RED STONE WAR

“ใช่ครับ ผมก็คิดแบบนั้นแต่ที่น่าสงสัยก็คือผู้ตายถูกสังหารด้วยอาวุธชนิดใด อาวุธที่สามารถตัดตัวคนได้แถมยังทะลุไปถึงประตูของตู้เซฟความคมของมันทำให้ประตูตู้เซฟซึ่งเป็นเหล็กแผ่นหนาขาดออกจากกันอย่างง่ายดาย”ในตอนที่ไคพูดออกไปนั้นเค้าก็คิดถึงความสามารถของจัมพ์ขึ้นมาทันที แต่เค้าต้องรีบลืมความคิดแบบนั้นออกไปให้หมด เค้าต้องเชื่อมั่นในตัวเพื่อนของเค้าเท่านั้น จัมพ์ไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้แน่

                        ไคคิดอยู่ภายในใจ แต่เมื่อเค้ามองดูสีหน้าของเจ้าหน้าที่วากัซและเจ้าหน้าที่โตโต้แล้ว ต่างก็คิดแบบเดียวกันกับเค้าเช่นกัน

“ผมคิดว่าน่าจะเป็นพลังของผู้ที่ใช้พลังของอักขระสายอาวุธอย่างแน่นอน”เจ้าหน้าที่วากัซเอ่ยขึ้น

“เป็นไปได้มั้ยครับ ที่คนร้ายจะเป็นคนที่มีพลังของอักขระแต่เป็นบุคคลภายนอก ที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของหน่วยCTSO”ไคกล่าวด้วยความสงสัย

“ก็อาจจะเป็นไปได้นะ เพราะว่าเฉพาะในประเทศไทยเองก็ยังมีผู้ที่มีพลังอีกมากมาย ที่ยังไม่ได้ขึ้นตรงกับหน่วยCTSOแค่นั้นยังไม่พอยังคงมีพวกที่มีพลังอักขระที่อยู่นอกประเทศก็อีกมาก อาจจะเป็นฝีมือของชาวต่างชาติก็เป็นได้”เจ้าหน้าที่วากัซกล่าว

“ถ้าอย่างนั้นเรามาเริ่มใหม่กันตั้งแต่ต้น เริ่มจากสมมติฐานแรกผู้ตายเมื่อกลับมาถึงบ้านเดินเข้ามาทางประตูหน้า พอเค้ามาถึงก็พบกับคนร้ายซึ่งน่าจะรอคอยอยู่ภายในบ้านแล้ว หลังจากนั้นคนร้ายก็ข่มขู่ให้ผู้ตายเปิดตู้เซฟ และเมื่อผู้ตายเปิดตู้เซฟแล้วคนร้ายก็สั่งให้ผู้ตายหยิบเอาสร้อยเพชรที่มีราคาแพงที่สุดออกมา ก่อนที่จะฆ่าผู้ตายแล้วนำสร้อยเพชรไปทิ้งไว้ที่ถังขยะอย่างนั้นรึ”เจ้าหน้าที่โตโต้กล่าว

“ฟังดูแปลก แปลกชอบกลนะครับหัวหน้า คนร้ายมีจุดประสงค์อะไรกันแน่ ดูแล้วไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย แรงจูงใจของคนร้ายคืออะไรกัน”เจ้าหน้าที่วากัซกล่าวเสริม

“หรือว่าคนร้ายจะกลับมาพร้อมกับผู้ตาย และเมื่อผู้ตายเปิดตู้เซฟเพื่อจะนำสร้อยเพชรของเธอมาให้คนร้ายได้ดู คนร้ายจึงฆ่าเธอแล้วนำเอาสร้อยเพชรไปทิ้งเพื่ออำพรางคดี”ไคเอ่ยขึ้น

“ถ้าเป็นอย่างที่ไคว่าจริงคนร้ายก็ต้องรู้จักกับผู้ตาย และต้องเป็นคนที่อยู่ในงานเลี้ยงคืนนั้น”เจ้าหน้าที่โตโต้กล่าวเสริม

“แล้วทำไมถึงเอาสร้อยที่มีราคาแพงไปทิ้งกันนะ หากคนร้ายต้องการที่จะชิงทรัพย์ ต้องมีอะไรบางอย่างที่เราพลาดไปแน่แน่”เจ้าหน้าที่วากัซกล่าว

“ถ้าอย่างนั้นหากว่าการสันนิษฐานของไคถูกต้อง เราก็ต้องตรวจสอบรายชื่อของผู้ร่วมงานเลี้ยงทั้งหมด”เจ้าหน้าที่โตโต้เอ่ยขึ้น

“ถ้าอย่างนั้นคงจะต้องขอความร่วมมือจากผู้จัดงาน เพราะอย่างที่ลูกสาวผู้ตายบอกเอาไว้ว่างานเลี้ยงที่ผู้ตายได้ไปในคืนนั้นเป็นงานเลี้ยงเฉพาะผู้ที่มีบัตรเชิญเท่านั้นน่าจะไม่ใช่เรื่องยากในการตรวจสอบ ปัญหาน่าจะอยู่ที่ ผู้ที่ไปร่วมงานนั้นเป็นพวกคุณหญิงคุณนาย พวกคนมีหน้ามีตาในสังคมทั้งนั้นการที่จะให้ทุกคนมาสอบปากคำคงจะไม่ใช่เรื่องง่ายแน่”เจ้าหน้าที่วากัซกล่าว

“ถ้าอย่างนั้นต้องขอความร่วมมือจากลูกสาวผู้ตายอีกครั้งแล้วล่ะ”เจ้าหน้าที่โตโต้กล่าว

                        หลังจากนั้นเจ้าหน้าที่โตโต้ก็ได้เข้าไปพูดคุยกับลูกสาวของผู้ตายอีกครั้ง ทางด้านลูกสาวของผู้ตายก็ได้ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี เธอได้ให้ข้อมูลสำคัญเกี่ยวกับงานเลี้ยงในคืนนั้น งานเลี้ยงที่เธอและผู้ตายได้ไปร่วมงานนั้นเป็นงานเปิดตัวเครื่องเพชรจากทั่วโลก มีผู้ร่วมงานนับพันล้วนแล้วแต่เป็นผู้มีอันจะกินทั้งสิ้น ภายในงานวันนั้นเธอเองก็ไม่พบสิ่งผิดปรกติใดใด จนเมื่อผู้ตายมีอาการอ่อนเพลียเลยขอตัวกลับบ้านก่อน แต่ทางด้านลูกสาวของผู้ตายก็ยืนยันว่าผู้ตายได้กลับบ้านเพียงลำพังมีแค่คนขับรถเท่านั้นที่กลับไปพร้อมกับผู้ตาย และลูกสาวของผู้ตายยังให้ข้อมูลสำคัญอีกว่า งานเลี้ยงในลักษณะเดียวกันก็กำลังจะจัดขึ้นอีกครั้ง ที่โรงแรมดังแห่งหนึ่งในตัวเมืองพัทยาซึ่งการจัดงานครั้งนี้เธอเองก็ได้รับบัตรเชิญเหมือนเช่นเคย ทางด้านเจ้าหน้าที่โตโต้จึงขอความร่วมมือจากบุตรสาวของผู้ตายอีกครั้ง โดยให้เธอและสามีไปร่วมงานครั้งนี้ด้วย บัตรเชิญของงานนี้มีทั้งหมดสามใบสำหรับผู้ร่วมงานและผู้ติดตามได้อีกสองคน ทางด้านเจ้าหน้าที่โตโต้จึงมอบหมายให้เจ้าหน้าที่วากัซและไคปลอมตัวเป็นผู้ติดตามเข้าไปภายในงานเพื่อสืบหาข้อมูลภายในงานด้วย ส่วนทางด้านเจ้าหน้าที่คนอื่นอื่นรวมถึงเจ้าหน้าที่โตโต้จะคอยสังเกตการณ์อยู่รอบนอกของโรงแรม

                         การปลอมตัวของไคและเจ้าหน้าที่วากัซไปในรูปแบบของ บอดี้การ์ดส่วนตัวของสามีและภรรยาคู่นี้ เมื่อรถสุดหรูจอดยังบริเวณหน้าทางเข้าโรงแรม ไคและเจ้าหน้าที่วากัซก้าวลงจากรถก่อน การแต่งกายของทั้งสองคนดูดี การสวมชุดสูทสีดำผูกเนคไทสีดำคงจะป็นเรื่องปรกติสำหรับเจ้าหน้าที่วากัซอยู่แล้ว แต่สำหรับไคเค้าไม่คุ้นชินกับการแต่งกายแบบนี้เอาเสียเลย ไครู้สึกอึดอัดไปหมดไหนจะต้องติดวิทยุไร้สายขนาดจิ๋วเอาไว้เพื่อสื่อสารกันอีก แถมหมวกที่ไคต้องใส่ก็ยังมีกล้องขนาดเล็กซุกซ่อนเอาไว้เพื่อจะถ่ายทอดภาพบรรยากาศภายในงานเลี้ยงเพื่อความสะดวกในการสืบหาตัวคนร้าย ผมที่ยาวสลวยของไคก็ต้องมัดรวบให้เรียบร้อยพร้อมทั้งใส่น้ำมันจนผมของไคมันเงาวับคล้ายนักเลงมาเฟียในหนังเพื่อให้ดูน่าเกรงขาม ทั้งหมดเป็นไอเดียที่แสนจะประหลาดของเจ้าหน้าที่วากัซทั้งสิ้น โชคยังดีที่มีแว่นตากันแดดสีดำ ช่วยปกปิดแววตาไร้ซึ่งความมั่นใจของเค้า

                         และเมื่อสองสามีภรรยาบุตรของผู้ตายลงจากรถสุดหรูเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองคนจึงได้แสดงบัตรเชิญเพื่อแสดงตนในการขอเข้าร่วมงานเลี้ยงทันที โดยการกระทำทุกอย่างยังคงอยู่ในสายตาของเจ้าหน้าที่โตโต้ ผ่านกล้องขนาดเล็กที่ซ่อนอยู่ตามเครื่องแต่งกายของไคและเจ้าหน้าที่วากัซ ไม่นานนักเมื่อทางด้านเจ้าหน้าที่ทีมงานของโรงแรมได้ตรวจเช็คบัตรเชิญเป็นอันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทางเจ้าหน้าที่ประจำงานโรงแรมก็ได้พาคนทั้งสี่ไปที่ลิฟท ของโรงแรม งานเลี้ยงวันนี้จัดขึ้นที่บริเวณชั้นที่สิบหกของโรงแรมลิฟท์ค่อยค่อยเลื่อนขึ้นไปจนถึงชั้นสิบหก เมื่อประตูลิฟท์เปิดออกไคก็มองเห็นว่าทางด้านหน้าเป็นห้องโถงขนาดใหญ่พื้นที่ปูนด้วยหินอ่อนสีไข่มุกดูเด่นสะดุดตา ทางด้านขวามือก็มีเคาท์เตอร์หินอ่อนขนาดใหญ่สีเดียวกันกับพื้นทางเดิน ตั้งอยู่ตรงบริเวณหน้าทางเข้าห้องบอลรูมและยังคงมีเจ้าหน้าที่ประจำงานเลี้ยงอยู่อีกหลายคน เป็นหญิงสาวอายุประมาณยี่สิบต้นต้นสวมชุดสูทสีขาวแต่งหน้าแต่งตาดูน่ารักเลยทีเดียวและยังมีเจ้าหน้าที่ผู้ชายสวมชุดสูทสีดำคล้ายกันกับไค แต่ละคนดูเป็นมืออาชีพคล้ายกับว่าคนเหล่านี้ถูกจ้างมาเพื่อคอยดูแลความเรียบร้อยภายในงาน บางคนดูคล้ายกับทหารมากกว่าจะเป็นเจ้าหน้าที่ของทางโรงแรมเสียด้วยซ้ำ เสียงเพลงแนวแจ๊สเป็นเสียงบรรเลงเดี่ยวเปียนโนดังเบาเบาพอฟังเพลินเพลินถูกเปิดอยู่ เมื่อไปถึงหน้าประตูของห้องบอลรูม ทั้งสองสามีภรรยาได้แสดงบัตรเชิญร่วมงานเลี้ยงอีกครั้งให้กับเจ้าหน้าที่หญิงสาวที่ยืนคอยอยู่ที่หน้าประตู เมื่อเธอตรวจเช็คบัตรเชิญเรียบร้อย เธอก็ส่งยิ้มหวานให้กับทั้งสองคนพร้อมกับส่งสัญญาณให้กับเจ้าหน้าที่อีกคนให้เปิดประตูให้กับคนทั้งคู่

                         สองสามีภรรยาจึงเดินเข้าไปภายในงาน แต่ทางด้านไคและเจ้าหน้าที่วากัซยังคงถูกกักตัวเอาไว้เสียก่อน ในตอนนั้นไคเองรู้สึกใจคอไม่ดีขึ้นมาทันที นี่เค้าอาจจะถูกจับได้แน่แน่ว่าปลอมตัวเข้ามาร่วมงานเลี้ยง คงเป็นเพราะฝีมือการปลอมตัวของเจ้าหน้าที่วากัซที่เป็นต้นเหตุแน่แน่เลย ไคคิดไปต่างต่างนานา แต่เมื่อเค้ามองไปยังเจ้าหน้าที่วากัซแล้วเค้าก็ต้องแปลกใจเพราะว่าทางด้านเจ้าหน้าที่วากัซเองดูไม่มีอาการตื่นตกใจแต่อย่างใด เจ้าหน้าที่วากัซกลับยืนนิ่งโดยไม่ได้พูดอะไรเลยเค้าได้แต่ส่งยิ้มให้กับเจ้าหน้าที่สาวสวยคนนั้นอย่างเป็นมิตร แต่หญิงสาวกับทำหน้านิ่งโดยไม่สนใจรอยยิ้มหวานหวานของเจ้าหน้าที่วากัซเลยแม้แต่น้อย

“ผู้ติดตามกรุณารอรับบัตรด้วยค่ะ”หญิงสาวคนนั้นเอ่ยขึ้น เมื่อไคได้ยินดังนั้นก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาทันที คงเป็นเพราะมาตรการของที่นี่ ที่เค้าต้องรอเพื่อรับบัตรเข้างาน ทางเจ้าหน้าที่สาวสวยจึงส่งบัตรเข้างานให้กลับเจ้าหน้าที่วากัซพร้อมสายคล้องคอและส่งให้ไคเช่นกัน แต่เมื่อไครับบัตรเข้างานจากมือของเธอในตอนนั้นเธอก็ส่งรอยยิ้มอันแสนหวานของเธอให้กับไค จนไคเองก็ต้องยิ้มตอบรับก่อนที่เจ้าหน้าที่วากัซจะดันหลังไคให้รีบเข้าไปในงานอย่างรีบเร่ง

“ผู้หญิงแบบนี้อย่าไปยุ่งด้วยเชียวนะจะบอกให้ ผู้หญิงพวกนี้น่ากลัวจะตาย”เจ้าหน้าที่วากัซเอ่ยขึ้น

“น่ากลัว อะไรหรือครับผู้หญิงคนไหนหรือครับ”ไคเอ่ยขึ้นด้วยความไม่เข้าใจในสิ่งที่เจ้าหน้าที่วากัซกล่าว

“ให้ตายสิ แกนี่ไม่รู้เรื่องอะไรเอาซะเลยนะก็หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าประตูยังไงเล่า หล่อนนะท่าทางสนใจแกอยู่นะไค”เจ้าหน้าที่วากัซทำท่ากระซิบเบาเบาข้างหูไค

“เหรอครับ คุณวากัซรู้ได้ยังไงครับ”ไคกล่าว

“วากัซตั้งใจทำงานหน่อย อย่านอกเรื่องทั้งสองคนคิดว่าคุยกันเบาเบาแล้วคนอื่นจะไม่ได้ยินรึไง”เสียงเจ้าหน้าที่โตโต้เอ่ยขึ้นผ่านทางหูฟังขนาดเล็กที่ติดอยู่ที่หูซ้ายของไค ทางด้านเจ้าหน้าที่วากัซเองก็ได้ยินเช่นกัน เมื่อได้ยินดังนั้นเจ้าหน้าที่วากัซก็หัวเราะออกมาเบาเบา

“ขอโทษทีหัวหน้า”เจ้าหน้าที่วากัซตอบกลับเบาเบา พร้อมกับทำท่าคล้ายกั้นหัวเราะเอาไว้

                            บรรยากาศภายในงานเลี้ยงเมื่อไคได้เดินเข้าไปภายในงาน ไคมองไปรอบรอบช่างเป็นบรรยากาศและกลิ่นไอของความร่ำรวยเสียจริง เริ่มตั้งแต่ด้านหน้าทางเข้าก็มีการตกแต่งด้วยการแกะสลักน้ำแข็งเป็นรูปสัตว์ต่างต่าง แถมยังมีวงดนตรีซิมโฟนี ออร์เคสตร้าวงใหญ่บรรเลงเสียงเพลงขับกล่อมอยู่บนเวทีด้านข้างของงาน มีเคาท์เตอร์บาร์ที่แจกเครื่องฟรีตลอดทั้งงาน ซึ่งเจ้าหน้าที่วากัซก็ไม่พลาด