ราชันบุปผาไหว้ศพ (ฉบับร่าง)

บทที่ ๘

[บรรยายโดยตัวละคร เด็กชาย ธันนะ อรุณทิพย์]

สำนักดาบ

                สายตาที่เป็นไปด้วยความห่วงหา เป็นห่วงเป็นใยนั่นมันหมายความว่าไง

                อึก---

                เหมือนไฟเผาหัวใจให้มอดไหม้ ราวกับมีมีดแทงเข้าที่หลัง ศรีตอบสายตาของพงสณะด้วยแววตาเศร้าสร้อยเหมือนจะบอกว่าไม่เป็นไร ---แต่ทำไมผมถึงต้องเจ็บด้วยล่ะ ความรู้สึกอันแสนทรมานนี้มันเกิดตั้งแต่ตอนที่ผมเปิดประตูเข้าไปแล้วเจอพงสณะที่หยอกล้อศรีอยู่ ผมไม่เข้าใจ

                เกลียดศรี…

                สมองบอกว่าคนที่ทำให้ผมเจ็บคือศรีแต่หัวใจบอกว่ามันก็ใช่แต่ไม่สมควรที่จะเกลียด

                ในระหว่างที่นึกเคียดแค้นนั้นท่านซอก็เอ่ย “หยุดการประลอง ชนก เจ้ามากับข้าประเดี๋ยวนี้!” น้ำเสียงนั้นแข็งกร้าวและเด็ดขาด ท่านซอพูดจบก็เดินจากไปทิ้งให้ท่านชนกยืนนิ่งสักพักเขาก็ก้าวเดินตามช้าๆ เส้นผมที่ปรกลงมาจากการที่เขาก้มหน้านั้นปิดซ่อนสีหน้าที่คาดเดายาก เด็กผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยกับท่านชนก

                “ท่านชนกคะ ท่านชนก…” เธอเอ่ยด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับยื่นมือจะปลอบแต่ท่านชนกปัดมือออกแล้วก้าวต่อไป เด็กหญิงคนนั้นมองตาละห้อย

                ศรีมองตามพร้อมกับถอนหายใจ เม็ดแตงลดธนูลงแล้วเก็บลูกธนูลงกระบอกที่สะพายด้านหลัง ทั้วทั้งลานประลองเงียบกริบมีเพียงความเงียบเข้าปกคลุม

                แล้วต่างคนก็ต่างแยกย้ายโดยมีเสียงเอ่ยอย่างเซ็งและโล่งอกเซ็งแซ่โดยเฉพาะพงสณะที่ยิ้มไม่หุบ

                ---น่าหมั่นไส้

                พวกผมกลับมาที่บ้านของท่านพินทุ ผมเดินไปที่ห้องของศรีพร้อมๆ กับเธอ เมื่อเปิดเข้าไปผมก็ต้องแปลกใจเมื่อพบกับร่างหนึ่งนั่งอยู่ในห้องนี้ เด็กผู้ชายคนหนึ่งไว้ผมทรงนักเรียนเหลือผมไว้ที่ตรงกลางที่เหลือโกนออกหมด กำลังใช้ช้อนตักข้าวและปลาที่ทาน้ำจิกพริกกะปิเข้าใส่ปากแล้วเคี้ยวหงุบๆ ท่าทางเอร็ดอร่อยนั้นมันยั่วท้องผมยังไงชอบกล

                ผมเผลอลอบกลืนน้ำลายด้วยความอยากกิน

                ศรีเบิกตากว้างพลางเอ่ยเสียงสั่นๆ ตะลึง

                “เฉาก๊วย! นายมาที่นี่ได้ไงน่ะ” เด็กผู้ชายคนนั้นยกมุมปากหลังจากเคี้ยวข้าวเคี้ยวปลาหมด เขาหันมายิ้มแฉ่งให้ศรีพร้อมกับตอบ “ฉันรู้จักที่นี่นานแล้วล่ะเหมือนแววไพรไงล่ะ ---เซอร์ไพร์มั้ยล่ะนี่ฉันอุตสาห์มารอเธอที่นี่เลยนะ”

                “เซอร์ไพร์บ้าอะไรล่ะ! ตกใจหมด นึกว่าผีสางนางไม้ที่ไหนมานั่งอยู่ในห้อง” ศรีแผดเสียงใส่ด้วยความโมโห จากประโยคที่ฟังดูเหมือนสองคนนี้จะเป็นเพื่อนกันสินะ

                เด็กชายที่ชื่อเฉาก๊วยยิ้มกริ่มแบบมีเลศนัยแล้วเอ่ย “หึๆ ฉันไม่ได้มาคนเดียวหรอกนะ ฉันพาน้องเธอมาด้วยล่ะ” ศรีชะงักหยุดบ่นเฉาก๊วย นัยน์ตากลมโตเรียวนั้นฉายแววความหวังที่เปี่ยมไปด้วยความสงสัย เฉาก๊วยมีสีหน้าพอใจยิ้มกว้างเข้าไปอีก

                “ฮึ อ้าว เป็น ‘ไรไปล่ะ รึว่าคิดถึงน้องจนคุมสติไม่ไหว ถ้าเกิดอยากเจอละก็เอาเงินมาสิบล้าน” ผมรู้ว่าเขาพูดเล่นแต่นั่นยิ่งทำให้ศรีจะเป็นบ้าเข้าไปอีก บทสนทนาเหมือนที่ผู้ร้ายลักพาตัวแล้วมีคนตามมาช่วย ตามหลักสูตรภาพยนต์จริงๆ

                “ไม่เด็ดขาด ฉันไม่มีเงินถึงขนาดนั้นหรอกแต่ถึงมีฉันก็ไม่ให้” ศรีบ่นพลางยืนเท้าเอว จู่ๆ ก็มีเสียงประตูถูกเคาะ

                ก๊อกๆ

                ประตูอ้ากว้างเผยให้เห็นร่างเด็กผู้ชายที่สัดส่วนเล็กกว่าศรีโกนผมออกหมดสวมเสื้อนักเรียน เขาก้าวมาอย่างช้าๆ แล้วยกมือไหว้พลางยิ้มละมุนให้ศรี “สวัสดีครับพี่ศรี”

                “รพิ! น้องอยู่ที่นี่จริงๆ ด้วยสินะ มาให้พี่กอดหน่อย” ศรีโผเข้ากอดเด็กชายคนที่คาดว่าน่าจะชื่อรพิจากการที่ศรีเรียกชื่อ ทั้งสองกอดกันแน่นด้วยความดีใจที่เหมือนกับไม่ได้เจอกันมาเป็นสิบๆ ปี ฟังแล้วอาจเกินจริงแต่บางคนเขาก็รู้สึกอย่างนั้นไปว่าก็ไม่ได้

                “เป็นไงบ้างจ๊ะ พี่คิดถึงหนูมากเลยนะไม่ได้เจอกัน ๒ ปีแต่พี่รู้สึกเหมือนห่างหายไปหลายปี”

                “ผมเองก็คิดถึงเหมือนกันครับ ---ว่าแต่พี่ศรีมาที่นี่ได้ไงกันครับ” รพิค่อยผละแล้วเงยหน้าถาม ศรีผุดยิ้มบางแล้วตอบ “ไว้เดี๋ยวพี่เล่าทีหลังนะ …คิดถึงจังเลย”

                “นี่ พอเจอรพิแล้วก็ลืมฉันเลยนะ ตอบแทนฉันด้วยล่ะเพราะถ้าเกิดฉันไม่บอกเจ้ารพิมันก็ไม่โผล่หน้ามาให้เธอเห็นหรอก” เฉาก๊วยที่รู้สึกว่าตนถูกลืมประท้วงขึ้นทำให้ศรีมีอาการฉุนที่มาขัด เธอขอบคุณกึ่งเต็มใจและไม่เต็มใจ

                “ขอบคุณนะแต่อย่าเพิ่งมาขัดสิฉันอยากคุยกับน้องชายสุดที่รักของฉันอยู่นะ” เฉาก๊วยทำเป็นไม่ได้ยินพร้อมกับตักปลาเข้าปากแล้วเคี้ยวนั่นเองที่ทำให้ศรีมีทีท่าไม่พอใจ เธอเลิกสนใจแล้วหนไปคุยกับรพิต่อ

                “ว่าแต่น้องเองก็คงรู้จักที่นี่ก่อนเหมือนกับแววไพรแล้วก็ขนมชั้นสินะ”

                “ครับ ประมาณช่วงที่ผมยังอยู่อนุบาล ต้องขอบคุณพี่เฉาก๊วยนะครับที่บอกผม” ประโยคหลังเด็กชายโกนผมหันไปเอ่ยกับเฉาก๊วย ซึ่งเจ้าตัวก็ยิ้มแล้วกินข้าวต่อ ---ผมเหลือบไปทางแววไพร สังเกตว่าเธอดูเหงาๆ

                เป็นอะไรกันนะ

                จากคราวที่แล้วเรื่องการแข่งชกมวย ท่านซอไม่ไว้ใจที่จะฝากผมและศรีให้เป็นสมาชิกค่ายมวย เกรงว่าจะมีเหตุการณ์ที่จะทำให้มีบาดแผลเกิดขึ้นอีก ท่านซอจึงบอกให้บรรพตพาไปที่สำนักดาบแห่งหนึ่ง

                เรือนไทยภาคกลางปรากฏสู่ตา สระดอกบัวมีเป็นหย่อมๆ ต้นไม้โอนกิ่งไปมาตามแรงลม กลีบดอกไม้ปลิดขั้วโปรยปราย เป็นภาพที่เห็นแล้วคล้ายกับเป็นภาพวาดฉากหนึ่งในวรรณคดีก็ไม่ปาน

                ณ ตอนนี้ ผมและศรีนั่งโดยสารรถเทียมม้าโดยมีบรรพตเป็นผู้บังคับให้ม้าลากไป ผ่านทุ่งนาที่ออกรวง หุ่นไล่กายืนโอนเอนไปมา ผมเหลือบไปมองศรีที่ท่าทางดีอกดีใจเป็นอย่างมาก สงสัยคงจะชอบบรรยากาศเรียบง่ายที่มีกลิ่นอายแบบสยาม ยิ้มไม่หุบเลยเชียว

                เข้าสู่รั้วไม้ รถเทียมม้าหยุดเคลื่อนที บรรพตลงมายืนแล้วเอ่ยด้วยเสียงเหมือนผู้ชาย “ถึงแล้ว”

                ผมกับศรีจึงลงมา ช่วงที่ศรีกำลังก้าวลงมาหลังจากที่ผมลงมาแล้ว จู่ๆ เธอก็สะดุดเท้าตนเอง

                “อ๊ะ!”

                ฟึ่บ!

                ผมรีบเข้าไปพยุงร่างเธอเพื่อไม่ให้หล่น จังหวะนั้นเราสบตากัน ดวงตาสีดำขลับนั้นสั่นระริก แก้มของเธอผุดสีแดงระเรื่อดูแล้วน่าแกล้ง ผมจับแขนศรีพยุงลงพื้นซึ่งเธอเองก็ก้าวลงตาม

                ตุบ

                เธอลงมาแล้ว บรรพตที่ทีแรกเองก็ตกใจตอนที่ศรีจะล้มเปลี่ยนสีหน้าเป็นยินดี คาดว่าคงจะดีใจที่ศรีไม่เป็นไร ผมปั้นหน้านิ่งตามนิสัยตนเองแล้วเดินนำหน้า

                แต่ท้ายที่สุดแน่นอนว่าผมไม่รู้เส้นทางบรรพตจึงเดินแซงหน้านำไป ระหว่างเดินผมกับศรีเราแทบจะไม่มองหน้ากันเลย รู้สึกว่าแก้มตนเองร้อนผ่าวชอบกล ศรีเดินหลังตรงอย่างสง่างามโดยไม่มีความถือตัวและยโสให้เห็น เป็นความสง่างามแบบที่จะทำให้ใครหลายคนนับถือ สายตามองไปแต่ข้างหน้า คาดว่าคงจะเบี่ยงเบนจากผม ซึ่งนั่นมันก็ดีแล้วล่ะ

                พวกเราผ่านแมกไม้จนกระทั่งเดินมาถึงลานที่มีพื้นเป็นหญ้า เด็กอายุประมาณผมและประมาณวัยมัธยมมีไม่ถึง ๒๐ คนกำลังยืนมองเด็กหญิงและเด็กชายสองคนใช้ดาบฟาดฟันกันอยู่ ดูจากท่าการต่อสู้น่าจะเป็นวิชาดาบอาทมาฏ ผมเคยเปิดไปเจอในเว็บฯ ตอนที่ทำรายงานเลยอ่านจึงรู้มาบ้าง

                ผม ศรีและบรรพตต่างมองการต่อสู้อันแสนเฉียบขาดแต่เงอะงะบ้างเนื่องจากคงฝึกไม่สำเร็จหลักสูตร เด็กหญิงนัยน์ตาสีฟ้าเกล้าผมทรงหางม้าประดับด้วยหวีที่สลักลวดลายเป็นลายกนกมีลูกปัดหินหลากสีร้อยห้อยลงมามันแกว่งไกวยามที่เธอเคลื่อนตัวรับการรุก

                เด็กชายผมสีเงินสวมเสื้อกิโมโนแค่ชั้นเดียว ไม่คาดผ้าอะไรปิดผิวกายกับโจงกระเบนที่ข้างขวามีดาบคาตานะแขวน กำลังควงดาบที่สั้นกว่ารุกเข้า ---เห็นแล้วรู้สึกใจหายยามที่ดาบมาปะทะกันแฮะ เสียงเหล็กเสียดสีดังบาดลึกเข้าไปถึงใจเลย เท่าที่สังเกตผมไม่เห็นทั้งสองผละหรือถอยแม้แต่วินาทีเดียว

                ช่วงจังหวะหนึ่งที่ฝ่ายเด็กหญิงเผลอเพราะอะไรก็ไม่ทราบ เด็กชายผมสีเงินก็เข้าประชิดทำท่าจะฟาดดาบ

                ---แต่ก็ไม่ฟาด---

                “ข้าอยากให้เจ้าชนะบ้าง ข้าชนะฝ่ายเดียวทุกทีมันน่าเบื่อนะ”

                เด็กชายเอ่ยเบื่อหน่ายพร้อมกับเก็บดาบลงงฝักที่เหน็บกับโจงกระเบนข้างซ้าย เด็กหญิงทรงผมหางม้าก้มหน้ากัดริมฝีปาก แววตาบ่งบอกถึงความท้อแท้ เธอไม่ได้เคียดแค้นที่เขาชนะแต่ไม่พอใจตนเอง ผมเดาความรู้สึกจากท่าทางและแววตา

                เด็กหญิงคนนั้นเงยหน้าแล้วยิ้มแห้งๆ

                “แหม เจ้าเก่งกว่าข้าแล้วให้ข้าทำไงล่ะ” พูดพร้อมกับเก็บดาบเข้าฝัก เด็กชายผมสีเงินไม่พูดต่ออะไรเพียงแค่มองยิ้มๆ

                ตึก

                มีใครบางคนเดินมาหยุดที่ข้างหลังผม ผมหันร่างไปมองพบว่าหญิงสาวผมยาวถักเปียเดี่ยว มีผ้าคาดแบบตะเบงมาน นุ่งโจงกระเบนสีแก่ ด้านข้างมีชิ้นเหล็กขนาดปานกลางสามเหลี่ยมคล้องอยู่ยื่นปลายแหลมเหมือนหนามออกมา ดวงตากลมโตมองร่างที่เพิ่งประลองดาบเสร็จ

                 เธอยิ้มพร้อมกับยกกระดาษขึ้นมาเขียนก่อนจะพูดกับเด็กหญิงผมหางม้า

                “ยังเหมือนเดิมแต่ดีขึ้นเล็กน้อย ภายหน้าตั้งสมาธิให้ดีกว่านี้นะ”

                “ค่ะ ท่านครู” หญิงสาวยิ้ม หันไปพูดกับเด็กชายผมสีเงิน “ข้าฝากเจ้าช่วยฝึกรัมภาด้วยล่ะ”

                “ขอรับ ท่านอรัญญิก”

                หญิงสาวที่ชื่ออรัญญิกจากไปเมื่อเขาพูดจบ แต่บรรพตที่มองการต่อสู้และฟังบทสนทนาเพลินรีบสาวเท้าตามไปแล้วกล่าวด้วยเสียงเหมือนผู้ชาย “ท่านครูคะ ขอเวลาค่ะ ท่านซอให้ข้าพาเพื่อนใหม่ของข้ามาฝากตัวเป็นศิษย์ ท่านอนุมัติไหมคะ”

                ครูอรัญญิกเลิกคิ้วขึ้น พินิจผมและศรี ศรีมีท่าทางเกร็งๆ กับสายตานั้นที่มองมาราวกับจะทะลุ เลื่อนสายตาไปที่ปิ่นปักผม ---เหมือนกับท่านชนกเลย มองปิ่นปักผมศรีเหมือนกัน ทำไมกันล่ะ ปิ่นปักผมมันมีอะไรงั้นเรอะ

                น่าสงสัย

                ครูอรัญญิกก้าวไปหาเธอแล้วย่อตัวถาม

                “ปิ่นปักผมเจ้าได้มาอย่างไร”

                “หนู… ได้มาจากพ่อค่ะ  พ่อบอกว่าย่าฝากให้หนูมาอีกที”

                “งั้นฤ” เธอถอยห่างแล้วพูด “ข้าอนุมัติ”

                หืม? ทำไมง่ายจัง ช่างเถอะ ครูคนนี้อาจจะไม่สนใจก็ได้ว่ามีพื้นฐานหรือไม่มี ผมอดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าแค่เรื่องยืนคำอนุมัตินี่มันต้องถามเรื่องปิ่นฯ ด้วยเหรอ

                ทำไมคนที่นี่ถึงแปลกๆ นะ

                “ข้ามีนามว่า คาตานะ วิกสิตนิโลบล เรียกข้าว่าคาตานะก็แล้วกัน”

                เด็กชายผมสีเงินกล่าวแนะนำตัวหลังจากขอแยกตัวมาคุยกับพวกผมเป็นการส่วนตัวที่ริมสระบัวซึ่งมีม้านั่งทำจากไม้ไผ่ไม่มีพนักพิงตั้งประปรายคาดว่าให้เป็นที่พักผ่อนหลังจากการฝึกดาบ เมื่อผมและศรีแนะนำตัวเสร็จบรรพตก็พูด

                “เจ้ารู้เรื่องข่าวดาบอรัญญิกหรือยัง” เรื่องดาบผมลืมไปเลยศรีเองก็คงเช่นกัน คาตานะนั่งลงบนม้านั่ง พวกผมจึงนั่งตาม “รู้แล้ว ท่านครูห้อง ๑ เป็นผู้บอก ว่าแต่ภารกิจเริ่มวันไหนล่ะ”

                “มิรู้ซี”

                ตื๊ด… ตื๊ด…

                มีเสียงดังขึ้น บรรพตสะดุ้งด้วยความตกใจก่อนจะล้วงมือไปหยิบบางอย่างในกระเป๋าซึ่งวันนี้เธอสะพายมาด้วย เครื่องสีดำคล้ายโน้ตบุ๊คแต่เล็กกว่านั้นถูกเปิดบานพับขึ้น บรรพตขมวดคิ้วแล้วอ่านออกเสียงคาดว่าอ่านให้คาตานะฟัง

                “ภารกิจสืบเบาะแสผู้ลักดาบอรัญญิกเริ่มวันนี้ได้เลย… เอ๋! ทำไมกะทันหันจังเลยล่ะ” เด็กหญิงสวมแว่นกันลมร้องเสียงหลง คาตานะดื่มน้ำจากกระบวยตักน้ำกะลาซึ่งตักจากถังน้ำที่ทำจากไม้ ริมฝีปากผละจากกระบวยตักน้ำซึ่งเยิ้มไปด้วยของเหลวใสๆ ขยับ

                “ก็ดีแล้วมิใช่ฤ จะได้มิยืดยาด”

                “งั้นเจ้าก็เตรียมพร้อมแต่แรกแล้วสินะ”

                “แน่นอน ข้าเป็นถึงหัวหน้าห้องราชาเชียวนะ อย่าริอาจมาหมิ่นเชียวล่ะ” คาตานะว่ายิ้มๆ ก่อนจะตักน้ำแล้วยื่นให้ศรีคนแรก ศรีจ้องกระบวยตักน้ำไม่วางตาแล้วเลื่อนไปมองคาตานะ เขาถามเธอ

                “มิชอบน้ำฤ?”

                “เปล่าจ้ะ แต่ฉัน…” เธอลังเลไม่กล้าพูดความจริง เด็กชายผมสีเงินเหมือนจะรู้จึงยิ้มขันแล้วพูด “อย่าบอกนะ เจ้ากลัวว่าข้าจะใส่ยาพิษ ฮ่ะๆ มันไม่มีดอกข้าสาบานได้ หากข้าพูดเท็จขอให้ฟ้าผ่าตอนนี้เลย---”

                “ย่ะ อย่าสาบานนะ ฉันเชื่อแล้ว” ศรีรีบคว้ากระบวยตักน้ำมาดื่ม เนื่องจากรีบมากไปน้ำจึงไหลย้อยลงมา ผ่านคาง ลำคอและหน้าอก…

                พอคิดมาถึงตรงนี้ผมก็รู้สึกว่าหน้าตนเองร้อนขึ้นมา

                ผมเบือนหน้าหนีกลัวจะเป็นลมเฉียบพลันหรือเลือดหมดตัว บรรพตมองผมอย่างสงสัยว่าเป็นอะไร ผมไม่ตอบสายตานั้นก่อนจะลุกขึ้นเป็นช่วงเดียวกับที่คาตานยื่นกระบวยตักน้ำมาให้ ผมมองด้วยสายตาเย็นชาแล้วพูด

                “นายดื่มไปเถอะ” ผมเดินไปประชิดกับขอบสระบัว ทอดสายตายังผืนน้ำที่สะท้อนร่างผม แววตาที่ไร้ความอบอุ่นสะท้อนกลับมา ผมเป็นแบบนี้มาเสมอ

                ---ตั้งแต่ที่รู้ตัวว่าตนเองไม่มีพ่อแม่

                ตั้งแต่ครั้นตนเองมักจะถูกล้อว่าเป็นเด็กไม่มีพ่อแม่

                ตั้งแต่ตัวเองถูกหาเรื่องรังแก…

                …แต่ผมก็สู้เสมอ

                คนอย่างผมไม่ยอมให้ใครมาเหยียบย่ำเพราะกะอีแค่เรื่องไม่มีพ่อไม่มีแม่หรอก!