หนี้รัก.....หนี้แค้น (Y)

ตั้งแต่วันนั้นที่ผมออกจากโรงพยาบาลก็เดือนนึงแล้วตอนนี้ผมมาอยู่กับพี่ทามที่คอนโดก็ตั้งแต่ที่ออกจากโรงพยาบาลนั่นแหล่ะเขาทำตามสัญญาที่เขาให้ไว้กับผมทุกอย่างอาการของพี่หรรษาก็ดีวันดีคืนถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยอีกหน่อยก็ฟื้นมาบ่นผมได้แล้ว มันเหมือนความฝันเอามาก ๆ จนบางทีผมก็กลัวว่าผมจะตื่นขึ้นมาเจอกับความจิรงที่โหดร้ายแต่ก็มีเรื่องนึงที่ผมกังวลอยู่ตั้งแต่วันที่ผมย้ายมาอยู่ที่นี้ผมกับเจ๊ดอนนี่ก็ไม่ได้ติดต่อกันเลยไม่รู้ว่าเจ๊ดอนนี่จะโกรธผมหรือเปล่าที่ตัดสินใจอะไรแบบนี้แต่เท่าที่ผมได้ยินข่าวมาเจ๊ดอนนี่แกลาออกจากร้านแล้วหายไปไหนก็ไม่รู้ผมถามพี่หมอณัฐพี่หมอก็บอกไม่รู้แต่ผมว่าพี่แกต้องรู้แต่แกปิดผมแน่ ๆ

“ มานั่งทำอะไรอยู่ที่นี้ครับดึกแล้วนะยังไม่ง่วงเหรอ...มีอะไรรึเปล่าครับบอกพี่ได้นะ  ” ผมเงยหน้ามองคนที่เข้ามาใหม่ก่นจะส่งรอยยิ้มไปให้

“ คือ...ผมคิดถึงเจ๊ดอนนี่นะครับนี่ก็เดือนนึงแล้วโทรไปก็ไม่รับไม่รู้ว่าตอนนี้ไปอยู่ที่ไหนติดต่อไม่ได้ ที่ทำงานก็บอกว่าเจ๊แกลาออกไปแล้ว พี่หมอณัฐก็บอกแต่ว่าไม่รู้ อย่าให้ผมรู้นะว่าจงใจปิดบังอะไรผมอยู่...เฮ้อ ”ผมพูดขึ้นอย่างหมดหนทาง ผมอยากให้เจ๊ดอนนี่มาอยู่ด้วยจังเลย เป็นแบบนี้เหมือนผมทิ้งพี่ทิ้งน้องมาเสวยสุขอยู่คนเดียวเลย อีกอย่างคนข้าง ๆ กายก็ไม่ได้พักที่นี่ด้วยเขาบอกกับผมว่าคอนโดนี้เขาซื้อโดยใส่ชื่อให้ผมเป็นเจ้าของส่วนตัวเองก็ไม่เคยมานอนที่นี่เลยอย่าว่าแต่นอนเลยเขาแทบจะอยู่ติดห้องไม่ถึง สามชั่วโมงเลยด้วยซ้ำทำเหมือนมาดูว่าผมยังอยู่ที่ห้องรึเปล่า

“ พี่ว่าเดี๋ยวพี่ของพรรษาก็ติดต่อกับมาเองแหล่ะ อย่าคิดมาเลยนะครับคนดี เอางี้ไหมถ้าพรรษาเหงาอยากทาอะไรรึว่าอยากเรียนอะไรไหมเดี๋ยวมาหาที่เรียนให้  ”พี่ทามดึงผมเข้าไปกอดแนบอกเพื่อปลอบผมให้หายเศร้า

“ ก็ได้ครับ ยังไงผมก็แล้วแต่พี่ทามอยู่แล้ว  ”ผมตอบรับความหวังดีของเขาแต่ก็มิวายแควะเขาเพราะตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เขาเอาแต่สั่ง ๆ ถ้าผมขัดเขาก็ขู่ว่าจะขังผมบ้างล่ะ จะลามโซ่ผมบ้างล่ะ ผมไม่ได้กลัวนะแค่ไม่อยากมีปัญหา

“ อะไรครับพี่ไม่บังคับอะไรเราเลยนะ...หึหึ  ”พี่ทามพูดขึ้นพร้อมทั้งใช้มือบีบจมูกผมที่ทำหน้ายู่ใส่เขา

“ โอ๊ยย...ผมเจ็บนะ...ฮึ่ย...แล้วที่ทำอยู่เนี่ยมันอะไรมิทราบครับ  ”ผมเอามือลูบจมูกตัวเองเบา ๆ ก่อนที่จะว่าเขาต่อ

“ เขาเรียกว่า ความห่วงใยครับ  ”เขาตอบด้วยน้ำเสียงทะเล้น ๆ

“ เหรออออออออออ...อื้อ  ”ผมรอยหน้ารอยตาถามเขา พี่ทามคงหมั่มไส้กับกิริยาที่ผมทำเลยคว้าคอเข้าไปจูบ มันเป็นจูบที่โหยหาและหวานจนผมไม่อยากจะถอนปากออกเลยทีเดียว

“ เหงาไหมครับ มาอยู่ที่นี่คนเดียวพี่ขอโทษนะครับที่ไม่มีเวลาให้เราเลย  ”พี่ทามถามผมหลังจากพละริมฝีปากออกไป

“ ก็นิดหน่อยครับ ก่อนหน้านี้ชีวิตของผมก็มีพี่หรรษากับเจ๊ดอนนี่และก็ผมแค่ 3 คนพอเกิดอุบัติเหตุจนพี่หรรษาต้องนอนเป็นเจ้าชายนิทรา ก็เหลือกันแค่สองคนเราไม่เคยทิ้งกันเลยจนผมต้องมาอยู่กับพี่ ผมเป็นหว่งเจ๊ดอนนี่แกจะเป็นอย่างไงก็ไม่รู้ยิ่งลาออกจากงานแล้วด้วย เงินเก็บก็มีไม่มากเพราะต้องเอามาจ่ายค่าหมอค่ายาให้พี่หรรษา ”ผมบ่นอุบอิบกับอกของที่ทาม

“ พรรษาโกรธมากไหม คนที่ทำให้พี่ของพรรษาต้องมาเป็นแบบนี้น่ะ ”พี่ทามถามผมออกก่อนจะก้มลงจูบหน้าผากผมที่เงยขึ้นมามองหน้าของพี่ทามพอดี

“ โกรธสิคัรบ...โกรธมาก ๆ เลยด้วยอย่าให้ผมรู้นะว่ามันเป็นใครไม่ว่ามันจะใหญ่โตมาจากไหนผมจะทำให้มันต้องสูญเสียอย่างที่ผมเคยได้รับ ”เทวาถึงกับอึ้งเมื่อได้ยินร่างเล็กพูดออกมาสีหน้าดูเครียดขึ้นมาทันที

“ แล้วที่พี่ทำกับพรรษาแบบนี้หล่ะ โกรธพี่หรือเปล่าครับ หืม... ” เทวาถามร่างเล็กที่ตนกำลังกอดอยู่

“ โกรธสิครับ...แต่สิ่งที่พี่ทำไป...มันทำให้ผมชีวิตของผมมีความหวังอีกครั้งถ้าพี่ทามไม่เข้ามาในช่วงเวลานั้นบางทีผมคงแย่ไปแล้วแน่ ๆ หักลบกลบหนี้กันแล้วถือเสมอตัวพอให้อภัยได้ ”พรรษาตอบร่างหนาอย่างไม่คิดอะไร

“ นั่นสินะ ถ้าพี่ไม่เข้าไปช่วงนั้นชีวิตของพรรษาคงไม่เป็นแบบนี้ ”เทวาบ่นกับตนเองเบา ๆ

“ เมื้อกี้...พี่เทวาพูดว่าอะไรนะครับ ”พรรษาถามออกมาเพราะได้ยินไม่ถนัด

“ เอ่อ... อ๋อ...คะ...คือพี่ว่ามันดึกแล้วนะพี่ต้องกลับแล้วพรรษาเองก็เข้านอนได้แล้วนะเดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะเอาเอกสารเกี่ยวกับที่เรียนมาให้ ”ร่างหนาผละออกจากร่างเล็กเตรียมตัวจะเดินออกไปแต่ก็ต้องชะงักเท้าเมื่อได้ยินเสียงร่างเล็กที่บ่นกับตัวเองเบา ๆ แต่มันก็ดังพอที่จะทำให้เทวาได้ยิน

“ ไปนอนที่อื่นอีกแล้ว ตกลงเขาเอาเรามาเป็นน้องหมาเฝ้าคอนโดเขารึไงนะเฮ้อ... ”พรรษานั่งบ่นกับตัวเองงึมงำ

เทวา  Part

เท้าของผมที่กำลังจะก้าวเดินต้องชะงักทันที่ได้ยินเสียงบ่นงึมงำของร่างเล็กที่นั่งหันหลังให้ผมอยู่ นี่ผมละเลยความรู้สึกของน้องไปรึเปล่า  ที่ผมไม่ยอมพักกับน้องก็เพราะกลัวว่าถ้าผมพักที่นี้ผมจะหมดความอดทนจนเผลอไปบังคับฝืนใจน้องอีก ไวเท่าความคิดผมรีบหันตัวกลับมากอดร่างเล็กที่ยังนั่งหันหลังให้ผมอยู่นี่ผมจะถือว่าน้องช่วยผมนอนด้วยนะ

หมับ!!!

“ เฮือก...ฟอด...อยากให้พี่อยู่ด้วยเหรอ ”ผมกระซิบเสียงพร่าที่ข้างหูของร่างจนทำให้ร่างเล็กสะดุ้งตกใจที่จู่ ๆ ก็โดนกอดจากข้างหลัง

“ ว่าไงครับ  พี่ถามทำไมไม่ตอบครับ ”ผมถามย้ำอีกครั้งเมื่อเห็นว่าร่างเล็กนั่งนิ่งไม่ยอดพูดจาเสี้ยวหน้าของใบหน้าหวานแดงระเรื่อขึ้นมาถึงใบหูทำให้รู้ว่าตอนนี้ร่างเล็กกำลังเขินจนพูดอะไรไม่ออก

“ ก้อ...ก็...แล้ว....แต่พี่ทามสิครับผมไม่ใช่เจ้าของที่นี่สักหน่อย ”ร่างเล็กตอบออกมาอย่างกะท่อนกะแท่นแต่ก็ไม่ยอมหันหน้ามาคุยกับผมดี ๆ

“ ทำไมจะไม่ใช่พี่ซื้อที่นี้ในนามของพรรษา ถ้าพรรษาลำบากใจผมพี่กลับก็ได้ครับ ”ผมบอกกับร่างเล็กก่อนจะลุกขึ้นยืนรอให้น้องรั้งผมไม่ให้กลับ ดูก็รู้ว่าร่างเล็กอยากให้ผมอยู่ด้วยแต่ขอเล่นตัวบ้าง โทษฐานที่ปล่อยให้พี่รอนานเป็นเดือน

“ เอ่อ...นี่ก็ดึกแล้วพี่ทามนอนนี้ก็ได้ครับขับรถกลับตอนนี้มันอันตราย ”ร่างเล็กรีบรั้งผมไว้ทั้งมือและคำพูด เปิดโอกาสให้พี่เองนะคนดีคืนนี้ขอนอนกอดให้ชื่นใจหน่อยเถอะ

“ เอ่อ...ถ้างั้นผมไปเตรียมน้ำให้พี่อาบก่อนนะครับ ”ร่างเล็กพูดจบก็รีบเดินเข้าห้องนอนไปเตรียมน้ำให้ผมอาบทันที ผมเดินตามร่างเล็กเข้ามายังห้องนอนเตียงขนาดใหญ่มันดูกว้างมากสำหรับร่างเล็กน้องคงเหงามาก แน่ ๆ ที่ต้องมานอนคนเดียวแบบนี้ทำไมร่างเล็กถึงไม่เคยเรียกร้องอะไรเลยจากผมเลยนะ “คุณอาจจะคิดว่าสิ่งที่คุณให้พรรษานั้นมันมากมายแล้ว ” จู่ ๆ เสียงของพี่ชายของพรรษาก็ดังขึ้นมาในหัวของผมเสมือนจะยืนยันคำตอบที่ผมตามหา “ผมว่าพรรษาคงไม่ต้องการอะไรไปมากกว่าความรักหรอกครับ ” นั่นสินะสิ่งที่พรรษาต้องการจากผมความรักความเอาใจใส่แต่ผมจะให้น้องได้มากแค่ไหน  ผมรู้แต่ว่าทุกครั้งที่ผมได้อยู่ใกล้น้องมันทำให้ผมสุขใจอย่างประหลาด ที่เหนื่อยหล้าก็หายเป็นปลิดทิ้งเพียงแค่ได้เห็นรอยยิ้มของร่าเล็ก

“ พี่ทาม พี่ทามครับหลับไปแล้วเหรอไปอาบน้ำก่อนครับเร็ว ”แรงเขย่าจากคนตัวเล็กดึงผมออกจากภวัง

“ เอ่อ...ครับพี่แค่คิดเรื่องงานนิดหน่อยนะครับถ้าง่วงก็นอนก่อนก็ได้นะครับ ”ผมบอกร่างเล็กก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย

******************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************

จบแล้วหนึ่งตอนจ้า..................