ความลับ(ไม่ลับ)ฉบับ love love

          ซ่า ซ่า ซ่า 

          ตึก ตึก ตึก

     ฝนไม่น่าตกเลย กำลังจะกลับบ้านแล้วเชียวฉันต้องวิ่งกลับเขามาในโรงเรียนอีกเพราะฝนตกหนักมาก ชุดนักเรียนที่เคยแห้งสนิดตอนนี้กลับเปรี่ยกชื้น นักเรียนคนอื่นๆกลับกันหมดแล้วคงเหลือแต่ฉันที่ยังคงรอให้ฝนหยุดตกภายในห้องเรียนที่ทั้งเย็นและเริ่มหนาว 

          "ฮัดเช้ย! ฮัดเช้ยย!!"

     ไม่รู้ ฉันจามเป็นรองที่เท่าไรไหรแล้ว ฝนยังไม่หยุดตกสักทีนี้ก็ผ่านมาอาทิตย์นึงแล้วที่ ยัยมีมี้ประกาศสงครามกับฉันตั่งแต่วันนั้นคุณเธอก็เงียบหายไปเลย คงจะวางแผนอะไรไว้แน่ๆ นายตาร์เองก็น่ารำคาณจะไปไหนทีต้องลากฉันไปด้วยตลอก อ้างว่า 'เดียวฉันเจอมี้จะทำไง'เลยต้องเอาฉันเป็นไม้กันหมาให้อยู่อย่างนี้ เฮ้อออเมื่อไรฝนจะหยุดตกสักทีน่ะ หนาวจังเลย เริ่มง่วงนอนแล้วสิเรา อยากให้สิ่งที่เกินขึ้นเป็นแค่ความฝันเมื่อตื่นมาทุกอย่างจะกลับมาเหมื่อนเดิน ความง่วงและอากาศที่เย็นขึ้นนั้นคือสิ่งสุดทายก่อนที่ฉันจะดับวูบไป

          'น้ำตาล พวกเรากลับก่อนน่ะลูกเดียวจะมาเยี้ยมพรุ่งนี้น่ะจ๊ะ'

          'หายป่วยไว้ๆน่ะ! ยัยตัวดีฉันมีของขวัญพิเศษให้เธอด้วยแหละ'

มือที่แสนอบอุ่น น้ำเสียงที่คอยเป็นห่วงเป็นไยผู้หญิงที่แสนดีคนนี้ ผู้หญิงที่ใครต่างเรียกว่า "แม่" และเสียงที่กวนๆจากเด็กผู้ชายที่หางกันไม่กี่ปีอย่าง   "พี่ชาย"ตัวดีของฉัน

          'ไปน่ะ น้ำตาลแสนหวาน จุ๊บ'

     และจูบที่หน้าผากแสดงถึงความรักของคนเป็น "พ่อ" ที่น่าเคารพ

          'ค่ะทุกคน หนูจะหายหนูจะกลับไปอยู่บ้านของเรา หนูสัญญา'

          ซ่า ซ่า ซ่า

          บริ้น! เอี๊ยด!โครม!

          ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

          'ไม่ ไม่น่ะ! พ่อ แม่ พี่ติน!! ฮือ..ฮือ ไม่เอาน่ะ!!! อย่าทิ่งหนูไป'

          "ม้ายยยย เฮอ เฮ้อ เฮ"

     อะไรกัน!ที่นี้มัน ห้องเรานี้น่าแล้วฉันมาอยู่ที่ห้องได้ยังไงกัน? 

     ฉันมองไปรองๆห้องแล้วมาหยุดที่เสื้อผ้าที่ฉันใส่อยู่คือชุดนอน แล้วใครเปลี่ยนให้ฉันล่ะ โอยยยมึนหัวจัง

          แอ๊ดด

          "ตื่นแล้วเลอ!ยัยประหลาดวันหลังรู้ตัวว่าไม่สบาย ก็ควนรีบกลับบ้านนอนผักส่ะ รู้ไหมฉันต้องอุ้มเธอมาที่นี้ เธอตัวหนักเป็นบ้าเลย เฮ้! เป็นอะไรร้องไห้ททำไหม"

     เมื่อกี้เป็นแค่ความฝันสิน่ะ ความฝันที่เกิดขึ้นจริงศำหรับฉัน การที่ต้องอยู่โดดเดี่ยว มันทรมาณมันเหงาเหลือเกิน ฉันนั้งร้องโฮออกมาไม่สนด้วยว่าตาร์จะคิดยังไง

          "หมั้บ!"

          "ร้องออกมาเถอะ ร้องออกมาให้หมดไม่ว่าเรื่องอะไรที่ทำให้เธอทุกข์ใจระบายมันออกมา พูดมันออกมา ฉันจะรับฟังเองจะอยู่กับเธอจบกว่าเธอจะหลับฝันดี ฉันจะอยู่กับเธอเวลาที่เธอต้องร้องให้เสียใจจะไม่ทิ้งให้เธอต้องอยู่คนเดียวอีก ฉันสัญญา"

          "ฮือๆๆๆ"

     ตาร์ดึงตัวฉันเข้าไปกอด พูดปลอบประโลมให้ฉันดีขึ้นฉันที่ร้องให้หนักจนหลับสนิดในออมกอดตาร์ เพราะอะไรไม่รู้ตั้งแต่ที่ฉันได้รู้จักกับตาร์ ในใจของฉันก็เกิดความรู้สึกแปลกๆ มันเรียกว่าอะไรกันน่ะ?