RED STONE WAR

“มันต้องมีอะไรผิดพลาดซักอย่างแน่แน่”จัมพ์พูดขึ้นเมื่อเห็นตัวเลขที่ไคเขียนขึ้น

                 ส่วนไคเองนั่งมองดูตัวเลขและนั่งใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง เค้าก็เริ่มนึกถึงคำถามขึ้นมาอีกครั้งและให้จัมพ์ช่วยทวนคำถามที่เจ้าหน้าประจำฐานอีกที พอจัมพ์ทวนคำถามจนจบไคก็ได้แต่นิ่งเงียบโดยไม่พูดอะไร จัมพ์จึงหันหน้าไปถามเจ้าหน้าที่หญิงที่อยู่ประจำฐานป้ายแรกอีกครั้ง

“ป้า ข้าขอเปลี่ยนคำถามจะได้มั้ย เปลี่ยนจากคำถามนี้ไปเป็นคำถามอื่น”จัมพ์

“ไม่ได้”เจ้าหน้าที่ประจำฐานตอบพร้อมกับส่ายหน้าไปมา จัมพ์จึงหันกลับมามองทางไค ที่ทำท่าทางเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่

“ผมขอตอบคำถามนี้ครับ”ไคเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ แต่จัมพ์ที่ยืนอยู่ข้างข้างกลับทำสีหน้าประหลาดใจเอามากมาก

“เจ้าจะตอบคำถามนี้รึ”เจ้าหน้าที่หญิงประจำฐานป้ายแรกกล่าว

“ครับ คำตอบของคำถามนี้อยู่ที่ตัวคำถามครับ”ไคกล่าว

“อยู่ที่ตัวคำถามงั้นรึ ไหนเธอลองอธิบายมาซิ”เจ้าหน้าที่ประจำฐานกล่าว

“ตัวโจทย์คำถามคือสิ่งที่ผิด เงินไม่ได้หายไปไหนครับมันยังคงอยู่เท่าเดิม หากเป็นที่ตัวคำถามต่างหากถ้าเกิดเราลองคำนวนดูให้ดีอันที่จริงแล้ว เงินสิบบาทที่เรานำมาเก็บไว้ความจริงแล้วเราต้องคิดเป็นจำนวนเดียวกับราคาของสินค้าคือราคาเก้าร้อยเจ็ดสิบบาทบวกกับเงินของเราอีกสิบบาทรวมเป็นเก้าร้อยแปดสิบบาท ถ้าเอามารวมกับเงินที่คืนพ่อกับแม่ไปคนละสิบบาทก็จะครบหนึ่งพันบาทพอดี”ไคกล่าว

                 เมื่อเจ้าหน้าที่ประจำฐานหญิงป้ายแรกได้ยินคำตอบจากไค เธอก็วางหนังสือพิมพ์ที่อยู่ในมือลงพร้อมกับยืนขึ้นปรบมือให้กับไค

“ยอดเยี่ยมมาก เธอตอบคำถามได้ถูกต้องเธอรู้มั้ยว่าเธอเป็นคนเดียวจากจำนวนผู้เข้าแข่งขันทั้งหมดที่สามารถตอบคำถามข้อนี้ได้ยอดเยี่ยมมาก”เจ้าหน้าที่ประจำฐานหญิงกล่าว พร้อมกับส่งป้ายสีเงินมันวาวรูปสามเหลี่ยมผู้ด้วยผ้าสีขาวให้กับไค ตรงบริเวณตรงกลางป้ายมีเลขหนึ่งไทยเขียนเอาไว้

                 และเมื่อจัมพ์และไคได้ป้ายจากฐานที่หนึ่งมาแล้วจึงรีบออกวิ่งต่อไปยังฐานที่สองทันที ไคและจัมพ์วิ่งไปตามเส้นทางที่กำหนดจากแผ่นที่ในมือเค้าทั้งสองวิ่งมาได้ประมาณยี่สิบนาทีก็มาถึงยังฐานที่สอง ซึ่งบริเวณจุดประจำฐานที่สองมีเจ้าหน้าที่ยืนอยู่สามคน และทั้งสามคนสวมชุดสูทขาสั้นผูกเนคไทสีแดงยืนรอคนทั้งสองอยู่

                 โดยฐานที่สองนี้ก็มีโจทย์ปัญหาให้แก้เช่นกัน ปัญหานั้นไม่ยากอย่างที่คิดเพราะโจทย์ที่ว่านั่นก็คือมีลูกโป่งใบหนึ่งถูกผูกเอาไว้โดยปล่อยให้สายที่ทำจากเส้นด้ายเส้นเล็กเล็กผูกติดกับตัวลูกโป่งแล้วปล่อยลูกโป่งให้ลอยขึ้นฟ้า สูงจากพื้นดินประมาณห้าถึงหกเมตร แล้วภายในลูกโป่งจะมีป้ายประจำฐานที่สองอยู่ เจ้าหน้าที่ประจำฐานที่สอง ให้ใช้วิธีใดก็ได้ให้เอาป้ายที่อยู่ภายในลูกโป่งออกมาโดยที่ห้ามแกะเชือกด้ายที่ผูกอยู่กับลูกโป่งห้ามเอามือจับห้ามแตะต้องลูกโป่งโดยเด็ดขาด

                 ในฐานนี้จัมพ์ใช้วิธีง่ายง่ายนั่นก็คือ จัมพ์ได้ไปขอยืมเก้าอี้มาหนึ่งตัวเค้าเอามาว่างไว้ห่างจากลูกโป่งประมาณเล็กน้อย แล้วจัมพ์ก็ถอยหลังออกไปประมาณหกถึงเจ็ดก้าวแล้วออกวิ่งเต็มแรง เค้าขึ้นเหยียบบริเวณกลางเก้าอี้จัมพ์กระโดดลอยตัวขึ้น หลังจากนั้นจัมพ์ก็เรียกดาบสีดำเล่มโตของเค้าออกมา

“ดาบฟ้าสั่ง”เสียงจัมพ์ตะโกนขณะที่กำลังลอยตัวกลางออกกาศ จัมพ์ฟาดดาบไปในอากาศตรงไปยังทิศทางของลูกโป่งที่อยู่ห่างออกไป แรงลมตัดอากาศเนื่องด้วยความคมของดาบฟ้าสั่งทำให้ลูกโป่งแตกละเอียดจนป้ายประจำฐานที่สองกระเด็นลอยออกมาจากลูกโป่งทันที และยังไม่ทันที่ป้ายที่สองจะหล่นลงถึงพื้นดินเจ้าโจเซฟก็กระโจน ไปคาบป้ายประจำฐานที่สองไว้ได้พอดี ทางเจ้าหน้าที่ฐานที่สองจึงให้ทั้งสองคนผ่านไปได้ ในตอนนี้จัมพ์และไคก็ได้ป้ายประจำฐานมาสองอันแล้วเค้าทั้งสองจึงรีบวิ่งไปยังฐานต่อไปทันที

                ฐานต่อไปคือฐานที่สามซึ่งอยู่ไม่ไกลจากฐานที่สองเท่าไหร่นัก ฐานที่สามนี้เป็นฐานที่ใช้ทดสอบความว่องไวของสายตา โดยฐานที่สามจะมีเจ้าหน้าที่ประจำฐานยืนอยู่สองคนโดยมีโต๊ะหนึ่งตัวตั้งไว้อยู่ตรงหน้า บนโต๊ะตัวนั้นก็จะมีแก้วแบบทึบทึบ ที่ไม่สามารถมองเห็นภายในตัวแก้วได้วางอยู่สี่ใบแก้วทั้งสี่ใบนั้นก็มีลวดลายทั้งสี่ใบเหมือนกันและมีลูกแก้วใสใสขนาดเล็กวางอยู่ เจ้าหน้าที่ทั้งสองคนจะใส่ลูกแก้วขนาดเล็กนั้นเข้าไปในแก้วทึบทึบที่คว่ำอยู่แล้วเจ้าหน้าที่ทั้งสองคนจะช่วยกันสลับแก้วไปมาอย่างรวดเร็ว เมื่อสลับกันไปมาจนพอใจแล้วเจ้าหน้าที่ก็จะถามว่าลูกแก้วนั้นไปอยู่ที่ใบไหนแล้ว ไคและจัมพ์นั่งจ้องมองการสลับไปสลับมาของแก้วอยู่ไม่นานนักก็ผ่านฐานนี้และรับป้ายมาได้อย่างไม่ยากเย็นนัก

                หลังจากทั้งสองคนได้รับป้ายในฐานที่สามมาแล้วไคก็กางแผนที่ออกเพื่อที่จะไปยังฐานต่อไปทันที เมื่อไคมองดูแผนที่อยู่ครู่หนึ่งเค้าก็รู้ถึงจุดหมายปลายทางต่อไป นั่นก็คือบริเวณริมบึงน้ำที่อยู่ด้านหลังของตึกNนั่นเอง ไคและจัมพ์จึงรีบวิ่งออกไปทันที ในตอนนั้นทั้งสองคนได้วิ่งมาสักระยะหนึ่งไคสังเกตเห็นว่าจัมพ์เริ่มมีอาการเหนื่อยอ่อนอย่างเห็นได้ชัด เหงื่อของจัมพ์เริ่มออกเต็มใบหน้าของเค้า เสื้อที่จัมพ์สวมใส่อยู่ก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ เพราะในตอนนี้ดวงอาทิตย์เริ่มแสดงศักยภาพความยิ่งใหญ่ของตัวมันเองแล้ว ไคและจัมพ์ต่างก็ออกวิ่งไม่หยุดท่ามกลางแสงแดดที่ร้อนระอุมาเป็นเวลานาน มันก็คงเป็นเรื่องธรรมดาที่จะต้องมีการเหนื่อยล้ากันบ้าง

“หยุดพักกันก่อนมั้ยจัมพ์ นายโอเคมั้ย”ไคเอ่ยขึ้นด้วยความห่วงใยต่อเพื่อนของเขา ในตอนนั้นจัมพ์ที่แสดงอาการอ่อนล้าอย่างเห็นได้ชัดก็เหลือบมองไปเห็นโจเซฟที่กำลังวิ่งนำหน้าเค้าอยู่สภาพของมันก็ไม่ต่างจากเค้าเลย มันวิ่งไปไม่หยุดพร้อมกับแลบลิ้นอยู่ตลอดเวลา

“ไม่เป็นไรข้ายังไหว สงสัยตอนฐานที่สองข้าใช้พลังของอักขระมากเกินไปหน่อยทำให้อ่อนเพลีย หากข้ามั่วแต่มาหยุดพักตอนนี้ก็อายโจเซฟมันน่ะสิ “จัมพ์กล่าวหลังจากพูดจบเค้าก็สูดลมหายใจเข้าจนเต็มเต็มปอดแล้วก็ปล่อยออกมาสามถึงสี่ครั้ง แล้วจึงตั้งหน้าตั้งตาวิ่งต่อไป

                 จัมพ์และไคกัดฟันอดทนวิ่งมาจนถึงฐานที่สี่ ตรงบริเวณฐานที่สี่นั้นเป็นบึงน้ำขนาดใหญ่น้ำค่อนข้างใสสะอาด ตรงบริเวณริมบึงมีโต๊ะที่มีเจ้าหน้าที่ประจำฐานอยู่ห้าคนแต่ละคนต่างก็สวมชุดสูทสีดำเนคไทสีแดง คงจะเป็นเจ้าหน้าที่ของหน่วยCTSOทุกคน ในฐานที่สี่นี้ไคสังเกตดูบริเวณฐานที่สี่รอบรอบริมบึงนี้ มีกองเชียร์ของสีต่างต่างยืนเชียร์กันอยู่ริมบึงอยู่หลายทีม รวมถึงทีมสีแดงของเขาด้วยและไคยังเห็นอีกว่ามีนักกีฬาของทีมสีอื่น ที่วิ่งนำหน้าพวกเค้าทั้งสองคนต่างก็มาหยุดอยู่ที่ฐานนี้

“ไค ในที่สุดเราก็ตามพวกนี้ทันซะทีนะ”จัมพ์กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ดูเหนื่อยล้าเพราะกว่าที่พวกเค้าจะมาถึงฐานที่สี่นั้นเค้าทั้งสองคนต่างก็เร่งฝีเท้ามาอย่างเต็มที่ เสียงการหายใจแรงแรงของจัมพ์ทำเอาไคอดเป็นห่วงไม่ได้ ไคเองก็กลัวว่าจัมพ์อาจจะหมดแรงเสียก่อน

“จัมพ์ผมว่าเราข้ามฐานนี้ไปเถอะ เก็บแรงที่เหลือเอาไว้เพื่อจะวิ่งต่อ ในตอนนี้ทีมของเราก็มีป้ายประจำฐานอยู่ถึงสามป้ายแล้วถ้าหากว่าเราออกวิ่งต่อไป แล้วเข้าเส้นชัยเราก็มีสิทธติดอันดับหนึ่งในสองก็ได้นะ”ไคกล่าว

“แล้วฐานที่สี่นี้มีการแข่งแบบไหนเหรอ”จัมพ์ถามต่อ

“เดี๋ยวผมลองถามเจ้าหน้าที่ประจำฐานดูก่อน จัมพ์นั่งพักรอผมอยู่ที่นี่ก่อนนะ เดี๋ยวผมมา”เมื่อไคพูดจบเค้าก็เดินไปสอบถามเจ้าหน้าที่ประจำฐานทันที

                 เมื่อไคได้ไปสอบถามเจ้าหน้าที่ประจำฐานจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว เค้าก็เดินกลับมาเล่าให้เพื่อนของเค้าที่กำลังนั่งพักเอาแรงอยู่ ในตอนที่ไคกำลังเดินไปหาจัมพ์นั้น ตัวเค้าเองก็เริ่มรับรู้ถึงการเหนื่อยล้าของตัวเค้าเอง คือมีอาการขาเริ่มสั่นเหมือนจะหมดแรง เหงื่อที่ไหลจนเปียกโชกไปทั้งแผ่นหลังบ่งบอกถึงการใช้พลังงานจนจะเกินขีดจำกัดของตนเองแล้ว แต่เค้าเองจะแสดงอาการอ่อนล้าให้จัมพ์เห็นไม่ได้ เพราะตอนนี้จัมพ์ก็เริ่มจะไม่ไหวเช่นกัน เค้าจะมาเป็นตัวถ่วงของทีมไม่ได้ตัวเค้าจะต้องเข้มแข็งและต้องข้ามขีดจำกัดของตัวเองให้ได้ และ เมื่อไคมาถึงตรงบริเวณที่จัมพ์นั่งรออยู่เค้าจึงเล่ากฎการปฎิบัติเพื่อรับป้ายประจำฐานที่สี่ให้จัมพ์ฟัง

                 ในฐานที่สี่นี้ผู้เข้าแข่งขันจะต้องลงไปในน้ำแล้วว่ายน้ำไปตรงบริเวณกลางบึง ที่มีเจ้าหน้าที่อีกคนรออยู่ เจ้าหน้าที่ ที่อยู่บริเวณกลางบึงจะมอบห่วงยางขนาดใหญ่เพื่อให้ผู้เข้าแข่งขันนำกลับมาที่ฝั่งแล้วให้ใช้วิธีใดก็ได้ให้รีดลมออกจากห่วงยางให้หมดจนสามารถพับห่วงยางขนาดใหญ่นั้นเก็บใส่ถุงที่ทางเจ้าหน้าที่เตรียมไว้ได้เป็นอันเสร็จ แต่ห้ามทำลาย หรือ ทำให้ห่วงยางเสียหายโดยเด็ดขาด

“ให้ว่ายน้ำเลยรึนี้ ระยะทางจากฝั่งไปกลางบึงก็เกือบห้าร้อยเมตร ไปกลับก็เป็นหนึ่งกิโลเมตร แถมยังต้องเอาห่วงยางยักษ์นั่นมารีดลมออกอีกแบบนี้หมดแรงก่อนที่จะเข้าเส้นชัยแน่แน่”จัมพ์กล่าวขึ้น

“ถ้าอย่างนั้นเราก็นั่งพักเอาแรงซักหน่อยแล้วออกวิ่งต่อกัน ปล่อยป้ายฐานนี้ไปละกันนะจัมพ์เก็บแรงเอาไว้”ไคกล่าว

“ก็ดีข้าเห็นด้วยเพราะถึงยังไงเราก็มีอีกสามป้าย อย่างน้อยถ้าหากไม่ได้เป็นที่หนึ่งก็อาจจะมีสิทธได้ที่สองหากพวกเราเข้าเส้นชัยก่อนทีมอื่น”จัมพ์กล่าวเสริม

                   ในตอนที่ไคและจัมพ์กำลังนั่งพักเอาแรงอยู่นั้น จัมพ์ได้นั่งมองดูนักกีฬาของทีมอื่นที่กำลังเตรียมตัวที่จะว่ายน้ำเพื่อไปรับห่วงยางกัน บางทีมก็กำลังคัดเลือกคนที่จะเป็นคนว่ายไปเอาห่วงและคน