ลักษณ์สุดซ่า ปะทะ อินทรเงียบขรึ้ม(รามเกียรติ์yaoi)

 (พระราม พูด)

   เมือตอนเย็นน้องลักษณ์ความจำเสื่อม จำไม่ได้ทั้งฉันหรือชื่อของตัวเองลย ทำยังไงดีๆ ถ้าเป็นแบบนี้มีหวังฉันต้องช่วยน้องลักษณ์ด้วยตัวเองสะแล้ว

"นี้พี่ราม จะเดินไปถึงแล้วเนี้ย เหนื่อยน่ะ"น้องลักษณ์พูด เพราะเหนื่อยจากการเดินทั้งวันแล้วทำหน้าโมเอะมากๆ หน้ารักที่สุด

"อีกเดียวก็ถึงแล้วล่ะน้องลักษณ์ อีกนิดเดียวน่ะ"ฉันปลอบน้องสุดโมเอะ(?) ที่ตอนนี้นั่งอยู่บนพื้นที่แข็งมากๆ ไม่รู้ว่านั่งได้อย่างไง

"ไม่เอา ขอพักก่อน"น้องลักษณ์พูด แล้วทำหน้างอนใส่ฉันที่ยื่นอยู่ ในความคิดของฉันถึงหน้าจะงอนแต่ก็โมเอะที่สุดในโลกเลย น่ารัก 

"เอาน่าไปกันต่อเถอะ"

"คับ"น้องลักษณ์ลุกขึ้นแล้วเดินนำหน้าชั้นไปไกลริบหลิ่ว แต่เพียงชั้นหยุดเป็บเดียว น้องลักษณ์หายไปไหน0_0!!!! น้องลักษณ์!!!!

(จบพระราม พูด)

 เดียวมาอัพต่อค่ะ

มาอัพต่อแล้วเนอ>_0(เนื่องจากหายไปนาน)

[อินทราชิต Take]

"ครอก~ ฟี้~"เสียงอะไรว่ะ ฉันลุกขึ้นจากเตียงเพราะว่าเสียงโกรนของพ่อตัวเองมันดังมากๆๆๆๆๆๆๆเลย 

"ไห้ตายสิ เสียงโกรนอะไรจะดังขนาดนั้น= ="ฉันพูด พร้อมกับเดินออกจากห้องท้นที่ แล้วตรงดิ้งไปที่ห้องครัวทั้นที่ ตอนนี้ฉันรู้สึกหิว+ง่วง จะทำยังไงได้ พ่อเล่นโกรนดังขนาดนั้น่ะ จะนอนต่อได้ไง

"หายองศาดีๆ....แล้ว....ยน!! อุ่ย!! หาที่กำบัง!"เสียงของใครบ้างคนดังออกมาจากหน้าห้องครัวด้วยอาการหวาดกลัว ท้าเดาไม่ผิดคงเสียง น้ากุมภรรย์ แน่ๆ ฉันเดินเข้าไปในห้องครัวพร้อมกับหาวไปด้วย

"น้ากุมภรรย์เป็นไรคับ=0="ฉันทักน้าที่กำลังหลบอยู่หลังตู้เย็น ด้วยอาการกลัวอะไรสักอย่าง(สมัยนั้นเค้ามีตู้เย็นด้วยรึ= =/ไรเตอร์)

"ก็หลบไอนั้นไง"น้ากุมภรรย์พูดขึ้น พร้อมกับชี้ไปท่กะทะที่มีปลาตัว 1 ทอดอยู่ ฉันแทบไม่เชื้อว่าน้ากุมภรรย์ที่ทั้งเก่ง ทั้งไม่กลัวอะไร แต่ดันมากลัวการทอดปลาเนี้ยน่ะ= =

"เฮ้อ~!"ฉันถอนหายใจไห้กับการกลัวของน้ากุมภรรย์ที่กลัวการทอดปลาเพียวตัวเดีว แล้วเดินไปดูที่กระทะ ปลากฎว่า.........ปลาไหม้= =

"เฮ้อ~ ก็แค่นี้เอง"ผมจับกระทะพร้อมกับโยนขึ้นไปสูงๆ

แล้วทำไมมันไม่ล่วงลงมาล่ะ?  ฉันคิด พร้อมกับมองขึ้นไปบนเพดาน ปรากฎว่า...กระทะติดเพดาน= =(ทำข้าวของส่วนรวมำงนี้เก่งจังน่ะ=₩=!/ไรเตอร์)

เดี่ยวมาต่อเนอ