Find love! เด็กใหม่หารัก

วิชาคหกรรมจ้าาาา

คิรัวร์เล่าเรื่องคิริโกะให้ฟัง ฉันนี่เเทบไม่เชื่อคนที่ดีกับฉันเเต่ลับหลังเป็นคนอย่างนี้หรอกเหรอ เเบบฉันนี่คือออกจะอึ้งๆอ่ะน่ะ ที่สำคัญฉันพยายามหาทางคุยกับอุลล่าให้ได้จนเราเริ่มสนิทกัน อุลล่าไม่ใช่คนมืดมนเเต่เป็นคนที่น่ารักนิสัยน่ารักๆ เเต่ติดที่ว่าขี้อายเกินมนุษมนาเลยไม่มีเพื่อน อุลล่าเริ่มยิ้มมากเรื่อยๆ จนเพื่อนในห้องที่เห็นรอยยิ้มของเธอต่างกล้าๆกลัวๆมาทักบ้าง ไรบ้าง จนทุกคนรู้เเล้วว่าอุลล่าเป็นมิตรมากๆ  ซึ่งคิริโกะกับเอลิซเริ่มผิดสังเกตเเล้วเเหละว่าฉันกับคิรัวร์กลับมาดีกันตั้งเเต่เมื่อไหร่

หลังจากวันนี้ไปเเล้ว ห่างๆคิริโกะไว้จะดีมั๊ยน้าา

ครูเริ่มปล่อยให้นักเรียนเริ่มทำขนมฉันก็พยายามช่วยน่ะ จะได้ไม่กินเเรงเพื่อนมากไป ไม่อยากช่วยงานยากๆเดี๋ยวครัวระเบิด^^

"ไอวันนี้เป็นอะไรรึป่าวเหมือนจะพยายามห่างผมซะงั้นเเหละ ดูไม่ร่าเริงด้วยน่ะ"คิริโกะถามมาด้วยสีหน้าเป็นห่วง เค้าคงรู฿้ดีอยู่เเล้วไม่ใช่หรอกเหรอ?

"ไม่มีอะไรหรอก"ฉันตอบไปเเบบไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่  เเล้วยกพวกหม้อชามที่ใช้เเล้วไปล้าง มันคงเป็นงานที่ง่ายที่สุดเเล้วล่ะน่ะ

"ว๊ายย!!!" เสียงนั้นเป็นเสียงของฉันที่สะดุดล้ม...เอ่อ...ขาใครฟ่ะ ที่รู้ๆมีคนเอาขามาขัดขาฉันล่ะกันเเหละ หว๋าาาา ก้นจ้ำเบ้าเลยยTTOTT

"เคร้งๆ" เสียงหม้อชามหล่นล้วงลงมา เเล้วฉันก็เหก็นคิริโกะกำลังวิ่งมา เเต่ว่ามีคนมาช่วยฉันก่อน...

คิรัวร์!! เขาเอามือโอบเอวกับบ่าฉันเเล้วค่อยพยุงลุกขึ้นมา "ไหวมั๊ย?"  "ก้นจะหักเเล้วเอาง่ายๆ เข้าใจตรงกันน่ะ"

คิรัวร์พยักหน้าให้เเล้วค่อยๆพยุงฉันไปช้าๆเเล้วให้นั่งบนเก้าอี้ตรงมุมห้องก่อนหันหน้าไปทางเพื่อนในห้อง ที่กำลังจดจ้องกับเราสองคนเป็นตาเดียว  

"เอลิซ!!" คิรัวร์ตะโกนชื่อนั้นออกมาทำให้ทุกคนมองไปที่เอลิซเป็นตาเดียวกัน  "เอ่อ....." เอลิซเริ่มถอยหลังไปช้าๆเเต่เหมือนขาก้าวไม่ออก เเละเนื่องจากครูปล่อยให้พวกเราทำขนมไปโดนยไม่อยู่คุม เรื่องเลยดำเนินโดยไม่มีใครขัด 

"เธอจะขัดขาไอทำไม!? ถ้าเกิดล้มเเล้วหัวฟาดล่ะจะเป็นไง คิดบ้างมั๊ยเนี่ย ห๊ะ!?" เอลิซงั้นเหรอ? อีกเเล้วเหรอ?

"ไม่ใช่น่ะ เธอมองผิดเเน่ๆ ไม่ใช่ฉันซักหน่อย!!" เอลิซโบกมือไปมา หน้าตาเลิ่กลั่ก เเน่นอนว่าเธอโกหก

"ฉันว่าฉันเห็นน่ะ"

"นั่นสิ เอลิซเป็นคนขัดขาไอนี่ ใช่มั๊ยๆ"

 "นั่นดิ"  

'' เเล้วจะมาโกหกเนี่ยน่ะ ไม่เนียนเอาซะเลย"

"อะไรมันจะขนาดนั้นกันน่ะ ยัยนี่เนี่ย"   เสียงซุบซิบของคนในห้องเริ่มดันขึ้นจนเหมือนเป็นเสียงเดียวกันว่า เอลิซเป็นคนทำ

"ว่าไง จะปฎิเสธมั๊ย หรือจะให้ฉันบอกครู" คิรัวร์พูดเเล้วเดินไปใกล้ๆเอลิซ

".....'' เอลิซส่ายหัวไปมา เม้มปากเเน่น  "ไม่!!! ไม่มีทาง!!!"  เเละก็ยังปฎิเสธ   "เธอยังโกหกอีกเหรอ ไม่อายรึไง คนอื่นเค้ารู้หมดเเล้ว ถ้าพ่อเเม่เธอรู้ว่าเธอนิสัยเสียขนาดไหนเค้าคงดีใจสิท่า  ถ้าไม่อยากให้ฉันเอาเรื่องเธอก็กราบขอโทษไอเดี๋ยวนี้น่ะ" คิรัวร์ต่อว่าเอลิซเเล้วชี้มาทางฉันที่นั่ง งงๆ กับเรื่องที่เกิดขึ้น

กราบเลยเหรอ?

"ฮึก T^T" "ไม่ต้องมาบีบน้ำตาเลยน่ะ!!"  ก็เเอบสงสารน่ะเนี่ย

"ก็ได้!! ขอโทษ!!'' เอลิซทรุดตัวลงเหมือนคนล้มเเต่กด็ไม่ใช่ เธอหมอบกราบเต็มที่เเล้วตะโกนคำว่า ขอโทษ ดังๆจนก้องห้อง จนทุกคนได้ยินหมด  

"เฮ้ย ไม่ต้องขนาดนั้น!!" ฉันที่งง ตกใจกับสิ่งเอลิซทำ มันเป็นสิ่งที่เอลิซไม่น่าทำได้เเต่ทำไปเเล้ว ฉันเลยวิ่งมาหาเธอทั้งๆที่ยังเจ็บก้นไม่หาย ฉันเอื้อมมือไปจับบ่าเธอเเล้วให้ลุกขึ้น เเต่เะฮก็ยื้อไว้เเล้วส่ายหัวไปมา "ฉันจะไม่ยอมลุก ถ้าคิรัวร์ไม่สั่ง!!!" เอลิซตะโกนเเผดเสียงเเหลมออกมาอีกครั้ง

"คิรัวร์.." ฉันหันไปหาคิรัวร์เเล้วเรียกชื่อเขาเบาๆ คิรัวร์พยักหน้าเเล้วบอกให้เอลิซลุกขึ้น

เอลิซลุกขึ้น เเล้วหันมามองฉันด้วยตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาที่เอ่อล้น "ฉันเเค่อิจฉา...อิจฉาๆๆ!! จบมั๊ยๆๆ"

"55555 ฉันเเกล้งเธอต่างหาก กราบเลยเหรอ? เกินไปมั้งเนี่ย เเค่ไหว้ก็อลังเเระเนี่ยย ขอโทดก็พอมั้ง เธอนี่ถ้าทางสุดโต่งเกินไปมั้ง" คิรัวร์หัวเราะออกมา "เป็นไงความรู้สึกที่อายจนถอนตัวไม่ขึ้นเนี่ย?" คิรัวร์ถามเอลิซอีกครั้งจนเอลิซนี่อ้าปากหว๋อเลย ส่วนอุลล่าหก็ขำคิกๆไปมา คิริโกะ เอิ่ม..รายนี้ก็กัดปากเเน่นเลยจร้าา

"....." เอลิซหน้าเเดงก่ำเมื่อเห็นว่าทุกคนกำลังจ้องมองเธอด้วยสายตาเยาะเย้ย เเล้วมุดหน้าไปกับไหล่ของฉัน "...เอาเป็นว่าขอโทษล่ะกัน พอเข้าใจบ้างเเล้วล่ะ ว่ามันอายยังไง...โทดน่ะ"

ฉันอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นเอลิซพูดเเบบนั้น "ฉันอภัยให้เธอเเน่ ถ้าเธอจะเลิกเเกล้งใครเค้าซักที"

เอลิซเงยหน้ามามองฉันกับทุกคนเเล้วพยักหน้าเบาๆ นั่นทำให้ทุกคนยิ้มให้กัน...

....

...

.

.

.....

"เเกๆๆๆ อีก10นาทีเฟ้ย!!!" 

"เวรล่ะ ค้างในเตาอบอยู่นี่หว่า"

"เห้ย เร่งหน่อยๆๆ"

ตั้งเเต่มีคนบอกว่าเหลือเวลาอีก10นาที ทุกคนก็สลายม็อบเเล้วรีบไปจัดการให้เรียบร้อง ไม่รู้ดิหายเจ็บก้นเป็นปลิดทิ้ง

คิริโกะเดินมาใกล้ฉัน ก่อนที่จะก้มให้หน้ามาอยู่ในระดับเดียวกัน

"นี่รู้..หมดเเล้วใช่มั๊ย?" คิริโกะถามฉันด้วยสีหน้าเอาจริงเอาจังมาก ฉันก็ได้เเค่พยักหน้ากับไป  เค้าถอนหายใจออกมา "ไม่ว่าซักคำเหรอ?"   "ไม่หรอก ไม่ใส่ใจหรอก"  

"งั้นหรอกเหรอ"

"อย่าทำเเบบนี้อีกน่ะ ยังไงซะฉันก็ชอบคิรัวร์เหมือนเดิม!!"  ฉันมองหน้าคิริโกะเเล้วกลับไปล้างจานชามหม้อไหต่อ.....

เเต่ทำไมเหมือนเห็นคิริโกะเเอบยิ้ทอยู่น่ะ เขาดูโล่งอกพิลึก

คงเพราะฉันไม่ว่าอะไรมั้ง