หนี้รัก.....หนี้แค้น (Y)

เทวา Part

6:00 น.

ผมนอนดูร่างเล็กที่นอนหลับตาพริ้มอย่างสบายใบหน้าหวานราวกับผู้หญิงขนตายาวเป็นแพรเรียงตัวอย่างสวยงามทุก ๆ อย่างที่จัดอยู่บนในหน้าหวานนี้ช่างดูลงตัวเหลือเกินนี่ถ้าไว้ผมยาวคงแยกไม่ออกแน่ว่าผู้หญิงรึผู้ชาย สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมันเป็นอะไรที่ผมคาดไม่ถึงว่าน้องจะทำแบบนั้นลงไปเพียงเพราะต้องการให้ผมคลายความเครียดลงไปผมต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะไม่เข้าใกล้น้องตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาเพราะกลัวว่าตัวเองจะห้ามใจไม่อยู่แต่ความตั้งใจของผมมันขาดลงกับภาพที่ผมเห็นน้องเดินเข้ามาในตอนที่ผมอาบน้ำเมื่อคืนนี้พรรษาชั่งดูยั่วยวนเหลือเกินผมยอมรับว่าผมหลงร่างกายนี้มากมากซะจนไม่อยากให้ใครเห็นผมเอื้อมมือไปลูบใบหน้าเรียว เอ๋! น้องตัวร้อนสงสัยเมื่อคืนนี้ผมคงทำน้องแรงไปหน่อย

“ พรรษาครับ ตื่นมาทานข้าวทานยาก่อนนะ แล้วค่อยนอนต่อ ”ผมเรียกร่างเล็กหลังจากที่ลุกขึ้นมาเช็ดตัวให้กลับคนตัวเล็กเรียบร้อยแล้วก็โทรสั่งข้าวมาให้น้อง

“ อือ...ขอนอนต่ออีกหน่อยนะ ”ร่างเล็กบอกออกมาอย่างงัวเงีย

“ ไม่ได้ครับ ตื่นขึ้นมาทานข้าวทานยาก่อนเร็ว ๆ เลย ”ผมบอกร่างเล็กพลางใช้มือช้อนคอระหงพยุงร่างเล็กให้ลุกขึ้น

“ งือ...เดี๋ยวค่อยทานไม่เหรอผมปวดเมื่อยไปทั้งตัวเลย ”ร่างเล็กอ้อนผมตาปรือ

“ ไม่ได้ครับ เดี๋ยวจะไม่สบายหนักกว่าเก่านะ ”ผมบอกกับน้องที่ส่งสายตาอ้อน ๆ มาหาผม

“ ที่ผมเป็นแบบนี้ก็เพราะใครหล่ะ บอกให้พอ ก็ไม่ยอมพอสักที ”ร่างเล็กบ่นอุบอิบตามหลังผมที่ลุกออกไปเอาข้าวมาให้ร่างเล็กแต่ผมก็ได้ยินอยู่ดี แหม่ก็คนมันอดอยากมาเป็นเดือนมันก็ต้องมีบ้างอะไรบ้างล่ะนะ

“ พี่ทาม...ป้อนหน่อย...ป้อนผมหน่อยนะ..นะครับ ”ร่างเล็กอ้อนผมให้ป้อนข้าวให้หลังจากที่ผมถือถาดข้าวต้มมาวางให้ที่โต๊ะข้าง ๆ เตียงมันทำให้ผมตะลึง...นี่อย่าบอกนะว่าน้องป่วยแล้วจะอ้อน เสียงน้องยังอ้อนต่อเมื่อเห็นว่าผมยังไม่ยอมมาป้อนข้าวตนเอง

“ ค...ครับ ดะ...เดี๋ยวพี่ปะ...ป้อนให้นะ ”ร่างสูงบอกกับร่างเล็กด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักมือที่ยกถ้วยข้าวต้มสั่นเทาด้วยความที่ไม่เคยเจอร่างเล็กในโหมดนี้ ใบหน้าหวานตาปรือเพราะพิษไข้ริมฝีปากแดงเจ่อจากบทรักเมื่อคืนนี้ทำให้ร่างเล็กดูเซ็กซี่มาก จนร่างสูงอยากทำอย่างอื่นมากกว่าป้อนข้าว

“ อืม....อร่อยที่สุด ”ร่างเล็กบอกออกมาพร้อมกับเคี้ยวข้าวต้มกุ้งตุ้ย ๆ

“ ครับ อร่อยก็ทานให้เยอะนะครับ ”ผมบอกน้องพลางส่งรอยยิ้มให้อย่างเอ็นดู

“ พรรษา...อย่างพึ่งนอนครับทานยาก่อน ”หลังจากที่ผมป้อนข้าวน้องเสร็จผมยกถาดอาหารไปเก็บพอเข้ามาร่างเล็กก็นอนคุมโปรงแล้วครับ

“ พรรษาหลับแล้ว ”ร่างตอบกับด้วยน้ำเสียงอู้อี้

“ หึหึ..ถ้าพรรษาหลับแล้วใครตอบพี่ล่ะ...หืม ”ผมอดหัวเราะเจ้าตัวเล็กที่นอนคุมโปรงไม่ได้เมื่อตอนที่เข้าโรงพยาบาลก็เหมือนกันกว่าจะกล่อมให้กินยาได้ไม่ใช้ง่าย ๆ

“ พรรษาหลับแล้ว แต่ตื่นเพราะเสียงพี่ทามนี่แหล่ะ ”แน๊ะยังจะมาแถเราอีก...ดู ดู๊ ดู ทำหน้าทำตา ยังจะมาทำแก้มป่องคิ้วขมวดทำเหมือนว่าเราผิดที่ไปรบกวนเขาอย่างนั้นแหล่ะ

“ ก็พี่เป็นห่วงเรานี่ครับ  ถ้าไม่ทานยาก็หายป่วยช้านะ ”ผมบอกกับน้องอย่างใจเย็น

“ ไม่ทานไม่ได้เหรอ  มันขมอ่ะ ”ร่างเล็กบอกอ้อน ๆ เมื่อเห็นว่าใช้ไม้แข็งไม่สำเร็จ

“ ไม่ได้ครับ ต้องทานเดี๋ยวจะไม่สบายหนักกว่านี้ ”ผมตอบเสียงนิ่ง

“ ไม่เอาอ่ะ ไม่กินหรอกนอนพักเดี๋ยวเดียวก็หาย ”ร่างเล็กยังคงดื้อดึงไม่ยอมกินยาแถมยังเมินหน้าหนีผมอีกหน้าหนีผม

“ ก็บอกว่าไม่กะ...อุ๊บ ”ผมหยิบยาเข้าปากตัวเองตามด้วยน้ำก่อนที่จะนั่งข้าง ๆ เด็กดื้อแล้วสะกิดให้น้องหันมาจากนั้นก็ประกบปากส่งยาและน้ำเข้าปากน้องทันที

“ แค่ก ๆ พี่ทำอะไรของพี่เนี่ย...ฮึก ”ทันทีที่ผมปล่อยให้ร่างเล็กเป็นอิสระร่างเล็กก็โวยวายใส่ผมมองผมด้วยสายตาตัดพ้อทันทีขัดใจร่างเล็ก

“ โอ๋ โอ๋ อย่าร้องนะคนดีก็พี่ไม่อยากให้เราป่วยนี่นา นอนพักนะครับจะได้หายไว ๆ ”ผมปลอบน้องที่ทำท่าจะร้องไห้ออกมาตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยต้องมาดูแลใครแบบนี้เลยแต่ก็น่าแปลกนะผมกับไม่รู้รำคาญร่างเล็กตรงหน้าเลยตรงกันข้ามผมกับอยากดูแลร่างบอบบางนี้ไม่ว่าจะป่วยหรือไม่

“ กอดผมหน่อยได้ไหมครับให้ผมหลับก่อน แล้วพี่ค่อยกลับบ้านพี่นะครับ ”ร่างเล็กอ้อนผมอีกแล้วจะทำให้ผมหลงไปถึงไหนเนี่ย

“ ครับ พี่พึ่งรู้นะว่าเวลาเราป่วยจะขี้อ้อนขนาดนี้ ”ผมสอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันกับร่างเล็กก่อนจะดึงร่างเล็กเข้ามากอดจนผมกับร่างเล็กหลับ

“ พี่หรรษา อย่าไป...ยะ...อย่าทิ้งผมไปฮึก...ผมไม่เหลือใครแล้วอย่าทิ้งผมไปเลยนะครับ...ฮึก...อยู่กับผมนะอย่าไป...อย่าไป ”เสียงของร่างเล็กเพ้อออกมาเพราะพิษไข้ปลุกให้ร่างสูงของเทวาตื่นขึ้นจากการหลับไหลเทวาเอื้อมมือไปอังที่หน้าผากร่างเล็กเพื่อวัดไข้ ก็พบว่าร่างเล็กมีไข้ขึ้นสูงร่างรีบลุกไปหยิบกระมังใส่น้ำอุ่นมาเช็ดตัวให้กับร่างเล็กที่นอนเพ้อถึงพี่ชายตัวเองไม่หยุด

“ เฮ้อ...พรรษาพี่ขอโทษนะ พี่ขอโทษ ”เทวาพร่ำบอกขอโทษร่างเล็กที่นอนหลับไม่ได้รับรู้คำขอโทษนั้นเลย เทวาคอยเช็ดตัวให้พรรษาตลอดทั้งวันและต้องคอยปลุกร่าเล็กตื่นมาทานข้าวทานยาแม้แต่ตอนกลางคืนก็ไม่ยอมนอนคอยเช็ดตัวให้ร่างเล็กเสมอทำให้ร่างสูงแปลกใจตัวเองไม่ได้ที่ยอมลำบากดูแลร่างเล็กทั้ง ๆ ที่จริงเขาจะจ้างแม่บ้านของคอนโดมาดูแลให้ก็ได้แต่ร่างสูงกับไม่ทำเช่นนั้น

พรรษา  Part

“ อือ...พะ...พี่ทาม ”ผมตื่นขึ้นมาก็พบร่างสูงของพี่ทามนอนกอดผมอยู่นี่เขาไม่ได้กลับบ้านของเขาเหรอผมสำรวจใบหน้าหล่อจัดของร่างสูงดูยังไงก็ดูดีไปหมดผมไม่คิดว่าเขาจะอยู่ดูแลผมมันทำให้ผมอึ้งเพราะสถานะของผมเป็นเพียงแค่ของเล่นครั่นเวลาเท่านั้น

“ทำไมถึงทำแบบนี้นะ...แค่นี้ผมก็จะห้ามใจตัวเองไม่อยู่แล้วนะครับอย่าทำให้รู้สึกดีที่มีพี่อยู่ใกล้...เพราะถ้าถึงวันที่พี่ทิ้งผมไปผมอาจอยู่ไม่ได้  ”ผมใช้มือลูบใบหน้าหล่อจัดของพี่ทามไล่ตั้งแต่หน้าผาลงมาเรื่อย ๆ  จนมาหยุดที่ริมฝีปากสีส้มอย่างคนที่มีสุขภาพดี

“ อือ...พรรษาตื่นแล้วเหรอ ยังรู้สึกปวดเมื่อยอยู่ไหม ตัวหายร้อนแล้วหนิ คอยยังชั่วหน่อยถ้าวันนี้เรายังไม่หายพี่จะโทรตามหมอแล้วนะ ”ร่างสูงรู้สึกตัวตื่นขึ้นก็เห็นร่างเล็กมองเขาตา

แป๋ว

“ เป็นอะไรไปครับ หืม..ร้องไห้ทำไมครับ ”เทวาถามร่างเล็กที่จู่ ๆ ก็ร้องไห้ออกมา

“ เอ่อ..เปล่าครับ ขอบคุณนะครับที่ดูแลผมตอนที่ไม่สบายลำบากพี่ทามแย่เลย ”จู่ ๆ น้ำตามันก็ไหลออกมาโยที่ผมเองก็ตัวด้วยซ้ำคงเป็นเพราะว่าตลอดเวลาที่ผ่านมานอกจากพี่หรรษากับเจ๊ดอนนี่แล้วไม่เคยมีใครที่คอยเป็นห่วงเป็นใยผม

“ พี่ไม่ลำบากหรอก พรรษารู้ไหมพี่น่ะชอบเวลาที่พรรษาป่วยที่สุดเลยนะ ”เทวาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์

“ ทำไมล่ะครับ เวลาผมป่วยผมชอบเอาแต่ใจพี่หรรษายังชอบว่าผมเลยว่าตอนป่วยผมดื้อมาก ”ผมถามพี่ทามอย่างสงสัยเพราะผมรู้ตัวดีว่าตัวเองงี่เง่ามากแค่ไหนเวลาที่ผมป่วย

“ ก็...เวลาที่พรรษาป่วยพรรษาจะอ้อนพี่อย่างกับลูกแมวตัวน้อยไงล่ะ เดี๋วยก็ขอให้พี่ทามป้อนข้าวหน่อย...เดี๋วยก็บอกว่าพี่ทามกอดผมหน่อย   ”ผมอึ้งกับคำตอบของพี่แกเลยครับผมก็พอจะรู้ตัวอยู่บ้างว่าเวลาป่วยผมมักจะอ้อนพี่หรรษาเพื่อที่ตัวเองจะได้ไม่ต้องกกินยาแต่ไม่คิดว่ามันจะติดนิสัยมาจนถึงตอนนี้น่าอายจริง ๆ 0//////0

******************************************************************************************************************************************************************************