Room Mate (ที่รัก)

          “อืมมมมมมมมมมมมม” (ผมนั่งดูที่วีอยู่ตรงโซฟาต้องหันมองร่างบางที่นอนอยู่บนที่นอนที่ตอนนี้กำลังบิดตัวไปมาใต้ผ้าห่มหนาสงสัยจะอึดอัดผมเดินไปหย่อนตัวนั่งลงข้างๆร่างบางก่อนที่มือผมจะสำาผัสร่างบางก็ต้องชะงักมือเมื่อผมได้ยินเหมือนอะตอมร้องไห้อยุ่)

“ฮืออ ฮึก ฮืออออออออ ม๊าาา ม๊ารอตอมด้วย ฮึก ม๊าพาตอมไปด้วย ตอมกลัวฮึก ฮึก ฮืออออออ ม๊า” (ตัวอะตอมสั่นครอนเพราะแรงสะอื้น)

“อะตอม อะตอม ตื่นสิ”(ร่างบางเริ่มรู้สึกตัวมุดหน้าออกมาจากใต้ผ้าห่มโพล่หน้ามาทำให้ผมเห้นหน้าตางัวเงียที่ตอนนี้มีน้ำตาอาบสองแก้มเจ้าตัวทำ หน้างงๆ)

“ฮะพี่วินมีอะไรรึเปล่าฮะ” (ฮึ ยังจะถามอีกร้องสะกูตกใจสงสัยจะไม่รู้สึกตัวละมั่งเนี๊ย)
เปล่ากูเห็นเหมือนมึงละเมอเลยเดินมาดูไหนๆก็ตื่นแล้วมาดูดิมีไข้อยู่รึเปล่า (ผมเอื้อมมือไปแตะหน้าผากร่างบางก็เห็นว่าไม่มีไข้แล้ว)

“งั้นไปล้างหน้าแปรงฟันจะได้กินข้าวนี้ก็จะเที่ยงอยู่แล้ว”

“ฮะ “(ร่างบางพาตัวเองไปเดินตรงไปห้องน้ำทันทีสักพักอะตอมเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วตรงมานั่งที่โต๊ะที่ตอนนี้ผมเตรียมทุกอย่างพร้อมกินเรียบร้อยแล้)

“เออ นี่กูมีเรื่องจะถามมึงมีโรคประจำตัวกับเค้าด้วยงั้ย?”(อะตอมมองหน้าผมอย่างงงๆก่อนจะหันไปดุอาหารบนโต๊ะ)

“ฮะ ตอมเป็นโรคแพ้อากาศ เวลาอากาศเปลี่ยนจะเป็นหวัดง่าย และก็แพ้พวกอาหารทะเลฮะ
อ่าวมึงรู้ว่าตัวมึงแพ้มึกก็เสือกแดกเข้าไปเนี๊ยนะถ้าเป็นหนักตายห่าขึ้นมากูจะทำไงพ่อแม่มึงไม่มาเอาเรื่องกูรึไงโทษฐานฆ่าลูกเค้านะห๊ะ? “(ผมพุดใส่อารณ์เนื่องจากโมโหมากคนอะไรรู้ทั้งรู้ว่าแพ้แต่เสือกกินดีนะไม่เป็นไรมากหนะ)

“ฮึก ฮือออออ ป๊ากับม๊าคงไม่มาเอาเรื่องพี่วินหรอกฮะ”(อ่าวจะร้องทำไมของมันวะดูดิแล้วจะทำไงกูปลอบใครไม่เป็นอยู่ด้วย)

“หยุด หยุด หยุด จะร้อทำไมของมึงเนี๊ยกูถามจริงผู้ชายจริงปะเนี๊ย”(อะตอมทำหน้าบึ่งมองหน้าผมแล้วก้มลงกินข้าวต่อไปพูดไม่จาอีกเลย)

“พี่วินฮะทำไมพี่วินต้องพูดมึงกูกับตอมด้วยฟังแล้วไม่เข้ากับหน้าตาหล่อๆของพี่เลย” (อะตอมก้มหน้าก้มตามองจานข้าวแล้วเอ๋ยปากถามผมเบาๆถ้าผมฟังไม่ผิดมันชมว่าผมหล่อด้วย แม่งเอ๋ยไมใจต้องเต้นแรงด้วยวะไม่เข้าใจตัวเอง)

“ไมวะแมนๆเข้าก็คุยกันแบบนี้กูไม่เห็นว่ามันจะแปลกนิรึว่ามึนไม่แมนฮะ?” (ผมพูดเสร็จร่างเล็กถึงกับเงยหน้าขึ้นมามองผมตาเขม็งเลย)

“เปล่าสะหน่อยแค่อยากให้พี่วินพูดเพราะๆกับตอมนิฮะ” (ร่างบางพูดทั้งๆที่ทำหน้ามุ่ยปากยู๋มันจะรู้มั้ยว่าทำหน้าแบบนั้นมันน่ารักแค่ไหน เห้ยผมคิดอะไรของผมเนี้ย)

“เรื่องมากจริงๆเลยนะมึง โอเคๆถ้าอยากให้พูดเพราะๆต้องมีข้อแลกกันตกลงมั้ย” (อะตอมมองมองผมอย่างงๆก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ)

“ถ้าจะให้พูดเพราะๆต้องเชื่อฟังกันตกลงมั้ย?”
“ฮะ ตกลงฮะแค่นี้เองตอมทำได้สบายมาก”(อะตอมตอบมาทั้งยิ้มร่าอย่างกับดีใจมากมายอะไรอย่างงั้นแหละ)

“ดีกินเสร็จแล้วก็กินยาแล้วถ้าทำตัวดีเย็นพี่จะพาไปเดินงานหลังมอพอดีเข้ามีงานจะไปมั้ยไปฮะๆ” (ร่างเล็กรีบตอบทันที)
.
.
.
.
.
.
.
“อะตอม อาบน้ำได้แล้วไป” (ร่างเล็กนอนเล่นโทรสัพบนที่นอนรีบกระโดดลงจากเตียงไปหยิบเสื้อผ้าและผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำไป ผมก็นั่งดูทีวีรอร่างบางออกจากห้องน้ำสักพักอะตอมก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ผมกับอึ้งกับชุดที่ร่างบางใส่ออกมา เป็นกางเกงขาสั้นสีน้ำเงิน เสื้อกล้ามสีขาวพอดีตัว)

“จะใส่ชุดนี้ไปรึไงฮะ?” (อะตอมมองผมงงๆก่อนจะก้มมองตัวเองผ่านกระจกหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง)

“มัยฮะมันไม่หล่อหรอพี่วินตอมคิดว่าหล่อแล้วนะเนี๊ย” (อะตอมตอบผมหน้าตายิ้มๆมันคิดได้เนอะว่ามันหล่อหน้าหวานตัวกระจิดริกแถมยังขี้แยอ่อนแอยังกะผู็หญิง)

“เปล่าแต่พี่ว่าใส่อะไรที่มิดชิดหน่อยเพื่อเดินนานจะหนาวเอา”

“ไม่เป็นไรฮะตอมขี้ร้อนพี่วินไปอาบน้ำเถอะครับตอมอยากไปแล้วตื่นเต้นจัง^^”

“ไปเปลี่ยนเหอะถ้าไม่เปลี่ยนก็ไม่ต้องไปนอนอยู่ห้องเนี๊ยแหละ” (อะตอมทำหน้าบึ้งตึงก่อนจะเดินไปเลือกชุดและหายไปในห้องน้ำออกมากับชุดใหม่กางเกงยีนสีดำเสื้อสี“อืมมมมมมมมมมมมม” (ผมนั่งดูที่วีอยู่ตรงโซฟาต้องหันมองร่างบางที่นอนอยู่บนที่นอนที่ตอนนี้กำลังบิดตัวไปมาใต้ผ้าห่มหนาสงสัยจะอึดอัดผมเดินไปหย่อนตัวนั่งลงข้างๆร่างบางก่อนที่มือผมจะสำาผัสร่างบางก็ต้องชะงักมือเมื่อผมได้ยินเหมือนอะตอมร้องไห้อยุ่)

“ฮืออ ฮึก ฮืออออออออ ม๊าาา ม๊ารอตอมด้วย ฮึก ม๊าพาตอมไปด้วย ตอมกลัวฮึก ฮึก ฮืออออออ ม๊า” (ตัวอะตอมสั่นครอนเพราะแรงสะอื้น)

“อะตอม อะตอม ตื่นสิ”(ร่างบางเริ่มรู้สึกตัวมุดหน้าออกมาจากใต้ผ้าห่มโพล่หน้ามาทำให้ผมเห้นหน้าตางัวเงียที่ตอนนี้มีน้ำตาอาบสองแก้มเจ้าตัวทำ หน้างงๆ)

“ฮะพี่วินมีอะไรรึเปล่าฮะ” (ฮึ ยังจะถามอีกร้องสะกูตกใจสงสัยจะไม่รู้สึกตัวละมั่งเนี๊ย)
เปล่ากูเห็นเหมือนมึงละเมอเลยเดินมาดูไหนๆก็ตื่นแล้วมาดูดิมีไข้อยู่รึเปล่า (ผมเอื้อมมือไปแตะหน้าผากร่างบางก็เห็นว่าไม่มีไข้แล้ว)

“งั้นไปล้างหน้าแปรงฟันจะได้กินข้าวนี้ก็จะเที่ยงอยู่แล้ว”

“ฮะ “(ร่างบางพาตัวเองไปเดินตรงไปห้องน้ำทันทีสักพักอะตอมเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วตรงมานั่งที่โต๊ะที่ตอนนี้ผมเตรียมทุกอย่างพร้อมกินเรียบร้อยแล้)

“เออ นี่กูมีเรื่องจะถามมึงมีโรคประจำตัวกับเค้าด้วยงั้ย?”(อะตอมมองหน้าผมอย่างงงๆก่อนจะหันไปดุอาหารบนโต๊ะ)

“ฮะ ตอมเป็นโรคแพ้อากาศ เวลาอากาศเปลี่ยนจะเป็นหวัดง่าย และก็แพ้พวกอาหารทะเลฮะ
อ่าวมึงรู้ว่าตัวมึงแพ้มึกก็เสือกแดกเข้าไปเนี๊ยนะถ้าเป็นหนักตายห่าขึ้นมากูจะทำไงพ่อแม่มึงไม่มาเอาเรื่องกูรึไงโทษฐานฆ่าลูกเค้านะห๊ะ? “(ผมพุดใส่อารณ์เนื่องจากโมโหมากคนอะไรรู้ทั้งรู้ว่าแพ้แต่เสือกกินดีนะไม่เป็นไรมากหนะ)

“ฮึก ฮือออออ ป๊ากับม๊าคงไม่มาเอาเรื่องพี่วินหรอกฮะ”(อ่าวจะร้องทำไมของมันวะดูดิแล้วจะทำไงกูปลอบใครไม่เป็นอยู่ด้วย)

“หยุด หยุด หยุด จะร้อทำไมของมึงเนี๊ยกูถามจริงผู้ชายจริงปะเนี๊ย”(อะตอมทำหน้าบึ่งมองหน้าผมแล้วก้มลงกินข้าวต่อไปพูดไม่จาอีกเลย)

“พี่วินฮะทำไมพี่วินต้องพูดมึงกูกับตอมด้วยฟังแล้วไม่เข้ากับหน้าตาหล่อๆของพี่เลย” (อะตอมก้มหน้าก้มตามองจานข้าวแล้วเอ๋ยปากถามผมเบาๆถ้าผมฟังไม่ผิดมันชมว่าผมหล่อด้วย แม่งเอ๋ยไมใจต้องเต้นแรงด้วยวะไม่เข้าใจตัวเอง)

“ไมวะแมนๆเข้าก็คุยกันแบบนี้กูไม่เห็นว่ามันจะแปลกนิรึว่ามึนไม่แมนฮะ?” (ผมพูดเสร็จร่างเล็กถึงกับเงยหน้าขึ้นมามองผมตาเขม็งเลย)

“เปล่าสะหน่อยแค่อยากให้พี่วินพูดเพราะๆกับตอมนิฮะ” (ร่างบางพูดทั้งๆที่ทำหน้ามุ่ยปากยู๋มันจะรู้มั้ยว่าทำหน้าแบบนั้นมันน่ารักแค่ไหน เห้ยผมคิดอะไรของผมเนี้ย)

“เรื่องมากจริงๆเลยนะมึง โอเคๆถ้าอยากให้พูดเพราะๆต้องมีข้อแลกกันตกลงมั้ย” (อะตอมมองมองผมอย่างงๆก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ)

“ถ้าจะให้พูดเพราะๆต้องเชื่อฟังกันตกลงมั้ย?”

“ฮะ ตกลงฮะแค่นี้เองตอมทำได้สบายมาก”(อะตอมตอบมาทั้งยิ้มร่าอย่างกับดีใจมากมายอะไรอย่างงั้นแหละ)

“ดีกินเสร็จแล้วก็กินยาแล้วถ้าทำตัวดีเย็นพี่จะพาไปเดินงานหลังมอพอดีเข้ามีงานจะไปมั้ยไปฮะๆ” (ร่างเล็กรีบตอบทันที)
.
.
.
.
.
.
.
“อะตอม อาบน้ำได้แล้วไป” (ร่างเล็กนอนเล่นโทรสัพบนที่นอนรีบกระโดดลงจากเตียงไปหยิบเสื้อผ้าและผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำไป ผมก็นั่งดูทีวีรอร่างบางออกจากห้องน้ำสักพักอะตอมก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ผมกับอึ้งกับชุดที่ร่างบางใส่ออกมา เป็นกางเกงขาสั้นสีน้ำเงิน เสื้อกล้ามสีขาวพอดีตัว)

“จะใส่ชุดนี้ไปรึไงฮะ?” (อะตอมมองผมงงๆก่อนจะก้มมองตัวเองผ่านกระจกหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง)

“มัยฮะมันไม่หล่อหรอพี่วินตอมคิดว่าหล่อแล้วนะเนี๊ย” (อะตอมตอบผมหน้าตายิ้มๆมันคิดได้เนอะว่ามันหล่อหน้าหวานตัวกระจิดริกแถมยังขี้แยอ่อนแอยังกะผู็หญิง)

“เปล่าแต่พี่ว่าใส่อะไรที่มิดชิดหน่อยเพื่อเดินนานจะหนาวเอา”

“ไม่เป็นไรฮะตอมขี้ร้อนพี่วินไปอาบน้ำเถอะครับตอมอยากไปแล้วตื่นเต้นจัง^^”

“ไปเปลี่ยนเหอะถ้าไม่เปลี่ยนก็ไม่ต้องไปนอนอยู่ห้องเนี๊ยแหละ” (อะตอมทำหน้าบึ้งตึงก่อนจะเดินไปเลือกชุดและหายไปในห้องน้ำออกมากับชุดใหม่กางเกงยีนสีดำเสื้อสีชมพูอ่อนค่อยมิดชิดหน่อยหลังจากนั้นผมก็จัดการตัวเองเพราะมองร่างบางคงจะตื่นเต้นเต็มทนที่จะได้ออกไปเที่ยว)

ชมพูอ่อนค่อยมิดชิดหน่อยหลังจากนั้นผมก็จัดการตัวเองเพราะมองร่างบางคงจะตื่นเต้นเต็มทนที่จะได้ออกไปเที่ยว)

 ...................................................................................................................

ขอกำลังใจหน่อยสิ