[KuroAbell] เจ้าชายแสนดี&นินจาสาวแสนเย็นชา
เขียนโดย 
Ryoko
วันที่ 13 พฤษภาคม พ.ศ. 2557 เวลา 10.55 น.
แก้ไขเมื่อ 7 ธันวาคม พ.ศ. 2558 07.55 น. โดย เจ้าของนิยาย
2) ตกหลุมรัก
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความณ บ้านคุโระ
อาเบล:บ้านเธอเรียบง่ายจัง อยู่คนเดียวหรอ?
คุโระ:เปล่า ฉันอยู่กับพี่สาวฉัน ชื่อ ยูกิ น่ะ
อาเบล:งั้นหรอ?
คุโระ:อืม เอ่อ ... ขอบใจที่มาส่งนะ -///-
อาเบล:ไม่เป็นไรๆ ^^
ยูกิ:อ่าวคุโระ! เอ๊ะ! นั่นใครน่ะ? (ยูกิลงมาจากชั้นสอง)
คุโระ:นี่ อาเบลค่ะ เอ่อ ...
อาเบล:สวัสดี ผมเป็นเพื่อนคุโระน่ะคับ ^^
คุโระ:น นาย .. !
ยูกิ:จริงหรอเนี่ย!? ในที่สุดก็มีเพื่อนสักทีนะคุโระ ปกติเห็นแต่เงียบไม่ยอมพูดคุยกับใครเลยสักคน ฉันนึกว่าน้องจะไม่มีเพื่อนซะแล้ว
คุโระ: ก ก็คงงั้นค่ะ
ยูกื:พี่จะออกไปทำธุระข้างนอกนะ
คุโระ:อะ .. ค ค่ะ ไปดีมาดีนะค่ะ
ยูกิ:อืม (แล้วยูกิก็ออกจากบ้านไป)
คุโระ:งั้นนายกลับบ้านไปเลยแล้วกันนะ
อาเบล:อ่าว! แล้วเธอจะอยู่กับใครล่ะ?
คุโระ:ฉันอยู่คนเดียวได้
อาเบล:ไม่ได้! เดี๋ยวมีโจรเข้ามาจะทำยังไง?
คุโระ:ฉันดูแลตัวเองได้
อาเบล:ไม่ได้ยังไงเธอก็เป็นผู้หญิงนะ
คุโระ:เฮ้ออออออ~ ตามใจแล้วกัน - -"
อาเบล:เย้! (อาเบลยิ้มกว้างเพราะดีใจ)
คุโระ(คิด):หมอนี่เวลายิ้มน่ารักเป็นบ้าเลย -///-
อาเบล:อ๊ะ! คุโระเป็นอะไร หน้าแดงๆ ไม่สบายรึเปล่า? (อาเบลเอามือแตะหน้าผากคุโระเบาๆ)
คุโระ:ป เปล่านิ! O///O (คุโระปัดมืออาเบลออก)
อาเบล:งั้นหรอ หรือว่าเธอเขินฉัน?
คุโระ:จ .. จะบ้าหรอ! ใครเขินนาย!! ไม่มีสักหน่อย
อาเบล:หรอออ? (อาเบลค่อยๆ ขยับเข้ามาใกล้คุโระ)
คุโระ:ก .. ก็ใช่น่ะสิ (คุโระขยับถอยหลังหนีอาเบล
และก็เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนคุโระจาติดโทฟา อาเบลกดคุโระลงบนโทฟาแล้วขึ้นค่อมคุโระ
คุโระ:จ .. จะทำอะไรน่ะ? O///O
อาเบล:ไม่น่าถามเลยอยู่ในสภาพนี้แล้ว ^^
คุโระ:ลุกออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ! >///<
อาเบล:ถ้าบอกว่า ไม่ ล่ะ ^^
คุโระ:ก็จะโดนแบบนี้ไง! (คุโระพูดเสร็จก็ต่อยหน้าอาเบลทันที)
อาเบล:โอ๊ย!! ฉันแค่ล้อเล่นเองนะ
คุโระ:ล้อเล่นได้น่าประทับใจมากเลยยะ!
อาเบล:งั้นทำจริงก็ได้
คุโระ:หยุดเลยนะ! ถ้านายทำอะไรฉัน ฉันฆ่านายแน่!!
อาเบล:น่ากลัวจังเลยยยยย โอเคๆ ฉันไม่แกล้งเธอแล้ว
คุโระ:ดี! ลุกออกไปเลย!
อาเบล:หึ! แม่เสือสาว
คุโระ:นาย!
อาเบล:พอ! ฉันจะกลับบ้านล่ะได้แกล้งเธอแล้วสบายใจ 555
คุโระ:หน็อย! กลับไปเลยนะ ตาบ้า!!
วันต่อมา...
ณ ห้องเรียน
คุโระเดินเข้ามาในห้องเรียนและมองไปที่อาเบลที่มีสาวๆ รอบรอม อาเบลเมื่อเห็นคุโระก็ส่งยิ้มให้ สาวๆ พากันมองมาที่คุโระราวกับว่าจะฆ่าให้ตายยังงั้นล่ะ คุโระถอนหายใจแล้วเดินไปนั่งที่ตามปกติ
อาเบล:สวัสดีคุโระ ^^
คุโระ: . . . (คุโระไม่พูดอะไรแต่มองค้อนอาเบลแล้วเมินหน้าหนีอย่างไม่สบอารมณ์)
อาเบล(คิด):อีกแล้ว ไออาการเย็นชาแบบนี้ =____=^
??:หน็อย! ยัยนี้กล้าเมินอาเบลคุงหรอ!?
คุโระ(คิด):งานเข้าแล้วไงฉัน -____-"
อาเบล:เอาน่า ไม่เป็นไรหรอกคับ ^^
??:ก็ได้ถ้าอาเบลคุงพูดถึงขนาดนั้นล่ะก็ -///-
คุโระ(คิด):อุพระเจ้า! แค่อีตาบ้านั่นพูดประโยคเดียวก็ยอมเลย เหลือเชื่อ!!
อาเบล:พวกคุณไปเถอะคับ ผมอยากอ่านหนังสือ ^^
??:ได้ค่ะๆ พวกเราไปกัน อ๊ะ! ยัยเด็กใหม่ไปสิยะ อาเบลคุงเขาจะอ่านหนังสือ นั่งทึ่มเป็นรูปปั้นไปได้!!
อาเบล:ไม่เป็นไรคับ ผมอยากอ่านหนังสือกับคุโระพอดี ^^
คุโระ(คิด):แต่ฉันไม่อยากอ่านกับนาย!
??:ก็ได้ค่ะ!
คุโระ:ขอตัว! (คุโระตบโต๊ะและยืนขึ้น)
อาเบล:อ่าว! จะรีบไปไหน?
คุโระ: ไม่ใช่เรื่องของนาย! (คุโระมองค้อนอาเบลแล้งเดินหนีอาเบลออกจากห้องเรียนไปทันที)
อาเบล(คิด):เป็นอะไรของเขานะ?
ณ ดานฟ้าโรงเรียน
คุโระ:จะบ้าหรอ เป็นไปไม่ได้หรอก!
อะแฮ่มๆ! มาย้อนความหลังกันหน่อย เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อคืน
คุโระ:อ่าวพี่! กลับมาแล้วหรอ?
ยูกิ:อืม แล้วอาเบลล่ะ?
คุโระ:เพิ่งกลับไปได้ไม่นานนี้เอง ...
ยูกิ:งั้นหรอ?
คุโระ:อืม ... คือ พี่ยูกิฉันมีเรื่องจะปรักษาหน่อยน่ะ
ยูกิ:อ่า อะไรล่ะ?
คุโระ:คือ ... การที่อยู่ใกล้ๆ ใครสักคนแล้วใจเต้นนี่มันคืออะไรหรอ?
ยูกิ:ไม่รู้สิ ขอละเอียดกว่านี้ได้รึเปล่า?
คุโระ:ก็แบบว่า อยู่ใกล้ๆ ก็ใจเต้น พอไกลก็คิดถึง และก็ทนสบตากับเขาไม่ได้ ประมาณนี้ อ๊ะ! แล้วก็รู้ดีเวลาได้คุยหรืออยู่ใกล้ๆ เขา
ยูกิ:นี่มันอาการของคน 'ตกหลมรัก' ชัดๆ
คุโระ:เอ๋ๆ! ไม่จริงมั้ง ...
ยูกิ:จริงสิ! เพื่อนของพี่คนหนึ่งเขาก็เป็นแบบนี้กับแฟนของเขา งึมๆ (ยูกิพูดเสร็จก็ตักข้าวใส่ปากต่อ)
คุโระ:งั้นหรอ?
ยูกิ:คุโระ! หรือว่าน้องไปตกหลุมรักใคร?
คุโระ:ป เปล่านิ
ยูกิ:อาเบล! อาเบลใช่มั้ย!?
คุโระ:ป เปล่า! O///O
ยูกิ:อาเบลจริงๆ สินะ
คุโระ:ม ไม่ ... O///O
ยูกิ:คุโระ น้องชอบอาเบลก็บอกพี่มาเถอะ ไม่มีอะไรต้องเสียนิ
คุโระ:ค ค่ะ ใช่ค่ะ หนูคิดว่าอย่างงั้น
ยูกิ:หรอ? ดีแล้ว รีบไปบอกเขาล่ะ ไม่งั้นจะโดนคนอื่นแย่งไปซะก่อน หมอนั่นยิ่งฮอตๆ อยู่
คุโระ:พี่รู้?
ยูกิ:รู้สิ เพื่อนพี่ก็ชอบอาเบล
คุโระ:งั้นหรอ?
เรื่องมันก็เป็นแบบนี้ล่ะ
คุโระ:บ้าจริงฉัน!
คุโระ(คิด):ฉันไม่อยากจะยอมรับความจริง...ฉันกลัวความจริง ฉันกลัวที่จะต้องเป็นแบบที่พ่อกับแม่เป็น...ความรักต้องมีวันจบลง ฉันถูกสอนมาอย่างนั้นและฉันพยายามที่จะเลี่ยงมันมาตลอด แต่กลับตกหลุมรักคนอย่างอาเบล ฉันไม่อยากจะยอมรับ ฉันกลัว กลัวเจ็บ กลัวที่จะต้องนั้งร้องไห้ กลัวที่จะไม่เหลอใครอยู่เคียงข้าง กลัว...กลัวว่าถ้าทุ่มเทไปแล้วเขาทิ้งเราไว้ข้างหลังเราจะเจ็บและไม่เหลืออะไรเลย กลัว..กลัว! ฉันไม่กล้าที่จะรักใครทั้งนั้น!!
ออดดดดดด! {เข้าเรียน}
คุโระ:ต..ตะ ต้องไป...เข้าเรียน
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
