Where are you my Princess? (Yaoi)

                ร่างผอมบางที่เคยเดินรับออเดอร์และเสิร์ฟอาหารอย่างคล่องแคล่ววันนี้กับดูราวหุ่นยนต์ที่ไม่ว่าจะเดินไปไหนหรือทำอะไรก็ดูเงอะงะไปหมด ร้อยยิ้มสวยที่เคยใช้บริการลูกค้าบัดนี้ก็เหลือเพียงรอยเจือนๆเมื่อรู้สึกได้ถึงดวงตาสีอ่อนที่จ้องมองมาตลอดเวลา

               หลังจากเหตุการณ์ผ้าเช็ดหน้าผ่านพ้นไปเขาก็รู้สึกเกร็งน้อยลงตลอดทางที่มาถึงที่ร้าน แต่ก็ต้องรู้สึกเกร็งขึ้นมาอีกอย่างกลัวจะถูกจับได้เมื่อรุ่นพี่หนุ่มเอาแต่จ้องเอาๆไม่พูดไม่จาตั้งแต่เขาเริ่มทำงาน

               “ซี พี่ขอเมนูหน่อย”ซีผวานิดๆเมื่อเสียงทุ่มนุ่มเอ่ยเรียกเมื่อตนเดินผ่านโต๊ะ ถึงอยากจะให้คนอื่นทำแทนแต่อีกฝ่ายก็ระบุตัวชัดเจนขนาดนั้นร่างบางจึงได้แต่เดินไปหยิบเมนูมาส่งให้อย่างจำใจพร้อมรอยยิ้มที่พยายามประดิษฐ์ไม่ให้มันดูเหยเกจนเกินไป ดวงตาคู่สวยก็เหลือบมองไปที่จานอาหารวางเปล่าตรงหน้าชายหนุ่มอย่างนึกสงสัย ทั้งที่เอาแต่จ้องเขาแท้ๆเอาตอนไหนไปกินจนหมดกันนะ

               ซีรอแล้วรอเล่าลูกค้าร่างหนาคนนี้ก็ไม่สั่งอะไรออกมาซักที ในร้านวันนี้ก็ดูจะเป็นใจไม่ได้ยุ่งมากมายจนเขาจะหาข้ออ้างปลีกตัวไปได้ ใจเย็นท่องไว้ซี ลูกค้าๆพี่เขาจับไม่ได้หรอก

               “ซี~~”เหมือนระฆังช่วยชีวิตเมื่อเสียงหวานคุ้นหูดังมาพร้อมกับร่างของเพื่อนสนิทตัวเล็กที่เข้ามาประชิดตัวอย่างรวดเร็ว

               “อ่า พี่คือพี่ดันเต้สินะครับ”มาถึงปุ๊บนิวก็ฉีกยิ้มหวานให้รุ่นพี่ตรงหน้าทันที

               “พอดีผมมีเรื่องด่วนต้องคุยกับเพื่อนซักหน่อย พี่คงไม่ว่าอะไรนะครับ ขอบคุณครับ”

               พูดจบก็ลากร่างผอมๆของเพื่อนหายลับเข้าหลังร้านไปทันทีอย่างไม่รอฟังคำทักท้วง มาไวไปไวราวพายุ ทิ้งให้ดันเต้มองตามงงๆแบบไม่ทันรู้ตัวว่าโดนแย่งเหยื่อไปแล้ว

               “ดันเต้”เสียงเรียกที่ดังขึ้นข้างตัวเรียกสติให้หนุ่มลูกครึ่งหันไปมอง จึงได้พบกับชายหนุ่มผิวเข้มที่ตามมาด้วย หรือเอาจริงๆคือ พอนิวเห็นเพื่อนกำลังจะเข้าปากเสือ ร่างเล็กก็ตกอกตกใจวิ่งปรู๊ดไปที่รถของตัวเองแล้วขับตรงมาที่ร้านนี้อย่างเห็นว่าเป็นเวลาทำงานของเพื่อน อย่างไม่รู้ตัวซักนิดว่ามีร่างของรุ่นพี่คนนี้ติดสอยห้อยตามมาด้วย เจ้าตัวเองก็ดันตามมาเงียบๆไม่พูดไม่จาอะไรเลยซะงั้น

               “อ่าวรักษ์ ไม่เจอกันตั้งนาน เป็นไง”พอเห็นเพื่อนที่รู้จักกันตั้งแต่ปีหนึ่ง แต่ห่างๆกันไปเพราะอยู่คนละคณะ จึงเอ่ยทักทายพร้อมผายมือเชิญชวนให้นั่งด้วยกัน

               “ก็ดี”รักษ์ตอบกลับด้วยใบหน้านิ่งเฉยก่อนจะเดินไปทรุดตัวนั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม

               ดันเต้ยิ้มบางๆให้กับท่าทางแบบนั้นอย่างคุ้นชินพร้อมกับยื่นส่งเมนูในมือให้“กินไรมั้ย”

               ซึ่งอีกฝ่ายก็เพียงรับไปดูอย่างเงียบๆ โดยหารู้ไม่ว่าทั้งคู่กำลังทำให้หลายๆคนหนักใจ คนหนึ่งก็หล่อเข้มแบบไทยแท้ ท่าทางเฉยชาช่างดูท้าทายและน่าหลงไหล ส่วนอีกคนก็หล่อแบบฝรั่งประกอบกับยิ้มจางๆแลดูอ่อนโยนนั้นแล้วราวกับเจ้าชายที่กระโดดออกมาจากเทพนิยาย ทำให้สาวๆตัดสินใจเลือกกันไม่ถูกเลยจริงๆ หนุ่มทั้งคู่เลยได้กลายเป็นอาหารตาให้สาวๆในร้านได้แทะโลมไปเป็นที่เรียบร้อย

               “มึงเป็นไงมั้ง พี่เขาจับได้รึยัง เขาถามอะไรมึงมั้ง เขาทำอะไรมึงรึเปล่า…”พอจับลากมาที่ปลอดคนได้แล้วนิวก็รีบถามทันทีอย่างร้อนลน จนซีต้องรีบเบรกแทบไม่ทัน

               “ใจเย็น พี่เขายังไม่รู้…คิดว่าอะนะ”มือบางยกขึ้นมาเกาแก้มหลบสายตาอย่างลังเล

               “คิดว่า อะไรคือคิดว่า มึงทำพิรุจไรไว้”นิวเงยหน้าจ้องตาเพื่อนเพื่อคาดคั้น ทำเอาซีปฎิเสธเสียงหลง

               “ป่าวนะ เราคุยกับพี่เขาแทบนับคำได้ หน้าก็ไม่มอง แต่พี่แกน่ะสิจ้องเอาๆจนไม่เป็นอันจะทำอะไรแล้ว เกร็งจะตาย”

               นิวถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่ความยังไม่แตก“ค่อยยังชั่ว แต่ปล่อยไว้แบบนี้คงไม่ดีแน่”

               “แต่จะทำอะไรได้ละ”

               “มึงก็ได้แต่หนีไปแบบนี้แหละ ช่วงนี้กูจะมาหามึงบ่อยๆละกัน จะได้ไม่บังเอิญไปอยู่กันสองคนอีก”ว่าจบก็ตบมือไปที่ไหล่เพื่อนเหมือนพยามปลอบให้ทำใจ

               “อื้อ ขอโทษที่รบกวนนะ”ซีตอบกลับอย่างเกรงใจและรู้สึกผิดที่ลากเพื่อนเข้ามาวุ่นวายด้วย แต่พอพูดจบมือเล็กที่เคยอยู่ที่ไหล่ก็โบกเข้าเต็มหัว

               “บอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่รบกวน เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนสิ…ไหนๆลองพูดใหม่ดิ๊”แล้วร่างเล็กก็ยื้นหูมารอฟัง

               เมื่อเห็นดังนั้นซีก็ฉีกยิ้มกว้างให้อย่างจริงใจที่สุด“ขอบใจนะ”

               “ต้องอย่างงั้น”แล้วทั้งคู่ก็กอดคอหัวเราะกันไปอย่างรู้ใจ

               วันนั้นหลังจากที่คุยกับนิวแล้วกลับเข้ามาในร้าน ซีก็สามารถรอดพ้อเงื้อมือพี่ดันเต้ไปได้อีกหนึ่งวันด้วยความช่วยเหลือของนิว ที่ไปนั่งร่วมโต๊ะกับพี่ดันเต้เมื่อดูเหมือนพี่รักษ์กับหนุ่มลูกครึ่งจะรู้จักกันมาก่อน แล้วใช้ความมนุษน์สัมพันธ์ดีของตัวเองชวนอีกฝ่ายคุยเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจช่วยลดความสนใจของชายหนุ่มที่มีต่อซีไปได้มาก จนกระทั้งทุกคนออกจากร้านไป  และโชคยังดีที่พี่ดันเต้ไม่มาที่บาร์ในคืนนั้น

               “ซ…ซี ซี!”

               “ห๊ะ หือ อ่าอะไรไม้?”เสียงเรียกดังข้างหูส่งให้ร่างบางสะดุ้งหลุดจากความคิด หันมามองคนเรียกอย่างงงๆ

               “เลิกเรียนแล้ว จารย์ก็ออกไปแล้ว นั่งเหม่ออะไรฮึ” ไม้ชายหนุ่มเพื่อนร่วมคณะของซียื้นมือมาเคาะหัวเบาๆเหมือนต้องการช่วยเรียกสติ

               “เปล่าๆ แค่คิดอะไรเพลินๆน่ะ”

               “งั้นไปเถอะ หิวแล้ว”ว่าจบก็หยัดร่างที่สูงกว่าซีนิดหน่อยแต่มีกล้ามเนื้อสมชายกว่ามากขึ้น

               “อือ”

               ซีรับคำในลำคอแล้วเริ่มเก็บของ แต่ก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้จึงเงยหน้ามองรอบๆห้อง

               “แล้วฝันละ?”

               “ไม่รู้สิ เห็นจู่ๆก็รีบวิ่งไปหน้าห้อง เอะอะอะไรกันก็ไม่รู้” แล้วไม้ก็ชี้นิ้วไปที่ประตูส่วนที่มีคนยืนออกันเต็มไปหมด

               ซีมองตามอย่างสงสัยก่อนจะหันไปสนใจโทรศัพท์ในเป๋ากางเกงที่มีเสียงข้อความเข้าแทน เมื่อเปิดดูจึงรู้ว่ามาจากนิวนั้นเอง

               ‘เดี๋ยวไปกินข้าวด้วย กำลังไปหา’

               ‘อื้อ เราพึ่งเลิกพอดี ยังอยู่ที่ห้อง’

               เมื่อตอบข้อความเร็จร่างบางก็ลุกขึ้นเดินพร้อมกับไม้ไปที่หน้าห้อง เมื่อเห็นหลังของเพื่อนสาวมือเรียวจึงเอื้อมไปสะกิตเรียก

               “ฝันมีอะไรกันหรอ”

               “พี่ดันต้แก! พี่ดันเต้ ตัวเป็นๆเลยอะ”

               พอได้ยินแบบนั้นซีก็หน้าซีดลงฉับพลันและไม่ต้องรอให้เห็นร่างของหนุ่มลูกครึ่งซีก็เตรียมตัวชิ่งทันที

               “น้องซี”

               แต่เหมือนจะช้าไปเมื่อดวงตาคมนั้นดูเหมือนจะไวกว่าหันมาเห็นเป้าหมายที่เขามาหาในวันนี้แล้ว เจ้าตัวก็ก้าวขายาวๆเข้ามาประชิดทันที ซีจึงต้องหันกลับมาทักอย่างเลี่ยงไม่ได้

               “สะ สวัสดีครับ”

               “พี่มาเอาผ้าเช็ดหน้าคืนน่ะ”เสียงทุ่มนุ่นกล่าวบอกจุดประสงค์การมาพร้อมรอยยิ้มจางๆเหมือนเคย แต่กลับกระชากใจสาวๆแถวนั้นได้เป็นอย่างดี

               “อ่า ขอโทษนะครับ วันนี้ผมไม่ได้เอามา” ซีไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะมาทวงไวขนาดนี้ พึ่งให้มาเมื่อวาน ซักตากยังไม่ทันแห้งเลย

               “ไม่เป็นไรไว้วันหลังก็ได้”พอเห็นคนตัวเล็กกว่าก้มหน้าตอบกลับมาเสียงเบาอย่างคนรู้สึกผิด ก็ทำให้ดันเต้เผลอยื้นมือออกไปลูบศีษะที่ปกคลุมไปด้วยผมสีดำลื้นมืออย่างลืมตัว

               ซีเองก็ตกใจที่จู่ๆก็รู้สึกได้ถึงสัมผัสอุ่นๆที่ถ่ายทอดมาจากอีกฝ่ายนั้นไปหลอมรวมกันอยู่ที่ใบหน้า หัวใจก็เต้นรัวเร็วขึ้นแบบที่เจ้าตัวคิดไปเองว่ากำลังกลัวพี่ดันเต้รู้ความจริง แล้วยังไม่ทันทีซีจะคิดทำอะไรต่อเขาก็รู้สึกได้ถึงแรงกระชากที่ต้นแขนอย่างแรงจนร่างบางเซไปด้านหลังปะทะเข้ากับแผ่นอกของเพื่อนร่วมคณะ

               “ไม้?”ซีอุทานเมื่อหันไปเห็นเจ้าของแรงฉุด แต่คนถูกเรียกกลับเอาแต่เงยหน้าจ้องเขม่งไปยังหนุ่มลูกครึ่งตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง

               ดันเต้เองก็ตกใจที่จู่ๆผมนุ่มนิ่มนั้นหลุดจากมือไป ถึงจะยังไม่ค่อยเข้าใจอะไรเท่าไรแต่เมื่อได้รับสายตาแบบนั้นจากรุ่นน้องแล้วมีหรือคนอย่างดันเต้จะยอม เจ้าตัวจึงส่งยิ้มท้าทายกลับไปท่ามกลางบรรยากาศที่เริ่มมาคุขึ้นทุกที

               “ซี~”เสียงหวานดังมาแต่ไกล ก่อนที่จะปรากฎร่างเล็กๆของนิวเสียอีก

               “อ่าว พี่ดันเต้ สวัสดีครับ พอดีผมมีเรื่องด่วนนิดหน่อย ขอตัวซีไปก่อนนะครับ….เฮ้ยไม้กูขอซีนะ”ดังเดจาวูสำหรับดันเต้ เมื่อนิวว่าจบไม่รอให้ใครคัดค้าน เจ้าตัวก็ลากร่างผอมของเพื่อนปลิวหายลับมุมอาคารไปทันที

               เหตุการณ์ชิงตัวเกิดขึ้นรวดเร็วจนไม่มีใครตั้งตัว เหล่ารุ่นพี่รุ่นน้องได้แต่มองตามกันตาปริบๆ

               “พี่ดันเต้รู้จักซีด้วยหรอคะ”เมื่อเห็นบรรยากาศที่เธอแทรกเข้าไปไม่ได้นั้นหายไปแล้วไปแล้ว สาวใจกล้านามทอฝันก็เบียดเพื่อชายเธอกระเด็นแล้วแทรกตัวมายืนอยู่ต่อหน้าหนุ่มลูกครึ่งแทน

               “พึ่งรู้จักกันได้ไม่นานน่ะ”

               “หรอค้า~ หนูชื่อทอฝันนะคะเป็นเพื่อนซีค่ะ แถมอยู่ชมรมเดียวกันด้วยนะค้า”

               “ยินดีที่ได้รู้จักนะน้องฝัน”ดันเต้ตอบกลับไปพร้อมยิ้มจางๆอย่างสุภาพที่เล่นเอาทอฝันเหมือนได้ยินเสียงดังบรึ่มมาจากหน้าตัวเองแล้วร่างก็ละลายลงไปกองกับพื้น

               สาวๆรอบข้างเมื่อเห็นดังนั้นก็ต่างพากันเข้ามาแนะนำตัวว่าเป็นเพื่อนซีกันยกใหญ่ จนชุลมุนวุ่นวายไปหมดทำให้ดันเต้ต้องหนีออกจากตรงนั้นโดยไว

               เมื่อเห็นว่าหนีมาไกลพอควร นิวก็หยุดฝีเท้า เอามือข้างที่ว่างเท้ากับกำแพงหอบแฮ่กๆ                “เกือบไปแล้วมั้ยละ โชคดีนะที่มาทัน” ว่าจบนิวก็หันไปดูอาการเพื่อนบ้างเมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบไป

               “ซีไหวป่าว? หน้าแดงเชียว”

               ตอนนี้หน้าขาวๆของซีแดงแปร๊ดไปจนถึงใบหู ทั้งที่อาจจะเป็นเพราะวิ่งมาแต่ทำไมตัวเขาเองกลับคิดว่าเป็นเพราะสาเหตุอื่นด้วยนะ

--------------------------------------------------------------

อ่านจบแล้วทิ้งคอมเม้นไว้เป็นกำลังใจให้ข้าน้อยด้วยนะคะห

CWC ดีใจที่มีคนเข้ามาอ่านน้า^^