RED STONE WAR

  “ผลึกสีแดงคืออะไรครับ”

            ผลึกแดงเกิดจากเหตุที่ว่าผู้ที่ครอบครองพลังวิเศษดับสูญไงล่ะ หากผู้ที่มีพลังวิเศษดับสูญ อาจจะเป็นด้วยเหตุใดก็ตามไม่ว่าชราภาพตายหรือถูกสังหารร่างของผู้มีพลังวิเศษจะสูญสลายกลายเป็นหมอกควัน โดยไม่มีร่างเนื้อหรือกายหยาบหลงเหลืออยู่เลย จะเหลือก็คงมีเพียงแค่ผลึกสีแดงสดเหมือนเช่นผลึกสีเหลืองอ่อนที่เจ้าเห็นอยู่เบื้องหน้านี้แหละ

”ไม่มีศพหรือครับ”

“ใช่แล้วที่เจ้าพูดก็ถูกอีก” ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

เสียงหัวเราะอันน่าขนลุกขนพองนั้นก็เปล่งออกมาอีก ถูกใจข้าเสียเหลือเกินเจ้าหนู เจ้าเข้าใจอะไรง่ายดีนิ เจ้าอยากรู้มั้ยละว่าผลึกสีแดงมีไว้เพื่ออะไร”

“ครับผมอยากรู้”เด็กน้อยตอบ

               ถ้าเจ้าอยากรู้ข้าจะอธิบายให้เจ้าฟัง ผลึกสีแดงสามารถดูดเอาพลังวิเศษที่ติดตัวของผู้ครอบครองพลังของผลึกได้ไงล่ะ เพียงแค่นำเอาผลึกสีแดงสัมผัสไปบนรอยสักหรืออักขระที่เจ้าต้องการ ความสามารถของผลึกแดงจะดูดเอาพลังของอักขระนั้นกลับเข้าคืนสู่ผลึกอีกครั้ง แล้วผลึกสีแดงก็จะกลายเป็นผลึกสีอื่นตามความสามารถของอักขระที่ได้ดูดซับมา

”ถ้าคนที่มีพลังวิเศษหลายหลายอย่างตายแล้วถ้าเกิดคนคนนั้นมีพลังอยู่ห้าชนิดเวลาตายจะกลายเป็นผลึกแดงห้าชนิดเลยรึเปล่าครับ “เด็กน้อยคิดภายในใจ

“ไม่หรอกหนึ่งคนก็กลายเป็นผลึกแดงแค่คนเดียวก็กลายเป็นหนึ่งอันเท่านั้น พลังวิเศษที่คนผู้นั้นมีก็จะสูญสลายไป”เสียงหญิงชราตอบ

“งั้นถ้าอยากมีพลังก็ต้องฆ่าคนที่มีพลังวิเศษเพื่อนำผลึกแดงมาดูดเอาพลังอีกคนนั้นก็เท่ากับว่าหนึ่งชีวิตแลกกับหนึ่งพลังวิเศษใช่มั้ยครับ”

“ถูกต้องแล้วล่ะ”เสียงหญิงชราที่แหบแห้ง ที่เบาจนต้องแทบเงี่ยหูฟังตอบ

แล้วเจ้ากลัวมั้ยล่ะเจ้าหนูกับสิ่งที่เจ้าอยากให้มีบนโลก สิ่งที่เจ้าคิดจะทำให้มีคนล้มตายเป็นจำนวนมาก

“ไม่ครับ ผมไม่กลัวเพราะคนที่ต้องตายต้องเป็นคนที่เลวที่โลภมากอยากได้อยากมี”

”นั่นก็แล้วแต่เจ้าล่ะนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เสียงหัวเราะอันน่ากลัวก็ดังลั่นขึ้นมาอีกครั้ง ถ้าเจ้าเข้าใจแล้ว เอาล่ะเจ้าอยากให้มีอะไรที่ให้จะให้ข้าสร้างเป็นผลึกอีกเจ้าก็บอกข้ามา เด็กน้อยนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง

“ผมอยากให้อาวุธทุกชนิดที่มีอยู่บนโลกนี้ที่มนุษย์สร้างขึ้นให้กลายเป็นผลึกใหหมดเลยครับ”

“ทั้งหมดเลยรึ”เสียงแหบแห้งตอบ

          ได้ข้าจะสร้างให้เจ้า” ป๊อบ ป๊อบ ป๊อบ” เสียงระเบิดเล็กเล็กและกลุ่มควันมากมายกระจายเต็มพื้นที่ของห้องนอนของเด็กน้อยและกลายเป็นผลึกจำนวนมากได้ลอยออกจากห้องนอนลอยขึ้นไปสู่ท้องฟ้านับล้านล้านชิ้น มองดูคล้ายดวงดาวลอยอยู่เต็มท้องฟ้าช่างดูสวยงาม เหมือนดวงดาวนับล้านล้านดวงเลยทีเดียว

“อยากให้มีพลังวิเศษ พลังอมตะไม่มีวันตาย มนุษย์หมาป่า แวมไพร์ พวกกลายร่างเป็นสัตว์ได้ทุกชนิดบนโลกครับ”เด็กน้อยกล่าว

          ทุกอย่างที่เจ้าบอกมาข้าสร้างให้เจ้าได้ เว้นเสียแต่ความเป็นอมตะนั้นไม่สมบูรณ์แบบได้ ความเป็นอมตะที่ข้าจะมอบให้ได้เพียงหนึ่งร้อยชิ้นเท่านั้นและสามารถตายได้หากถูกบั่นคอ เจ้าเห็นด้วยมั้ยล่ะ

“ครับผมเห็นด้วย จริงด้วยสิ มนุษย์ที่โลภมากจะได้แย่งชิงความเป็นอมตะกัน”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เจ้าหนูช่างฉลาดเสียเหลือเกินถูกใจข้าเสียจริง” เสียงหญิงชราหัวเราะออกมาอีกครั้ง เอาอย่างงี้ละกันเจ้าหนู เจ้าเพียงแค่คิดภายในใจเจ้า แล้วข้าจะสร้างผลึกจากจิตนาการของเจ้า ขอแค่เพียงเจ้าคิดอยากให้มี เด็กน้อยนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งรวบรวมสมาธินึกถึงสิ่งต่างต่าง ที่เด็กน้อยเคยเห็นและได้เรียนรู้จากสิ่งต่างต่าง จากทางหนังแผ่นซีดี จากคอมพิวเตอร์ จากหนังสือการ์ตูนมากมาย และจากจินตนาการของตน ในตอนที่เด็กน้อยคิดไปเรื่อยเรื่อยนั้นเอง ก็เกิดผลึกจำนวนมากมายผุดออกมาอย่างไม่ขาดสาย ล่องลอยเต็มท้องฟ้าจนนับไม่ถ้วน เด็กน้อยมองออกมาทางนอกหน้าต่าง ช่างสวยงามเหลือเกินอยากให้แม่ได้มาเห็นจัง เด็กน้อยก็ยิ่งคิดเพิ่มเติมขึ้นเรื่อยเรื่อยไม่มีหมดจนเกือบจะเช้า แล้วก็หยุดลง

“พอแล้วรึเจ้าหนู” เสียงแหบแห้งของหญิงชราสอบถามอย่างสงสัย

“พอแล้วครับ” เจ้าหนูตอบ

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า”เสียงหญิงชราหัวเราะออกมาดังลั่น

           พอก็พอข้าชอบเจ้ามากเลยเจ้าหนู เจ้าถูกใจข้าเหลือเกินข้าจะให้พรวิเศษเเก่เจ้าห้าชนิด เจ้าจะอยากได้หรือไม่นั้นข้าไม่ขอรับฟัง แต่ในเมื่อเจ้าเป็นคนเริ่มมัน เจ้าก็ต้องอยู่กลับมันไงล่ะ

” ฮ่า ฮ่า ฮ่า “เสียงหัวเราะอันน่ากลัวก็เปล่งเสียงออกมาอีกครั้ง

“พลังอะไรเหรอครับ”เด็กน้อยสอบถามอย่างสงสัย

“หึ หึ หึ แล้วเจ้าจะรู้เอง ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า” พอสิ้นเสียงหัวเราะของหญิงชรา ผลึกมากมายบนท้องฟ้า คล้ายคล้ายดวงดาวจำนวนมหาศาล ได้กระจัดกระจายไปคนละทิศละทางดูคล้ายดาวหางนับล้านดวงพุ่งไปจนสุดขอบฟ้าและหายวับไปในพริบตา

“อะไรกันครับเกิดอะไรขึ้น เด็กน้อยงุนงนและตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาของตน”

“หึ หึ หึ ไม่มีอะไรหรอกเจ้าหนู”เสียงแหบแห้งตอบ ผลึกเหล่านั้นได้กระจายไปทั่วโลกเพื่อค้นหาผู้ที่เหมาะสมที่จะได้ครอบครองพลังวิเศษของผลึกไงล่ะ สงครามได้เริ่มต้นขึ้นแล้วล่ะหมดเวลาของข้าแล้ว เสียงแหบแห้งของหญิงชราเอ่ยอย่างช้าช้า ขอให้เจ้าโชคดี หมดเวลาของข้าแล้ว

“ป๊อบ”

ทันใดนั้นเองร่างในเงามืดที่อยู่เบื้องหน้าของเด็กน้อยก็หายวับไปกับตาทิ้งให้เด็กน้อยงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น

“เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวอย่าเพิ่งไปแล้วผมจะทำยังไงต่อไปละครับ เดี๋ยว เดี๋ยว” เด็กน้อยเอื้อมมือไปคว้ากลุ่มควันที่อยู่เบื้องหน้าเริ่มค่อยค่อยจางหายไปอย่างลนลาน

“เดี๋ยวอย่าพึ่งไป”เด็กน้อยตะโกนออกมาสุดเสียง ทุกอย่างสงบเงียบไปครู่หนึ่ง เด็กน้อยมองไปรอบรอบภายในห้อง ทุกอย่างดูเป็นปรกติดี เงียบสงบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาเลย เด็กน้อยมองดูรอบรอบตัวเองมองดูมือของตนที่เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ ตามใบหน้า ลำตัว ก็เต็มไปด้วยเหงื่อ นี้เราฝันไปหรอกหรือนี้ มันช่างน่ากลัวและเหมือนจริงเอามากมาก เด็กน้อยมองออกไปนอกหน้าต่าง ฟ้ายังคงมืดสนิทอยู่ เด็กน้อยเอนตัวลงนอนอีกครั้งเพียงหวังว่า หากนอนลงอาจจะฝันอีกครั้งก็ได้ เด็กน้อยหลับตาลงพยายามจะหลับให้ได้

“สวัสดีเจ้าหนู” เด็กน้อยตกใจสุดขีดลืมตาเบิกกว้างขึ้นทันที

“นั่นเสียงใครนะ”เสียงนั้นไม่คุ้นหูเอาเสียเลย เป็นเสียงเล็กเล็กที่แฝงไปด้วยความอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

“ไม่ต้องตกใจไปเจ้าหนูและไม่ต้องกลัวเรา เราคือสมองของเจ้าไงล่ะ”