บันทึกความหื่น(ประจำวัน)ของน้องสาวฉัน

วันนี้ก็เป็นวันที่อากาศดีวันหนึ่ง แต่ที่ดีกว่านั้นก็คือ เพื่อนร่วมชั้นสมัยอยู่ ม. ต้น ที่ไม่ได้เจอกันนานจะมาหาน่ะซิ ฉันตื่นเต้นมากที่เพื่อนจะมาหาก็เลยต้องรีบจัดข้าวของในห้องให้รีบร้อยยัยนั้นจะได้ไม่มาบ่นโน่นนี่
“พี่คะ คุณแม่ให้เรียกไปทานข้าวได้แล้วค่ะ” เร็นเปิดประตูเรียกฉันก่อนที่จะเดินเข้ามา
“ทำอะไรอยู่เหรอคะ พี่” เร็นถาม
“พี่จัดห้องใหม่ พรุ่งนี้เพื่อนพี่จะมาหาน่ะ” ฉันตอบพลางเก็บของเข้าที่โดนที่ไม่สนใจเร็น
“เหรอคะ วันนี้ลายทางสินะ”
“อื๊อ ใช่แล้วล่ะ เอ๋!” ฉันหันกลับมาก็เห็นเร็นนั่งมองใต้กระโปรงฉํนอยู่
“อย่ามาแอบดูกางเกงในของฉันจะได้มั้ย เร็น” ฉันเอามือปิดประโปรงก่อนที่จะนั่งลงเพื่อไม่ให้เธอเห็น
“งั้นหนูไม่แอบดูก็ได้” เร็นพูดขณะที่ค่อยๆเปิดกระโปรงฉันขึ้น
“อยากจะไม่มีตาไว้ดูมั้ยจ๊ะ เร็นจัง” ฉันพูดพร้อมกับส่งสายตาพิฆาตไปหาเธอ
“อ๊ะ! ข้าวเย็นเสร็จแล้วนะคะ พี่ก็รีบๆลงไปล่ะ” พูดจบเร็นก็รีบเดินออกจากห้องไป
เหนื่อยใจจริงๆ มีน้องสาวแบบนี้เนี่ย แต่ก็ช่างเถอะฉันเอาเวลามาสนใจการมาของเพื่อนฉันดีกว่า

21.30 น.
หลังจากที่ทำทุกอย่างเสร็จและในที่สุดก็ถึงเวลาที่ฉันต้องพักผ่อนซักที แต่ว่า…ไอ้ตัวที่อยู่ใต้ผ้าห่มบนเตียงฉันนั้น มันคือตัวอะไรล่ะเนี่ย
“เฮ้อ~เหนื่อยจังรีบนอนดีกว่า” ฉันพูดลอยๆก่อนมี่จะล้มตัวลงบนเตียง แล้วก็ได้ยินเสียง ดัง แอ๊ก! หึหึหึ ถ้าทนโดนทับอยู่ได้ก็ทนไปเถอะ
สักพักหนึ่ง
แฮ่กๆ อ๊า~
เสียงหอบกับเสียงครางเบาๆ ลอดออกมาจากใต้ผ้าที่ฉันนอนทับอยู่  ย..อย่าบอกนะว่าเร็นหายใจไม่ออกเพราะขาดอากาศหายใจ ฉันคงจะนอนทับเธอนานไป
“เร็นไม่เป็นไรนะ เร็น” ฉันรีบลุกขึ้นก่อนที่จะเปิดผ้าห่มขึ้น และที่ฉันเห็นคือ…เร็นที่ใส่แค่ผ้าขนหนูผืนเล็กนอนอย่างไร้เรียวแรงอยู่บนเตียง
“อีกซิคะพี่คาโอริ ใส่แรงลงมาที่ตัวหนูอีกซิคะ” เร็นมองฉันพร้อมกับพูดอ้อนวอน
ฉันมองเธออยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเดินออกจากห้อง ทิ้งให้เร็นนอนอยู่อย่างนั้น
“แม่คะ! คืนนี้หนูขอนอนด้วยคนนะคะ”
วันต่อมา

06.00 น.
ฉันได้นอนเต็มอิ่มเพราะไม่มีใครมากวนใจก็เลยตื่นแต่เช้าเป็นพิเศษ เพราะวันนี้เพื่อนของฉันจะมาหาเตรียมอะไรไว้ต้อนรับซักหน่อย
“อา~รุนน~สา~หวัดค่ะ พี่” เร็นทักฉันด้วยสีหน้าที่เหนื่อยเอามากๆ
“อรุณสวัสดิ์ เร็น เอ๊ะ! ทำไมขอบตาถึงดำแบบนั้นล่ะ” ฉันถามตามภาษาพี่น้อง แต่ฉันว่าเมื่อคื่นเธอต้องทำอะไรบางอย่างอยู่แน่
“ม่าย~มีอะไรหรอกค่ะ ขอตัวก่อนนะค้า~” พูดจบเธอก็เดินโซซัดโซเซเข้าห้องน้ำไป
ช่างเถอะเป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว เร็นจะได้ไม่ต้องมายุ่งตอนที่เพื่อนของฉันมาถึง..เอาล่ะเริ่มเตรียมการต้อนรับซักหน่อยดีกว่า

10.30 น
กริ๊ง~ กริ๊ง~
“ค่ะๆ” ฉันขานรับเสียงกริ่งที่ดังขึ้นก่อนที่จะรีบไปเปิดประตู
แกร็ก~
พอฉันเปิดประตูออกก็เจอกับสาวผมยาวหน้าตาน่ารักเหมือนกับหลุดออกมาจากหนังสือการ์ตูน และแน่นอนว่าเธอคือเพื่อนร่วมชั้นสมัยเรียน ม.ต้น ของฉัน
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ คาโอริ”
“ริน”
“คิดถึงจังเลย คาโอริ”  รินพูดขึ้นก่อนที่จะโผเข้ามากอดฉัน
“รู้แล้วๆ ปล่อยฉันได้แล้ว” ฉันพยายามจะออกจากอ้อมแขนของเธอที่กอดแน่นจนฉันขยับไม่ได้
“ไม่เอา ขอกอดอีกหน่อยนะ” พูดจบเธอก็กอดฉันแน่นกว่าเดิม
ฉันก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีก็เลยยอมให้เธอกอดจนกว่าจะพอใจ แต่รู้สึกว่ามีคนที่ไม่พอใจเอามากๆจะโผล่มาแล้ว
“จะกอดกันถึงเช้าพรุ่งนี้เลยมั้ยคะ พี่คาโอริ” เร็นมองมาที่ฉันพร้อมกับมองแบบไม่พอใจ
“อ๊ะ โทษทีเร็น วันนี้เธอจะไปซื้อของซินะ” ฉันพูดกับเร็นก่อนที่จะหลบทางให้เธอ
“เร็นจังเหรอเนี่ย โตขึ้นแล้วยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ” รินปล่อยตัวฉันก่อนที่จะเข้าไปลูบหัวเร็น
“อ..เออ..คุณรู้จักหนูด้วยเหรอคะ” เร็นถามเธอ
“จริงด้วย เธอคงจะจำไม่ได้ซินะ นี่พี่รินที่มาเล่นด้วยกันกับเธอบ่อยๆไง” ฉันอธิบายให้เร็นที่ทำหน้างงอยู่เข้าใจ..ที่จริงแล้วฉันกับรินเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว แต่เมื่อก่อนรินเขาไม่ได้หน้าตาน่ารักเท่าตอนนี้เพราะงั้นเร็นก็เลยจำเธอไม่ได้
“พี่รินที่เคยมาเล่นด้วยกันบ่อยๆ..เหรอคะ” เร็นทำหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะโผล๊ขึ้นมา
“เจ้าชาย!” เร็นตะโกนลั่นทันทีที่เธอนึกออก..แถมอีกนิดเมื่อก่อนรินเขาห้าวเหมือนผู้ชายจนเด็กผู้ชายกลัวเธอไปหมด
“จำได้แล้วซินะ” พูดจบรินก็สวมกอดเร็นทันทีแถมยังกอดหนักกว่าฉันซะอีก
“เออ..ฉันว่าเข้าไปข้างในก่อนดีกว่านะ” ถ้ายืนอยู่แบบนี้เดี๋ยวจะปวดขาเอาเปล่าๆ
สักครู่หนึ่ง
“เดี๋ยวฉันไปเอาเครื่องดื่มกับขนมมาให้นะ” ฉันบอกรินกับเร็นก่อนที่จะเข้าไปเอาของในครัว..สุดท้ายเร็นก็ไม่ได้ไปไหนเพราะโดนรินจับตัวไว้
“พ..พี่ริน..เปลี่ยนไปมากเลยนะคะ” เร็นพูดด้วยน้ำเสียงอึกอัก
“ตกใจเหรอจ๊ะ”
“ก็..นิดหน่อยน่ะค่ะ ไม่คิดว่าพี่จะเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้” เร็นพูดโดนที่พยายามไม่สบตาริน  รู้สึกว่าเร็นจะจำอะไรซักอย่างได้ตั้งแต่รินมา
“ว่าแต่ เร็น”
“ค..คะ”
“เร็นยังคิดว่าพี่เป็นเจ้าชายของเร็นอยู่รึเปล่าจ๊ะ” รินพูดขึ้นพร้อมกับขะเยิบเข้ามาใกล้เร็น
“ร..เรื่องนั้น น..หนูจำไม่ค่อยได้แล้วล่ะค่ะ” เร็นพูดพร้อมกับพยายามหลบหลบหน้าริน
“รู้รึเปล่าจะว่าพี่กลับมาทำไม” รินถามแล้วก็ค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆริน
“พ..พี่กลับมาก็เพราะอยากจะเจอพี่คาโอริไม่ใช่เหรอคะ” รินค่อยๆถอยจากเร็นที่รุกเข้ามาเรื่อยๆ
“ใช่จ้ะ แต่นั้นไม่ใช่เหตุผลหลักที่พี่กลับมา”
“ล..แล้วเพราะอะไรเหรอคะ”
“เพราะเร็นไงล่ะ” พูดจบเธอก็ค่อยๆประทับริมฝีปากของเธอลงบนปากเร็น
เร็นพยายามจะขัดขืนแต่ในที่สุดเธอก็เคล้มตาม
..................
“ริน จะอยู่กินข้าวเย็นด้วยกันมั้ย” ฉันตะโกนถามพร้อมกับเดินมาหาทั้งสองคน
“เออ..ไม่เป็นไรจ้ะ คือฉันต้องไปรอของที่ส่งมาน่ะ” รินตอบก่อนที่จะยิ้มแห้งๆให้ฉัน
“พี่คะ น..หนูขอไปอ่านหนังสือที่ห้องนะคะ” เร็นพูดด้วยน้ำเสียงอึกอัก แต่ที่สังเกตได้ชัดคือใบหน้าของเธอแดงก่ำพยายามหลบหน้าริน อาการแบบนี้มันหมายความว่ายังไงล่ะเนี่ย
“อ..อืม”
“ริน เธอ..ได้ทำอะไรแปลกๆกับเร็นรึเปล่า” ฉันลองถามดูเผื่อจะได้รู้ว่าทำไมเร็นถึงมีท่าทางแปลกๆ แต่คงจะไม่มีอะไรหรอกมั้ง
“เปล่านี่จ้ะ ฉันก็แค่คุยเรื่องเก่าๆกับเร็นจังน่ะจ้ะ” เธอตอบ
“งั้นเหรอ
หลังจากนั้นฉันก็คุยเรื่องเก่าๆกับรินตั้งแต่เริ่มเป็นเพื่อนกันจนถึงเย็นรู้สึกดีจริงๆที่วันนี้เร็นไม่ได้ทำอะไรแปลกกับฉัน..แต่รู้เหงายังไงนิดๆแฮะ

***********