แฟรี่เทลส์ ผจญภัยแดนนางฟ้า

          "แฟรี่โทเปียตกอยู่ในอันตราย นางฟ้า นายฟ้าทุกท่าน รีบออกจากเมืองโดยด่วน"

เสียงป่าวประกาศไปทั่วราชอณาจักรแห่งนางฟ้าแฟรี่โทเปีย เสียงผู้คนแตกตื่น กรี๊ดกร๊าด ร้องหวีดโวยวาย ตอนนี้คิวเข้าประตูมิติหนาแน่นมาก แถวยาวเรียงราย นายกรัฐมนตรีจึงมีการเปิดประตูมิติอีกสามประตู ซึ่งจะโผล่ทางห้องประตู ทุกอย่างดูโกลาหลไปหมด ทุกสิ่งทุกอย่าง

แม็คมองออกไปนอกหน้าต่าง รอบๆ สถานที่นี้ประกอบด้วยสวนดอกไม้ผ่อนคลาย ดอกจัสมินส์ ดอกกุหลาบ ดอกมะลิที่เคยหอมหวน แม็คสังเกตุเห็นว่าพวกมันเริ่มเหี่ยวแห้งลง

"เอ่อ ลิลลี่ ผมคิดว่าผมคงไม่ได้ตาฝาดไป มาดูนี่สิ" แต่ก็ไม่ใช่เพียงลิลลี่ที่มาดูเพียงคนเดียว แต่ทุกๆคนมาเฝ้ามอง

"ปรากฏการแบบนี้ เคยมาในครั้งสงครามแฟรี่ 1-2ครั้ง แฟรี่โทเปียเสียสมดุล!"

"เราจะทำยังไงดีล่ะคะ"

แม็คเดินวนอีกครั้ง พยายามใช้สมองให้เป็นประโยชน์ที่สุด แล้วก็คิดออก

"นี่ ครูลิลลี่และเจนมีความสามารถในการใช้เวทย์มนตร์ และผมมีความสามารถในการปรุงยา ถ้าเราใช้ทักษะสองอย่างนี้มารวมกันหล่ะครับ"

"เธอกำลังจะบอกว่า เราจะสู้ด้วยเวทย์มนตร์และยาหรอ"

"ใช่ครับ ส่วนผมน่ะ จะทำยาแห่งความเจ็บปวด ให้ไซมอนดื่มแล้วบอกว่านี่คือยาแห่งความปราถนา"

"น่าสนใจ แต่ก่อนอื่นท่านนายกพาลูกสาวของท่านออกไปจากแฟรี่โทเปียก่อนนะ เริ่มแผนการ"

"ลิลลี่..."

"อะไรค่ะโรเวน่า"

"อนาคตของนางฟ้าอยู่ในมือพวกพี่นะ"

"ฉันจะพยายาม"

ทั้งสามคนออกไป เฝ้าศูนย์กลางของสถานที่นี้

"เธอพร้อมนะ"

"ค่ะ/ครับ"

ตอนนี้ เจน และ ลิลลี่ ตั้งสมาธิ ส่วนแม็คกำลังเรียงรายยาที่อยู่ในกระเป๋า นอกจากยาแห่งความสดชื่น กับยาแห่งความเจ็บปวดแล้ว เขาสามารถนำยาทั้งสองมาผสมกัน กลายเป็นยาซัมมอนเนอร์ พูดง่ายๆก็คือ ยานี้เราต้องการฟักตัวอะไรออกมาอย่างเช่น โกเลม อะไรก็ได้ออกมาตัวยาซัมมอนเนอร์นี้มีเนื้อสีแดงและเขียวแบ่งชั้นกัน ใช้สำหรับปาใส่พื้นเท่านั้น แต่เขามียาซอมมอนเนอร์เพียง3ขวดเพราะฉะนั้นจะต้องใช้ให้ดี และอีก30คือยาแห่งความสดชื่น และ อีก20คือยาแห่งความเจ็บปวด

     ท้องฟ้ามืดลงแล้ว เสียงฟ้าคำรามมาแต่ไกลทุกสิ่งอย่างดำมืด

"แม็ค ยาซัมมอนขวดสิ"

แม็คก็ยื่นยาซัมมอนเนอร์ให้ลิลลี่ขวดหนึ่งหวังว่าจะเป็นประโยชน์อะไรได้บ้าง ในช่วงเวลาที่มืดมิดนี้ เธอ เปิดฝาขวด แล้วเทราดบนพื้นเป็นแนวยาว

"นี่คือเคล็ดลับการใช้วิชาซัมมอนเนอร์"

แล้วลิลลี่ก็เปล่งเสียงดังออกมาว่า

"ซัมม่อน ไฟร์แมน!!!!"

แล้วยาที่ราดอยู่บนพื้นก็นูนขึ้นมาเป็นรูปลูกไฟเล็กๆลายๆดวงแล้วก็ใหญ่ขึ้นจนกลายเป็นตัวลักษณะคน มีความสว่างมาก

      มีเสียงออกมาจากทุ่งดอกไม้อย่างปริศนา

"คูล!!"

"นั่นเสียงใครน่ะ"

"ไซม่อน..."ครูลิลลี่พยายามตั้งสมาธิกับคำพูด

ทั้งสองคน เจน และ ลิลลี่ พยายามตั้งสมาธิจนมีออร่าสีเขียวออกมาจากนิ้วสู่ร่างกาย แล้วแม็คก็สั่งพลทหาร

"เมจิกเชี่ยน ตั้งสมาธิ"

ใน2ส่วน4ของทหารทั้งหมดเป็นจอมเวทย์ เพราะฉะนั้น จะเห็นได้ว่ามีออร่าสีเขียวเข้มออกมา

 อากาศเริ่มเย็นขึ้นเรื่อยๆ น้ำแข็งเริ่มเกาะตัวมาใกล้ๆ แต่ที่ไม่ทำให้น้ำแข็งเข้ามาได้อีกก็เพราะไฟร์แมน

"เขามาแล้ว" แล้วแม็คก็หยิบยาซัมมอนมาอีกขวด ทำท่าทีเหมือนที่ครูลิลลี่บอกไว้ ราดลงไปบนพื้นในแนวยาว แต่คราวนี้ เขาราดทีละหยดๆ

"ผมจะให้พวกคุณล่องหน แล้วระหว่างนั้นผมจะเจรจากับไซม่อน"

"เยี่ยมมาก ระหว่างนี้ฉันจะได้ชาร์จเวทย์มนตร์ของฉันด้วย"

"ซัมม่อน อินวิสิเบิ้ลแมน" แล้วร่างเล็กๆก็ออกมา แต่มีลักษณะมองไม่เห็น มาครอบคลุมกองทัพ

"วันนี้แหละฉันจะครอบครองแฟรี่โทเปีย เอ้า หวัดดีหนุ่มน้อย ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ฉันช่วยใหม"

"ผมไม่มีอะไรหรอกครับ แต่ที่ผมมาที่นี่ก็เพราะว่า ผมมีข้อเสนอให้คุณ"

"ข้อเสนออะไรมิทราบ"

"เมื่อครู่คุณบอกว่าต้องการเป็นจ้าวแห่งแฟรี่โทเปียใช่ใหม"

"ใช่แล้วจะทำไม"

   แล้วแม็คก็เอาขวดออกมาจากกระเป๋า นั่นคือยาแห่งความเจ็บปวดนั่นเอง

"ยานี่ หากคุณดื่ม ความปราถนาของคุณจะเป็นจริง"

"จริงหรอเนี่ย หรือว่าเธอโกหก"

"คุณโง่หรือไง ถ้าผมโกหกผมคงไม่มาต่อรองกับคุณหรอก ไม่อย่างนั้นผมก็ออกจากประตูไปโลกแล้วล่ะ"

"งั้นฉันรับไว้ก็ได้ ไม่ทราบว่าให้ฉันจ่ายเท่าไหร่"

"เราคิดให้คุณฟรี แต่คุณต้องสัญญาว่า การที่คุณได้เป็นจ้าวแห่งแฟรี่โทเปีย คุณจะต้องไม่พูดโกหกเด็ดขาด"

ไซม่อนไม่รอช้า เปิดขวดแล้วดื่มทันที

"เมื่อครู่คุณดื่มไปแล้ว1ขวด ผมยังมีอีก29ขวด สนใจใหม"

"โอ้ๆเอามา"

อึก อึก อึก อึก

ยาแห่งความเจ็บปวด30ขวดเข้าสู่ร่างกายไซม่อนทันที

"ฉันต้องการจะเป็น จ้าวแห่งแฟรี่โทเปีย"

แล้วแม็คก็พูดกับเขาว่า

"รูเล็ทต้า"

"เธอท่องอะไรหรือ ฉันจะให้ค่า--"

ไซม่อนยังพูดไม่จบประโยคเขาสังเกตุเห็นว่าร่างกายของเขาขยับไม่ได้

"คุณนี่โง่มากจริงๆนะ ไม่มียาในโลกหรอกที่มียาแห่งความปราถนา ยาที่ผมให้คุณดื่ม คือยาแห่งความเจ็บปวด"

"แก แกหลอก--"

"ไนฟ์โวลัมเทียร์"

"อ๊าก.................อะไรกันเนี่ย อ๊ากก........."

"อินวิสอัน" แล้วร่างของมนุษย์ล่องหนก็หายไป

เจน ลิลลี่ และกองทัพ มีออร่าสีทอง

"พะ..พวกเธอ"

"ไนฟ์...โว...ลัม...เทียร์..."

"อ๊ากก.................................."

"พอได้แล้วแม็คฉันจัดการต่อเอง"

"พวกแก จะทำอะไรฉัน"

"ก็จะทำให้มันสาสมกับที่แกโขมยโรเวน่าไปยังไงล่ะ"

สักพักใหญ่ๆ ลูกน้องของไซม่อนก็มากันเป็นฝูง

"อะไรกันเนี่ย ช้างป่าชัดๆ"

"พลทหาร สู้..."

แล้วทหารก็ออกรบ รวมถึงทหารเมจิกด้วย

"เจน พร้อมนะ"

"ค่ะ"

ทั้งสองคนร่ายเวทย์มนตร์พร้อมกัน

"โรโนวพูดาเลคลัส"

แล้วแสงสีเขียวก็พุ่งขึ้นไปบนฟ้า

"แกทำอะไรน่ะ"

"เดี๋ยวก็รู้"

ท้องฟ้าสีดำมืดแยกออก แสงสว่างสีเขียวส่องเข้ามา ลูกธนู ดาบ ระเบิด สารพัดอาวุธตกลงมาจากฟากฟ้า มาปักเข้า หน้าอก หู ตา เท้า ทุกๆส่วนของร่างกาย

"หนอยแก"

"ฉันลืมไปไซม่อนเป็นคนที่เมื่อได้ฤทธิ์ยาจะแก้หายเร็วมาก"

ทันใดนั้น ร่างของเจนก็ปลิวไปปลิวมา

"อ๊ากก....ครูลิลลี่ช่วยหนูด้วยค่ะ อ๊ากก...."

แล้วเจนก็ตกสู่พื้นดังผุบ

"เจน....เจน......"

"หนอยแก อควาร์โดลาทีลีอัส"

แล้วน้ำจากเบื้องบนก็ลงมาคลอบคลุมตัวของไซม่อนมีลักษณะกลมเหมือนลูกอมจุ๊ปป้าจุ๊ป

ไซม่อนหายใจไม่ออก แต่การฆ่าคนไม่ใช่วิธีการที่ถูกต้อง

"ผู้ที่มีจิตใจชั่วร้ายต่ำทราม จะต้องออกไปจากแดนนี้ลงไปใช้ชีวิตในทะเลโพรเดรี่ยม พรีดิเลอัส เอาท์"

แล้วไซม่อน และพวกลูกน้องก็โดนเวทย์มนตร์สีขาวผลักออกไปมีลักษณะเหมือนโล่ ผลักออกไปเรื่อยๆ และโล่นี้ หากเขาคิดะไรไม่ดี สิ่งนั้นจะปรากฏ แต่ทุกคนก็โดนผลักไปเรื่อยๆ ผ่านเอแองการา บีแองการา และ ซีแองการา จนสุดทาง ก่อนจะถึงนั้น พวกสมุนบางคนโดนผีเสื้อดูดเลือดดูดจนตัวผอมแห้งและตายในที่สุด ส่วนพวกที่เหลือ ก็เข้าประตูโพรเดรี่ยม พรีดิเลอัส และถูกใบมีดที่ประตู ตัดปีกนางฟ้าของตน เมื่อตัดแล้ว ก็โดนยาเลิกการเจริญเติบโต เข้าที่หลัง ทำให้ปีกไม่มีทางเติบโตอีก และพวกเขาก็เดินลงไปในทะเล สิ่งมีชีวิตสัตว์ร้ายมีทุกชนิดเท่าที่จินตนาการ เป็นเสมือนนรกของเหล่นางฟ้า ทะเลนี้ทำด้วยยาเกิดใหม่ซึ่งเมื่อตายแล้วก็เกิดใหม่เรื่อยๆไม่มีวันจบ มีสิ่งมีชีวิตร้ายอย่างที่คิดไว้ทุกอย่างเช่น เฮลล์เมอร์เมด หรือ นางเงือกนรก หางสีแดง ตาสีแดง พร้อมจะกินเนื้อทุกชนิด คล้ายปลาปิรันย่า

"มันจบลงแล้วล่ะ แฟรี่โทเปียกลับมาสงบอีกครั้งแล้ว"

ฟ้ามืดมิดก็กลับมาสว่างใสอีกครั้งหนึ่ง ดอกไม้ทุกชนิดผลิบานสื่อถึงอารมณ์ยิ้มแย้มแจ่มใส

"ตอนนี้แฟรี่โทเปียปลอดภัยแล้ว ทุกท่านตามสบายค่ะ" เสียงออกมาจากลำโพงทางห้องประตู

เรากับห้องเรากันเถอะฉันเหนื่อยมามากพอแล้วล่ะ

ทั้งสามคนบินไปยังห้องประตูของแฟรี่โทเปีย และดื่มยาสีม่วง และก็เข้าไป จนมาถึงห้องประตูที่โลก และนั่งพักผ่อนที่ห้องรวมนางฟ้าของเจน และแม็ค

"ครั้งนี้เป็นภารกิจยิ่งใหญ่ของเราจริงๆ"

"นั่นสิ ตอนนี้แฟรี่โทเปียก็กลับสงบสุขอีกครั้งแล้วล่ะ ตอนนี้เราก็เสพสุขได้ทุกสิ่งอย่างเลยล่ะ"

"เราก็มีความสุข เนอะ เจน"

อวสาร