งที่ฉันคิดตอนเนี่ยไม่มีอะไรนอกจากคว้าตัวเขาเข้ามาจูบเท่านั้นละ~ ><

"อะ..กรี๊ด!!~"เมื่อฉันรู้ตัวว่ามือของหนุ่มน้อยตรงหน้ากำลังจับที่จุดอ่อนของฉันอยู่ ทำให้ฉันกรี๊ดออกมาโดยไม่รู้ตัวทันที

แน่ละจะมีใครที่ไหนเค้าจะยอมปล่อยให้คนอื่นมาเจอจุดอ่อนตัวเองง่ายๆกันเหล่า เอาง่ายๆนะฉันเป็นพวกบ้าจี้จบมะ

"อะ ขอโทษครับ.."เมื่อเขารู้ตัวว่ากำลังจับเอวฉัน เขาก็ปล่อยฉันโดยที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว แน่นอนตัวฉันกระแทกกับพื้นเต็มๆเลยละ

"โอ๊ย~"ฉันร้องขึ้นพรางค่อยๆยันตัวลุกขึ้นจากพื้นก่อนที่หนุ่มน้อยตรงหน้าจะมาช่วยฉันให้ลุกขึ้น

"เป็นอะไร รึเปล่าครับ..?"เขาเอ่ยถามฉันพรางมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าเพื่อหาบาดแผลที่ตัวฉัน

"อะ เอ่อ ไม่เป็นไรๆ"ฉันพูดพรางค่อยๆเดินถอยออกจากที่ตรงนั้นช้าๆเพื่อไม่ให้ผิดสังเกตุแล้วเพื่อไม่ให้เขาคิดว่าฉันรังเกลียดเขาด้วยอะนะ

"แน่เหรอครับ ผมว่ารุ่นพี่น่าจะลองไปห้องพยาบาลดูก่อนนะครับ ท่าจะเจ็บน่าดู.."เขาเอ่ยถามฉันอีกครั้งเพื่อความมั่นใจว่าฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ

เอ๋! เดี๋ยวก่อนนะเมื่อกี้ เขาเรียกฉันว่ารุ่นพี่เหรอ เอ๋~ เอาจริงอะ!! เฮ้ยๆๆ หน้าตาก็ตรงสเป็ค นิสัยก็โคตะระสุภาพบุรุษ แล้วยังจะอายุน้อยกว่าอีกเหรอเนี่ย~ แหม~ มันจะดีอะไรขนาดนี้~ คราวนี้แหละคัลเลอร์ได้สระโสดแล้วโว้ย!~

"อะ ไม่เป็นอะไรหรอก ง..งั้นฉันขอตัวก่อนนะ!~"เมื่อฉันพูดจบฉันก็รีบวิ่งหนีไปที่โรงอาหารด้วยความรวดเร็วประมาณว่ารถยังตามไม่ทันเลยอะนะ

"อ่าว นั้นไงคัลเลอร์มานู้นแล้ว~"เพื่อนสาวผมยาวทักขึ้นก่อนจะชี้มาที่ฉันเพื่อให้เพื่อนสาวอีกคนรู้ตัว

"อ่าว คัลเลอร์ไปไหนมาเนี่ยเราอุส่าไปหาเธอที่ห้อง.."ไม่ทันที่เพื่อนสาวผมสั้นจะพูดอะไรต่อ ฉันก็วิ่งมาหยุดตรงหน้าพวกนั้นเหมือนรถเบร็กแทบไม่อยู่เลยละค่า~

"น่ารักมากเลยอะ! เทวดา! สุภาพบุรุษ! โชตะค่อน! อ้าย!~"ฉันพูดทั้งเร็วทั้งรัวทำให้เพื่อนสาวทั้ง2ฟังแทบไม่ทันแต่ดูท่าแล้วน่าจะจับใจความได้นะ

"เอ๋ อะไรๆ มีอะไรเหรอ ไปเจอใครมา หน้าตาตื่นเหมือนไก่เชียว!~"เพื่อนสาวทั้ง2รีบเอ่ยถามฉันด้วยความรวดเร็ว เชื่อได้เลยยัยพวกนี้เร็งจะจับคนที่ฉันวางเป้าไว้แล้วชัวๆ

เพราะงั้นถ้าบอกไปฉันมันก็โคตรโง่เลยเด้~ อย่าได้หวังเลยว่าฉันจะบอก หุหุหุ~

"อ้อ เปล่าหรอกๆ ฉันแค่ไปดูมังงะเล็มใหม่แล้วเจอหนุ่มหล่อสตายโชตะค่อนมาน่ะ~"ฉันพยายามโกหกสุดชีวิต ยัยพวกนี้อย่าได้หวังเลยว่าจะได้แย่งเป้าหมายของฉันไม้ง่ายๆน่ะ ฉันไม่ได้มีเมตตาขนาดนั้นหรอกนะ ฮ่าๆๆ!~

"เชอะ! อะไรกัน นึกว่าไปเจอนักเรียนใหม่มาซะอีก!~"เพื่อนสาวผมยาวพูดพรางกอดอกแน่นแล้วมองไปทางอื่น

"เอ๋ นักเรียนใหม่เหรอ..?"ฉันเอ่ยถามพรางมองเพื่อนสาวผมยาวอย่างสงสัยเพราะว่าฉันไม่เห็นรู้มาก่อนเลยว่ามีนักเรียนใหม่มาด้วย

"อ้าว เราบอกเธอไปตอนเช้าแล้วนิว่ามีนักเรียนใหม่เข้ามาเป็นรุ่นน้องเรา2ปีน่ะ อยู่ ม.4ไง เหมือนจะชื่อ เมล นะ"เพื่อนสาวผมสั้นอธิบายเพิ่มเติมก่อนจะมองมาที่ฉันอย่าสงสัย

อ้อ บอกตอนเช้า งั้นก็ไม่แปลกหรอกที่ฉันจะไม่รู้เรื่อง ให้ตายเถอะยัยพวกนี้เป็นเพื่อนฉันตั้งแต่อนุบาลจริงๆรึเปล่าฟะเนี่ย!~

"อ้อๆ ใช่ๆลืมไปเลยๆ แฮะๆ"ฉันพูดพรางใช้มือเกาที่หัวตัวเองไปมาแบบเนียนๆ

เอาเถอะยังไงฉันก็ได้รู้ชื่อเป้าหมายของฉันแล้ว 'เมล' งั้นเหรอ ชื่อน่ารักดีแฮะ~

 อย่าลืมคอมเม้นกันด้วยนะเออ~

>ตอนต่อไปจะเป็นตอนที่นางเอกรู้ว่าเป้าหมายของตนเองเป็นคนเช่นไรเพื่อที่จะเตรียมแผนเอาไว้รับมือนะ<