RED STONE WAR

“อะไรกันถ้าคุณไม่มีหลักฐานแล้วจับผมมาทำไมครับ ผมไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อยพวกคุณไม่มีสิทธิกักขังผมเอาไว้ ผมต้องการทนาย”นายวีรวัฒน์กล่าว พร้อมกับทำท่าทางไม่พอใจ

“ได้สิ เชิญคุณเรียกทนายของคุณมาได้เลยครับ เป็นสิทธิของผู้ต้องหาอยู่แล้วแต่ถ้าหากไม่มีทนายแก้ต่างให้ ทางรัฐบาลก็จะมีทนายอาสาให้แต่คงต้องใช้เวลาซักหน่อย อีกอย่างตามกฏหมายแล้วทางเจ้าหน้าที่สืบสวนสามารถกักตัวผู้ต้องสงสัยไว้ได้สี่สิบแปดชั่วโมง เพราะฉะนั้นเรามีเวลาเหลือเฟือที่จะได้นั่งพูดคุยกัน”เจ้าหน้าที่โตโต้กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบอีกครั้ง

                  จากนั้นเจ้าหน้าที่โตโต้ก็ได้หยิบโทรศัพท์มือถือของวีรวัฒน์ที่ยึดเอาไว้เพื่อเป็นของกลาง เจ้าหน้าที่โตโต้เปิดภาพถ่ายที่นายวีรวัฒน์ได้ถ่ายเอาไว้ แล้วส่งให้นายวีรวัฒน์ดู

“คุณวีรวัฒน์ครับคุณถ่ายภาพพวกนี้ไปทำไมกันครับ”เจ้าหน้าที่โตโต้กล่าว พร้อมกับจ้องมองดูแววตาชายที่อยู่เบื้องหน้าของเค้า แต่ทว่านายวีรวัฒน์นั้นทำเพียงแค่เหลือบมองดูรูปภาพในโทรศัพท์มือถือของตน เค้าก็มีอาการตกใจอย่างเห็นได้ชัด

“ผมจะถ่ายรูปอะไรมันก็เป็นเรื่องของผมสิครับ ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลยใครใครเค้าก็ถ่ายรูปกันทั้งนั้น”นายวีรวัฒน์ตอบโดยไม่กล้ามองตาของเจ้าหน้าที่โตโต้เลย

“แต่การถ่ายภาพของคุณแตกต่างจากคนอื่นอยู่นะผมว่า ทำไมคุณถึงมีแต่รูปภาพของผู้คนที่มาร่วมงานล่ะครับ เท่าที่ผมสังเกตดูมีแต่รูปที่ถ่ายเพียงแค่ส่วนบนของผู้คน ทุกภาพถ่ายของคุณมีแต่รูปเครื่องประดับที่มีราคาแพงของผู้มาร่วมงานทั้งนั้นมันหมายความว่ายังไง”เจ้าหน้าที่โตโต้กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ดุดันขึ้น

“ก็ที่นั้นมันเป็นงานแสดงเครื่องเพชรนี่ครับคุณเจ้าหน้าที่ ผมก็ถ่ายภาพเครื่องเพชรมันผิดกฏหมายข้อไหนมิทราบคุณเจ้าหน้าที่อย่าคิดว่าเห็นผมเป็นแค่คนธรรมดาแล้วคิดที่จะมากล่าวหากันง่ายง่ายไม่ได้นะครับ”นายวีรวัฒน์กล่าวสวน

“ขอโทษนะครับ”เสียงไคเอ่ยขึ้นแทรกระหว่างการสนทนาของคนทั้งสอง

“มีอะไรรึ ไค”เจ้าหน้าที่โตโต้ให้ความสนใจในการพูดแทรกขึ้นมาของไคทันที

“ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ เพียงแต่ผมมีเรื่องอยากจะถามอะไรบางอย่างกับคุณ วีรวัฒน์ ซักหน่อย”ไคตอบ พร้อมกับจ้องมองดูนายวีรวัฒน์ที่มองดูเค้าอย่างแปลกใจเช่นกัน

                    หลังจากนั้นไคจึงหยิบรูปภาพมาหนึ่งใบจากซองเอกสาร ที่เจ้าหน้าที่โตโต้วางเอาไว้ ซึ่งซองเอกสารดังกล่าวนั้นเป็นเอกสารรูปภาพหลักฐานต่างต่าง ที่ทางหน่วยสืบสวนได้เก็บรวบรวมเอาไว้ ภาพที่ไคหยิบขึ้นมานั้นเป็นรูปสร้อยเพชรชุดพิเศษซึ่งเป็นของผู้ตาย ที่ทางเจ้าหน้าที่สืบสวนได้ถ่ายภาพเก็บเอาไว้นั้นเอง

“คุณวีรวัฒน์ครับ ผมเชื่อว่าการถ่ายภาพของคุณไม่ใช่สิ่งที่ผิดกฏหมายแต่อย่างใดแสดงว่าคุณอาจจะเป็นผู้ที่ชื่นชอบและมีความรู้เกี่ยวกับเครื่องเพชรใช่มั้ยครับ”ไคกล่าว ในตอนนั้นเจ้าหน้าที่โตโต้ก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่างในตัวไค เค้าจึงได้แต่นิ่งเงียบและคอยดูว่าไคจะทำอะไรต่อไป

“ใช่แล้วล่ะ ผมชื่นชอบเครื่องเพชรมากซึ่งก็ไม่แปลกใช่มั้ยที่ผมจะถ่ายภาพเครื่องเพชรเหล่านั้น”นายวีรวัฒน์กล่าว

“คุณถ่ายรูปเครื่องเพชรพวกนี้เอาไปให้ใครดูรึเปล่าครับ หรือ ถ่ายเอาไว้เก็บไว้ดูเอง”ไคกล่าวต่อ

“รูปที่ผมถ่ายผมก็ต้องเก็บเอาไว้ดูคนเดียวสิ ถามแปลกแปลก”นายวีรวัฒน์ตอบด้วยน้ำเสียงที่แตกต่างไปจากเดิม

“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงคุณก็น่าจะจำภาพเครื่องเพชรที่คุณถ่ายได้หมดสินะ”ไคกล่าวต่อ

“ก็ไม่หมดหรอกครับ แต่ก็พอจำได้บ้าง”นายวีรวัฒน์กล่าว

“แล้วทำไมถึงพอจำได้บ้างล่ะครับก็ไหนคุณบอกว่าชื่นชอบเครื่องเพชรมาก ผมว่าคุณน่าจะจำได้หมดนะครับ”ไคกล่าว

“นั้นสิ ไหนบอกว่าชื่นชอบยังไงล่ะผมคิดว่าคุณน่าจะจำได้หมดนะ เพราะคุณเป็นถึงเจ้าหน้าที่ประจำงานเลี้ยงที่จัดการแสดงโชว์เครื่องเพชรซึ่งคงต้องถูกคัดเลือกมาและคงต้องเป็นคนที่มีความรู้เรื่องของเครื่องเพชรเป็นอย่างดีจริงมั้ย”เจ้าหน้าที่โตโต้กล่าวเสริมคำพูดของไค

“แล้วมันจะเกี่ยวอะไรกับ เรื่องที่พวกคุณกล่าวหาผมว่าฆ่าคนตายละครับ คุณเจ้าหน้าที่” นายวีรวัฒน์กล่าว

“คุณวีรวัฒน์ครับ คุณเคยเห็นเครื่องเพชรแบบเดียวกันกับในรูปภาพนี้บ้างมั้ยครับ”ไคเอ่ยถามทันทีพร้อมกับยื่นรูปภาพเครื่องเพชรของผู้ตายที่ถูกถ่ายภาพเอาไว้เพื่อเป็นหลักฐานให้ นายวีรวัฒน์ได้ดู

                       และเมื่อนายวีรวัฒน์ได้เห็นรูปภาพของเครื่องเพชรก็มีสีหน้าเปลี่ยนไป เค้ามีอาการตกใจเล็กน้อยแต่ก็พยายามเก็บอาการเอาไว้ แต่ก็ไม่พ้นหลุดรอดการสังเกตจากทางไคและเจ้าหน้าที่โตโต้ไปได้

“ไม่ ไม่เคยเห็น”นายวีรวัฒน์ปฏิเสธเสียงแข็งทันที

“คุณแน่ใจนะครับว่าไม่เคยเห็นเครื่องเพชรแบบนี้มาก่อน”ไคถามย้ำอีกครั้งพร้อมกับจ้องมองเข้าไปยังดวงตาของนายวีรวัฒน์คล้ายแววตาเสือที่จ้องจะขย้ำเหยื่อ

“ใช่สิ ไม่เคยเห็นมาก่อนพวกคุณเอาเครื่องเพชรที่ไหนมาให้ผมดูกัน”นายวีรวัฒน์ยังคงปฏิเสธเสียงแข็ง พร้อมกับหันหน้าหลบเลี่ยงจากสายตาของไค

“ถ้าคุณมั่นใจแบบนั้นก็ดีครับ แล้วภาพถ่ายในโทรศัพท์ของคุณนี่ล่ะคุณจะอธิบายว่ายังไง”ไคกล่าวพร้อมกับเปิดรูปภาพเครื่องเพชรชนิดเดียวกันกับในรูปภาพให้กับนายวีรวัฒน์ได้ดู ซึ่งในภาพถ่ายจากโทรศัพท์นั้นเป็นภาพเครื่องเพชรชนิดเดียวกันกับของผู้ตายไม่ผิดเพี้ยน เมื่อนายวีรวัฒน์ได้เห็นรูปภาพเครื่องเพชรในโทรศัพท์คราวนี้สีหน้าของเค้าเริ่มเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด เหงื่อของเค้าเริ่มออกตามมือและบริเวณหน้าผาก มองเห็นหยดเหงื่อได้อย่างชัดเจน

“ไม่ ไม่มีทางรูปเครื่องเพชรนั่นจะมาอยู่ในโทรศัพท์ของผมได้ยังไงคงเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันแน่แน่”นายวีรวัฒน์กล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พร้อมทั้งแสดงอาการวิตกกังวลออกมา

                   ในตอนนั้นเมื่อเจ้าหน้าที่โตโต้สังเกตเห็นอาการผิดปรกติของนายวีรวัฒน์ เจ้าหน้าที่โตโต้จึงลุกขึ้นยืนพร้อมกับใช้ฝ่ามือตบลงบนโต๊ะจนเสียงดัง เพื่อเพิ่มความกดดันใส่นายวีรวัฒน์

“ยอมรับมาซะเถอะว่าคุณเคยเห็นเครื่องเพชรชนิดนี้ แถมเครื่องเพชรชนิดยังคงเป็นของผู้ตาย วันเวลาที่ถ่ายภาพนี้ภายในโทรศัพท์ของคุณ ก็เป็นวันเดียวกันกลับวันที่ผู้ตายเสียชีวิตพอดีด้วย ยอมรับมาเถอะว่าคุณคือคนร้าย”เจ้าหน้าที่โตโต้กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ดูดุดันขึ้น ไคเองเมื่อเห็นการกระทำของเจ้าหน้าที่โตโต้ ตัวเค้าเองก็แปลกใจเช่นกัน เพราะเค้าไม่เคยเห็นท่าทางของเจ้าหน้าที่โตโต้เป็นแบบนี้มาก่อน เจ้าหน้าที่โตโต้ผู้ที่สุขุมเยือกเย็นตอนนี้กลายเป็นเจ้าอารมณ์ไปเสียแล้ว หรือแท้จริงแล้วสิ่งที่เจ้าหน้าที่โตโต้แสดงออกมาเป็นการแสร้งทำเพื่อที่จะกดดันผู้ต้องหาก็เป็นไปได้เช่นกัน ไคแอบคิดภายในใจ

“ผมเปล่า ผมไม่ได้ฆ่าใคร”นายวีรวัฒน์เริ่มกระวนกระวายใจ แต่ยังคงปฏิเสธเหมือนเช่นเคย

ตึง ตึง ตึง

                     เสียงเคาะประตูดังขึ้นเป็นการลดความกดดันภายในห้องสอบสวน เมื่อเจ้าหน้าที่โตโต้อนุญาตให้ชายที่ยืนอยู่หลังประตูได้เข้ามาภายในห้อง ชายคนนั้นก็คือเจ้าหน้าที่ของหน่วยสืบสวนนั่นเอง เมื่อเจ้าหน้าที่สืบสวนคนนั้นมาถึงพร้อมกับส่งมอบซองเอกสารให้กับเจ้าหน้าที่โตโต้ เมื่อเจ้าหน้าที่โตโต้ได้รับจึงรีบเปิดซองใส่เอกสารนั้นทันที เจ้าหน้าที่โตโต้เมื่อได้เปิดออกเอกสารภายในซองอยู่ครู่หนึ่ง เค้าก็ยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย เค้าค่อยค่อยนั่งลงตรงเก้าอี้ที่อยู่ฝั่งตรงกันข้ามกับนายวีรวัฒน์

“คุณวีรวัฒน์ครับ หลักฐานสำคัญได้เดินทางมาถึงพอดีเลย เราคงต้องคุยกันยาวเลยล่ะทีนี้ พร้อมที่จะคุยกันรึยังครับ”เจ้าหน้าที่โตโต้กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ พร้อมกับจ้องมองดูนายวีรวัฒน์อย่างดุดัน

“จะคุยอะไรอีกล่ะ ผมบอกแล้วว่าผมไม่ได้ฆ่าใคร ผมไม่รู้จักกับคนที่ตายด้วยซ้ำไป”นายวีรวัฒน์กล่าวเสียงแข็ง

“คุณจะพูดแก้ตัวยังไงก็แล้วแต่นะครับ แต่หลักฐานที่ทางเราได้มาคราวนี้มันเกี่ยวข้องกับคุณโดยตรง”เจ้าหน้าที่โตโต้กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“หลักฐานอะไรเกี่ยวกับผมยังไงผมไม่เข้าใจ”นายวีรวัฒน์กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างประหม่าอย่างเห็นได้ชัด

“ทางหน่วยสืบสวนของเราได้ตรวจสอบรอยนิ้วมือที่พบบนเครื่องเพชรของผู้ตาย ซึ่งตรงกับลายนิ้วมือของคุณพอดีช่างบังเอิญจริงจริงนะครับ แถมเรายังพบรอยรองเท้าที่เลอะคราบเลือดเป็นรองเท้าเบอร์เก้า ซึ่งก็พอดีกับรองเท้าของคุณพอดีอีกเช่นกัน คราวนี้คุณดิ้นไม่หลุดแน่นอนสารภาพความจริงออกมาจะดีกว่านะ โทษหนักจะได้กลายเป็นเบา”เจ้าหน้าที่โตโต้กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ และเมื่อนายวีรวัฒน์ได้ยินดังนั้น