Love wolf hunt ล่ารักหมาป่า

   ‘ แอ๊ด.. ’ เสียงเปิดประตูค่อยๆดังขึ้นมาท่ามกลางการรอคอยของทุกชีวิต

   “ พ่อกลับมาแล้ว ทุกคน ” เสียงทุ้มแสดงถึงความมีอำนาจดังขึ้น ก่อนที่นายหัวจะปรากฎตัวเข้ามา ร่างสูงโปร่งแสดงถึงความเอาใจใส่สุขภาพของตนเองอย่างดีแม้ว่าอายุจะล่วงเลยเลข 4 ไปนานแล้วก็ตาม รอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้าบ่งบอกถึงความเป็นมิตรไม่คิดร้ายอย่างจริงใจ เขาคือคนที่ทุกคนต่างก็นับถือ นายหัวโดโนแวน ผู้นำแห่งเผ่าไลแคนท์คนปัจจุบัน

   ตระกูลโดโนแวนเป็นต้นตระกูลที่เก่าแก่ มีประวัติความเป็นมาที่ยาวนาน เป็นตระกูลที่ให้กำเนิดไลแคนท์  นักสู้ผู้ยิ่งใหญ่

   “ ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ ” เสียงของมิสดังขึ้นเป็นคนแรกก่อนที่ เธอจะเข้าไปหอมแก้มของสามีอย่างรักใคร่ หลังจากนั้นนางจึงบอกให้ลูกๆทุกคนยืนขึ้นเพื่อทำความเคารพผู้เป็นประมุขของบ้าน

“ ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ/ค่ะ ” ประโยคที่กล่าวออกมาพร้อมสีหน้าที่ยิ้มแย้มของลูกๆทุกคน ทำให้นายหัวอดที่จะอมยิ้มไปกับความน่ารักของบรรดาไลแคนท์หนุ่มสาวพวกนี้ไม่ได้ นี่ก็โตเป็นหนุ่มเป็นสาวกันหมดแล้วสินะ เหมือนเวลาผ่านมาแค่แวบเดียวเอง

   “ โอเค ทุกคน นั่งได้แล้วลูก ” นายหัวเดินเข้ามานั่งตรงหัวโต๊ะใกล้ๆกับภรรยาที่อุตสาห์ฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆนานามาด้วยกันอย่างไม่หวั่นเกรง เขารักเธอมาก และเขาก็รู้ดีว่าภรรยาของเขาก็รักเขามากเช่นกัน ความรักที่มั่นคงต่อกันของเขาและเธอ ทำให้ชีวิตคู่ราบรื่นตลอดมา

   หลังจากที่ทุกคนนั่งลง ก็ถึงเวลารับประทานอาหารแสนอร่อยฝีมือมิสของพวกเขากันแล้ว

   “ แล้ววันนี้เป็นอย่างไรบ้างลูก เจ็ต ” เมื่อทานอาหารไปได้สักพัก บิดาของพวกเขาจึงเริ่มคำถามที่ทำให้เจ็ตหน้าถอดสีอย่างรวดเร็ว ผิดกับโจซิสที่กำลังกลั้นขำอย่างสุดความสามารถอยู่ตรงข้าม

   “ เอ่อ...ก็ดีครับ แต่ยังไม่มีใครเข้าตาผม ” คำกล่าวที่สุภาพของเจ็ตทำให้ทุกคนถอนหายใจออกมาแทบพร้อมกัน และอดคิดไม่ได้ว่า ทำไมนะ เจ็ตถึงยังไม่เจอนางในดวงใจเสียที

   “ ไม่เป็นไรหรอกลูก พ่อรู้ว่าเรื่องแบบนี้มันต้องใช้เวลา ”

   “ ครับพ่อ ” จากนั้นเสียงพูดคุยของทุกคนก็เริ่มดังขึ้นอย่างห้ามไม่ได้ ยกเว้นคนเดียวที่ไม่ยอมพูดจาเอาแต่นั่งกินข้าวเงียบๆ...จาฟาร์

   “ เออ จาร์ฟ แล้วพรุ่งนี้แกจะลาดตระเวนแถบไหนวะ ” เสียงโจซิสถามขึ้นก่อนที่ จาฟาร์จะทำท่าครุ่นคิดสักพัก

   “ เหนือ ” คำตอบสั้นๆง่ายๆ ออกจากปากโจซิสก่อนที่เจ้าตัวจะสนใจอาหารตรงหน้าต่อ

   “ แล้วพี่ล่ะเจ็ต ”

   “ ก็..ตะวันออก ” เขาตอบคำถามของโจซิสด้วยคำตอบเดิมๆ ก็แค่ไปลาดตระเวนดูอาณาเขต ที่แสนจะน่าเบื่อ แต่ก็ยังดีที่ได้ออกไปไหนมาไหนบ้าง ไม่งั้นเขาคงเครียดตายกับฤดูที่จะมาถึงแล้วแน่ๆ

   “ งั้นผมก็ต้องไปดูที่แถบใต้เหมือนเดิมน่ะสิ เฮ้อ... ”

   “ แกถอนหายใจทำไมวะ ”

   “ ก็มันน่าเบื่อนี่หว่า ไม่มีสาวๆคอยให้กำลังใจบ้างเล้ยย ”

   “ แหวะ! ” เอลล่ารีบแสดงท่าทางแอ็กติ้งเกินจริงออกมา เพราะทนความบ้าสาวของน้องชายตัวเองไม่ได้

   “ นี่เจ๊ เป็นอะไร แพ้ท้องหรือไง ”

   “ ไอ้บ้าโจซ ! เดี๋ยวตบให้ เอาไหม ”

   “ โอ๊ย กลัวแล้ว ” ถึงปากจะบอกอย่างนั้นแต่หน้าตากลับไม่พาไป โจซิสแลบลิ้นออกมาและทำปากล้อเลียนเอลล่าอย่างตลกว่า ไอ้บ้าโจซ ! เดี๋ยวตบให้ เอาไหม

   “ สงสัยแกคงไม่อยากมีลมหายใจอยู่แล้วล่ะไอ้โจซ ” หลังจากนั้นขนมปังชิ้นหนึ่งก็ลอยไปปะทะหน้าโจซิสอย่างเต็มแรง แต่เจ้าตัวกลับหยิบขนมปังชิ้นนั้นขึ้นมาแล้วกัดกินอย่างไม่สะทกสะท้าน

   “ ขอบคุณสำหรับขนมปังครับเจ๊ ”

   จากนั้นความชุลมุนย่อมๆจึงบังเกิดขึ้น ด้วยความที่เอลล่าและโจซิสไม่มีใครยอมใคร สงครามขนมปังจึงเริ่มต้นขึ้นด้วยเสียงหัวเราะปนเสียงว่ากล่าวของนายหัวและมิสอย่างเงียบๆ เฮ้อ ลองใครได้มีลูกๆอย่างนี้ได้ปวดหัวตายกันพอดี

........................................................................................................

ตอนต่อไปอาจมีติดเรทนิดหน่อยนะคะ >0<