ชมรมบ้า! ฮา!! ต๊อง!!!

ตอนนี้เป็นตอนพิเศษ(?) จึงวจะมีตัวละครเพียง 3ตัวตนคือ นัตสึ ชินอิจิ และชานะ

(ได้ฟาดปากกันอีกแน่ (￣▼￣|||) )

 

---

 

เรื่องนี้ถูกเล่าขานมานาน เมื่อกลุ่มวันรุ่นกลุ่มหนึ่งแอบไป 'Hang out' ในหมู่บ้านตุ๊กคิ๊

ผู้ชายคนที่ 1 : บ่ซิต้องเกรงอกเกรงใจเด้อ งานนี้ข่อยสิเลี้ยงเอง ทั้งรถด่วนแมงดา ไข่มดแดง และบลาๆ ส่วนปลาร้าข่อยซิมีเป็นไหๆ ซดให้เมาเละไปโลด

ผู้ชายคนที่ 2 ://ยกไหซด

ผู้หญิง : อุ๊บ! //เอามือปิดจมูก

ทันใดนั้น อสุรกายประจำหมู่บ้านก็โผล่มา

ทั้งสาม 3 : โอ้!!! พระสงฆ์!!! (Oh!!! ... My god!!!)

ผู้หญิง : ตาเถรตัวอะไรเนี่ย?!?!

ผู้ชายคนที่ 1 : ผู้ใหญ่อาไร้เอากระด้งมาใส่เป็ํนปีก กะจะเล่นเป็นฮีโร่รึ?

??? : หนอย!!! ไอ้พวกเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม!!! ข่อยสิคือ "กระหัง" เฟร้ย!!! ปากดีจั่งซี่มันต้องสั่งสอนกันจั่กหน่อย!!!

"สากเสียบตูดพิฆาต!!!"

ปุ๊ด!

ผู้ชายคนที่ 1 : อุ๊ต่ะ!!!

ผู้ชายคนที่ 2 : ปาดดดด!!!

ผู้หญิง : แหล่วๆๆๆๆ!!!

แควก!!!

นัตสึ : แว้กการ์ตูนข่อย!!! <<ยังอินอยู่

ชานะ : อะจึ๋ย! ไอ้พวกนั้นมาทำอะไรที่นี้เนี่ย... ไม่มีเรียนกันรึไง?

นัตสึ : ยังอ่านไม่จบเลย... กำลังสนุกด้วย -3-

ชินอิจิ : เดี๋นวผมซ่อมใหhครับ! //เอาเทปออกมา

ชานะ : (ยังไม่ทันเห็นเราสินะ หลบดีกว่า)

อาจารย์ : เอะอะอะไรกันนักเรียน?

นักเรียนชาย : โอ๊ะ! อาจารย์ครับคือว่า....

อาจารย์ : เฮ้ย!!! แล้วไอ้เด็กม. 5พวกนั้น!!! นั่นมันเขตปล่อยจรวดของเด็กม. 4เขามันอันตรายนะเฟร้ย!!!

นัตสึ : ห๊ะ? ว่าไรนะ?

ชินอิจิ : ถือดีๆ สิครับประธาน

อาจารย์ : ไม่มีเรียนกันรึไงพวกเธอ!!!?

นัตสึ : หึ! เรียนงั้นรึ อาจารย์ไม่เข้าอะไรซะแล้ว!

ขนาด สตีฟ จ๊อบส์ ยังไม่เรียนเลย เพราะปณิธานของเขายิ่งใหญ่เกินกว่าที่ร.ร. จะสอนได้

ซึ่งผมก็เช่นกัน ปณิธานของผมคือการค้นหาสุดยอดสิ่งลี้ลับเพื่อเปิดเผยมันให้โลกรู้

นักเรียนหญิงคนที่ 1 : ใครน่ะเท่จัง?

"__" 2 : ฟังดูแล้วอยากสมัครเข้าชมรมจัง

"__" 3 : ต้องเป็นชอมที่เป็นเลิศทางความคิดแน่ๆ

"__" 4 : หล่อทั้งหน้าตาและคำพูดเลยเนอะ?

นัตสึ : และตอนที่สิ่งที่จุดประกายความคิดผมก็คือ...

การล่ากระหัง

ทุกคน : อึ้~~~~~~~~ง

"__" 5 : นี่...เธอเขาล่ากระหังกันด้วยเหรอ? ทำไมเราไม่คุ้นเลยฟระ?

"__" 1 : นั่นดิ

"__" 6 : อ๊ะ! หรือว่าพวกพี่ทั้ง 2คนคือ

พี่นัตสึ กับ พี่ชินอิจิ กันน่ะ!!!?

นัตสึ ชินอิจิ ://เก๊กหล่อ

นักเรียนชาย : อย่าบอกนะว่าแถวๆ นี้จะมีกระหังน่ะ!!!?

นักเรียนหญิง : ไม่จริงน่า!!!?

อาจารย์ : นักเรียนจ๋า~~~~ ตามหลักวิทยาศาสตร์แล้วผีไม่มีจริงหรอกนะจ๊ะ

นักเรียนชาย : น่ากลัวเนอะ!!!

นักเรียนหญิง : นั่นดิ!!!

อาจารย์ : (ฟังกันหน่อยสิเฟร้ยไอ้เด็กพวกนี้!!!)

นัตสึ : อาจารย์เอาเหตุผลที่ไหนมาบอกแบบนั้นกันครับ!!!

อาจารย์ : (อุ๊~~ กรี๊ด~~ มีนักเรียนฟังฉันแล้ว~~ ร้อยวันพันปีไม่เคยมี)  อาจารย์ก็แค่พูดตามหลักเหตุผลนะจ๊ะ กระหังน่ะเป็นแค่ตำนานพื้นบ้าน

นัตสึ : กระหังอยู่เหนือเหตุผลครับ!!!

นักเรียนชาย : อ๊ะ! รุ่นพี่นัตสึจะไฝว้กับกับ'จารย์จืดเว้ย!!

อาจารย์ : (ไปเอาความมั่นใจแบบนั้นมาจากไหนเนี่ย?!)  เพราะอาจารย์ไม่อยากให้พวกเธองมงายถึงเตือนไงจ๊ะ

นัตสึ : งมงายไรครับผมจริงจังนะเนี่ย!

อาจารย์ : เพราะฉะนั้นอาจารย์จะย้ำ... ให้ฟังชัดอีกครั้งว่า...

ผี...

ไม่...

มี...

ใน...

โลก...

นะจ๊ะ

ปึก!

อาจารย์ : ใครน่ะ!? เดินระวังๆ หน่อยสิจ๊ะ

เฮือก!

ทุกคน : กะ...

กระหัง!!

นัตสึ : ชัดเลย!! ตัวเป็นๆเห็นได้ด้วยตาเนื้อ!!! ตามไปเร็ว!

ฟิ้ว~~

นัตสึ : !?! อะไรวิ่งสวน

นักเรียน : เฮ้ย! อาจารย์!!

ฟุบ!

อาจารย์ ://โดดเข้าตุ่ม

นักเรียน : อาจารย์

-ให้ผมลงด้ยคนเซ่!!

-อาจารย์

-ให้หนูเข้าไปด้วยสิค้า!!

ชานะ : เฮ้ย... ตุ่มมันยัดลงไม่หมดหรอกนะ

 

 

นัตสึ : แฮ่ก แฮ่ก หายไปไหนแล้ว เร็วเป็นบ้าเลย แฮ่ก แฮ่ก

<ประกาศ> ขณะนี้มีผู้ต้องสงสัยได้บุกเข้ามาในโรงเรียนคาดว่าน่าจะเป็นโจรขโมยของขอให้นักเรียนทุกคนระวังตัวและรีบกลับบ้านโดยด่วน

นักเรียน : อ๋อ...โจรขโมยของหรอกเหรอ?

-ไอ้เราก็คิดว่าเป็นกระหังจริงๆ ซะอีก

-แหม่... ตกใจหมดเลยนะคะ...

อาจารย์ : พวกเธอเนี่ยทำเป็นตื่นตูมกันไปได้ เห็นมั้ยครูบอกแล้วว่าผีไม่มีจริง... แต่ครูแค่ไมลบหลู่นะจ๊ะ...

~~~~~~~~หรา~~~~~~~~

นักเรียน : ช่างกล้าพูด

นัตสึ : แต่ฉันเชื่อว่านั่นต้องเป็นกระหังชัวร์ป้าบ!

ผู้ชายคนนึง : งั้นลองถาม... กัปตันชานะดูเผื่อเขาจะมีเซนต์เรื่องนี้

ชานะ ://สะดุ้ง

นัตสึ : ว่า... ไง... ล่ะ... คุณ... รุ่น... น้อง... ?...

ชานะ : (หน้าแกตอนนี้น่ากลัวกว่าไอ้โจรเมื่อกี้นี้อีก!!!)

ชินอิจิ : ว่า... ไง... ?...

ชานะ : น่าจะเป็นโจรนะ... กระหังที่ไหนจะมาเดินเล่นตอนกลางวันแสกๆ กันล่ะ... //ซีด

นักเรียนชาย : นั่นไงกัปตันคอนเฟิร์มแล้วว่าไม่ใช่กลับกันเถอะ ( ﾟ▽ﾟ)

ชานะ : ใช่ๆ กลับกันเถอะ ( / ﾟ▽ﾟ)/

หมับ!

นัตสึ : พวกเธอ... ทอดทิ้งวัฒนธรรมไทยงั้นเหรอ...เด็กสมัยนี้หลงหมาป่าแวมไพร์จนลืมกระหังไปหมดแล้วสินะ!!! กระหังน่ะเดี๋ยวฉันคนนี้จะพิสูจน์ให้ดูเอง!!!

ชานะ : สุดท้ายก็วนกลับมาเรื่องกระหังเหมือนเดิมไม่ใช่รึไงยะ!!!

 

 

ตกค่ำ

ตำรวจ 1 : เจ้าโจรนั่นไปซ่อนอยู่ไหนกันนะ?!

ตำรวจ 2 : ไปหาทางนู้นอีกทีซิ!

นัตสึ : ไม่ได้การล่ะ ต้องหากระหังให้เจอก่อนพี่ตำรวจให้ได้! (วิ้ง)

ชานะ : ละ...แล้วทำไมต้องลากชั้นมาด้วยล่ะ ก็พวกนายเห็นกระหังด้วยตาเนื้อแล้วนี่

ขึ้นตึก

ชานะ : อ๊า!! เบาๆ หน่อยสิ!!!

ลงตึก

ชานะ : เจ็บนะ!!

ณ กองขยะ

ชานะ : เฮ้อหยุดสักที... คนนะไม่ใช่ขยะเปียกมาคุ้ยอะไรที่กองขยะเล่า!...

นัตสึ : ......

ชินอิจิ : ......

ชานะ : .......

นัตสึ : ก็กระหังชอบของเน่าๆ นี่นา ทำไมไม่อยู่แถวนี้นะ?

ชานะ : ......

กุก กัก

กึก!

แผล็บ แจ๊บ แผล็บ แผล็บ

ทั้ง 3 : (เสียงอะไรน่ะ?)

แจ๊บ แจ๊บ

ห้องคหกรรม

แผล็บ แผล็บ

ทั้ง 3 ://ชำเลือง

แผล็บ แผล็บ แจ๊บ แผล็บ

นัตสึ ://ซุบซิบ อยู่นั่นไงกระหังตัวเป็นๆ

ชานะ ://ซุบซิบ ใช่ที่ไหนเล่า! คนตะหาก

นัตสึ ://ซุบซิบ เชื่อยากเชื่อเย็นจริง... งั้นไปดูใกล้ๆ กัน //ดึงแขนชานะ

ชานะ : จะบ้าเหรอ!?

ตึง!!

ชานะ : (โดนฆ่าแน่เรา!!!)

แปะ แปะ

ปึก

นัตสึ : เฮ้ย!! โอ้ย!! ห๊ะนี่มัน!!!

อาหารของกระหังเหลืองๆ แบบนี้ใช่เลย!!!

ขรี้ย์~!!!

ชานะ : จะ... จะบ้าเหรอคนจะกินขี้ได้ไง!! นั่นมันผัดฟักทองต่างหากล่ะ!!!

นัตสึ ://หันมา หรา~ งั้นเธอลองชิมให้ฉันดูหน่อยสิ

ชานะ : อุ๊ต่ะ! อี๋~~~~~

ลุง : หนอย... ไอ้พวกเด็กบ้า... ข้าไม่ยอมให้โดนจับง่ายๆ หรอกเฟร้ย!

อ๊ะ!

ลุง : อย่าเข้ามานะไม่งั้นอีนี่ตาย!

ชานะ : กรี๊ด!! ช่วยชั้นด้วย!!

นัตสึ : อาวุธของกระหังคือไม้ตีพริกตะหาก หยิบผิดรึเปล่าครับลุง?

ลุง : ??? ไอ้เด็กนี่พูดอะไรของมันฟระ...

นัตสึ : รู้แล้วเอาไม้ตีพริกซ่อนไว้หลังกระด้งใช่มั้ยล่ะ?!?!?

ลุง : เพ้อเจ้ออะไรของแกเนี่ย!

ชานะ : อีตาบ้า!! ยังไปยั่วเขาอีก!!

นัตสึ : อย่าปิดบังเลยลุง... แต่งตัวแบบนี้กระหังชัดๆ! //ชูรูป

ลุง : ถึงกับถ่ายเก็บหลักฐานเลยเรอะ!! คิดจะไปแจ้งตำรวจจริงๆ สินะ!!!?

ชานะ : (ไอ้บทสนทนาไปคนละทางนี่มันอะไรกัน...)  แล้วเมื่อไหร่จะช่วยฉันล่ะเนี่ย...

นัตสึ : ช่วยไม่ได้แฮะ

ชานะ : ???

ลุง : ???

นัตสึ : ถ้าลุงยังปากแข็งอยู่แบบนี้ล่ะก็... ผมคงต้องใช้หลักฐาน... ที่เกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ ชิ้นนี้เพื่อยืนยันว่า...

ลุง...

กิน...

ขรี้ย์...

เปรี้ยง!!!

ลุง : (OロO|||)

ชานะ : (OロO|||)  (พูดอะไรออกมา!? ตายแน่ชั้น!?)

ลุง : ไอ้พวกเด็กบ้า!!!! คิดว่าข้าเป็นเพื่อนเล่นแกรึไง! กินค้งกินขี้อะไรกัน ข้าน่ะ!! กินยิ่งกว่า “ขรี้ย์” อีก!!!

ชานะ : (TロT)… หา? ∑(O_O；)

ลุง : ฮึก ฮึก ฮึก ฮึก

ชานะ : เอ่อ...ลุง

ลุง : วันๆ หิวไส้แทบขาด ต้องคุ้ยขยะเปียกกินประทังชีวิต

ชานะ : ลุง...

ลุง : ไม่ว่าจะน่าขยะแขยงแค่ไหน... สกปรกสักเพียงใด... แต่ถ้าไม่อยากอดตายก็ต้องกินเข้าไป... ชีวิตมันโหดร้ายเยี่ยงนี้ไงเล่า!!! ข้าถึงต้องมาเป็นโจร!!!

นัตสึ : //เสียงหล่อ / อย่าพูดแบบนั้นสิครับลุง ลุงเป็นกระหังต่างหากล่ะครับ

ชานะ : ไม่ใช่ย่ะ!

ลุง : ... เปล่า~ ข้าเป็นคน

ชานะ : ดีลุงอย่าไปยอม

นัตสึ : ลุงลองคิดดูดีๆ สิครับ ที่บ้านนอกลุงออกหากินตอนกลางคืนใช่มั้ยล่ะครับ?

ลุง : ... ใช่ๆ ข้าออกหากินตอนกลางคืน แกรู้ได้ไง!?  (ต้องส่องกบเวลานี้สิถึงจะดี)

นัตสึ : และตอนที่ลุงหากินกลางคืน ลุงก็มีแสงเลืองๆ ด้วยใช่มั้ยครับ?

ลุง : ...//จับหัว  (จริงด้วย!!)

ชานะ : ลุ๊งงงง!

นัตสึ : แต่แล้ววันหนึ่ง... ลุงก็ถูกคนในหมู่บ้าขับไล่ออกมา สุดท้ายลุงก็หนีมาอยู่ในเมือง พยามยามทำตัวให้กลมกลืนกับมนุษย์ แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะคำพูดสุดท้ายของคนในหมู่บ้านที่ตราหน้าลุงเอาไว้ว่า... ออกไปซะ!!! ไอ้กระหัง!!! ออกไป ออกไป ออกไป

ชานะ : พอสักทีเถอะน่าเลิกแต่งเรื่องมั่วซั่วได้แล้ว!!! หัดยอมรับซะบ้าง...

นัตสึ ชินอิจิ : -3-

เอ๋!?

กึก กึก กึก กึก

นัตสึ : ในที่สุดก็เข้าใจแล้วสินะครับ ลุงน่ะคือกระหัง..

ชินอิจิ : 1000% ครับ

กระหัง... ลุงคือกระหัง... กระหัง... กระหัง... กระหัง... กระหัง... กระหัง... กระหัง... กระหัง... กระหัง... กระหัง... กระหัง...

กระ------------หัง

ลุง : ใช่แล้ว... ข้านี่แหละคือกระหัง

ชินอิจิ : สำเร็จ

นัตสึ : บอกแล้วว่าลุงเป็นกระหัง

ชานะ : ม้ายยยน้าลุงงง!! กลับม๊าาาาาาา!!!

 

ชินอิจิ : มวล 55 kg จึงมีน้ำหนักที่ต้องยกขึ้น 539 N

ลุง : ไอ้นี่จะพาข้ากลับโลกกระหังได้จริงๆ นะ?

ชินอิจิ : แน่นอนครับ! ลุงจะกลับโลกกระหังได้ด้วยจรวดขวดน้ำนี่แน่นอน!

นัตสึ : ปั้มไปอย่าหยุด

ชานะ : (ไอ้ห่านพวกนี้...)

ชินอิจิ : นับถอยหลัง...เตรียมปล่อยจรวด

5… 4… 3… 2… 1…

ชินอิจิ : ปล่อยได้!!!

ปุ้ง!!!

ลุงจะต้องเป็นกระหังที่บินอย่างภาคภูมิ...

และทิ้งโลกมนุษย์ไว้เบื้องหลัง...

เพื่อชีวิตกระหังที่ดีกว่า...

ชินอิจิ : แย่ล่ะครับ! ดูเหมือนผมจะคำนวณบางอย่างคลาดเคลื่อนไป ดีไม่ดีอาจทำให้ระเบิดได้

ปุ้ง!!!

ชานะ : ม่ะ... ไม่ทันขาดคำ...

ฟิ้ว

ชานะ : ว้าว~ ยังกะหิมะสีทองแน่ะ

แปะ แปะ

ชานะ : แต่ว่า... มันดูเป็นก้อนๆ คุ้นๆ อยู่นะ หรือว่า...

นัตสึ : สีสันช่างงดงามอยะไรเยี่ยงนี้

ชานะ : ฟุด ฟิด ..... เหมือนมันจะเป็นผัดฟักทองนะ

นัตสึ : แต่ลุงเขากินไปแล้วนี่

ชานะ : ก็ไอ้ที่กินไปแล้วไง...

ชินอิจิ : ...

ทั้ง 3 : นี่มัน “ขรี้ย์” นี่!!!!

 

อรี๋ อรี๋ อรี๋ อรี๋ อรี๋ อรี๋ อรี๋ อรี๋ อรี๋ อรี๋ อรี๋ อรี๋ อรี๋ อรี๋ อรี๋ อรี๋

 

 

คืนพลุสีทองได้กลายเป็น 1 ใน 7 เรื่องเล่าขานของโรงเรียนเรา...

เชื่อกันว่านั่นเป็นอิทธิฤทธิ์ของกระหังจากคำให้การของนร. 3คนที่เห็นเหตุการณ์

ซึ่งถือเป็นที่หวั่นเกรงของคนในแถบลุ่มน้ำเจ้าพระยาเป็นอันมาก

นัตสึ : ขอจบบันทึกการรายงานของชมรมบ้า ฮา ต๊อง หัวข้อ “ผีที่ข้าพเจ้าเห็นกับตา”

ชินอิจิ : ต่อไปผมมีโครงการส่งกระหังไปอวกาศครับประธาน!

ชานะ : ยังไม่เลิกบ้ากันอีกรึไงพวกนายเนี่ย!!!!