คณะนักสืบกิสบอน ไม่มีอะไรที่ไขไม่ได้

กิสบอนและวิลเลียมเดินไปขึ้นรถม้ารับจ้างไปยังบ้านตระกูลพรินสตัน ทันทีที่ไปถึงบ้านพรินสตันกิสบอนและวิลเลียมยืนอยู่ตรงหน้าประตู

     ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ทันทีที่วิลเลียมเคาะประตู พ่อบ้านแก่ๆให้เดาได้เลยว่าเป็นพ่อบ้านประจำตระกูล เปิดประตูและโค้งให้สุภาพบุรุษทั้งสอง

     "สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าจะพบใครครับ?"

     "ผมอยากพบคุณและคุณนายพรินสตันครับ"

     "งั้นเชิญครับ เชิญพักอยู่ที่ห้องรับรองก่อน ผมจะเรียนคุณและคุณนายให้ครับ"

พ่อบ้านผายมือเชิญกิสบอลและวิลเลียมไปยังห้องรับรอง แม่บ้านอีกสองคนต่างนำน้ำชาและคุกกี้มาเสิร์ฟพอเป็นพิธีแล้วกลับไป ส่วนพ่อบ้านก็เดินขึ้นบันไดไป กิสบอนมองถ้วยชา มองโซฟาและข้าวของเครื่องเรือน รวมถึงรูปตกแต่ง มันช่างดูเก่าแต่ก็สกปรก ฝุ่นจับ เครื่องเรือนมันน้อยเกินไปสำหรับห้องรับรอง เหมือนมันหายไปจากที่ๆมันเคยอยู่ กิสบอนครุ่นคิด บวกกับทำไมตระกูลพรินสตันที่เป็นถึงผู้ดีขุนนางต้องไปแค่โบสถ์เซ็นท์พอล ไม่ใช่โบสถ์เซ็นท์จอนห์นที่พวกขุนนางไปกันและแลดูโอ่อ่ากว่า พวกผู้ดีขุนนางคงไม่ยอมเสียหน้าพวกขุนนางด้วยกันที่จะไปโบสถ์ซอมซ่อขนาดนั้น

     "ฉันอยากให้นายไปสืบมาว่าการเงินบ้านนี้เป็นยังไง"

กิสบอนนั่งไขว่ห้าง กางแขนพาดกับขอบโซฟา วิลเลียมหันหน้ามองอย่างสงสัย แต่ก็ไม่ปริปากอะไร เขาเพ่งมองไปยังวิวข้างนอกหน้าต่างที่เป็นสวนหลังบ้าน มีเด็กหญิงคนหนึ่งอ่านหนังสืออยู่ใต้ต้นไม้ ส่วนอีกคนกลับปีนต้นไม้และถือดาบไม้ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง เสื้อผ้าเลอะดิน เลอะโคลน

     "ช่างจะต่างอะไรเช่นนี้คนหนึ่งอย่างกับกุลสตรี ส่วนอีกคน.."

วิลเลียมจิบชาและมองดูเด็กทั้งสองอย่าไม่ลดละ

     "อย่างกับลูกลิงใช่มั้ย?"

กิสบอนมองตามไปยังหน้าต่าง ซึ่งก็เห็นเช่นเดียวกันกับวิลเลียม วิลเลียมอดขำไม่ได้

     "คนที่นั่งอ่านหนังสือชื่อมีอา พี่สาวคนโต ส่วนยัยลูกลิงนั่นไลอา พี่สาวคนกลาง"

กิสบอนชี้ให้วิลเลียมดู ทั้งสองดูเด็กเล่นจนเพลิน

     "ขอโทษที่ทำให้รอนะครับ ท่านสุภาพบุรุษ"

พ่อบ้านคนเดิมเดินมาหยุดอยู่หน้าประตูห้อง และโค้งให้ชาร์ลและแมรี่ พรินสตัน นายของเขา และให้แม่บ้านเสิร์ฟชาเพิ่มอีกสองถ้วยของชาร์ลและแมรี่ ก่อนที่พ่อบ้านและแม่บ้านขอตัวออกจากห้องไป

     "ขอโทษที่มาโดยที่ไม่ได้นัดนะครับ คุณและคุณนายพรินสตัน ผมขอแนะนำเพื่อนของผม วิลเลียม เทรเชอร์ บก.สำนักพิมพ์บิ๊กเบนนิวส์ครับ เขาคือหนึ่งในคณะนักสืบและบ.กิสบอน"

กิสบอนผายมือให้วิลเลียม วิลเลียมลุกขึ้นโค้งเล็กน้อยและจับมือกับชาร์ล และจุมพิตที่มือแมรี่พอเป็นพิธี

     "ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณและคุณนายพรินสตัน"

วิลเลียมยิ้มให้เล็กน้อย ก่อนกิสบอนจะตัดบทไม่ให้ยืดยาว

     "ที่ผมมานี่เพราะว่าผมมีเรื่องอยากจะสอบถาม แบบส่วนตัว...."

กิสบอนหยุดพูดไปสักระยะ ทุกคนทำหน้าตาเคร่งขรึม

     "คุณนายเอ็ดน่า สมัยท่านมีชีวิตอยู่ ท่ายเคยทำอะไรให้ใครไม่พอใจ หรือทำผิดอะไรมั้ยครับ?"

     "แบบที่ใครก็รู้ไม่ได้ นอกจากคนใกล้ตัว"

กิสบอนทำเสียงขรึมเหมือนขู่และมองหน้าชาร์ล แมรี่ ทั้งสองคนอยู่ในสภาพหน้าซีดและกระอักกระอ่วน ยากที่จะตอบให้กิสบอนฟัง

     "มะ.. ไม่มี คุณแม่ฉันท่านไม่เคยมีประวัติด่างพร้อย ท่านเป็นกุลสตรีอังกฤษที่เพียบพร้อม"

     "แน่ใจเหรอครับ? มันเป็นเบาะแสที่ดีเลยนะครับที่จะช่วยตามหาลูกคุณพบ"

กิสบอนมองหน้าชาร์ล นัยตาดุดัน จ้องเขม็งไปที่เขา คาดคั้นชาร์ลจนเขาแทบบ้า เขาเอามือกุมหัวตัวเอง ซึ่งทำให้แมรี่กลัวเขามากขึ้น

     "ชาร์ล บอกเขาเถอะ"

     "หุบปากไปนะแมรี่! ฉันบอกไม่มี คือไม่มี! ให้เกียรติแม่ฉันหน่อย ท่านเป็นขุนนางนะ!"

ชาร์ลลุกขึ้นทุบแก้วชาและกวาดถ้วยชา จานคุกกี้ลงสู่พื้น แตกไปหมด มือเขาเลือดไหลเพราะโดนแก้วบาด พ่อบ้านพรวดพราดเข้ามาเพราะได้ยินเสียงแก้วแตก

     "มีอะไรรึป่าวครับ คุณชาย?"

พ่อบ้านหน้าตาตื่น และมองมายังที่แก้วและจานแตกและมือที่เลือดไหลเต็มไปหมด

     "ป่าวไม่มีอะไร ส่งแขกแทนฉันทีฮาเวิร์ด"

ชาร์ลเดินออกมาผ่านหน้าพ่อบ้านไปอย่างหัวเสีย ก่อนจะขึ้นห้องเขาไป พ่อบ้านเดินเข้ามาในห้องและก้มลงเก็บเศษแก้วแตก แต่เขากลับโดนบาด แมรี่เอามือป้องไว้

     "ไม่เป็นไรฮาเวิร์ด เดี๋ยวฉันส่งแขกเอง ไปทำแผลเถอะ เดี๋ยวพอฉันส่งแขกเสร็จ เรียกแม่บ้านมาเก็บกวาดทีนะ"

     "ครับคุณนาย"

พ่อบ้านโค้งลงรับคำสั่งก่อนจะเดินหายไปทางหลังบ้าน

     "ฉันขอโทษแทนสามีดิฉันด้วยค่ะ ช่างน่าอายจริงๆ"

     "ไม่เป็นไรหรอกครับคุณนาย บ้านทุกบ้านต่างมีความลับของคนภายในบ้าน ยากที่จะให้คนอื่นรู้แต่..เพื่อนาลา"

กิสบอนยืนขึ้นและมองหน้าแมรี่ เขามองไปในตาของเธอ ช่างน่าสงสารนัก เธอดูซูบผอมมากต่างจากวันก่อน 

     "ถ้าเพื่อลูกของดิฉัน ฉันก็จะบอกค่ะ"

แมรี่เมื่อได้ยินชื่อลูก น้ำตาเริ่มเอ่ออยู่เต็มสองตาของเธอ ช่างเป็นแม่ที่น่าสงสารที่ถูกพรัดพรากจากลูกของเธอ เธอซับน้ำตาก่อนที่จะมองซ้าย-ขวาเพื่อที่จะให้แน่ใจว่าไม่มีใครเห็น หรือได้ยินนอกจองกิสบอนและวิลเลียม

     "แต่คงไม่ใช่ที่นี่ วันพรุ่งนี้ดิฉันและลูกๆจะแวะไปหาคุณที่สำนักงานตอนบ่ายโมง มีอากับไลอามีนัดเรียนบัลเลต์ตอนบ่าย มันเป็นวิธีเดียวที่ชาร์ลจะไม่สงสัย"

     "ครับ งั้นผมขอตัวลา"

กิสบอนและวิลเลียมโค้งตัว และเดินออกจากบ้านขึ้นรถม้ากลับสำนักงาน ระหว่างทางในรถม้า กิสบอนจุดไปร์ที่เขามักพกติดตัวเสมอ สูบมันเต็มปอด ก่อนจะพ่นควันออกมา

     "มีพิรุธจริงๆ คงเป็นเรื่องที่ไม่อยากให้ใครรู้"

กิสบอนสูบไปร์อีกครั้ง

     "แต่ฉันว่ามันแปลกๆนะ แต่ฉันก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง"

วิลเลียมทำหน้าครุ่นคิด เขารู้สึกว่ามันแปลก แต่เขาไม่สามารถอธิบายได้ว่ามันคืออะไร

     "ฉันว่าเรามาถูกทางแล้วล่ะ เพียงแต่ขาดเบาะแส"

กิสบอนพ่นควันออกจากปาก หล่อยให้ควันสีเทาล่อยลอยเหนือหัวเขา ตาเขามองไปยังบรรยากาศภายนอกของรถม้า ยังมีอีกมากมายที่เขาต้องทำ

                                                     จบตอนที่7