[Y]ซวยฉิบหาย!ถ้ากูร้าย...ก็อย่ารัก2

หลังจากคุยกันเสร็จพวกเราก็ไปเยี่ยมไอ้ลุกซ์กัน  เห็นหมอบอกว่าร่างกายมันตอบรับการรักษาดีขึ้นมากเพียงแต่มันยังไม่ฟื้นขึ้นมาเท่านั้นเอง  ถ้ามีการติดเชื้อขึ้นมานี่คงลำบาก  แม้จะพ้นขีดอันตรายแล้วแต่ก็ยังต้องเฝ้าดูอย่างใกล้ชิดเพราะอาการมันขึ้นๆ ลงๆ ไม่ทรงตัวนัก  แต่หมอก็ยืนยันนะครับว่าไม่ตายแน่นอน ไม่เป็นเจ้าชายนิทราด้วย

“แล้วเรื่องไอ้จักรนั่นเราจะเอาไงกันต่อ? จะปล่อยให้มันใช้ชีวิตลอยหน้าลอยตาไปวันๆ อย่างงี้เหรอ?” ผมถามออกมาอย่างแค้นใจ  เห็นสภาพเพื่อนตอนนี้แล้วมันอยู่เฉยๆ ไม่ได้หรอกครับ

“เราไม่ปล่อยให้มันเสนอหน้าอยู่อย่างนี้นานๆ หรอก  แต่เรื่องนี้เราต้องไม่บอกตำรวจเพราะถ้าบอก...ไอ้จักรไม่มีทางได้รับโทษอย่างสาสมแน่  เอาไว้ค่อยให้มันไปโดนตุ๋ยในคุกหลังจากโดนยำแล้วดีกว่า  รอไอ้ลุกซ์ฟื้นแล้วมาจัดการเอง  เพราะไอ้เนี่ย มันคิดและทำเรื่องชั่วๆ ได้ดีที่สุด ฮ่าๆ” ไอ้เคย์พูด  ไอ้ห่านี่มันโรคจิตนี่หว่า  โหดใช่ย่อย  ใครเป็นศัตรูกับพวกเรานี่ลำบากหน่อยแล้วล่ะครับ ฮ่าๆ แต่ละคนมีแต่พวกคิดเอาคืนชนิดที่ไม่สมน้ำสมเนื้อเลยเพราะมันเอาให้หนักยิ่งกว่านั้นซะอีก

“ไอ้โรคจิต” ไอ้บัมพ์ว่า  แต่ไอ้บัมพ์นี่จะว่าคนอื่นก็ไม่ได้หรอกครับ  เวลาโกรธจริงๆ จังๆ ก็น่ากลัวไม่ใช่เล่นเหมือนกัน

“เอ้า เรื่องแบบนี้มันยอมกันได้ที่ไหนวะ?” ไอ้เคย์ยักไหล่อย่างไม่แคร์สื่อ

“ว่าแต่...ไอ้ลุกซ์ยังไม่ฟื้นแบบนี้ใครจะกินของเยี่ยมล่ะเนี่ย?” ไอ้กีร์พูดพลางเดินเข้าไปจดๆ จ้องๆ กับกระเช้าของเยี่ยมมากมายที่มีคนเอามาเยี่ยมไอ้ลุกซ์ทั้งตามมารยาทและด้วยความเป็นห่วงจริงๆ  เวลาประธานบริษัทป่วยทั้งทีนี่ของเยี่ยมมันเยอะจริงๆ  มีแต่ของดีๆ ทั้งนั้น

“อยากกินก็กินสิ  นี่ก็หอบไปกินที่บ้านเยอะแล้ว” ไอ้ลันที่กำลังนั่งกดโทรศัพท์พูดขึ้นโดยไม่เงยหน้ามองใครเลย  พอไม่อยู่กับเมียก็ติดโทรศัพท์ซะงั้น  มึงนี่ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ติดเมียเนอะ  ถ้าพี่อัตเป็นอย่างนี้บ้างก็คงจะดี

พี่อัตงั้นเหรอ...? โวะ! อย่าไปคิดถึงเขาสิวะ!?!

RRRRRRRR

ขณะที่ไอ้กีร์กับไอ้บัมพ์และพวกน้องๆ เข้าไปตะกรุยของเยี่ยมเพื่อยัดลงท้อง โทรศัพท์ของพี่ถังที่มารออยู่โรงพยาบาลก่อนแล้วก็ดังขึ้น  พี่มันหลบมุมไปคุยโดยมีไอ้เคย์มองตามอย่างอาลัยอาวรณ์  อย่าบอกนะว่าพี่ถังมีกิ๊ก!? ฮ่าๆๆ คงไม่หรอกมั้ง

“พี่ถังโตขนาดนี้แล้ว  ไม่มีกิ๊กหรอกน่า” ผมเดินเข้าไปกระแซะไอ้เคย์ทำเอามันทำหน้ามุ่ยเพราะผมพูดจี้ใจดำมันเข้าให้

“ไม่ได้มีกิ๊กหรอกสัตว์ ไอ้อัตโทรมา” พี่ถังเดินเข้ามาพูดพลางดึงหูไอ้เคย์ทำเอามันร้องโอ๊ย  ส่วนผมก็ก้มหน้าทำเป็นไม่อยากรู้ว่าพี่อัตโทรมาทำไม “ไอ้อัตไปหาที่บ้านไอ้เคย์  บอกว่าจะไปรับมึงแต่ไม่เห็นเลยโทรถามว่าอยู่ที่ไหนกัน  อีกซักหน่อยมันคงมาถึง” พี่ถังบอกแม้ว่าผมจะไม่ได้ถาม  คงรู้ว่าผมอยากรู้แต่ไม่กล้าถามล่ะมั้ง

“ไม่เห็นต้องมา” ผมพึมพำเบาๆ เหมือนไม่สบอารมณ์ทำให้พี่ถังหัวเราะขึ้นมาก่อนจะยีหัวผมเบาๆ

“ไอ้คนปากแข็งเอ๊ย” พี่ถังพูดลอยๆ

“ดีกว่าหัวแข็งปากแข็งอย่างคนแก่บางคนละกัน” ผมกัดคืน

“ปากดีนะมึงเนี่ย หนอย” พี่ถังกัดฟันพูดก่อนจะใช้สองมือกดหัวผมแล้วขยี้เต็มแรงอย่างหมั่นเขี้ยว  ไอ้ผมจะโวยวายก็ไม่ได้เพราะเรากำลังอยู่ที่โรงพยาบาล

หนอย...เดี๋ยวเอาคืนทีหลังละกันตาแก่!

หลังจากทำสงครามเงียบๆ กับพี่ถังไปได้ซักพักผมก็ไปรุมแย่งกินของเยี่ยมกับคนอื่นๆ  แต่กินได้ไม่นานพี่อัตก็มาถึงและหมดเวลาเยี่ยมคนป่วยพอดีพวกเราจึงหอบของเยี่ยมส่วนหนึ่งกลับไปกินที่บ้านต่อ  จะเหลือเอาไว้ก็น่าเกลียดเพราะของที่พวกเราเอากลับด้วยมันถูกแกะแล้วน่ะสิ เหอๆ

“ไอ้ลุกซ์เป็นไงบ้าง?” พี่อัตถามขณะที่กำลังขับรถพาผมกลับบ้าน

“ก็เรื่อยๆ ไม่มีอะไรมากครับ  แต่หมอบอกว่าอาการดีขึ้น” ผมบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ  พี่อัตเองก็ดูมีท่าทางนิ่งๆ สงสัยจะยังโกรธที่ผมบอกว่าพี่มันเป็นแค่พี่ชาย  ช่วยไม่ได้  ตอนนี้เราเป็นแค่พี่น้องกันจริงๆ นั่นแหละ  ผมยังไม่ยอมรับพี่อัตในฐานะอื่น  ถึงแม้ว่าช่วงนี้พี่มันจะไม่ได้พาใครมานัวเนียให้ผมดูก็ตาม

เราเงียบกันจนกระทั่งถึงบ้าน  พอเข้าไปผมก็ต้องถอนหายใจแต่ก็พยายามนิ่งให้ได้มากที่สุดเพราะมีผู้หญิงมาหาพี่อัตถึงในบ้าน  เป็นผู้หญิงท่าทางเปรี้ยว  นุ่งสั้น ชุดรัดเปรี๊ยะ  ดูแรงใช่ย่อย

“คุณอัตคะ แขกท่านนี้...” ขณะที่แม่บ้านคนหนึ่งกำลังจะรายงาน  ผู้หญิงคนนั้นก็ลุกขึ้นมาเดินเบียดแม่บ้านออกแล้วขยับมายืนตรงหน้าพี่อัต

“มาคุยเรื่องงานค่ะ  ที่บอกว่าจะเซ็นอนุมัติงบประมาณให้กับฝ่ายพัฒนาสินค้า” ผู้หญิงคนนั้นพูดพลางมองพี่อัตด้วยสายตายั่วยวน  ผมขมวดคิ้วกับข้อความที่หล่อนพูดออกมา  งบประมาณอะไรกัน? ผมเพิ่งออกจากงานมาได้แค่สองสามวันเองนะและก่อนหน้านี้ก็เพิ่งเบิกงบไปพัฒนากระบวนการการผลิตเอง  ไม่ได้มีโครงการเบิกเงินเพิ่มซักหน่อย

“ผมบอกแล้วว่าไม่อนุมัติ” พี่อัตบอกก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาโดยถอดสูทส่งไปให้แม่บ้านถือทำให้ผู้หญิงคนนั้นเดินตามไปนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

ที่จริงแล้วยัยคนนี้เป็นลูกน้องเก่าผมเอง ช่อคุณทิพย์  ผมกับหล่อนไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่เพราะความคิดเห็นมักจะขัดแย้งกันเสมอ  ถึงจะขัดกันบ่อยแต่เวลาที่ความเห็นของเขาดีผมก็รับมาพิจารณาตลอด  สงสัยพอผมออกเขาเลยขึ้นมาทำงานแทนล่ะมั้ง

“แต่เราต้องการงบประมาณเพื่อขยายตลาดของเรานะคะประธาน” ยัยคุณทิพย์พูดขึ้นเสียงแต่ก็ยังคงความเย้ายวนและเซ็กซี่เอาไว้  ผมรู้สึกว่ายัยนี่ชอบพี่อัตมาตั้งแต่แรกแล้วล่ะครับ  เขาอายุมากกว่าพี่อัตและทำงานมาก่อนที่พี่อัตจะขึ้นรับตำแหน่ง  เขารู้ว่าผมเป็นแฟน...เอ่อ แฟนเก่าพี่อัตและไม่พอใจอย่างมากตอนที่ผมได้เป็นผู้จัดการแทนที่จะเป็นเขาที่ทำงานมาก่อน

“โครงการที่จะขยายตลาดที่ฝ่ายการตลาดเขาเสนอมาผมก็จัดทำไปแล้วไม่ใช่เหรอครับ  คุณควรดูแลโครงการนั้นต่อไม่ใช่มาเปิดโครงการใหม่  งบที่ขอไปก่อนหน้านี้มันจะเสียเปล่านะครับ” ผมเดินเข้าไปพูดบ้าง  ผมว่าที่เขามาของบใหม่แบบนี้คงเพราะไม่อยากทำงานของผมต่อแน่ๆ  ไร้ประสิทธิภาพซะจริง

“โครงการที่คุณทำไว้ก่อนหน้านี้มันไม่ดีน่ะสิคะถึงจะได้ทำใหม่  ถ้ามันดีจริงคุณคงไม่หนีแล้วทิ้งงานไว้แบบนั้น” อึก! จุกเลยครับ  แต่ว่าผมไม่ได้หนีงานซักหน่อย  ที่ผมกล้าลาออกทั้งๆ ที่ยังทำโครงการไม่เสร็จก็เพราะผมปูพื้นไว้แล้วต่างหาก  เหลือแค่ต่อยอดให้มันสำเร็จไปตามเป้าเท่านั้นเอง  มากล่าวหาโครงการของผมแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย!

“คุณเอาอะไรมาวัดว่ามันไม่ดี? ก่อนที่ผมจะลาออก ผมทำงานทุกอย่างไว้หมดแล้ว  ทุกฝ่ายก็เห็นพ้องต้องกันว่าโครงการของผมมันไปได้สวย  พนักงานทุกคนเขาทำงานกันอย่างตั้งใจจนจะเสร็จอยู่แล้ว  จู่ๆ คุณจะปิดโครงการนี้แล้วไปเปิดโครงการใหม่คุณถามคนอื่นๆ หรือยังครับ?” ผมขึ้นเสียงอย่างโมโหบ้าง   หนอย! เห็นว่าทำงานมานานแล้วจะทำอะไรก็ได้งั้นเหรอวะ?

“ดิฉันถามแล้ว  ถ้ามีงบประมาณ คนอื่นๆ ก็ไม่มีปัญหา” ยัยคุณทิพย์กอดอกเบ้ปากใส่ผมอย่างเป็นต่อ  จี๊ดเลย ขึ้นเลยอารมณ์กูเนี่ย

“จากที่ประชุม ก็สรุปไปแล้วไม่ใช่เหรอครับว่าจะไม่เปิดโครงการใหม่ เพราะไม่มีงบ  และที่ผมไม่อนุมัติงบประมาณก็เพราะการที่คุณจะมาเปิดโครงการใหม่ตามใจชอบมันไม่สมเหตุสมผล  และโครงการของคุณที่เสนอมามันก็มีจุดบกพร่องอยู่มาก  คนอื่นๆ เขาก็ไม่ได้เห็นด้วยกับคุณเลยแม้แต่คนเดียว  มีแต่คุณนั่นแหละที่หัวแข็งและเอาแต่ใจจะเปิดโครงการใหม่ลูกเดียว  กรุณาคิดถึงค่าใช้จ่ายที่เกินความจำเป็นด้วยนะครับ  ทำแบบนี้คนอื่นเขาจะเดือดร้อน” พี่อัตพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ แต่มีอำนาจ  ขนาดผมที่กำลังโมโหถึงกับไม่กล้าเอ่ยปากหรือแสดงสีหน้าอะไรเลยแล้วคุณทิพย์นั่นจะกล้าค้านเหรอ?

“นี่! คุณภีร์คะ  คุณออกไปแล้ว คุณไม่มีสิทธิ์มาก้าวก่ายงานของดิฉันนะคะ!” เมื่อไม่กล้าเถียงพี่อัตหล่อนก็หันมาหาเรื่องผมซะเลย  โอ้ย กูเพลีย!

“ผมแค่ชี้แจงเพื่อรักษาผลประโยชน์ของเพื่อนๆ ในบริษัทเก่าของผมก็เท่านั้น  เบิกงบมาทำโปรเจ็กท์ใหม่แบบนี้ ถ้ามันล้มเหลวขึ้นมา โบนัสของคนอื่นๆ ก็ไม่มีน่ะสิ  เงินเดือนของคุณเยอะแล้วนี่ จะสนคนอื่นทำไม จริงไหม?  ริจะเป็นหัวหน้าก็ควรจะคิดถึงจิตใจของลูกน้องด้วยนะครับ  ไม่ใช่เอาทิฐิโง่ๆ มาตัดสิน  นี่ถ้าผมไม่ออกกะทันหันคุณคงไม่ได้มายืนเถียงผมฉอด ฉอด ฉอด แบบนี้หรอกนะครับ” ผมกอดอกพูดเอาคืนด้วยท่าทางหยิ่งผยองดั่งผู้ชนะ  เห็นๆ กันอยู่ว่าคุณทิพย์เขาไม่มีเหตุผลมากพอที่จะมาสู้  ก็แค่คนขี้อิจฉาที่ไม่อยากทำงานทับกับผมที่เขาไม่ชอบเท่านั้นเอง

“คุณภีร์คะ! อย่าคิดว่าคุณเป็นแฟนของประธานแล้วจะทำอะไรก็ได้นะคะ!” นั่นไง  ยกเรื่องนี้ขึ้นมาตลอด  มันใช่เรื่องไหมเนี่ย  เราเถียงกันเรื่องงานแล้วจู่ๆ เขาก็วกเข้ามาเรื่องนี้ซะงั้น  พอเถียงไม่ชนะก็เลยต้องแถสินะ  อืม...ดริฟต์เก่งกว่าไอ้ลุกซ์ที่เป็นนักแข่งซะอีก เหอๆ

“เวลาทำงานผมไม่เคยเอาเรื่องส่วนตัวเข้ามายุ่งหรือตัดสินนะครับคุณทิพย์  ที่ภีร์เสนองานผ่านทุกครั้งไม่ใช่เพราะผม แต่เพราะที่ประชุมเขาลงมติกันแบบนั้น  งานฝ่ายพัฒนาสินค้ามันเป็นหน้าที่ที่พวกคุณต้องตกลงกันเอง  ผมไม่เคยเข้าไปยุ่ง  คุณลองคิดดูดีๆ ว่าเพราะอะไรคุณถึงยังทำงานสู้ภีร์ไม่ได้” พี่อัตตวัดสายตาหันไปมองคุณทิพย์อย่างมีน้ำโห  เป็นผมผมก็โกรธ  มีอย่างที่ไหนมากล่าวหาว่าเพราะเป็นแฟนถึงเข้าข้างตลอด  เวลาประชุมฝ่าย พี่อัตไม่ได้มายุ่งด้วยซักครั้ง  พนักงานคนอื่นๆ ก็ไม่ได้เห็นว่าเพราะผมเป็นแฟนพี่อัตก็เลยเข้าข้างแต่เพราะผมทำงานอยู่กับพวกเขาอย่างครอบครัว ไม่แบ่งแยกพวกเขาก็เลยรักผมต่างหาก  อีกอย่าง คนที่ฝ่ายนั้นไม่ใช่พวกขี้ประจบสอพลอที่จะเห็นว่าผมเป็นแฟนประธานก็เลยต้องเข้าข้างเพื่อเอาใจ  ที่สำคัญ...ผลงานของผมมันออกมาดีและเป็นที่ยอมรับทุกครั้ง

“แต่ตอนนี้ดิฉันเป็นหัวหน้าฝ่าย! คุณภีร์ไม่มีสิทธิ์เข้ามายุ่ง” ยัยคุณทิพย์ลุกขึ้นยืนก่อนจะจ้องหน้าผมเขม็ง  พี่อัตเองก็พูดอะไรไม่ออกเพราะที่เขาพูดมามันก็ถูก  พี่มันจึงได้แต่มองหน้าผมด้วยสายตา...นิ่งสนิท

“ผมจะไม่เข้าไปยุ่งกับงานของคุณ  ที่ผมพูดไปเพราะผมต้องการจะแก้ต่างเรื่องที่คุณกล่าวหาว่างานของผมมันไม่มีประสิทธิภาพทั้งๆ ที่งานของคุณต่างหาก...ที่ด้อยกว่า  เอาล่ะครับ ผมจะไม่ขอยุ่งอีก  แต่ก็ขอฝากพนักงานด้วย  หวังว่าคุณจะเป็นหัวหน้าที่ดี...ดีกว่าผมนะครับ ฮึๆ” ผมพูดตัดบทก่อนจะเมินยัยคุณทิพย์นั่นด้วยท่าทางเยาะเย้ยนิดๆ  ที่จริงผมใจดีกับผู้หญิงนะครับ  แต่ยัยนี่ผมขอผ่านละกัน  น่าเบื่อ

“คุณกลับไปได้แล้ว  เป็นไปได้ก็อย่ามาที่บ้านของผมอีก  ที่นี่ไม่ใช่ที่สาธารณะ” พี่อัตลุกขึ้นยืนก่อนจะผายมือไปที่ประตู  ยัยคุณทิพย์นั่นหน้าเสียไปนิดก่อนจะยิ้มที่มุมปากแล้วหรี่ตามองผมอย่างเหยียดๆ

“ทำไมคะ? ทีเมื่อก่อน...ฉันยังเข้าออกบ้านนี้เป็นประจำเลย” ยัยคุณทิพย์พูดอย่างมีเลศนัยทำเอาพี่อัตหน้าเครียด  ส่วนผมก็ฉุนแต่พยายามไม่แสดงอาการ

“ออกไปได้แล้ว” พี่อัตที่เริ่มหัวเสียออกปากไล่  ยัยคุณทิพย์นั่นมองพวกเราก่อนจะยิ้มที่มุมปากอย่างผู้เหนือกว่าแล้วเดินสะบัดก้นออกไป

ผมกับพี่อัตยืนนิ่ง  ไม่มีใครพูดอะไร  ไม่มองหน้ากันและไม่ขยับไปไหน  ผมจุกและเจ็บที่ได้ยินคุณทิพย์พูดออกมาแบบนั้น หนำซ้ำพี่อัตยังมีพิรุธและไม่พูดแก้ต่าง  แต่ผมไม่ได้เป็นอะไรกับเขาแล้วนี่  ผมไม่มีสิทธิ์บ่นหรือโกรธเขาหรอกครับ  อีกอย่าง เขามันคนมีอดีต  ผมก็มีเหมือนกัน เราต่างคนก็ต่างมีความหลังที่ไม่อยากจะรื้อฟื้น  ผมจะพยายามไม่คิดให้มันเจ็บกระดองใจตัวเองหรอก

“ภีร์ คือว่า...” พี่อัตขยับตัวพลางพูดขึ้นมาท่ามกลางบรรยากาศอึดอัด

“ผมเข้าใจ  ขนาดผมไม่ได้เป็นอะไรกับพี่  พี่ก็ยังให้ผมมาค้างที่บ้าน  ไม่แปลกถ้าคุณทิพย์จะเคยมา...ก่อนหน้าผม” ผมพูดโดยไม่หันไปมองหน้าพี่อัต  แม่ง  พูดเองเจ็บเองว่ะสัตว์

“กูไม่เคยพาเขามากกนะเว้ย  เขามาเอง  กูบอกแล้วว่าไม่ให้มาเขาก็ยังจะมา!” พี่อัตพูดขึ้นมาเสียงดังทำให้ผมที่กำลังจะขึ้นห้องชะงัก 

เฮอะ! ไม่ได้พามากกที่บ้านแต่ก็กกที่อื่น  ถึงยังไง...พี่อัตก็มีอะไรกับยัยนั่นไปแล้ว  คำพูดของยัยนั่นและการที่พี่อัตไม่ปฏิเสธมันบ่งบอกได้อย่างดีเชียวล่ะ

อ๊าก! ไหนบอกจะไม่คิดไงวะ! เลิกๆ เลิกคิดไปเลยไอ้ภีร์!

“ผมไม่มีสิทธิ์ห้ามไม่ให้ใครเข้าออกบ้านหลังนี้นะครับ  ไม่มีสิทธิ์ห้ามไม่ให้พี่ไปมีอะไรกับใครด้วย” ผมหันไปมองพี่อัตด้วยสายตานิ่งเฉย ก่อนจะหันไปยิ้มให้กับป้าอวบที่ออกมาจากครัว “ป้าอวบครับ  ผมไม่ทานข้าวนะครับ” ผมเดินไปแตะแขนป้าอวบเบาๆ ก่อนจะเดินขึ้นข้างบน

ใช่...ผมไม่มีสิทธิ์ห้าม  ขนาดตอนที่มีสิทธิ์  ผมยังห้ามไม่ได้เลย

“ผมผิดเองครับป้า  เพราะผมเองที่ทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้  เป็นเพราะผม...” อัตมองตามร่างสูงของอดีตคนรักก่อนจะเดินเข้าไปกอดป้าอวบ ผู้ใหญ่ที่เขาเคารพอย่างเหนื่อยใจ  เขาโทษใครไม่ได้ที่ภีร์หมางเมิน  เขาโทษได้เพียงคนเดียว...คือตัวของเขาเอง

“คุณอัตต้องพยายามทำให้คุณภีร์กลับมาให้ได้นะคะ” ป้าอวบยกมือขึ้นลูบผมสีดำขลับเบาๆ อย่างให้กำลังใจ