หนี้รัก.....หนี้แค้น (Y)

 จุดเริ่มต้นของหนี้(รัก)แค้น

บรรยากาศยามเย็นบนถนนสายหนึ่งในเมืองหลวง สองพี่น้องกำลังเร่งฝีเท้าให้ถึงที่หมายโดยเร็วซึ่งก็อยู่ไม่ไกลมากนัก ตอนนี้ฝนก็ทำท่าว่าจะตกลงมาเต็มที

“ พรรษา เดินให้มันเร็ว ๆ หน่อยสิฝนใกล้จะตกแล้วนะ “ หรรษาหันไปบอกน้องชายที่เดินตามด้วยท่าทีเอื่อยเฉื่อยไม่รีบร้อน

“ เปียกก็ดีนะซิ พี่หรรษา ผมจะได้อาบน้ำฝนไปเลยจะได้ไม่ต้องเปลืองน้ำที่บ้านไง “ พรรษาตอบพี่ชายไปด้วยท่าทางไม่ทุกข์ไม่ร้อน

“เหรออออออ ไม่เปลืองค่าน้ำแต่มาเปลืองค่ายาแทนนะสิยิ่งป่วยง่ายอยู่ด้วยเรานะ “ หรรษาตอบน้องไปอย่างอดหมั้นเขี้ยวไม่ได้

“ งือ ชอบเอาความจริงมาพูดเรื่อยเลย เขาไม่ได้คิดจะทำอย่างที่พูดจริง ๆ ซักหน่อย นี่ ๆ รีบเดินแล้วเนี่ย “ คนที่บอกว่าไม่คิดจะอาบน้ำฝน( เหรอ ) รีบแก้ตัวพัลวัลเพราะไม่อยากกินยา ทุกวันนี้เขาก็จะกินยาแทนข้าวอยู่แล้ว

“ นี่พี่ไม่รอเราแล้วนะ ถ้าอยากอาบน้ำฝนมากนักก็ตามใจพี่ข้ามไปก่อนก็แล้วกัน “ หรรษาหันมาบอกกับน้องชายก่อนที่จะข้ามถนนไป

“ พี่หรรษาระวัง !!!!!!!!!!! “ ในขณะที่ร่างของพี่ชายกำลังจะข้ามพ้นถนนก็มีรถเก๋งคันหรูวิ่งส่ายไปมาอย่างกับงูเลื้อยชนเข้ากับร่างบางของชายหนุ่มเข้าอย่างจังพร้อมกับสายฝนที่เทกระหน่ำลงมากลิ่นคาวเลือดฟุ้งกระจายไปทั่วบริเวณนั้น

“ ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! แฮ่ก แฮ่ก  ๆ ๆ ๆ ๆ“ ร่างเล็กสะดุ้งตื่นจากฝันร้าย

นี่ก็ผ่านมาเกือบปีแล้วแต่ก็ไร้วี่แววข่าวคราวของคนใจร้ายที่ชนพี่ชายของเขาตำรวจบอกต้องทำใจเพราะสถานที่เกิดเหุต ไม่มีกล้องวงจรปิดอยู่เลยทำให้ติดตามตัวลำบากประกอบกับในวันนั้นฝนตกหนักและตัวพรรษาก็มองเห็นป้ายทะเบียนไม่ชัดทำให้โอกาสที่จะตามเจอยิ่งยากเข้าไปอีก เหุตการณ์วันนั้นทำให้เขาต้องอยู่แบบไร้ญาติเกือบขาดมิตร  ใช่ผมยังพอมีโชคอยู่บ้างที่ยังมีพี่ดอนนี่กระเทยหน้าสวยปากจัดที่เป็นเพื่อนของพี่หรรษาที่คอยดูแลและหางานให้เขาทำหลังจากเกิดเรื่องเจ๊ดอนนี่ก็มารับผมมาอยู่ด้วยเพราะว่าเป็นห่วงอาการของผมในช่วงแรกที่เกิดเรื่องผมมักจะฝันและเห็นภาพหลอนเกี่ยวกับเหุตการณ์ในครั้งนั้นบ่อยมากแทบจะเป็นบ้าเลยก็ว่าได้ มีอยู่ครั้งหนึ่งผมอาละวาดจนเกือบจะใช้มีดปาดคอตัวเองตาย ดีที่เจ๊ดอนนี่เข้ามาเห็นและช่วยไว้ได้ทันไม่ยังงั้นผมคงตายไปแล้ว

“ ก๊อก ก๊อก ก๊อก พรรษา ๆ เปิดประตูให้เจ๊หน่อย ”เจ๊ดอนนี่เคาะประตูระรัว ตามด้วยเสียงร้องเรียกอย่างเป็นห่วง

“ ฝันร้ายอีกแล้วเหรอ ” เจ๊ดอนนี่เอ่ยถามทันทีที่ผมเปิดประตูให้เจ๊แกเข้ามาห้อง พร้อมกับอ้อมกอดที่ทำให้ผมรู้ว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลกนี้

“ คะ ครับ ฮึก เจ๊ ผะ ผม ฮึก คิดถึงพี่หรรษา ฮึก ฮืออออออออออออออออ ”ผมร้องไห้ออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ทั้ง ๆ ที่ผมพยายามแล้วที่จะเข้มแข็ง ทุกครั้งที่ฝันถึงเรื่องนั้นทีไรผมก็ห้ามตัวเองไม่ให้อ่อนแอไม่ได้เลยสักครั้ง

“ ไม่เป็นไรแล้วนะ ไม่เป็นไร มันผ่านไปแล้ว ไม่ต้องไปนึกมันอีกแล้วนะ ไหนพรรษาเคยบอกกับพี่ว่าจะไม่คิดถึงเรื่องนั้นแล้วไง จำได้ไหมที่บอกว่าจะหาเงินให้ได้เยอะ “เพื่ออนาคตและเพื่อ“ ความสุข ”ของพรรษาไงจำได้ไหม..หืม ” เจ็ดอนนี่นั่งปลอบผมให้หายเศร้า จริงสินะ “ เงิน ” ถ้าเรามีเงินสิ่งที่เราฝันมันก็จะเป็นจริง

“ ผม ฮึก ไม่เป็นไรแล้วครับ ขอบคุณเจ๊มาก ๆ เลยนะครับที่คอยดูแลผมและก็ ขอโทษนะครับที่ทำให้เจ๊เป็นห่วง ” ผมเอ่ยออกมาอย่างซึ้งใจ คนเราจะรู้ว่าใครที่เป็นมิตรแท้ก็ดูกันตอนที่เราลำบากนี่แหล่ะผมว่าผมก็ยังพอมีโชคดีอยู่บ้างละนะ ที่ได้รู้จักกับเจ๊ดอนนี่ แต่จะโชคดีกว่านี้มากถ้าผมไม่ต้องเจอกับ ซาตานจากสววค์ที่ขับรถโก้หรู ดูดีเหมือนอยู่บนชั้นฟ้า แต่ขาดความรับผิดชอบ ไร้ซึ่งความเมตตาปราณี ถ้าผมรู้ว่าเขาเป็นใครผมจะทำทุกอย่างให้เขาได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดอย่างที่ผมได้รับอยู่ตอนนี้

“ อือ ไม่เป็นไรก็ไปล้างหน้าล้างตา ป่ะจะได้นอนพักเดี๋ยวอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะถึงเวลาทำงานแล้วพักซักหน่อยเมื่อคืนเราก็เลิกดึกไม่ใช่เหรอ ถึงเวลาเดี๋ยวเจ๊มาปลุก ” เจ๊ดอนนี่บอกก่อนที่จะลุกออกไปจากห้องปล่อยให้ผมได้นอนพัก

19:00 น. ณ สถานบันเทิงแห่งหนึ่ง

ตอนนี้ผมอยู่ที่ผับหรูแห่งหนึ่งในตัวเมือง สถานที่ ที่ผู้คนชอบมาบ้างก็มาหาความความสุข บ้างก็มาหาความสนุก หลังจากรับศึกหนักกันมาทั้งวันแล้ว แต่โดยส่วนใหญ่แล้วลูกค้าโดยส่วนมากของที่นี้จะเป็นคนมีฐานะกันทั้งนั้น ที่นี้จะแบ่งออกเป็น สามโซนชั้นล่างสุดมีไว้สำหรับลูกค้าทั่วไปหรือคนที่ชอบแดนซ์ ถ้าชอบแบบเป็นส่วนตัวหน่อยก็ต้องชั้นที่สอง ชั้นนี้ค่อนข้างจะมีความเป็นส่วนตัว เหมาะสำหรับคนที่ชอบนั่งดื่มสังสรรค์ และชั้นสุดท้ายชั้น “ V.I.P” ในชั้นนี้จะมีความส่วนตัวสูงและจะแบ่งแยกออกเป็นห้อง ๆ โดยส่วนใหญ่ผู้ที่ใช้บริการมักจะอยู่ในวัยทำงานเป็นส่วนใหญ่เพราะว่าการจะเข้าใช่บริการที่นี่ได้จะต้องจัดว่ารวยมาก แต่ก็เป็นที่นิยมมากเช่นกันในชั้นนี้จะมีบริการเสริมที่ทำให้เหล่านักท่องราตรีที่มีเงินทองเหลือใช้ต่างก็พากันหลงใหล

เวลา 22:00 น.

ผมลงมาชั้นล่างเพื่อที่จะไปเอาของที่ลืมไว้ที่ห้องแต่งตัวของพนักงานซึ่งจะอยู่ทางด้านหลังร้าน

หมับ

“ ว่าไง ครับคนสวยสนใจไปสนุกกับพี่ไหม ” เสียงของชายหนุ่มพูดขึ้นพร้อมกับมือที่เอื้อมมาจับแขนเรียวเล็ก

“ ขอบคุณสำหรับคำชวนนะครับ แต่ผมมีนัดแล้ว ”ผมตอบผู้ชายคนนั้นไป อย่างสุภาพยังไงเค้าก็ลูกค้าและก็ไม่อยากจะให้มีเรื่องราวกันด้วย

“ อย่าทำเป็นเล่นตัวไปหน่อยเลย พี่รู้นะ น้อง”รับ”แต่แขก VIP ไม่ลองกับพี่ซักหน่อยเหรอแล้วจะติดใจ ”

ผู้ชายคนนั้นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงกวน ๆ พร้อมกับรอยยิ้มเย้ยหยัน

“ ขอโทษนะคัรบคุณลูกค้า กรุณาปล่อยมือออกจากแขนผมด้วย ”ผมบอกด้วยน้ำเสียงเรียบ พยายามอย่างยิ่งที่จะเก็บอารมณ์โกธรเอาไว้ทั้งตัวสั่นไปด้วยความโกธร ถึงผมจะทำอาชีพนี้ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะดูถูกผมได้ผมพยายามที่จะสะบัดแขนออกจากมือของเขา ในขณะที่ผู้ชายคนนั้นกำลังพยายามกำลังจะลากผมออกจากผับอยู่นั้น

“  ทำอะไรกัน!!!!!!!!!!!!!”เสียงกร้าวที่เหมือนจะเจือไปด้วยความโกรธก็ดังขึ้นจากทางด้านหลังของผม

“ ไม่ใช่เรื่องของคุณ อย่ามายุ่ง!!!!!!!”ไอ้เลวนั้นตอบกับด้วยความหงุดหงิดที่ถูกขัดจังหวะ

“ ผมก็อยากจะทำอย่างอยู่เหมือนกัน ถ้าไอ้คนที่คุณกำลังจับแขนอยู่นั้นไม่ใช่เด็กที่ผมซื้อเอาไว้ ปล่อยเขาซะถ้าไม่อยากเจ็บตัว หรือต้องให้ผมเรียกการด์ก่อน ”เสียงเข้มเอ่ยขึ้นอย่างเหนือชั้น ทำให้ไอ้เลวนั้นยอมปล่อยตัวผมแล้วเดินออกไปอย่างฮึดฮัด

“ นายไม่เป็นไรนะ ”เขาถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงจากคราวแรก

“ มะ ไม่เป็นไรครับ ”ผมตอบออกไปเสียงแผ่ว ตอนนี้ผมตะลึงอยู่กับสิ่งที่ได้เห็นผู้ชายตรงหน้าผมมีร่างกายสูงใหญ่ผิวขาว ที่อุดมไปด้วยหมัดกล้ามเรือนผมดกดำ คิ้วเข้มดวงตาคม จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากอิ่มสีส้มอ่อน ใครก็ได้ช่วยบอกผมที ผู้ชายตรงหน้าเป็นแค่มนุษย์เดินดินหรือเทวดาตกสวรรค์กันแน่

“ ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว คราวหน้าคราวหลังก็ระวังตัวหน่อยละกัน ชั้นไปล่ะ ” เขาเอ่ยขึ้นก่อนจะหันหลังเตรียมเดินออกไป

“ เออ เดี๋ยวครับ ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไร คะ คือที่ผมถามก็เพราะว่าเผื่อว่าถ้ามีโอกาสผมจะได้ตอบแทนคุณบ้าง ”ผมเรียกเขาเอาไว้เพื่อที่จะถามชื่อก่อนจะอธิบายถึงเหุตผลเพราะเห็นว่าเขาทำหน้างง ๆ ที่ผมถามก็เผื่อว่าจะได้เจอกันอีกและผมได้มีโอกาสตอบแทนเขาบ้าง

“ เทวา ชั้นชื่อเทวา อัครเทพ นายไม่ต้องตอบแทนชั้นหรอกนะ แค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ ”เขาตอบกับมาก่อนจะเดินออกไป ไปพร้อมกับความ.............งง??????????? ของผม อะไรคือยังน้อยไป