อาวุธ_ล่า_มาร

คืนโกลาหล

สำนักมังกรเหินฟ้า เป็นบ่อเกิดสายวิทยายุทธในใต้หล้า มีการลอบสังหารจ้าวสำนักเนื่องจากความลับที่เก็บมานานนับสิบแปดปีเต็ม ซึ่งเป็นอาวุธหนึ่งในใต้หล้าที่ควบคุมทั้งจักรวาล

ชายแก่หนวดขาวปานปุยนุ่นกับบุตรสาวคนเล็กและบรุษหนุ่มหลบข้าไปในห้องลับใต้ของสักนัก

มีการประตูที่เปิดด้วยเคล็ดวิชาสกัด ลงไปสู่ห้องลับในนั้นสะอาดราวกับมีคนปัดกวาดเช็ดถูเอาไว้

“ท่านอาจารย์ข้ามิข้ามิอาจทำภารกิจได้หรอก”

“เจ้าเป็นที่ผู้เหมาะภารกิจนี้ยิ่ง เจ้าอย่าดูหมิ่นตัวเองเลยไป นีล ยัง ฮันเตอร์ บุตรสาวของข้าก็เห็นด้วยเช่นกัน ใช่ไหม ซิซี่ ฮันนี่เซีย” ชายชรากล่าว

“เห็นอย่างยิ่งค่ะ ท่านพ่อ”

ชายชราพลันกล่าวเสร็จมอบของสิ่งหนึ่งให้บรุษหนุ่ม เป็นกล่องไม้สีดำสนิทไม่เก่าเลยแม้แต่นิด ซึ่งบุตรชายบุญธรรมของตน

“ข้ากับบุตรสาวจะไปกบดานที่โรงเตี้ยมที่ไหนสักแห่ง เจ้าจงทำภารกิจให้ละล่วงเสียก่อนทีอะไรจะสายเกินแก้ เจ้ากุมชะตากรรมของโลกเอาไว้แล้ว ขึ้นอยู่กับนีล”

“ถ้าข้าไม่ตาย ข้ากลับมาตอบตอบแทนบุญคุณท่านสักครั้ง”

 บรุษหนุ่มนัยน์ตาสีครามสุกดั่งท้องสมุทร ผมทองอรามตาประดุจแท่งสุวรรณน้ำหนึ่ง ร่างสูงสันทัดสวมชุดสีดำสนิทแลดูน่าเกรงคามยิ่ง มีรัศมีดำราวกับภูตผีปีศาจจากขุมนรกก็มิปาน

เขาควบม้าสีดำคู่ใจมุ่งหน้าไปสู่แดนภูตพรายอย่างเด็ดเดี่ยวกล้าหาญยิ่งนัก กระโจนออกจากสำนักมิเลียวหลัง

 ********************************************************

รุ่งอรุณฉาดรัศมี

ณ แดนดินแห่งวาเณเซีย มีพ่อค้ามากมาย หลายเชื่อชาติ สินค้ามากหลายแบบ ซึ้งจุดเป็นรวมชาวเวณิต อยู่ ณ สถานที่แห่งนี้แห่งเดียวในโลก

 มีเพียงบรุษหนุ่มนำสินค้ามาจากทุกมุมโลกในเวลาอันสั้น เขาค้าขายในแดนต่างๆทั่วโลกและเขามีของวิเศษอยู่ห้าประการ

 1.เสื่อแพรวิหค

2.หุ่นพยนต์สมิง

3.ขวดน้ำกายสิทธิ์

4.กระจกวิญญาณ

5.คัมภีร์วิทยาการ

ที่ซุกซนไว้ในตัวเสมอ

"ฮ่า ฮ่า ในที่สุดข้าก็ถึงที่นี้สินะ คิดถึงจังเลยที่นี้ อากาศวันสดชื่นจังเลยเว๊ย"

กลับมีเด็กสาวปากเก่ง จอมแก่น เป็นที่เรื่องชื่อในนิคมแห่งนี้ผู้คนรู้จักเป็นอันมาก มีนามว่า"พรพิลัย" เค้าใครกัน 

เด็กสาววัยอายุ 14 เธอจึงมาซื้อของคนเดี้ยว เขาแลหาเวณิตหนุ่มชื่อวัย 16 ปี เรื่องชื่อนามว่า "วิหค" เป็นพ่อค้าคนเดี้ยวที่สามาร

เหตุไฉนเขาจึงไปหาบุคคลนี้ละ เขาต้องการสินค้าจากที่ใดกันแน่

เด็กสาวเดินทั่วแต่ได้เห็นเ

วณิตคนนั่นไม่ เห็นแต่คนมากมายแลเวณิตแก่ๆในใจเด็กสาว "เฮอ...จะเจอไมเนี้ยตาคนที่

เขาเล่าฤากัน" พูดแล้วทอนใจยาว

แต่...ทว่า... มีเสียงกระดิ่งดังขึ้น เป็นชายแต่งตัวแปลกๆมือใส่ถุงมือสีดำ มือขวามีผ้าพันนิ้วจนถึงครึ่งแขน คลุมผ้าสีดำขอบแดง ผมยาวถึงคอดำสนิท มีเสื่อหน้าตาพิลึก

แต่เด็กหญิงกลับฉงนกับหนุ่มคนนั้น อย่างหน้าชุกคิด

"มาทางนี้ครับ! มาทางนี้ ใครต้องสินค้าใด เราหาได้ทุกที่ทั่วทุกมุมโลก เชิญเลยจ้า"

เวณิตที่แต่งตัวพิลึกชวนฉงนและชักชวนคนทั้งหลายมาหาตน

"มีสินต้องสินค้าใด เราหาได้ทุกที่ทั่วทุกมุมโลกจริงเหรอ เจ้าใช่ไอ้เจ้าวิหคหรือไม่"เด็กสาวกล่าว

"ใช่คร้าบ.! ข้านี้แหละวิหค พเนจรคนที่นำของทุกสิ่งมาได้ทั่วทุกมุมโลก

แล้วท่านเจ้าต้องการสิ่งใดน้องหญิงเจ้า" เวณิตกล่าวเชิงถาม

เด็กหญิงคิดอยากลองวิชาเวณิตหนุ่ม

"ฉันต้องการตำราเจตภูติ เจ้าสามารถนำมาได้หรือไม่ ถ้าได้ฉันจ่าย80ชั่งทองคำ"กล่าวแบบท้าทายเยียดหยาม

"ได้ครับ ได้แน่นอน ทำไมกล่าวนั้นละน้องหญิง" เวณิตตัดบท

"แต่เจ้าต้องเอาร่มเมฆามาก่อน กับเจ้าคหบดีขี้งก ที่ปราสาทฟันเบ้คู่ แต่ข้อแม้ข้อหนึ่งเจ้าต้องให้ข้าไปด้วยนะ เจ้าเวณิตบ่อง" เด็กสาวกล่าวแบบกะทบกะทั่งแกมขี้เล่น

"ไม่นะ เจ้ากับข้าไม่ได้เพราะอันตรายมาก" วิหครีบตัดบทอย่างรวดเร็ว

"ถ้าเจ้าไม่ข้าไปด้วย ข้าจะบอกชาวบ้านว่าเจ้ารวนรามข้า"เธอแล้วจะทำท่าจะกอดชายหนุ่ม

เมื่อเวณิตได้ฟังดังนั้นกลืนไม่เข้าคายไม่ออกกับการการทำของเธอ

เพราะเติมไปด้วยผู้คนพุกพานมากมาย มองเป็นสายตาเดียวกัน

จึงตอบตกลง

เขานำเด็กสาวไปยังที่ลับตาคน

เวณิตหนุ่มจึงนำเสื่อแพรวิหคทีหน้าตาพิลึกกึกกือ

แสดงอานุภาพของเสื่อวิเศษ มีแสงสีขาวราวกับปุยเมฆ

และมีปีกเมือนนก

"เจ้าขึ้นสิไป" เวณิตหนุ่มกล่าวเชิญชวน

"ขะ...ข้า...มะ...ไม่" เด็กสาวกล่าวด้วยความติดขัด

" หากน้องหญิงมีขวัญกล้ามิพอ ยุติเรื่องราวไว้ก็มิสาย "

" หากน้องหญิงต้องการร่มเมฆา ท่านต้องมีความกล้าพอ " เขากล่าว

โดยแสดงสีหน้าจริงจัง ราวกับเปลี่ยนเป็นคนละคนกับพ่อค้า ขี้เล่น ในตอนแรก

"เจ้าดูถูกข้าเกินแล้วเจ้าเวณิต" เด็กสาวพูดตัดบทเพื่อปิดความขลาดเขลาตน

"ถ้ากล้าพอเชิญขึ้นมาเลยน้องหญิง"เขาพูดยั่วยวนกวนใจเด็กสาว

กล้า! ซิ...

แล้วเวณิตจึงสั่งเสื่อแพรหน้าตาตาพิลึกของเขาไปยังปราสาทฟันเบ้คู่รวดราวกับพายุ

และนำไปจอด ณ ที่ลับตาคน

"ข้าจะให้เจ้าไปขโมยมันมา"เวนิตกล่าว

"แล้วละ! ..." เด็กสาวกล่าวด้วยความสงสัย

"ข้าจะไปลอเจ้านั้นออกมาจากปราสาท" เขาบอกพร้อมยิ้มนิดๆ

"แล้วเจอกันที่หลังปราสาท" เขาแล้วเดินจากไปจนลับตาเด็กสาว

เขาเดินปราสาทพร้อมกับประกาศตน

"ข้า! จะมาเอาร่มเมฆามาซะโดยดี มิฉนั้นเจ้าจะไม่มีชีวิตอยู่นะตรงนี้" เวณิตตะวาดบวกนิสัยจอมขี้เล่น

"ข้าไม่ให้แน่เจ้าหรอก เจ้าคนซกม้ก" ฟันเบ้กล่าว

"อาว เฮ้ย! มั้วเซื่อกันจับมันเร็วๆซิ"เขาสั่งลูกน้องอย่างประสาทเสีย

"ฮื้อ... โดนนี้ก่อนละกัน สมิงศาสตราออกมาซะ! "  พอสิ้นเสียงเวณิตหนุ่ม มีสิ่งประหลาดเกิดขึ้นเป็นแสงสีเจิ้ดจ้าสีทอง