RED STONE WAR

“แล้วผู้หญิงที่ชื่อเรนโบว์ เธอไปอยู่ไหนซะล่ะ” จัมพ์ถาม

“เธอ ถูกจับตัวไปนะสิ” ไคตอบ

“ใครจับตัวแฟนนายไปรึ” จัมพ์ ถาม

“บอกว่าไม่ใช่แฟนไง” ไคทำท่าทางไม่ค่อยพอใจ

“ก็ได้ ก็ได้ ไม่ใช่ ก็ไม่ใช่ “จัมพ์ทำท่ายอมรับแต่แอบยิ้มมุมปากนิดนิด

“ผมก็ไม่รู้ว่าเป็นใครจับตัวเธอไป อาจจะเป็นคนของรัฐบาลก็ได้” ไคพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเรียบ

“คนของรัฐบาลงั้นรึ”จัมพ์พูด

“ใช่” ไคตอบ พอไคพูดจบทั้งสองก็นิ่งเงียบไป

               สายฝนเริ่มตกหนักขึ้นจนพื้นดินบริเวณกรงขังเริ่มเต็มไปด้วยน้ำขังเต็มพื้นที่ เสียงฟ้าร้องและเสียงฝนหลอมรวมกันเหมือนดนตรีที่บรรเลง โหมกระหน่ำภายในจิตใจของคนทั้งคู่ ทั้งสองคนนั่งมองผ่านแนวลูกกรง มองทะลุไปยังภายนอกกรงขังแล้วจู่จู่ จัมพ์ก็พูดขึ้นมา

“เวลาที่มีฝนตก ฟ้าหลังฝนย่อมสดใสจริงมั้ย” จัมพ์พูด

“เราไปหาเรนโบว์กันเถอะ” ไคพูด

“เราไปหาเรนโบว์กันเถอะ” จัมพ์พูด

              ทั้งสองคนพูดขึ้นมาพร้อมกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ มิตภาพของสหายแท้ เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างที่ทั้งคู่ไม่รู้ตัวมาก่อน

“ไปตามหาความจริงกัน”จัมพ์พูดขึ้น พอจัมพ์พูดจบเค้าก็ยืนขึ้น แล้วยกแขนขวาขึ้นประมาณสี่สิบห้าองศา แล้วก็สบัดแขนลง และสิ่งที่ไคได้เห็นก็คืออยู่ดีดี ดาบสีดำเล่มใหญ่ มันเงาเป็นดาบไทยแบบสมัยโบราณ ก็โผล่ออกมาเหมือนมีเวทมนต์ก็ไม่ปาน เป็นครั้งแรกที่ไคได้เห็นพลังของอักขระ ที่เรนโบว์เคยบอกไว้

“หลบไปข้างข้างหน่อยไค” จัมพ์ให้ไคหลบไปด้านข้างเหมือนว่าตัวเค้ากำลังจะทำอะไรบางอย่าง พอไคหลบไปด้านข้างได้ซักหน่อย จัมพ์ก็ใช้มือทั้งสองข้างจับที่ด้ามดาบตั้งท่าพร้อมจะฟาดฟันลูกกรงข้างหน้า จัมพ์เหวี่ยงดาบด้วยสองมือเต็มวงสวิง เสียงของดาบเล่มโตพาดผ่านสายลมเสียงชัดเจน ฟิ้วว ฟิ้วว

“แกร๊ง แกร๊ง”

                จัมพ์ ฟาดดาบลงไปสองครั้ง ลูกกรงเหล็กสีดำ ด้านหน้าก็ขาดออกจากกันทันทีเศษท่อนเหล็กร่วงหล่นกับพื้นเหมือนท่อนไม้ธรรมดาเลยทีเดียว ทำให้เกิดช่องโหว่ พอให้คนลอดออกไปได้

“ไปกันเถอะ ไค ไปหาเรนโบว์กัน” จัมพ์พูด พอพูดจบจัมพ์ก็มุดออกมาทางช่องโหว่ของลูกกรงทันที พอออกไปได้เค้าก็ยื่นมือเข้ามาภายในกรงขัง

“ไค มาสิออกมาสู่อิสรภาพ กัน” ไคยังประหลาดใจกับสิ่งที่เห็นอยู่ แต่ก็คว้ามือของจัมพ์แล้วมุดออกจากลูกกรงมาได้ ด้านนอกลูกกรงฝนยังคงตกกระหน่ำอยู่ไม่มีใครเลยที่อยู่บริเวณนั้นเลย

“ที่ผ่านมานายอยากออกมาตอนไหนก็ได้เหรอจัมพ์ “ไค ถาม

“ใช่ แต่ตอนนั้นข้าไม่อยากออกมาน่ะสิ”จัมพ์ตอบ

“ผมไม่เข้าใจคุณเลยจริงจริง ให้ตายเถอะ” ไคพูด แล้วทั้งสองคนก็หัวเราะออกมาดังลั่นทั้งคู่ พร้อมกันแล้วทั้งสองคนก็วิ่งออกไปตามทางเดิน วิ่งฝ่าพายุฝนออกจากหมู่บ้านไป