[Y]ซวยฉิบหาย!ถ้ากูร้าย...ก็อย่ารัก2

ก๊อกๆ

“ขอเข้าพบประธานหน่อยค่ะ” ผมสะดุ้งนิดๆ ขณะที่กำลังนั่งแปลเอกสารจากลูกค้าต่างประเทศเพราะมีคนมาโคะโต๊ะทำงาน  ผมมองคนเคาะก่อนจะทำหน้าเซ็งจิตเพราะผมคิดว่ายัยนี่มันต้องมาอ่อยคนที่มันถามหาชัวร์ป้าบ

“เขาทำงานอยู่ ต้องการใช้สมาธิ ไม่อยากให้ใครรบกวนครับ” ผมบอกยิ้มๆ เมื่อก่อนผมเป็นคนที่ชอบยิ้มให้กับคนอื่นๆ ไม่ว่าจะเพื่อนหรือศัตรู  ผมว่า...ถ้าคนที่ต้องการยั่วโมโหเราเห็นเรายิ้มเขาคงจะหัวเสียไม่น้อย  สมัยนั้นผมหวิดจะถูกกระทืบบ่อยๆ ก็เพราะการยิ้มเสแสร้งของผมมันมักจะสะกิดตีนของคนอื่นน่ะสิครับ

“บิวตี้เอาเอกสารจากผู้จัดการมาให้เซ็น” ยัยเด็กบิวตี้มองผมด้วยสายตาเหยียดๆ ผมจึงถอนหายใจแล้วส่ายหน้าเบาๆ  เด็กชอบเอาชนะมักจะเป็นอย่างนี้สินะ  เหมือนพี่ลุกซ์ชะมัดเลยแฮะ  ที่จริงก็...เหมือนผมนิดๆ ด้วยแหละ

“พี่ขอตรวจดูก่อนนะ” ผมบอกพลางแบมือไปตรงหน้าพลางพยายามพูดดีๆ

“ยุ่งน่ะพี่เปอร์” ยัยเด็กบิวตี้กอดอกทำหน้าหงุดหงิด  เด็กเวร...อย่าให้กูหมดความอดทนกับมึงนะเว้ย

“นี่เป็นหน้าที่ของพี่ครับ  พี่ว่าบิวตี้เรียนรู้นิสัยรอบคอบจากพี่ไว้ก็ดีนะครับจะได้ไม่ทำงานพลาด  ปากไวใจเร็วแบบนี้ระวังจะถูกเด้งนะ” ผมพูดยิ้มๆ แต่เนื้อความที่พูดนี่ขอบอกเลยว่าตั้งใจให้กระทบ  เหอะ จิกเก่งเป็นไก่เชียวกู

“งั้นก็รีบๆ ตรวจสิคะ บิวตี้จะได้เอาเข้าไปให้ประธานซักที” ยัยบิวตี้โยนเอกสารลงบนโต๊ะก่อนจะกอดอกอีกครั้งแล้วทำหน้าอารมณ์เสีย

“พี่จะเอาเข้าไปให้ประธานเซ็นเองครับ  หน้าที่ของพี่  แล้วเดี๋ยวพี่จะเอาเอกสารไปให้ผู้จัดการเองครับ” ผมบอกพลางยิ้มหวานอย่างเสแสร้งเสียเต็มประดาทำเอายัยเด็กนั่นเงียบไป “เฮ้อ ไม่รู้ว่าผู้จัดการคิดยังไงถึงให้เด็กใหม่เอาเอกสารสำคัญมาให้ก็ไม่รู้” ผมพูดลอยๆ อย่างจงใจจิกกัดทำให้ยัยเด็กนั่นส่งเสียงจิ๊จ๊ะแล้วเดินกระแทกส้นสูงจากไป 

แหม...หน้าบางเหมือนกันนะเรา  เหอะๆ

ตรวจดูเอกสารเล็กน้อยผมก็เคาะประตูส่งสัญญาณขออนุญาตแล้วเปิดประตูเข้าไปเพื่อส่งเอกสารให้พี่ลุกซ์  พอเปิดเข้าไปก็เห็นพี่ลุกซ์นั่งไขว่ห้างเท้าคางหลับคากองเอกสารไปซะแล้ว  นั่งแบบนั้นมันไม่ดีต่อสุขภาพนะเว้ย  แถมเค้กที่เอามาให้ก็ละลายหมดไปซะแล้วเพราะมันเป็นเค้กไอติม  ไม่รู้เขาได้กินบ้างหรือเปล่า  แต่มันก็ดูพร่องๆ ไปเหมือนกันนะ

“ประธาน ประธานครับ  มีเอกสารจากผู้จัดการมาให้เซ็นครับ” ผมวางเอกสารลงบนโต๊ะก่อนจะเดินอ้อมไปปลุกเขาโดยการตบที่แก้มเบาๆ

“หืม?” พี่ลุกซ์ขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองหน้าผม

“เซ็นเอกสารครับ” ผมบอกแล้วเดินกลับไปยืนที่เดิม

“หืม? อื้มมม ด่วนไหม?” พี่ลุกซ์ยืดตัวบิดขี้เกียจก่อนจะถาม

“ด่วนครับ” ผมตอบ

“อ่า เที่ยงแล้วนี่ มินาล่ะ ท้องร้องซะ” พี่ลุกซ์ยังคงทำท่าเนือยๆ ไม่สนใจเอกสารจนผมเริ่มเซ็ง  เมื่อกี้ก็บอกอยู่ว่าเอกสารด่วน ยังจะทำท่าไม่รู้ไม่ชี้อีก โว้ย! กวนตีน!

“เอกสารด่วนนะครับ” ผมย้ำอีกครั้งอย่างใจเย็น  สงบไว้ใจ อย่าไปนะตีน ฮึ่ม!

“เอาน่า ไปกินข้าวก่อนค่อยมาเซ็น  นี่กำลังจะพักเที่ยง  ต่อให้ด่วนแค่ไหนสุดท้ายเปรียวก็เช็คเอกสารอีกทีตอนบ่ายอยู่ดีนั่นแหละ” ไอ้หมอนี่มันไร้ความรับผิดชอบสิ้นดี!

“งั้นก็เชิญประธานไปทานข้าวเถอะครับ  ผมจะรอจนกว่าจะได้งาน” ผมพูด  เอาสิ ถ้าไม่เซ็นตอนนี้ก็เอาแบบนี้ละกัน  ถึงเจ๊จะตรวจเอกสารอีกทีตอนบ่ายแต่ถ้าเซ็นให้เสร็จมันซะตอนนี้มันน่าจะดีกว่าเพราะทันทีที่เจ๊กลับมาถึงโต๊ะทำงานก็จะได้รับงานโดยไม่ต้องเสียเวลารออีก

“เอางี้ไหมเปอร์ ถ้ากูเซ็นเอกสารให้มึงต้องไปกินข้าวกันกู” พี่ลุกซ์ยื่นข้อเสนอด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์  ชิ! อยากกินข้าวด้วยกันไม่เห็นต้องมีเงื่อนไขเลย  ชวนดีๆ ก็ได้  แถมปกติยังเอาแต่บังคับและลากไปด้วยตลอด  แต่ก็นะ...ถึงจะชวนดีๆ ก็ใช่ว่าผมจะไป

“ขอปฏิเสธ” ผมตอบทันที

“เอาใจยากจังนะ  เอาเถอะ เซ็นให้ตอนนี้ก็ได้” พี่ลุกซ์ถอนหายใจก่อนจะสลับขาที่ไขว้กันแล้วหยิบแฟ้มเอกสารไปวางไว้บนตัก

“นี่ อย่านั่งแบบนั้นดีกว่านะ  มันไม่ดีต่อสุขภาพ  นั่งบ่อยๆ ไม่ได้นะครับ” ผมบอกเพราะรู้สึกหงุดหงิดที่เห็นเขานั่งท่าแบบนั้น  อ่า...ยอมรับว่าเป็นห่วงก็ได้

“เป็นห่วงเหรอ?” พี่ลุกซ์หรี่ตามองผมแล้วยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์  ผมถอนหายใจนิดๆ ก่อนจะทำหน้าเซ็งจิต  เออดิ! เป็นห่วงโว้ย!

“ถ้าคิดแบบนั้นแล้วสบายใจก็เชิญตามสบายครับ” ผมทำหน้าเหมือนโดนวางยาเบื่อ  ไม่รู้ว่าผมไปติดนิสัยปากไม่ตรงกับใจมาจากใคร  เมื่อก่อนคิดอะไรก็พูดออกไปตรงๆ นี่หว่า  เอาเถอะ กับคนนิสัยอย่างพี่ลุกซ์โดนแบบนี้บ้างก็คงดี  รับมือให้ไหวละกันนะ

“ถ้าคิดว่ามึงรักกูแล้วสบายใจกูก็คิดได้ใช่ไหม?” พี่ลุกซ์ถาม ผมชะงักก่อนจะหันไปสบตาที่แลดูมีความหวังของเขา  ถ้าผมตอบว่าคิดได้ล่ะก็เขาต้องรู้แน่ว่าผมแม่งรักเขาอยู่

“ความคิดของคนอื่นผมจะไปบังคับได้ยังไงล่ะครับ?” ผมหลบตาวูบก่อนจะพูดออกไป

“เฮ้อ ไม่มีใครไปกินข้าวเป็นเพื่อนนี่มันน่าเบื่อจริงๆ” พี่ลุกซ์เปิดเอกสารอ่านก่อนจะเซ็นชื่อลงไป  เปลี่ยนเรื่องกะทันหันเลยนะ  นี่กะจะลากผมไปกินข้าวด้วยให้ได้สินะ

“งั้นไปชวนน้องบิวตี้สิครับ  รับรองไปด้วยแน่นอน” ผมเสนอ  แต่ถ้าเขาชวนล่ะก็...หึๆ

“ไปด้วยกันเถอะนะ” พี่ลุกซ์ยื่นเอกสารที่เซ็นเสร็จเรียบร้อยมาให้ผม

“ไม่ครับ” ผมตอบทันทีพลางรับเอกสารมา

“ทำไมดื้องี้วะ? นี่ชวนดีๆ แล้วนะ  หรืออยากให้ลากไป?” พี่ลุกซ์เริ่มทำหน้าดุ

“คุณไม่มีสิทธิ์มาลากผมไปไหนทั้งนั้น  ผมเป็นลูกน้องคุณก็จริง แต่ไม่ใช่ว่าผมต้องทำตามคำสั่งของคุณทุกอย่างนี่” ผมบอกพลางกลับหลังหันเพื่อเดินออกจากห้อง

“พ่อมึงพูดอะไรด้วยงั้นเหรอ?” ขณะที่ผมกำลังเอื้อมมือไปที่ประตู พี่ลุกซ์ก็ถามขึ้นทำให้ผมชะงักแล้วหันไปมองเขา

“พ่อผมโกรธ น้องก็โกรธ  ส่วนแม่...อาจจะดูไม่โกรธแต่ก็ไม่เห็นด้วย  เพราะฉะนั้นถ้าจะให้ผมเลือกล่ะก็...คงเดาไม่ยากหรอกนะครับว่าผมจะเลือกอะไร” ผมพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่คิดว่านิ่งสนิท  ส่วนเขาดูท่าทางจะสับสนเอาเรื่องเลยล่ะครับ  ผมทำให้เขาเจ็บปวดอีกแล้วล่ะ  แต่ก็อย่างที่บอก  ถ้าให้ผมเลือกล่ะก็...

ปึง!!

“ทำไมต้องเลือก!?! คว้าไว้ทั้งสองก็ได้ไม่ใช่เหรอ? คนรักกัน เรื่องแค่นั้นต้องผ่านไปได้ด้วยกันอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง!?!” พี่ลุกซ์ตบโต๊ะก่อนจะยืนขึ้นแล้วตะคอกเสียงดังลั่นห้องทำเอาผมสะดุ้ง  ไม่รู้ทำไม ทั้งๆ ที่ผมยืนอยู่หน้าประตูแล้วแท้ๆ แต่ผมกลับก้าวขาไม่ออก  ยิ่งเห็นสีหน้าดุดันทว่าเจ็บปวดของเขาผมยิ่งไม่กล้าออกจากห้องนี้

“ใช่ครับ คนรักกันมักจะผ่านอุปสรรคและปัญหาไปด้วยกัน  แต่คุณกับผมเป็นอะไรกันเหรอครับ? เป็นแค่เจ้านายกับลูกน้องเท่านั้นแหละ  แต่ผมก็ดีใจนะที่คุณเข้าใจเรื่องแบบนี้ซะที  กับคนรักคนใหม่ก็ขอให้เข้าใจในจุดจุดนี้ด้วยละกัน  อย่าพลาด จนทำให้เขาเสียใจล่ะ” ผมพูดก่อนจะหมุนตัวหันหน้าเข้าหาประตู  อ่า...อยากหนีชะมัด  แต่ทำไงดีล่ะ  ก้าวขาไม่ออกเลยแฮะ

“ถ้าเป็นกู กูจะคว้าเอาไว้ทั้งหมด  ครอบครัว งาน เพื่อน และเมีย” พี่ลุกซ์พูดขึ้น  น้ำเสียงดูโกรธๆ  แต่มันก็จริงอย่างที่เขาพูด  ผมก็อยากจะคว้าไว้ทั้งหมด  ถ้าคนรักที่ผมต้องการไม่ใช่เขา ผมอาจจะคว้ามันเอาไว้ได้ก็ได้  แต่เพราะมันเป็นเขา  ผมถึงคว้าเอาไว้ไม่ไหว แรงของผมมันน้อยเกินไป

“ผมไม่มีกำลังพอที่จะไขว่คว้าทุกอย่างมาไว้ในมือหรอกครับ  มันเหนื่อย  ยิ่งกับคนแบบคุณแล้วผมคงไม่ไหวหรอก  ผมไม่รู้ว่าจะมีอะไรเข้ามาอีก  ถ้าจะให้มัวแต่เป็นห่วงโดยที่ไม่รู้เรื่องอะไรมันลำบากนะครับ” ผมพูดเสียงแผ่วลง

“ต่อไปนี้กูจะบอกมึงทุกอย่างเลยเปอร์  กูจะไม่ให้มึงเป็นห่วงแบบที่ไม่รู้อะไรอีกแล้ว  มีปัญหาอะไร ต่อให้เล็กน้อยแค่ไหนกูก็จะบอกมึง” พี่ลุกซ์พูด  คราวนี้น้ำเสียงเขาดูอ้อนวอนขอร้องเหลือเกิน

“แค่คำพูดปากเปล่ามันพิสูจน์อะไรไม่ได้หรอกครับ  ผมไม่อยากจะเชื่อคำพูดของคุณแล้ว  จำไม่ได้เหรอว่าเมื่อก่อนคุณโกหกผมกี่เรื่อง  จะให้ผมเชื่อ...มันคงเป็นไปได้ยาก” พูดพลางกำมือแน่น  นึกถึงเรื่องเมื่อก่อนแล้วเจ็บชะมัด  ผมถูกหลอกตั้งหลายครั้งแน่ะ  เขาหลอกผมหลายเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ทำให้เสียใจหรือสบายใจแต่มันก็เป็นการหลอกที่ทำให้ผมเจ็บอยู่ดี

“แต่มันก็มีความเป็นไปได้ไม่ใช่เหรอ?  แล้วมึงก็หยุดยกเรื่องอดีตแย่ๆ มาตัดสินนิสัยกูซักที  เรื่องที่มึงยกขึ้นมาล้วนแต่เป็นก่อนที่เราจะคบกันทั้งนั้น  ทำไมมึงไม่ลองคิดย้อนกลับไปตอนที่เราคบกันบ้างล่ะ  เรามีความสุขกันมากแค่ไหน  ต่อให้ทะเลาะกันแต่ก็เข้าใจกันตลอดไม่ใช่หรือไง  มึงงี่เง่าให้กูมากแค่ไหนกูก็ยอมรับได้  กูเย็นชาใส่มึง มึงก็ยอมรับได้เหมือนกัน  ทำไมไม่คิดถึงตอนแบบนั้นบ้างล่ะ?” พี่ลุกซ์ตะคอกถามเสียงดังด้วยเนื้อความที่กระตุ้นต่อมน้ำตาผมเหลือเกิน 

ทำไมผมจะไม่คิดล่ะ? ผมคิดตลอดนั่นแหละ  แต่ยิ่งคิดถึงตอนที่เรารักกันมากเท่าไหร่มันยิ่งทำให้ผมเสียใจมากเท่านั้น  เพราะรักมากก็เลยเจ็บมากกับการที่ถูกหลอก  ผมไม่อยากให้ความรู้สึกดีๆ ที่เรามีให้กันตอนนั้นมันถูกทำลายก็เลยพยายามที่จะไม่ขุดมันขึ้นมาคิด  แต่บางทีมันก็เลิกคิดไม่ได้เสียที ผมก็เลยเอาแต่จมอยู่กับอดีตที่ทั้งดีและร้าย

“ก็คุณมันแย่ ไม่ว่าจะตอนไหนก็แย่” ผมตัดพ้อออกมาเสียงแผ่วเบา  ไม่รู้ว่าเขาจะได้ยินไหมแต่ผมก็ไม่ได้ตั้งใจจะตัดพ้อแบบนั้นหรอก  มันออกมาเอง

“กูขอโทษ มึงจะให้กูทำอะไรก็ได้เปอร์  ไม่จำเป็นต้องยกโทษให้กูตอนนี้แต่กูขอแค่โอกาสได้ไหม? ขอโอกาสให้กูได้เริ่มต้นใหม่  กูเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่มึงอย่าทำให้คนรักกันเขาพรากจากกันแบบนี้สิ  ทรมานกันเกินไปแล้ว” ยังไม่ทันที่ผมจะตั้งตัวพี่ลุกซ์ก็วิ่งเข้ามากอดผมจากด้านหลังทำเอาผมหวั่นไหวจนรู้สึกดีไปกับกอดของผม  ทำยังไงดี? ผมอยากจะคว้าเขาเอาไว้เหลือเกิน

“ใครเขารักกับคุณไม่ทราบ?” แย่ละ เผลอตัดพ้อด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอดไปซะแล้ว  แถมน้ำตายังไหลออกมาอีกต่างหาก  โว้ย! ออกง่ายเหลือเกินนะมึง ไอ้เหี้ยน้ำตา! ทีก่อนหน้านี้แม่งอดทนได้ ทำไมตอนนี้มันไหลง่ายงี้วะ!

“กูรักมึงนะ” พี่ลุกซ์จับตัวผมให้หันไปหาเขาก่อนจะหอมที่หน้าผากเบาๆ เนื่องจากผมกำลังก้มหน้าปาดน้ำตาอยู่

“เมื่อก่อนไม่เห็นบอก ฮึก” ยิ่งได้ยินเขาบอกรักน้ำตาผมยิ่งไหล  ทำไมเมื่อก่อนเขาถึงไม่บอกให้ผมดีใจบ้าง  มาบอกตอนที่จบกันไปแล้วมันเข้าสุภาษิตที่ว่าไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาจริงๆ

“มึงก็รู้ว่ากูปากแข็งจะตาย  แต่ก็บอกบ่อยไม่ใช่เหรอ หลังจากที่ไปอเมริกาแล้วน่ะ” พี่ลุกซ์เสยผมหน้าของผมไปข้างหลังแล้วหอมหน้าผากอีกครั้ง

“ไม่บ่อย!” ผมตอบพลางผลักที่อกของพี่มันอย่างแรง

“คาแร็คเตอร์กูมันไม่ใช่ผู้ชายปากหวานนี่หว่า  แต่ต่อไปนี้จะพูดบ่อยๆ ละกัน  ตั้งแต่ที่เกิดอุบัติเหตุคราวนั้นกูถึงคิดได้ว่าชีวิตคนมันสั้น  เกือบไม่ได้กลับมาหามึงซะแล้ว” พูดพลางโน้มตัวลงมากอดและเอาคางเกยไว้ที่ไหล่ของผม

“เจ็บไหม?” ผมก้มหน้ามุดไหล่เขาบ้างก่อนจะถามเสียงอู้อี้

“ไม่รู้หรอก  รู้ตัวอีกทีก็ชาไปทั้งตัวละ” พี่ลุกซ์พูดพลางลูบหลังผมเบาๆ

ผมไม่ถามอะไรต่อ  ทำได้เพียงยืนให้เขากอดและลูบหลังอยู่อย่างนั้นต่อไปเรื่อยๆ โดยไม่ได้กอดตอบ  พูดถึงเรื่องอุบัติเหตุทีไรผมมักจะอ่อนลงทุกที  ก็เขาเกือบตาย  ผมได้แต่คิดแล้วก็เสียใจว่าถ้าเขาตายไปจริงๆ โดยที่ไม่ทันได้อธิบายอะไรให้ผมฟังผมคงต้องจมอยู่กับความเข้าใจผิดและความทุกข์ตลอดชีวิตแน่นอน

นั่นสินะ  ชีวิตคนมันสั้น แต่บางทีเราก็ต้องใช้เวลาในการฟื้นฟูสภาพจิตใจนี่นะ  เขาบอกอยากเริ่มต้นใหม่นี่นา  ปล่อยให้เป็นแบบนี้ไปอีกซักพักน่าจะดีกว่า