Once-F รักร้ายร่ายเวทย์

 

มาแล้วค่ามาแล้วววววว~

     มารายงานตัวพร้อมชื่อตอนที่ 2 ที่ว่า "เหตุเกิดจากปลาย่าง" ...เอ้า! ปลาย่างเกี่ยวอะไรด้วยล่ะนี่?? ต้องติดตามค่ะ เบื้องต้นแอมต้องขอบอกเหตุผลก่อนว่าทำไมถึงอัพช้ามากขนาดนี้(ปกติจะอัพทุกๆ 2 สัปดาห์) งั้นแอมก็ขอถือโอกาสนี้แจ้งคุณนักอ่านทุกคนไว้ก่อนเลยนะคะว่า

     1.แอมใกล้จะสอบกลางภาคแล้วค่ะ เทอมนี้เกรดสำคัญมากกกกกกก เพราะอยู่ม.6 แล้วเลยต้องทุ่มเต็มที่ให้กับการเรียนเป็นหลัก (แต่แอมก็ไม่ได้ทิ้งนักอ่านทุกคนนะ อย่าน้อยใจไปล่ะ) ส่วนในช่วงนี้อาจจะเป็น 1 เดือนลงครั้งหนึ่งนะคะ ว่างจากเรียนเมื่อไหร่แอมจะแวบๆมานะ

     2.อย่างที่แอมเคยบอกไปแล้วว่านิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่แอมเขียนไว้นานมากแล้ว(แต่ก็ไม่ได้อัพลงเว็บไหนสักที) แอมต้องกลับไปตรวจเช็คความเรียบร้อยของแต่ละตอนก่อนเอาลงทุกครั้ง เวลาเจอเนื้อหาส่วนไหนที่มันแปลกๆแอมก็เลยแ้ก้ไขจุดนั้น ทีนี้พอแก้ไขไปจุดนึงแล้ว ไปอ่านอีกรอบกลับกลายเป็นว่าเนื้อหาช่วงหลังมันไม่เข้ากับส่วนด้านบน() แอมก็ต้องแก้ต่อไปเรื่อยๆ กว่าจะได้อย่างที่ตั้งใจไว้มันก็ใช้เวลาพอดู

     อย่างนี้แล้วคุณนักอ่านคงพอจะอภัยให้แอมได้อยู่เนอะ

     แล้วหลังจากที่หายหน้าหายตาไปสักพัก(1 เดือนนี่คือสักพัก?) แอมก็ได้ฤกษ์เอานิยายเรื่อง Once-F รักร้ายร่ายเวทย์ตอนใหม่มาเสิร์ฟแล้วนะเออ แหมๆ ก็แอมเลยเขียนค้างๆคาๆไว้แบบนั้น นักอ่านที่ติดตามอยู่(ทั้งเอ่ยนามเละไม่เอ่ยนาม)ก็คงเตรียมตัวมาเ้ค้นคอแอมให้อัพนิยายลงสักทีแล้วใช่มั้ยล่ะ?

    งั้นเพื่อไม่ให้เสียเวลามาก เชิญอ่านได้เลยค่าาาา~ 

 

+++++++++++++++++++++++++

     “เธอนี่สงสัยเยอะจริงๆ อะกินซะจะได้ไม่พูดมาก” นายบราว์ยื่นปลาย่างมาให้ฉัน

     “ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย นายบราว์ บอกมาซะดีๆไม่งั้นฉันเอาหัวปลาย่างนี่ยัดปากนายแน่” ฉันพูดพลางดึงหัวปลาย่างนั่นออกมา

     “ไม่บอก ใครจะทำไม อีกอย่าง ตัวเท่าลูกหมาอย่างเธอหน่ะเหรอจะทำอะไรฉันได้ เหอะ”

     “นี่ ดูถูกกันมากไปม่ะ”

     “ดีกว่าดูผิดล่ะกันน่า”

     “ระวังปากของนายไว้ดีๆเถอะ”

     “ทำไม? เธอจะ Kiss ฉันเหรอ เอาสิฉันยอมล่ะถ้าเป็นเรื่องนี้ ฮ่ะๆ^w^”  หมอนั่นวางปลาย่างของตัวเองลง แล้วย้ายก้นจากท่อนไม้ที่นั่งของตัวเอง เขยิบมาประชิดตัวฉันอย่างว่องไว

     ครึกๆ!

     “ฮะ....เฮ้ยยยย!!!!!” เสียงของเราสองคนร้องประสานกันเป็นโอเปร่าอีกรอบที่สองตั้งแต่เจอกัน สภาพตอนนี้คือ ฉันลงไปนอนวัดพื้นเนื่องจากตกจากท่อนไม้ที่เป็นที่นั่ง แล้วมีนายบราว์นั่นคร่อมอยู่ นายบราว์จ้องตาฉันเนิ่นนาน แล้วก็ค่อยๆเลื่อนใบหน้าคมคายนั้นเข้ามาใกล้เรื่อยๆ....ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ.... และ......

     “ฮัดชิ้ววววว~ อุ๊บ!! อ่อย อ๊ะ โอ อุ๊! (ปล่อยนะโทรุ)” ฉันได้แต่หลับตาปี๋เพราะตกใจตอนที่นายบราว์เลื่อนหน้าเข้ามา ตะ...แต่ เมื่อกี้เสียงใครอ่ะ ตอนนี้นายบราว์ กับ ฉันลุกขึ้นไปเรียบร้อยแล้วก็ได้แต่มองไปรอบๆตัวเพื่อหาต้นเสียงนั่น

     “ไอ้โทรุ แกออกมาเดี๋ยวนี้เลย” นายบราว์หันไปทางต้นไม่ใหญ่ต้นหนึ่ง แล้วโทรุกับเบลก็ ออกมาจากหลังต้นไม้นั่นจริงๆ

     “ว่ามา แกต้องการอะไร”

     “เฮ้ย อย่าทำหน้างั้นสิวะ คือว่า เบลขอร้องให้ฉันตามพวกแกมาว่ะ” โทรุพูดแล้วชี้ไปที่เบล

     “ก็....ฉันอยากมีเพื่อนเยอะๆนี่นา เดินทางไปด้วยกันน่าจะปลอดภัยกว่า...” เบลรีบเดินมาหลบที่หลังฉัน

     “ก็แล้วทำไมไม่บอกตั้งแรกล่ะ” <<< บราว์

     “เอ้า ก็ถ้าบอกแกตั้งแต่แรกจะได้ดูฉากเด็ดแบบนี้เหรอวะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”<<< โทรุ

     “ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ”<<< เบล

     “-////-!”<<< มิว

     “- -” <<< บราว์

     และแล้ว การเดินทางของเราก็มีผู้ร่วมเดินทางเพิ่มมาอีกสองชีวิต คือ เบล และ โทรุ พอได้คุยกันจริงๆจังๆก็พอจะรู้เรื่องของทุกคนคร่าวๆว่า  เบลคือเด็กกำพร้าคนนึงของบ้านเด็กกำพร้าหมีพุงโต โทรุ คือ ผู้ใช้เวทธาตุน้ำ เป็นเจ้าชายของเมืองอะไรนี่แหละ  ส่วนนายบราว์เป็นผู้ใช้เวทธาตุไฟ เหอะๆ แล้วพอฉันถามนายบราว์กับโทรุว่า การจุมพิตที่หลังมือคืออะไร นายบราว์ก็มากระซิบข้างหูฉันว่า ‘ก็มันเป็นข้อหวงห้ามสำหรับคนในเมืองนี้ไงล่ะ เรื่องแบบนี้เธอยังไม่จำเป็นต้องรู้มากหรอก’เรื่องแค่นี้ทำมาเป็นปิดบัง บอกหน่อยก็ไม่ได้! เชอะ!!

     “แล้วที่แขนแกเป็นอะไรวะบราว์ รู้สึกว่าจะมีเลือดซึมออกมาด้วยนะนั่น”

     “เออ นิดหน่อยน่ะ”

     “ไหนขอดูหน่อย” ว่าแล้วฉันก็จับแขนตานั่น

     “โอ๊ย! เจ็บนะคุณ!”

     “เหรอ นึกว่าเจ็บไม่เป็นนะเนี่ย ตายล่ะ ฉันน่าจะเอาผ้าพันแผลมาเผื่อด้วยนะเนี่ย ดูสิเลือดไหลไม่หยุดเลย” ทำไมฉันถึงได้สะเพร่าขนาดนี้นะเฮ้อ~ แต่...คิดไปคิดมา มันก็ไม่ใช่ความผิดของฉันนี่ เป็นความผิดของนายบราว์อะไรนั่นต่างหากล่ะ ที่ไม่ยอมบอกก่อนมาถึงที่นี่ว่าจะต้องมาบุกป่าฝ่าดง นอนกลางดิน กินกลางทรายแบบนี้

     “แผลแค่นี้ผมไม่ตายหรอกน่าคุณ ที่เลือดออกก็คงเป็นเพราะโดนแรงกระแทกจากตอนนั้นนั่นแหละ” /// ตอนไหนย่ะ!!

     “ตอนที่แกจะทำอะไรมิวน่ะเหรอ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ” <<< โทรุ

     “-///- พอได้แล้วมั้ง” <<< มิว

     “= =” <<< บราว์

     “555”<<< เบล

     เวรกรรม....ทำไมต้องเป็นฉันด้วยน้า ที่ต้องมาเจอผู้ชายบ้าๆแบบนี้  ตั้งแต่เจอนายบราว์มีแต่เรื่องตลอดเลย คราวแรกก็ที่ร้านอาหารตามสั่งของตาลุงนั่น ต่อมาก็.....ฮึย! ฉันก็ได้แต่คิดบ่นไปเช็ดแผลให้หมอนั่นไปด้วย

     “แผลนายยังไม่แห้งดีเลย คงนานกว่าจะหาย ฉันเช็ดแผลให้แล้วนะ ห้ามให้แผลโดนน้ำเดี๋ยวจะอักเสบ แล้วก็ห้ามทำผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ของฉันหาย เพราะ มีผืนเดียว และเป็นผืนที่ฉันรักมาก ส่วนผ้าพันแผลผืนนี้เดี๋ยวฉันจะเอาไปซักนะ เดี๋ยวมา” พูดเสร็จฉันก็ลุกขึ้นแล้วหันหลังกำลังจะเดินไปทางที่ฉันคิดว่าน่าจะเป็นแม่น้ำ

     หมับ~ จู่ๆตานั่นก็เอื้อมมือข้างที่เป็นแผลนั่นมาจับมือฉันไว้ ฉันจึงหันไปบอกนายนั่น

     “อีกอย่าง อย่าขยับแขนหรือใช้งานแขนข้างนั้นมากเกินไป และฉันดูแลตัวเองได้ย่ะ ปล่อยได้แล้ว”

     “แน่ใจ?” บราว์ยืนขึ้นแล้วมองฉัน

     “เอ่อ...งั้น ฉันไปเป็นเพื่อนมิวดีกว่า พอดีฉันก็อยากไปเก็บดอกไม้พอดีหน่ะแหะๆ” เบลพูดอย่างเขินอาย

     “ไปเก็บดอกไม้เหรอ งั้นฉันขอไปด้วยได้ม่ะ” โทรุยืนขึ้น (เสนอหน้า) ทุกคนจึงหันไปมองหน้าโทรุเป็นตาเดียว

     “@w@”<<< นี่คือสายตาของโทรุที่มองมายังทุกคน

     “= =”<<< นี่คือสายตาของทุกคนที่มองไปยังโทรุ

     “ทะลึ่งละไอ้โทรุ” <<< บราว์

     “เบลเค้าหมายความว่า เค้าจะไปทำธุระส่วนตัวย่ะ”

     “อื้ม (>///<) (_///_)” เบลพยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าใช่

     “อ้อ แล้วธุระนั้นคืออะไรอ่ะ ให้ฉันไปช่วยม่ะ ฮึฮึฮึ” นายบราว์หัวเราะ

     “บ้าแล้ว!!”

     “ไปกันได้ยังอ่ะ” มัวแต่เถียงกันจนลืมเบลไปเลย

     “แหะๆ ป่ะ ไปกันเถอะเบล” และแล้วฉันกับเบลก็ได้จรลีจากที่นั่นแล้วมุ่งหน้าไปที่น้ำตกใกล้ๆนี่ทันที อ่า.... น้ำตกจริงๆด้วยล่ะ สวยด้วย เห็นน้ำตกแล้วฉันชักอยากจะอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวบ้างซะแล้วสิ เสื้อที่ตอนนี้ไม่ขาวเหมือนเดิมแล้ว กับกางเกงยีน ชุดนี้ตั้งแต่กลับจากทำงานแล้วมาเจอนายนี่ ยังไม่ได้เปลี่ยนเลยนะเนี่ย น้ำก็ยังไม่ได้อาบ นายบราว์ก็ลากฉันมาที่นี่ก่อน มีแต่เรื่องฉุกละหุก จนตอนที่เจอนายนั่น เรื่องต่างๆพวกนี้ยังทำใจฉันเต้นแรงอยู่เลย

     “มิว เบลเสร็จแล้วนะ ไปกันยัง” เสียงของเบลปลุกให้ฉันหลุดจากภวังค์นั่น

     “อะ...อืม ฉันยังไม่ได้ซักเลย คอยเดี๋ยวนะ” พูดจบฉันจึงเดินไปริมน้ำนั่นแล้วลงมือซักผ้าขาวที่เปื้อนไปด้วยเลือดนั่น ทันทีที่จุ่มผ้าลงน้ำ เลือดที่ยังไม่แห้งดีก็ค่อยๆเจือจางไปกับสายน้ำทันที

     “มัวแต่เหม่ออะไรอยู่น้า~ เอ....รึว่าคิดถึงเรื่องตอนที่บราว์....”

     “ปละ...เปล่า ไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นซักหน่อยนะ อย่ามั่วสิ แค่คิดว่าน้ำตกที่นี่น่าเล่นดี อีกอย่าง ฉันก็ยังไม่ได้อาบน้ำเลยตั้งแต่เจอตาบ้านั่นหน่ะ” นี่ฉันเปล่าโกหกนะ ก็แค่พูดไปไม่หมดเท่านั้นเอง

     “อาฮ่ะ จะว่าไปแล้วเบลก็เหมือนกัน นี่ก็ใกล้จะเช้าละล่ะมั้ง ถ้าเราลงเล่น ล้างเนื้อล้างตัวหน่อยก็คงไม่เป็นไรเนอะ” เบลว่าพลางนั่งยองๆเหมือนฉันข้างๆกัน แล้วใช้มือกวักน้ำเล่น

     ฟึ่บ~   .....พร้อมกับกวักน้ำใส่ฉัน

     “เฮ้ย! เล่นแบบนี้เลยเหรอเบล งั้นไม่ออมมือล่ะนะ”

     วู้บบบ!~ 

     จู่ๆก็มีแสงสีฟ้าเกิดขึ้นรอบๆตัวของเบล แล้วสักพักแสงนั่นก็หายไป เกิดอะไรขึ้นอีกเนี่ย???

     “!!!??”<<< เบล

     “เกิดอะไรขึ้นเบล เป็นอะไรมากมั้ย?” ฉันรีบฝ่าน้ำเข้าไปหาเบลอย่างยากลำบากพลางหมุนตัวเบลไปรอบๆ

     “อ่อ เปล่าจ๊ะ ช่างมันเหอะเรามาเล่นน้ำกันต่อดีกว่าเนอะ นี่แหน่ะ!~”

     ซ่า~ แว้กกก เปียกหมด

     “เอางี้เลยเหรอเบล” ซ่า!~ เราเล่นน้ำกันจนเวลาน่าจะผ่านไปประมาณสิบห้านาทีแล้วจู่ๆฉันก็ได้ยินเสียงเหยีบกิ่งไม้ทางด้านที่ฉันกับเบลมาตอนแรก

     “เดี๋ยวก่อนเบล มีคนกำลังมาทางนี้” ฉันบอกเบลจึงหยุดแล้วทำหน้างง

     “หือ? รู้ได้ไง ไกลขนาดนี้เนี่ยนะ” พอฉันนึกได้ฉันจึงมองดูต้นไม้ที่ฉันกับเบลถอด รองเท้า และพาดผ้าพันแผลผืนนั้นทิ้งไว้ แล้วไล่สายตากะระยะทางจากตรงนี้ไปถึงต้นไม้นั่น เออ...จริงด้วย นี่เราเล่นน้ำจนออกมาถึงตรงกลางน้ำเลยเหรอเนี่ย ชุดก็เปียกหมด เวรแล้วไงล่ะ ไม่มีเสื้อผ้าให้เปลี่ยนด้วย

     แกร๊บ!~

     “นั่นไง! มีคนกำลังมาทางนี้จริงๆด้วย เบลเตรียมพร้อมนะ” ฉันลืมบอกไปสินะว่าเบลก็มีความสามารถด้านการต่อสู้เหมือนกันน่ะ

     “อื้ม...” เบลตั้งท่า สีหน้าจากที่ยิ้มและหัวเราะอย่างมีความสุขตอนนั้นเปลี่ยนไปจากเดิมเป็นแบบเคร่งเครียด แม้แต่เวลาเธอทำท่าทางแบบนี้ก็ยังน่ารัก อ๊าก >.< ใครไม่หลงชอบเบลก็ไม่ใช่คนแล้วล่ะ โอ๊ย ตายล่ะ นี่มันไม่ใช่เวลานี่หว่า ...ตอนนี้ฉันกับเบลหลบอยู่หลังต้นไม้ต้นที่ฉันกับเบลจอดรองเท้าไว้

     “ยัยลูกหมาาา~ อยู่แถวนี้รึเปล่า!!~” เวรกรรม....แม้แต่น้ำเสียงก็ยังคงกวนประสาท ตาบ้าเอ้ย

     “เบลลลลลลลล!!~ ดาร์ลิ้งงงงงงง!!~” 555+ รู้สึกว่าทางนั้นจะหนักกว่านะ

     “ฮึ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮุบ~ อ๋าย ไอ ไอ้ ออก (หายใจไม่ออก)” จู่ๆเบลก็เอามือมาปิดปากฉันไว้

     “ชู่วว~ เงียบๆไว้ก่อน เบลมีแผน......” แล้วเบลก็กระซิบข้างหูฉัน.... แกร็บ~ สองคนนั้นใกล้เข้ามาแล้ว ฉันกับเบลหันหลังชนกันแล้วตั้งท่าไว้ เราสองคนแอบนับหนึ่งถึงสามพร้อมกันแล้ววาดแข้งไปทางที่น่าจะเป็นนายบราว์ ส่วนเบลก็

     ฟึ่บ!~ พรึ่บ!~ ซ่า!~

     “กรี๊ดดดดด!!~”<<< ฉัน+เบล

     “เฮ้ยยยยย!!~”<<< บราว์+โทรุ

     ตู้มมม!~ ซ่า!~ 

     รายงานสด ขณะนี้ สภาพของดิฉันคือ ลอยคออยู่บนผิวน้ำและตามด้วย ไอ้คุณบราว์ที่รับลูกเตะของดิฉันได้ และเกิดผิดพลาดบางประการดิฉันเลยสะดุดขาตัวเองแล้วนายบราว์มารับไว้ บังเอิญว่าตรงนั้นมันก็ลื่นด้วยเลยทำให้เราสองคนตกลงน้ำพร้อมกัน  ส่วนเบลและโทรุนั้น น่าจะมีสาเหตุคล้ายกันกับทางดิฉัน  เนื่องจาก...ไอ้พื้นที่ๆลื่นๆทั้งสองด้านนั่นไม่ใช่ฝีมือใครที่ไหน แน่นอน นั่นคือฝีมือของดิฉันและเบลเองค่ะ~ จบข่าว~

     “เธอทำอะไรของเธอเนี่ย!!!” นายบราว์โวยวาย

     “เบลทำอะไรเนี่ย!!!” โทรุโวยวายบ้าง (แอบจงใจ Copกันรึเปล่าจ๊ะโทรุคุง~)

     “เห็นฉันนั่งซักผ้าอยู่เหรอ?” ฉัน ตอก กลับ

     “แล้วโทรุเห็นฉันนั่งกินข้าวอยู่ไง?” เบล ตอก กลับบ้าง

     “ยังจะมาพูดดีอยู่อีก ไอ้เราก็อุส่าห์เป็นห่วงออกมาตามหา กลัวว่าจะเกิดอันตรายกับพวกเธอ” บราว์พูดตัดพ้อแบบน้อยใจ แล้วหันหลังให้ แกล้งทำคอตก แต่ฉันรู้นะ!!!

     “ใช่ เดินมาที่นี่ก็ไม่รู้จักทำสัญลักษณ์ไว้ เกิดหลงทางแล้วกลับไม่ได้ทำไงอ่ะ แล้วเกิดฉันสองคนตามหาพวกเธอไม่เจอ.....” โทรุร่ายซะยืดยาว

     “พอๆ ฉันเข้าใจแล้วน่า” เบลเดินเข้าไปตบบ่าโทรุ

     “นี่นาย ฉันขอโทษ หายโกรธยัง - -/” ฉันเอานิ้วจิ้มที่แขนนายบราว์

     น้ำนี่ทำไมมันสีแปลกๆนะ เหมือน....เฮ้ย! นั่นมันเลือดนี่!! ฉันมองเลือดที่ติดอยู่มือฉัน ตายล่ะ!! ฉันลืมไปว่าแผลของนายบราว์ห้ามโดนน้ำและห้ามกระแทก!!! นายนี่ก็ดันใส่เสื้อสีดำด้วย  ฉันเลยดันตัวหมอนี่ออกแล้วเปิดดูต้นแขนด้านซ้ายของเขาทันที

     “รู้ว่าแผลห้ามโดนน้ำยังจะแช่น้ำอยู่อีก! ทำไมไม่รู้จักดูตัวเองบ้างห๊ะ! ตาบ้า!” ฉันบ่นไปแกะผ้าเช็ดหน้าสีเขียวที่พันแขนตานั่นไปด้วย

     “ก็...ฉันไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องไปใส่ใจแผลแค่นี้นี่ แต่...ยังไงซะฉันก็ได้รู้แล้วว่าเธอคือคนๆนึงที่ฉันรู้สึกดีด้วยแหละ” คำพูดเมื่อกี้นี้ของตานั่นทำให้ฉันอึ้งไปสักพัก แต่ก็เรียกสติกลับมาได้ทันก่อนที่จะผิดสังเกตไปมากกว่านี้

     “รู้สึกอะไรของนาย ดูแผลนายสิ เลือดไหลไม่หยุดเลยนะ”

     “ฉันว่าน่าจะกลับไปทำแผลที่ๆพักเราดีกว่านะ” เบลเสนอความคิด

     “อ่า...คือ ฉันจำทางกลับไม่ได้อ่ะ” เวลาที่ฉันรีบๆและฉุกละหุก มักจะขี้ลืมบ่อยๆตลอดจริงๆ

     “นั่นไงล่ะยัยลูกหมา ดีนะที่พวกฉันตามหาพวกเธอเจอ” ยังจะปากดีอยู่อีก

     “เงียบๆไปเลยนายน่ะ ไหวใช่อยู่ใช่มั้ย” ฉันสั่งนายบราว์

     “ไม่....ซะเมื่อไหร่” นี่ถ้าฉันไม่ส่งสายตาอาฆาตไปตอนที่นายนั่นพูดว่า ‘ไม่’ นะ ฉันคงต้องแบกตานี่กลับเป็นแน่

     “เดี๋ยวผมนำทางเองนะ” โทรุเสนอ

     และแล้วพวกเราทั้งสี่คนก็ได้จรลีกลับถึงที่พักอย่างปลอดภัย(มั้ง) สภาพของทุกคนตอนนี้เกือบแห้งกันหมดแล้ว พระอาทิตย์ก็โผล่พ้นขอบฟ้ามาเรียบร้อยแล้ว ร่างกายของฉันมันเริ่มรับรู้ได้ถึงความเมื่อยล้าตั้งแต่ลงเล่นน้ำแล้วล่ะ ไม่รู้เป็นอะไรไปนะฉัน  หาวววววว~

     “ง่วงเหรอ นอนพักก่อนมั้ยยัยลูกหมา” คำพูดกวนประสาทแบบนี้คงไม่ใช่ใครที่ไหน

     “ใครเป็นลูกหมามิทราบ!”

     “เธอไงล่ะยัยลูกหมา ตักกับไหล่ของผมยังว่างนะครับ” บราว์พูดพลางเอามือปัดไหล่ข้างขวาตัวเอง แล้วปัดตักของตัวเองต่อ เสร็จก็หันมายิ้มหน้าแป้นแล้นใส่ฉัน

     “เหอะ ใครจะอยากไปซบไหล่นายกันล่ะ แหวะ”

     “แล้วเบลไม่ง่วงบ้างเหรอ ไหล่กับตักของผมก็ยังว่างนะครับ” โทรุยักคิ้วเจ้าเล่ห์ให้เบล ส่วนเบลก็ส่งยิ้มโหดกลับ

     “ไม่กล้าง่วง กลัวจะโดนเขมือบไปซะก่อน”

     “นั่นสิ เกิดเราสองคนหลับแล้วพวกนายทำอะไรพวกเราขึ้นมาทำไงอ่ะ เนอะเบล”

     “ช่ายยยยย หาววววว~ เราไปเดินเล่นแก้ง่วงทางนั้นดีกว่านะมิว”

     “นั่นสิ พวกนายอยู่นี่ละกัน เดี๋ยวพวกฉันจะไปทางโน้นสักหน่อย” ฉันกับเบลลุกขึ้น แล้วบิดตัวซ้ายขวาเพื่อไล่ความง่วงแล้วเดินออกไปทางน้ำตกที่เคยไป

     “แน่ใจนะว่าจะไม่หลงทางอีกน่ะ” นายบราว์ที่ตอนนี้นอนเอนตัวอย่างสบายอยู่ใต้ต้นไม้ท้วงขึ้น โดยไม่ลืมตา ในขณะที่โทรุก็ยืนขึ้นบิดขี้เกียจแล้วนอนลงใต้ต้นไม้ไม่ไกลกันเท่าไหร่

     “นั่นสิ แล้วรอบๆน้ำตกนั่นมันอันตรายนะ แน่ใจเหรอว่าจะไปกันแค่สองคน พวกเธอเป็นแค่มนุษย์ธรรมดานะ ยังไม่ได้...” โทรุเริ่มจะร่ายยาวอีกครั้งแต่ก็โดนเบลขัดไว้ซะก่อน

     “แต่เราก็เรียนศิลปะป้องกันตัวจากโลกมนุษย์มาอย่างดี” เบลรีบพูดขัดขึ้น

     “เพราะฉะนั้น พวกนายนอนไปเถอะ เดี๋ยวพวกฉันจะรีบกลับมา” ฉันพูดเสริมขึ้น แล้วนายบราว์กับโทรุก็หันมามองพวกฉันสองคนแล้วส่ายหน้า

     “อะไรกัน อย่าดูถูกพวกฉันสองคนนักสิ” ฉันพูดขึ้น แล้วทำไมพวกผู้ชายสองคนนั้นต้องส่ายหัวใส่พวกฉันด้วยเล่า นี่ถ้าไม่ได้เรียกว่าดูถูกแล้วจะเรียกว่าอะไรกัน!! ฮึ!

     “ตามใจ แล้วรีบมาล่ะ พักผ่อนเสร็จแล้วเราจะได้เดินทางกันต่อ” โทรุกับบราว์หันไปมองหน้ากันแวบหนึ่งแล้วหันมาพูดกับพวกฉันสองคน ก่อนที่จะกลับไปนอนต่อ ฉันกับเบลจึงออกเดินไปตามทางที่โทรุทำสัญลักษณ์ไว้เมื่อหลายชั่วโมงก่อน 

 

(บันทึกพิเศษ: บราวิน แอเรียล)

     ผมขอบอกตามตรงเลยนะว่าไม่ไว้ใจยัยสองคนนั้นเลย แม้ว่าผมจะเห็นฝีมือการต่อสู้ของสองคนนั้นมาแล้วก็เถอะ แต่ผู้หญิงก็ยังคงเป็นผู้หญิงอยู่วันยังค่ำ แถมยังเป็นมนุษย์ที่ไม่มีพลังวิเศษเหมือนคนของดินแดนแห่งมนตรานี้ มีเหรอที่จะสู้พลังของสัตว์อันตรายต่างๆของป่าแห่งนี้ได้ นี่เป็นเหตุผลที่ทำให้ผมต้องซักถามพวกเธอ และเตือนพวกเธอก่อนไปไหนทุกครั้ง โทรุก็คงจะคิดเหมือนผม เพราะแววตาของหมอนั่นที่มองเบลเดินเข้าไปในป่ามันบ่งบอก ถึงไอ้โทรุมันจะติดนิสัยกะล่อน หน้าม่อ(-*-)มากกว่าผมก็เถอะ แต่มันก็เป็นคนที่จริงจังเสมอเวลาชอบหรือเป็นห่วงใคร

     “แกแน่ใจเหรอว่าจะปล่อยให้เธอสองคนไปกันตามลำพัง” ไอ้โทรุพูดขึ้นด้วยท่าทางสบายๆ แต่น้ำเสียงเจือปนความเป็นห่วง

     “ไม่มีทางที่ฉันจะปล่อยสองคนนั้นไปกันตามลำพังแน่ ...แกก็รู้ดีโทรุ เกิดไปเจอก๊อซขึ้นมาอีกทำไง ...ดีนะที่คราวที่แล้วพวกเราแอบตามแม่สองคนนั้นไปแล้วไปเจอตัวนั่นก่อน”

     “อืม โชคดีที่ตอนนั้นเจอแค่ก๊อซตัวเล็กๆ ...แล้วแกเห็น ตอนนั้นมั้ยวะ ตอนที่มีแสงรอบตัวเบลน่ะ” โทรุพูดถึงตอนที่เบลอุ้มน้ำขึ้นมาแล้วน้ำก็ลอยตัวเป็นเหมือนบอล แล้วสลายหายไป

     “อือ เบลเป็นนักเวทธาตุน้ำ แต่ฉันไม่เคยเห็นมนุษย์คนไหนที่มีพลังเวทเยอะขนาดนั้น"          

     “อย่าว่าแต่ฉัน แกก็เหมือนกันนั่นแหละ ยัยนั่นน่ะ มีหยดน้ำตาแห่งไฟใช่รึเปล่าล่ะ ธาตุเดียวกันกับแกด้วยไม่ใช่เหรอ” โทรูลุกขึ้นนั่งแล้วทำหน้าตาล้อเลียน สงสัยมันคงแอบตามผมไปแน่ๆ ไม่งั้นมันคงไม่รู้หรอก

     “เหอะ...”

     กิ๊ซซซซซซ!!!!!

     เฮ้ย! เสียงนั่นมัน....ก๊อซ!!!!! ผมกับโทรุลุกขึ้นแล้วรีบวิ่งไปยังที่ๆคิดว่าน่าจะมีสองคนนั่นอยู่ แล้วหยุดหลบอยู่หลังต้นไม้ เพราะด้านหน้าคือ ไอ้สัตว์ประหลาดตัวใหญ่ยักษ์ น่าจะสูงประมาณ 6-7 เมตรได้ หน้าตาเหมือนอิกัวน่ายักษ์กำลังกรีดเสียงร้องแบบไม่เกรงใจว่าคนที่เขาได้ยินเสียงนั้นแล้วจะแสบแก้วหูแค่ไหน เล่นซะขี้หูผมเต้นระบำกันเป็นแถบ -*-; ตอนนี้ผมกับโทรุหลบอยู่หลังต้นไม้คนละต้นที่ไม่ไกลกันนัก

     ปึ้ก!!

     เฮ้ย! ใครปาก้อนหินมาฟ่ะ! ดีนะที่ผมหลบทัน ไม่งั้นมีหวังหัวปูดแน่ พอผมมองไปรอบๆก็เห็นยัยลูกหมากับเบลโบกมือให้อยู่หลังพุ่มไม้หนา รู้สึกว่าไอ้โทรุก็น่าจะรู้แล้วล่ะเพราะผมเห็นโบกมือแล้วส่งยิ้มให้เบลกลับ  มันใช่เวลามั้ยฟะเนี่ย! ผมค่อยๆกระโดดไปหาสองคนนั่นในจังหวะที่ไอ้ตัวก๊อซนั่นเผลอ แล้วโทรุก็ค่อยๆตามผมมา

     “นี่นาย ไอ้สัตว์ประหลาดตัวนั้นมันคือตัวอะไรอ่ะ” ยัยลูกหมาย้ายจากที่อยู่ข้างซ้ายของเบลมาอยู่ข้างขวาของผมแล้วถาม

     “มันคือก๊อซ สัตว์ที่อยู่ในพิพิธภัณฑ์แห่งแอเรียล มันคงจะหลุดออกมาจากกรงที่อยู่ใกล้ๆนี่แหละ” ผมหันไปอธิบาย

     “แอเรียล...? เมืองนี้น่ะเหรอ” เธอยังคงถามต่อ แต่สีหน้าของยัยนี่กลับเปลี่ยนไปจากเดิม...

     “เงียบๆไว้เหอะน่าเกิดมันเห็นเราขึ้นมาทำไง...” ผมรีบพูดตัดบท แต่ยังไม่ได้หันหน้ากลับไปที่น้ำตก เพราะผมสังเกตเห็นท่าทีของทุกคนที่เปลี่ยนไป “เป็นไรกัน พูดแค่นี้ถึงกับหน้าซีดกันเลยเหรอ ยัยลูกหมา เบล แกด้วยไอ้โทรุ เป็นไรกันไปหมด” พอผมพูดจบเบลก็ค่อยๆชี้ไปทางด้านหลังของผม อะไรกันน่ะ

     “อะ...อะ-เอ่อ....คือ...” เบลทำท่าอึกอัก

     “ว่า?” ผมถามต่อ

     “ก๊อซมันมองมาทางเราวะ” โทรุพูด บอกอย่างนี้ตั้งแต่แรกก็จบ เฮ้ย!

     “- - นายจะทำยังไงต่อ มันกำลังเดินมาทางพวกเราแล้วนะ” ยัยลูกหมาถามผมหน้านิ่ง

     “เงียบๆเหอะน่า ฉันกำลังคิดอยู่ ...เอาเป็นว่าตอนนี้ให้พวกเราล่อมันไปที่น้ำตกกันก่อน ฉันนับหนึ่งถึงสาม ให้กระโดดออกจากตรงนี้เลยนะ” เมื่อเห็นทุกคนพยักหน้าบอกว่าเข้าใจ ผมก็เริ่มนับทันที

     “หนึ่ง...” ผมจับมือมิวที่นั่งอยู่ด้วยกันไว้ “สอง... สาม!”

     ฟึ่บ!~

     ผมอุ้มยัยลูกหมาขึ้นอย่างง่ายดายแล้วรีบกระโจนออกจากพุ่มไม้ตรงนั้นอย่างรวดเร็ว ไอ้โทรุก็อุ้มเบลกระโดดหลบไปตามหลังต้นไม้ไปด้วย

     “เฮ้ย!!”<<< มิว

     “กรี๊ดดด!!”<<< เบล          

(จบบันทึกพิเศษ: บราวิน แอเรียล)

 

     หลังจากเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง พวกเราทั้งสี่คนก็หลบหนีจากการติดตามเผาผลาญของก๊อซซิล่ายักษ์ได้ แต่นายบราว์ก็ยังคงไม่ยอมปล่อยฉันลงจากอ้อมแขนแข็งแรงของเขา

     >///< ไอ้มิวจะละลายเจ้าค่ะ!! .....เฮ้ย! ไม่ใช่สิ! เราต้องหวงเนื้อหวงตัวเราใช่เรอะ!! ทันทีที่รู้ตัว ฉันกับเบลเลยรีบออกให้ห่างจากตัวพวกเขาทั้งสองคนทันที

     “เฮ้ย! เดี๋ยวสิ! เบล!”<<< โทรุ

     “เอ้า ยัยลูกหมา! เดี๋ยวก่อน!”<<< บราว์

     แล้วฉันกับเบลก็หยุดนั่งพักที่ใต้ต้นไม่ใหญ่ที่ไม่ไกลจากที่พักเดิมเท่าไหร่  แล้วสองคนนั้นก็วิ่งมาหยุดยืนหอบตรงหน้าพวกฉันสองคน

     “คือ....ฉันไม่ได้ตั้งใจ....” บราว์พูดทั้งๆที่ยังไม่หายหอบ

     “แค่กอดทำไมต้องโกรธด้วยอ่ะเบล”<<< โทรุ

     “ใช่ มากกว่ากอดฉันยังเคยทำเลยนะ” นายบราว์พูด -///-; ตาบ้าเอ้ย เวลานี้ยังจะมาพูดแบบนี้อยู่อีก หน้าฉันไม่ได้ฉาบด้วยปูนซีเมนซ์นะย่ะ

     “-///- คนบ้า....” ฉันแอบสบถเบาๆ

     “เฮ้ย! นี่นายบราว์ทำอะไรเธอ!? มิว!!” เบลตกใจรีบหันมาถามและเขย่าตัวฉัน อ็อก! ฉันไม่ใช่ สไปรซ์นะจะได้เขย่าแล้วซ่าน่ะ

     “เฮ้ย! อย่าบอกนะเว้ยว่าแกกับมิว.....!!!?” โทรุหันไปมองหน้าเพื่อนตัวเองอย่างตกใจสุดขีด

     “คิดอะไรกันอยู่เนี่ย ฉันไม่ได้ทำอะไรอย่างว่าซักหน่อยนะ” นายบราว์พยายามพูดแก้ตัว แล้วพวกเขาคิดอะไรกันอยู่เนี่ย >///<

     “เอ้า! แล้วแกทำอะไรยัยนั่นล่ะ?”

     “ใช่ แล้วนายทำอะไรมิวถ้าไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่านั่นน่ะ ...อย่าพูดกำกวมสิ” เบลหยุดเขย่าตัวฉันแล้วหันไปถามนายบราว์ต่อ

     “แค่ปิดปากยัยนี่แค่นั้นเอง ตอนก่อนที่จะมาที่นี่อ่ะ -///-”

     “=[]= นี่ฉันแค่พูดเล่นแกทำจริงเลยเหรอวะนั่น” โทรุถึงกับตาโต

     “จริง???” เบลหันมาถามฉันตาลุกวาว อ่า.....ตายแล้ว ตาบ้า พูดอะไรออกมาก็ไม่รู้ นี่ฉันอายคนอื่นเขาก็เป็นนะ พูดไม่ออกแล้วด้วย 

     “-////-” ตายๆๆๆๆๆ ตอนนี้ในหัวสมองของฉันมีแต่คำว่า อายๆๆๆๆๆ ตายๆๆๆ ท่องได้แค่สองคำนี้เท่านั้น

     “ทำหน้าแบบนี้แปลว่าจริงแน่เลยอ่ะ เธอหน้าแดงด้วย *0*” เบลพูด

     “ฉันไม่ได้หน้าแดงซะหน่อย เดินทางต่อกันได้ยัง -////-;” ฉันรีบลุกขึ้นปัดกางเกง แล้วรีบเดินนำหน้าทุกคนออกไป ฉันไม่กล้าหันกลับไปมองพวกเขาที่อยู่ด้านหลังจริงๆเลย ได้ยินแต่เสียงหัวเราะคิกคัก T.T น่าอายจัง~

     “ฮ่ะฮ่ะ นี่เดี๋ยวสิยัยลูกหมา แค่นี้ทำไมต้องเขินด้วยอ่ะ หายโกรธฉันแล้วหรือยัง” นายบราว์ตะโกนถามฉัน อ๊ากกก ฉันจะบ้าตาย ตั้งแต่มาเจอนายนี่ไม่เคยเลยที่ฉันจะได้อยู่เป็นสุขสักครั้ง เอะอะ อะไรก็ Kiss Kiss Kiss!!! ตาบ้า!!!

     “เออ หายแล้วก็ได้ย่ะ” ฉันหยุดเดินแล้วหันไปกอดอกใส่นายบราว์

     “แล้วที่เดินดุ่มๆไปข้างหน้านั่นรู้แล้วเหรอว่าจะไปทางไหน”

     “ก็รออยู่นี่ไงเล่า...” แล้วสามคนที่เหลือนั่นก็รีบวิ่งตามฉันมา

+++++++++++++++++++++++++

 

     'เอ้าๆ ดันจบตอนแบบนี้อีกแล้ว'

     นักอ่านบางคนคงกำลังคิดแบบนี้ใช่มั้ยคะ 

     555 ไม่ต้องสงสัยและแปลกใจ แอมเขียนเบรคเอาไว้เพื่อให้คุณนักอ่านทุกคนได้ลุ้นไปกับมิวว่าเมื่อไหร่ยัยนางเอกคนนี้จะได้ออกจากป่าจากเขาไปพบกับความเจริญสักที(//ผิด)

    สุดท้ายท้ายสุดแอมก็อยากฝากให้คุณนักอ่านทุกคนรับนิยายเรื่องนี้ไว้พิจารณาด้วยนะคะ

ปล. หากมีจุดไหนบกพร่องสามารถแนะนำ และวิจารณ์ได้เต็มที่เลย แอมยินดีรับฟังเสมอและจะนำคำแนะนำของทุกท่านไปปรับใช้ค่ะ

 

ลงวันที่

3 กรกฏาคม 2557

เวลา 22:44 p.m.

แธม