Oh! My Girl Friend สะดุดหัวใจ ยัยเพื่อนซี้

  ปั้ง!!!!!  

    “ฉันละเกลียดเธอจริงๆ แอบหนีออกมาก่อนฉันได้ยังไงกัน เพื่อนบ้า!”  ฮารี สาวหน้าเข้มตาคมตามแบบฉบับสาวใต้ ขาวีนประจำกลุ่ม ฮารีกระแทกแก้วใส่โต๊ะ พร้อมทั้งบ่นให้ฟ้าใสที่แอบหนีออกมาจากการประชุมของชมรม

    “ก็มันน่าเบื่อนิ อิตาประธานแว่นก็พูดแต่เรื่องเดิมๆ ฉันฟังมาตั้งแต่เข้าชมรมจนจะลาออกแล้วเนี่ย!”  คราวนี้ฟ้าใสบ่นถึงประธานชมรมโยธาวาทิต จอมจู้จี้จุกจิก

    “เพราะแบบนี้ไง เธอควรจะอยู่เป็นเพื่อนฉันไม่ใช่แอบหนีออกมาก่อน ไม่รู้รึไงฉันโดนไอ้แว่นมันเทศนาตั้งหลายกัณฑ์แหน่ะ!!” ฮารีพูดด้วยนำเสียงหดหู่ 

    “ก็ทำไมตอนฉันแว้บออกมาเธอไม่ตามมาละ มัวกดๆ จิ้มๆ โทรศัพท์”ฟ้าใสเริ่มฉุนบ้าง

    “ก็ไม่สะกิดฉันละ ไม่เห็นรึไงฉันกำลังตั้งใจวิ่งอยู่” ฮารีพูดถึงคุกกี้รันที่กำลังฮิตระบาดในช่วงนี้

    “โอ๊ย! จะเถียงกันอีกนานไหม น่ารำคาญจริงๆ ยัยพวกนี้ ลูกค้าฉันหนีหมดแล้ว ถ้ายังไม่หยุดนะ เดี๋ยวแม่ก็เอาจานยัดปากแทนเค้กเลย!”    ไนน์ นักกีฬาเทควันโดของโรงเรียน ถึงจะตัวเล็ก หน้าตาดูจิ้มลิ้มแต่สิ่งที่เธอถนัด คือทำให้ผู้ชายตัวโตๆ น็อกลางอากาศไนน์ตะคอกใส่เพื่อนสาวทั้งสอง เพราะเกรงว่าลูกค้าในร้านจะรำคาญเสียงถกเถียงของเพื่อนๆ  เนื่องจากว่าร้านเค้กร้านนี้เป็นร้านของแม่ไนน์นั้นเอง ดังนั้นที่นี่จึงกลายเป็นร้านประจำของของพวกเธอ

    “อุ๊บ/อุ๊บ”  ฟ้าใสและฮารีเงียบทันที่ เพราะรู้ดีว่าเพื่อนสาวคนนี้ขาโหดแค่ไหน

    “หึ้ย! ต้องให้มีบทโหดตลอด พูดแล้วอารมณ์เสีย ส่วนเธอใบหม่อน วันนี้โค้ชบ่นถึงเธอนะ เห็นบอกว่าลงสนามรอบหน้าอยากจะให้เธอลงตัวจริง”

    “รู้แล้ว.. ถึงได้แอบออกมาไง ไนน์ช่วยบอกโค้ชให้หน่อยนะว่าเราสละสิทธิ์” 

    “ยัยบ้า!ใครๆ เขาก็อยากเป็นนักกีฬาตัวจริงกันทั้งนั้น ฉันยังสงสัยอยู่นะว่าเธอจะเลือกเข้าชมรมนี้ทำไมทั้งๆ จะได้เป็นตัวจริงที่ไรเธอก็สละสิทธ์ทุกที  ฝีมือเธอดีกว่าไอ้พวกตัวจริงทีมโรงเรียนของเราซะอีก”

    “ก็ฉันไม่ชอบแข่งกับใครนิ แค่เล่นขำๆ”

    “แต่นี้มันแข่งระดับจังหวัดเลยนะ ไม่ใช่แข่งกีฬาสีโรงเรียน ถ้าเธอชนะในรอบต่างๆ เธออาจมีสิทธิ์ได้คัดตัวเป็นทีมชาติเลยก็ได้” ไนน์พูดด้วยนำเสียงตื่นเต้นเพราะเธอเองก็หวังอยากได้เล่นในทีมชาติเหมือนกัน

    “ไม่ล่ะ ฉันไม่ชอบแรงกดดัน ทั้งของตัวเองและคนรอบข้าง การแข่งขันมันเป็นความต้องการส่วนตัวของแต่ละคน แข่งเพื่อหวังให้ตัวเองชนะ พอแพ้ก็ต้องมานั่งเสียใจอีก ไม่เอาด้วยหรอกแบบนั้นหน่ะ การสูญเสียมันน่ากลัวนะ”

    “แล้วยังไง เธอต้องการอะไร?”  ฮารียื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆใบหม่อนเพราะเริ่มจะสงสัยเหมือนกัน

    “ ......” 

    “นั้นสิ!” ไนน์สมทบอีกคน

     ใบหม่อนมองออกไปนอกร้านผ่านกระจกใสหวังว่าจะสามารถค้นหาคำตอบมาให้เพื่อนๆ ได้

    “... ก็นั้นสินะ” ใบหม่อนทำได้เพียงแค่ตอบสั้นๆ เพราะเธอเองก็ไม่รู้จะตอบเพื่อนยังไง แต่ที่หนักใจก็คือไม่รู้ว่าใจตัวเองต้องการอะไรต่างหาก

    “อ้าว!/อ้าว!” ฮารีและไนน์ทำหน้าเซ็ง เมื่อได้ยินคำตอบที่เหมือนไม่ใช่คำตอบ

    “แล้วทำไมหม่อนไม่ลองดูล่ะ บ้างทีอาจจะรู้อะไรดีๆก็ได้นะ”  ถึงจะเป็นเพื่อนสนิท แต่บ้างครั้งฟ้าใสก็รู้สึกว่า ตัวเธอเองไม่สามารถเข้าถึงความรู้สึกลึกๆ ของใบหม่อนได้

    “ไม่รู้สิ.. ขอคิดดูก่อนละกัน” พูดจบก็ยกแก้วนมปั่นขึ้นมาดูด แล้วก็แกล้งมองไปทางอื่นเพื่อหลบสายตา ที่เหมือนจะกระโจนออกมาขย้ำเธอ

    “ย่ะ!/ย่ะ!/ย่ะ!” ทั้งสามสาวประสานเสียงออกมาพร้อมกัน เพราะถ้าใบหม่อนขอคิดดูก่อนทีไหร่ ก็เหมือนเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาทุกที 

    “”  ใบหม่อนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

    “โอ๊ะ! ฟ้าใสๆ ดูนั้นสิ!”  ฮารีชี้มื้อไปที่ถนนนอกร้าน

    “อะไร?”ฟ้าใสรู้สึกงงกับท่าทีของฮารี

    “ตรงนั้นหน่ะ!”  ฮารียังคงชี้มือไปมาอยู่อย่างนั้น

    “ดูอะไร... ไหนไม่เห็นมีอะไรเลย?”ฟ้าใสพยายามมองตามมือของฮารี แต่ก็ไม่เจออะไร นอกเสียจากลุงแก่ๆ ที่กำลังยืนอ่านหนังสืออยู่ฝั่งตรงข้าม

    “ตรงหัวมุมอ่า นั้นน่ะๆ!”  ฮารียังไม่ละความพยามยาม

    “หัวมุมเหรอ.. หัวมุมๆ  อ๊ะนั้น พะพี่ทิม!”เมื่อเจอเป้าหมายที่ฮารีชี้ให้ดู ฟ้าใสหน้าแดงขึ้นมาทันทีพร้อมกับมองตามตาละห้อยเหมือนหมาอยากกินหมูปิ้ง

    ทิม ประธานชมรมเทควันโด เก่งทั้งเรื่องเรียน  กีฬา และน่าตาที่ไม่ว่าจะสาวจริง หญิงเทียม ถ้าได้เห็นเป็นต้องร้องกรี๊ดไปแทบซะทุกราย  ไม่เว้นแม้แต่....

    “กรี๊ดๆๆๆๆๆ!  เท่อ่า ดูดิช่วยคนแก่ข้ามถนนด้วย น่ารักอ่า!!”  ฮารีเองก็เป็นอีกคนที่ไม่พลาดกรี๊ดคนหล่อ

    “หึหึ... เพื่อนฉันแต่ละคน ไปช่วยแม่ดีกว่า” พูดจบไนน์ก็เดินไปรับออเดอร์ลูกค้าให้แม่

    “ฟ้าใส ถ้าเธอชอบพี่ทิมขนานนั้น ทำไมเธอไม่บอกพี่เขาล่ะ?”  ใบหม่อนรู้สึกสงสัย เพราะเห็นว่าฟ้าใสแอบชอบรุ่นพี่คนนี้มานานแล้ว

    “ไม่อ่า พี่ทิมมีสาวๆ สวยๆชอบตั้งเยอะ พี่เขาคงไม่สนใจสาวหน้าบ้านๆอย่างใสหรอก” ฟ้าใสพูดด้วยน้ำเสียงหง่อยๆ

    “ลองแล้วเหรอ?” 

    “ยัง!” 

    “แต่เมื่อกี้ฟ้าใสยังบอกให้เราลองทำในสิ่งที่เราไม่เคยทำ แล้วทำไมฟ้าใสไม่ลองดูบ้างละ?”

    “อึม.. ใสคิดว่าบางทีการที่เราได้มองดูหรือแอบชื่นชมคนที่เราชอบอยู่ห่างๆ มันก็มีความสุขนะ ถึงเขาจะไม่รูก็เถอะ แต่แค่นี้ก็คงพอแล้วมั้ง”  จบประโยค ฟ้าใสก็หันไปมองรุ่นพี่ที่เธอแอบชื่นชม ผ่านกระจกใสที่เป็นตัวกัน ด้วยแววตาที่เปล่งประกาย

    ‘แววตาที่เป็นประกายแบบนั้น เค้าเรียกว่า... ความรัก อย่างงั้นเหรอ?’ 

    ใบหม่อนตั้งคำถามให้กับตัวเอง ซึ้งเป็นคำถามที่เธอเองก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงให้เข้าใจ  เพราะตัวเธอก็ไม่เคยมีความรู้สึกแบบที่ฟ้าใสรู้สึกในตอนนี้

    'แล้วถ้าฉันถูกมองด้วยสายตาแบบนั้น ฉันจะรู้สึกยังไงนะ อยากถูกมองแบบนั้นบ้างจัง'

    ใบหม่อนสะดุ้งกับความคิดของตัวเอง ไม่รู้อยู่ดีๆ ทำไมเธอถึงคิดแบบนั้นออกไปได้ ใบหม่อนพยายามสลัดความคิดของตัวเองออกไปจากสมอง จากนั้นก็หันมาพูดคุยกับเพื่อนๆ ต่อ