Secret story ความรักครั้งนี้...อย่าบอกใคร!

บทนำ

“กรี๊ดดดดดดดดดดด... >_< เป็นไปไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้เด็ดขาด มันไม่มีทางเป็นไปได้ impossible” ยัยคริสตัลเพื่อนรักของฉันกำลังสติแตกท่ามกลางกลุ่มคนนับพันที่รุมล้อมบอร์ดประกาดผลโหวตชายหนุ่ม หญิงสาว ที่ฮ็อตที่สุดของโรงเรียนที่พึ่งจะถูกตัดสินออกมาสดๆร้อนๆ

“ให้ตายสิ นี่หรอต้นเหตุที่ฉันต้องตื่นตั้งแต่ตีห้า -_-^” ฉันรีบเดินหนีออกจากสถานที่ที่วุ่นวายพวกนี้ก่อนที่ประสาทจะรับประทาน

“ยัยโบรา! แกจะไปไหนหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ ><” แต่แล้วเสียงแหลมจี๊ดแสบแก้วหูของยัยเพื่อนรักก็ตามมากวนประสาทฉันจนได้

“นี่ยัยบ้า! ให้ฉันอยู่แบบสงบๆได้ไหม! T_T” ฉันพยายามที่จะวิ่งหนี แต่ก็ไม่วายโดนกระชากคอเสื้อไว้ก่อน T__T ใช่สิ ถึงฉันจะวิ่งให้ตายก็ไม่มีทางชนะนักวิ่งมือหนึ่งของโรงเรียนอย่างยัยนั่นได้หรอก

“แกอยากอยู่อย่างสงบๆใช่ไหม ฉันบอกให้นะตอนนี้มีทางเดียวคือต้องตาย ตาย ตาย ตาย สถานเดียว! ฮ่าๆๆๆ” ยัยคริสตัลจ้องหน้าฉันพร้อมเบิกตากว้างจนลูกตาจะหลุดออกมาจะเบ้า ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะตามอย่างสะใจ

“ใครใช้ให้แกพูดเรื่องตายตั้งแต่เช้ามันจะซวยรู้มั๊ย” ฉันใช้ฝ่ามือเล็กๆฟาดลงที่กบาลของยัยนั่นเบาๆแบบเน้นเจ็บ ให้มันสำนึกซะบ้างเวลาจะพูดจะทำอะไร เพราะตั้งแต่คบยัยนี่เป็นเพื่อนมาสิบกว่าปีฉันก็ซวยเพราะมันตลอด

“โอ้ย เจ็บนะโว้ย ToT”

“ไม่ต้องมากระแดะเลยนะ” พูดจบฉันก็เดินหนียัยนั่นไปอีกรอบแต่ก็ยังโดนดึงคอเสื้อไว้ได้อีกอยู่ดี

“จะไปไหน แกต้องอยู่นี่กับฉันก่อน”

“เฮ้อ เมื่อไหร่แกจะเลิกยุ่งกับฉันสักทีวะ” ฉันถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า ก่อนที่จะยอมๆยัยนั่นไปตามเคย

“แล้วแกไม่อยากรู้เลยหรอว่าใครเป็นหนุ่มฮ็อตสาวฮ็อตของโรงเรียนเราอ่ะ”

“แล้วฉันจะต้องรู้ไปทำไมล่ะ”

“ก็จะได้รู้ไงว่าปีนี้เราจะต้องกำจัดผู้หญิงคนไหนและคว้าผู้ชายคนไหนมาครองไงล่ะ” ดูเหมือนว่าเพื่อนฉันจะเป็นเอามากแล้วนะสงสัยคงต้องพาไปปรึกษาจิตแพทย์เรื่องปัญหาบ้าผู้ชายแล้วล่ะ เพราะฉันว่ายัยนี่ต้องกลายเป็นฆาตกรจริงๆเข้าสักวันแน่และฉันก็อาจโดนข้อหาสมรู้ร่วมคิด โอ้ย ยิ่งนึกภาพยิ่งกลัว

“พอเถอะ แกเริ่มเป็นเอามากแล้วนะ”ฉันเอามือวางที่ไล่ยัยนั่นเบาๆพยายามเตือนสติเพื่อนรักไม่ให้หลงผิด

“เอามือแกออกไปเลยนะฉันไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย ฉันยังมีสติโว้ย” ยัยคริสปัดมือฉันออกจะไล่ตัวเอง ก่อนจะทำหน้างอนเป็นตูดหมึก

“หรอ งั้นเราก็รีบเข้าเรียนเถอะ เพราะไหนๆแกก็มีสติแล้วหาเวลาอย่างนี้ยากนะเนี่ย”

“นี่แกจะบอกว่าฉันไม่ค่อยมีสติงั้นหรอ” ยัยคริสเริ่มโวยวาย

“เปล่าๆไปเรียนเถอะ”

“ยัยโบ!” ฉันไม่สนว่ายัยคริสจะโวยวายอะไรต่อ ฉันรีบลากยัยนั่นขึ้นบันไดไปเรียนทันที

“โอเคๆงั้นสรุปใครได้ตำแหน่งอะไรบ้างว่ามา” ฉันเริ่มหาเรื่องคุยเพื่อให้ยัยนั่นอารมณ์ขึ้นจะได้หลอกล่อให้ไปเรียนง่ายๆหน่อย

“^-^”

“แหม พอพูดเรื่องนี้ก็หน้าเปลี่ยนเลยนะ ทำหน้าแบบนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไอ้วานรได้ชัวร์”

“ยัยบ้า เค้าชื่อวอยช์ย่ะ อ่านปากฉันนะ วอยช์” She ใส่ accent เต็มที่

“ย่ะ วอยซ์.....” แต่ฉันเป๊ะยิ่งกว่าเพราะลากเสียงยาวเยียดดดดดดดดดด “แล้วผู้หญิงใครได้” เราเดินห้องเรียนประวัติศาสตร์ที่ยัยคริสเกลียดสุดๆแต่ฉันชอบสุดๆ ฉันก็วางแผนชวนยัยนั่นคุยเรื่องผู้ชายให้ยัยนั่นไม่มีสติแล้วเดินตามฉันแต่โดยดี ขณะที่ฉันชวนคุยเรื่องที่ยัยนั่นสนใจ มันก็ไม่สนใจว่าฉันพาเลี้ยวไปทางไหนบ้าง แผนของฉันมันช่างร้ายกาจจริงๆ *_^

“ฉันรับไม่ได้เรื่องนี้แหละ” ยัยคริสตัลเริ่มทำหน้ามุ่ย

“แล้วใครล่ะ?”

“ยัยญาณิน”ยัยนั่นเว้นช่วงเหมือนมีเลศนัย

“-*-” ปีที่ผ่านมายัยญาณินก็ได้ตลอด มันจะรับไม่ได้ตรงไหนวะ

“ปีนี้ยัยญาณินคนสวย ใส ซื่อ โดนยัยวีนัสถีบตกไปตั้งที่สามแหนะ”

“อืม งั้นหรอ” ฉันทำหน้านิ่งไร้ความรู้สึกจนยัยคริสถึงกับโกรธเลือดขึ้นหน้าทันที

“ยัยโบรา -*-!” ยัยนั่งคงหวังว่าฉันจะตกใจและตื่นเต้นกับข่าวของตัวเองสินะ แต่ไม่เลยสักนิดใครจะได้ตำแหน่งอะรมันก็ไม่เกี่ยวกับฉันอยู่แล้ว...และ...ฉันก็ไม่อยากที่จะเกี่ยวกับใครด้วย

“แล้วที่สองใครอ่ะ?” แต่ฉันต้องชวนยัยคริสคุยต่ออยู่ดีเพราะใกล้ถึงห้องเรียนแล้วถ้ายัยนั่นหนีกลับก่อนซวยแน่อุตส่าหลอกล่อมาได้ซะไกล

“จะใครซะอีกล่ะ ก็ยัยปริ้นซ์เพื่อนก๊วนเดียวกับยัยวีนัสนั่นแหระ L” พอเริ่มคุยต่อยัยนั่นก็เปลี่ยนสีหน้าไปเป็นค้อนยัยพวกสาวฮ็อตนั่นทันที

“อืม ไม่ดีหรอปีนี้ห้องเรามีสาวฮ็อตตั้งสองคนเลยนะ” ฉันทำหน้ากวนประสาทยัยคริสตัลเล่นๆและก็โดนบ่นกลับยาวเยียด

“ดีใจบ้าบออะไรล่ะ ฉันเกลียดพวกมันจะตายแกก็รู้ เหอะ-..- ตั้งแต่พวกมันกลับมาจากซัมเมอร์ที่เกาหลีก็ดูสวยขึ้นผิดปกติ รู้หรอกว่าไปทำอะไรมา อย่าให้ฉันรวยบ้างก็แล้วกันฉันจะไปทำให้สวยกว่านี้เป็นร้อยเท่าเลยคอยดู โธ่เอ้ย ก็แค่พวกมีดีแค่หน้าตาสมองเท่าเม็ดถั่ว”

“แกจะไปสนทำไมวะ เราอยู่ของเราแบบนี้ก็ดีแล้วไม่ต้องไปวุ่นวายกับใครให้ปวดหัว”

“TT___TT” อยู่ดีๆยัยคริสตัลก็ร้องให้โห่ขึ้นมาซะงั้น

“คริส แกเป็นอะไรไป แกเสียใจขนาดนั้นเลยหรอวะ” ฉันพยายามกอดปลอบใจเพื่อนรัก

“ใช่ ฮือๆๆๆๆ ฉันไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นเรื่องจริง ฉันคิดไม่ถึงจริงๆนะ”น้ำตายัยนั่นไหลออกมาอย่างกับก๊อกน้ำแตก จนเสื้อฉันเปียกหมดแล้วนะเนี่ย

“โธ๋ๆอย่าร้องเลยนะเพื่อนรัก ปีหน้าฉันจะทำให้แกได้ที่หนึ่ง เตะพวกนั้นตกกระป๋องไปเลยนะๆ” ฉันพยายามปลอบอย่างเต็มที่ เพราะถ้าขืนยัยนั่นร้องไห้ต่อฉันต้องได้กลับไปเปลี่ยนเสื้อแน่

“ฮือๆๆๆๆ สุดท้ายข่าวลือก็เป็นเรื่องจริงจนได้ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ T__T”

“ข่าวลืออะไรวะ? O_O?”ฉันรีบผลักยัยคริสออกก่อนที่จะหันไปมองข้างหลังแล้วภาพที่ปรากฏตรงหน้าก็คือ...ชายหนุ่มรูปงามอันดับหนึ่งและอันดับสองของโรงเรียนกำลังเดินจับมือกันเข้ามาในโรงเรียน ทำเอาทุกคนตกใจไปตามๆกันรวมถึงฉันด้วย

“ฮือๆๆๆ โบราแกดูสิ ดูนั่น” ยัยคริสพยายามจะชี้พวกเค้าให้ฉันดูอย่างช้ำอกช้ำใจ

“เอ่อ ฉันก็ดูอยู่นี่ไง O_O”

“ฮือๆๆๆในที่สุดข่าวลือที่ว่าวอยซ์กับเรนนี่เป็นคู่เกย์กันมันก็เป็นเรื่องจริงจนได้ ไหนแกบอกว่าแกมีเซ้นส์ดูออกไงล่ะ ไหนแกบอกฉันว่าวอยซ์ไม่มีทางเป็นเกย์แน่นอน แล้วนี่มันอะไรกัน อาร๊ายยยยยยยย” ยัยคริสร้องเสียงแหลมใส่ฉัน จนฉันต้องเอามือขึ้นมาปิดหูไว้

“ห่ะ เรนนี่งั้นหรอ ฮ่าๆๆๆหมอนั่นได้ฉายานี้ตั้งแต่ตอนไหนวะ”

“นานแล้วย่ะ แกหัดติดตามข่าวสารบ้างก็ดีนะ” ยัยคริสหันมาแว้งใส่ฉัน

“เอ่อๆ แล้วทำไมไม่เปลี่ยนไปเรียกไอ้วานรว่าวอยซ์ซี่บ้างล่ะ ฮ่าๆๆหน้ามันให้อยู่นะ ถ้าผมยาวกว่านี้หน่อยก็ผู้หญิงดีๆนี่เอง ฉันว่าไอ้วานรน่าสวยกว่าไอ้เรนนี่ซะอีกนะ”

“ยัยบ้ากล้าดียังไงมาว่าวอยซ์ของฉันฮะ” ยัยคริสชูมือขึ้นเตรียมจะตีหัวฉัน แต่เสียใจนะฉันรับทัน

“เธอดูดีๆสิ เค้าแค่เพื่อนกันแค่นั่นเอง แค่เดินจับมือกันก็ตัดสินได้แล้วหรอว่าเป็นเกย์อ่ะ โอ้ย!” อยู่ดีกระป๋องโค้กก็ลอยมาจากแห่งหนใดไม่รู้ แต่ที่รู้คือเป้าหมายมันคือหัวฉันแน่ๆ เพราะมันกระแทกกบาลฉันเข้าเต็มๆจนฉันน้ำตาซึมไม่รู้ตัว

“ใครเป็นคนโยนมาสารภาพมาซะดีๆก่อนที่ฉันจะอัดแกเป็นผงถ่าน>O<” ฉันตะโกนออกไปทั่ว แต่แล้วคนก็รุ่มกันเข้ามาแย่งกระป๋องนั่น

“เอามานะมันเป็นของฉัน” ยัยพวกผู้หญิงงี่เง่าพวนนั่นต่างพากันแย่งกระป๋องโค้กกันใหญ่ โดยไม่มีใครสนใจฉันสักคน แถมยังถีบฉันออกมาจากวงล้อมนั่นอีกด้วย

“โอ้ย! นี่มันวันอะไรของฉันเนี่ยยยยยย ><”

“นี่มันเป็นของฉันต่างหากย่ะ เพราะฉันเห็นก่อน” ยัยคริสก็เอากับเค้าด้วยหรอเนี่ย-_-^^

“ฉันต่างหาก เพราะฉันเห็นตั้งแต่เค้าจะโยนแล้ว”ความวุ่นวายเริ่มทวีความขึ้นเรื่อยๆจนตอนนี้ฉันเริ่มทนไม่ไหวซะแล้ว

“อะไรเนี่ยตกลงใครเป็นโยนมันมาวะ -*-” ฉันยืนโว้ยวายอยู่นอกวงโดยไม่มีใครสนใจอีกครั้ง

“ฉันต่างหาก ฉันเห็นตั้งแต่ตอนเค้ากินแล้วย่ะ”

“ฉันเห็นตั้งแต่ตอนเค้าซื้อย่ะ งั้นเอามามันเป็นของฉัน” ยัยตัวเล็กที่เถียงเพื่อนชนะแย่งกระป๋องโค้กมาได้ แต่ฉันทนไม่ไหวซะแล้ว

“มันเป็นของฉันต่างหาก เพราะเค้าโยนมันใส่หัวฉัน” ฉันเดินเข้าแย่งกระป๋องนั่นมาจนได้ เพราะเหตุผลฉันมันเจ๋งสุด ไม่ใช่ว่าอยากได้หรอกนะ แต่อยากรู้ว่าใครเป็นคนโยนมันมาต่างหาก

“วอยซ์ของฉ้านนนนนนนนนนน” ทุกคนร้องขึ้นอย่างพร้อมเพียงกัน

“โอ๊ยยยยย ขอบคุณ....สุดท้ายฉันก็รู้แล้วสินะว่าใครเป็นคนโยนมันมา -..-” ฉันตรงดิ่งไปที่ห้องเรียนของหมอนั่นทันที่ก่อนที่แฟนคลับพวกนั่นจะฆ่าฉันซะก่อน

ถึงห้องของไอ้วานรที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายฉันยืนนิ่งอยู่หน้าประตูแล้วมองไปที่โต๊ะของไอ้หมอนั่นที่เพิ่งได้รับตำแหน่งหนุ่มฮ็อตอันดับหนึ่งของโรงเรียนมาสดๆร้อนๆ และหมอนั่นก็กำลังนั่งสบายใจอยู่ที่โต๊ะตัวเองอย่างไม่สนใจใครทั้งสิ้น ไม่สนเลยซักนิดว่าตัวเองก่อความวุ่นวายไว้แค่ไหน ฉันบีบกระป๋องโค้กแน่นเพราะอารมณ์โกรธจัด

“เฮ้อ...” แต่ก็ต้องระงับความโกรธเอาไว้เพราะคิดว่ามันคงไม่คุ้มแน่ถ้าฉันเดินแหวกฝูงชนเข้าไปที่โต๊ะหมอนั่นแล้วตะโกนใส่หน้าเค้าโดยที่ลูกตานับร้อยจับจ้องมาที่ฉัน “ถ้าฉันทำแบบนั้น ฉันจะต้องกลายเป็นข่าวดังคนรู้จักทั้งโรงเรียนแน่ ไม่สิอาจจะทั้งจังหวัดทั้งประเทศเลยก็ได้” พอคิดได้ฉันก็ตัดสินใจเดินกลับไปที่ห้องเรียนตามเดิม