เปลี่ยนหัวใจนายติดหรู Change

พักเที่ยง

"นี่นาย"

"..."

"นาย"

"..."

"นายยยยย"ฉันตะโกนใส่หูเค้าที่กำลังหลับอยู่ ก็มันหลับตั้งแต่คาบแรกจนถึงคาบสาม สะกิดก็แล้ว ด่าก็แล้ว ตีก็แล้ว ขนาดครูด่ามันยังไม่สะทกสะท้าน เฮ้อ เกินเยียวยาจริงๆ

"ยัยบ้า มาตะโกนใส่หูฉันทำไมเนี่ยะ ทำเอาคนหล่อตกใจหมด"นายนั่นหันมาแหวดใส่ฉัน แล้วยังไม่ลืมที่จะหลงตัวเอง

"แล้วนายคนหล่อจะไปกินมั๊ยข้าวหน่ะข้าว"ฉันประชด 

"เออ ก็ไปดิ"มันพูด ฉันจึงเดินนำไปที่โรงอาหารแล้วนั่งที่ประจำตั้งแต่ ม.4 เป็นมุมมืดๆที่มีเก้าอี้บังอยู่ทำให้คนข้างนอกมองไม่ค่อยเห็น

"เอาพาสต้าแล้วก็สเต็กเนื้อแกะนะ"นายนั่นพูดแล้วก้มหน้าเล่นโทรศัพท์

"ที่นี่ไม่มีหรอก มีแต่ก๋วยเตี๋ยวกับข้าวราดแกง แล้วฉันไม่ใช่คนรับใช้ของนายที่จะต้องซื้ออาหารมาประเคนถึงที่ เพราะฉะนั้น ถ้าจะกินก็เชิญเสด็จไปซื้อพระกายยาหารมาสเวยได้แล้วเพค่ะ คุณชายสายลับ"ฉันร่ายยาว และเหน็บแนมนายนั่น เอาซะนายนั่นต้องเดินไปซื้อกับข้าวเองเลยหล่ะ

พอฉันซื้ออาหารเสร็จ ก็เดินกลับมาที่โต๊ะ อ้าวนายสายลับยังไม่กลับมาหรอเนี่ยะ

~ 10 นาที ผ่านไป~

"แฮก แฮก คนเยอะชิบ"นายสายลับมานั่งหอบอยู่ตรงข้ามฉัน

"โห ฉันนึกว่านายไปทำกับข้าวซะอีกนะเนี่ย ไปซะนาน"ฉันบ่น

"ก็ฉันไม่เคยซื้อข้าวเองนี่หน่า นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันไปซื้อเองเนี่ยะ"นายนั่นพูด

"แล้วตอนโรงเรียนเก่าหล่ะ"

"ให้ลูกน้องไปซื้อ ไม่งั้นแฟนคลับก็เอามาให้"โห ฮอตจริงนะพ่อคุณ

"เอ้อ ว่าจะถาม เพื่อนเธอหายไปไหนหมดอ่ะ"

"ก็มีอยู่เต็มห้องไง"

"ไม่ใช่ ฉันหมายถึง เพื่อนสนิทหน่ะ"

"ไม่มีหรอก"

"ทำไมอ่ะ"ทำไมมันขี้สงสัยจังว่ะ

"ก็ตอนนั้น สมัยฉันอยู่ม.2 มีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง มันแกล้งฉันโดยการเปิดกระโปรงตอนฉันกำลังเดินไปโรงอาหาร แล้วคนมันเยอะมาก ฉันก็เลยต่อยมันไป"ฉันเล่าเสียงเรียบ

"แล้วไอ่นั่นมันเป็นไงบ้าง"มันยังไม่เลิกถาม

"ก็ไม่เป็นไรมากหรอก แค่ปากแตก คิ้วแตกเย็บเจ็ดเข็ม กระดูกขาร้าว สะบ้าหัวเข่าหลุด หัวแตกเย็บสิบสองเข็ม แล้วก็นอนหยอดน้ำข้าวต้มที่โรงบาลอีก 2 อาทิตย์ ก็แค่นั้น"ฉันร่ายยาว

"0_0"นี่ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นก็ได้ ไม่ถึงตายหรอก

"ก็เธอมันน่ากลัว"

"ตรงไหน"

"ทุกตรง"

  หมดเวลาพัก

"อ่านะค่ะนักเรียนวันนี้เราจะมาเรียน บลาาๆๆๆๆ"

จบการเรียนการสอนของวันนี้