My cat boy รักนี้ให้นายเย็นชา

     "เลขที่ ที่จะต้องส่งสมุดวันนี้คือ เลขที่ 1 11 21 31 41 "

     "ถึงตาฉันส่งสักที รอครูเรียกชื่อตั้งนาน"    

     "ห่า!เลขที่ 21 มันเลขที่ฉันนิ โธ่เอย"

ยัยพราวดีใจกับการส่งสมุด เป็นฉันก็ดีใจอยู่หรอก แต่ไอที่เสียใจอยู่ก็

เพราะลืมเอาสมุดมาดิ รอส่งตั้งนานเสือกลืมเอาสมุดมาจนได้ทำไงดีเนีย

ต้องถูกลงโทษแน่ๆ ฉันไม่หนาลืมเลยเรา

     "นี่ยัยต้นน้ำ แกทำอะไรอยู่เมื่อไรจะไปส่งสมุด"

     "แกฉันลืมเอาสมุดมาอะแกทำไง"

     "ไม่ต้องทำไงก็ถูกลงโทษไง555"

     "อะไรว๊ะ ไม่ให้กำลังใจกันเลย ยังมาหัวเราะอีก"

     "โธ่!ฉันขอโทษ"

โธ่! ไอเพื่อนไม่รักดี ไม่ให้กำลังใจกันบ้างเลยนะ โธ่ทำไงเนีย

     "ยัยพราวตอนเย็นแกพาฉันมาส่งสมุดได้มัยอะ"

     "ฉันมีเรียนพิเศษอะ เสียใจด้วยนะ เพื่อนสุดเลิฟ"

อะไรเนียกะจะทิ้งกันหรอไงเนีย คอยดูนะจะไม่ให้หลอกคณิตเลยคอยดูสิ

ช่วยเพื่อนแค่นี้ก็ไม่ได้สิ งอน ฉันมาคนเดียวก็ได้สิไม่เห็นต้องแค่

ฉันก็นั่งเซงในคาบคณิตจนจบคาบเรียน แล้วก็เรียนวิชาต่อไปจนจบภาคเช้า พอเรียนเสร็จ ฉันก็ลากตัวยัยพราวไปทานข้าว พอทานข้าวเสร็จเรียบร้อย ฉันก็ขึ้นมาที่ห้องมานั่งทำการบ้านวิชาอื่นต่อ

     "ยัยต้นน้ำตอนเที่ยงไปดูจีแอลแข่งกันป่าว"

     "ไม่อะ ฉันมีงานต้องเคลีย"

     "แล้วแต่เธอละกัน"

     "จ๊ะ แล้วเธอไม่มีหรอ"

ฉันก็อยากดูเหมือนกันนะแต่การบ้านมีเยอะมากทำเกือบส่งไม่ทัน จะให้

ฉันไปแล้วทิ้งงานเนียนะไม่มีทาง ถึงฉันชอบจีแอลก็เหอะ ฉันจะไม่ทิ้งงาน

เด็ดขาด

     "มีแต่ไม่สนค่ะ คอยมาทำที่หลังก็ได้นิ"

     "ฉันไม่ให้เธอหลอกแล้ว"

     "ทำไมอะ"

     "ฉันหล่อเล่นน่า ไปเถอะ"

     "ไม่ไปแน่นะ"

     "อืม"

     "งันฉันไปแล้วนะ"

     "เชิญ"

ฉันพูดจบ ฉันก็หันมาสนใจงานที่อยู่ตรงหน้าต่อ

กริ๊ด!

เวลาผ่านไปไม่นานเสียงกริ๊ดจากสนามก็ดังขึ้น จนทำให้ฉันที่นั่งทำงานอยู่อยากออกไปดูที่สนามไม่ได้