Secret story ความรักครั้งนี้...อย่าบอกใคร!

บทที่ 4

“นี่พวกนายนอนห้องนี้หรอ!” หลังจากที่เก็บของเสร็จ ฉันก็เปิดประตูห้องออกมาและก็พบว่าพวกเทพบุษสุดหล่อสามคนนั่นกำลังเดินออกมาจากห้องข้างๆ

“อืม” พวกเขาพยักหน้าพร้อมกัน

“ซวยชะมัด” ฉันบ่นออกมาเบาๆ ก่อนที่จะเดินหนีไป

“ซวยอะไร เธอโชคดีมากต่างหากที่ได้อยู่ใกล้ชิดหนุ่มหล่ออย่างพวกเรา” วอยซ์เดินตามกวนประสาทต่อส่วนเรนบารอนก็เดินตามาติดๆ

“สำหรับฉันแล้วพวกนายมันตัวอัตรายมากกกกกก” ฉันทำท่าจะเดินหนีพวกนั้นอีกครั้งแต่ก็โดนดึงตัวไว้ซะก่อน

“ไปขับเจ็ตสกีเล่นกันไหม” วอยซ์หันไปถามสองคนนั่นก่อนที่จะได้คำตอบที่เห็นพร้อมต้องกัน

“ไปสิ”

“แต่ฉันไม่ไป ปล่อย” ฉันพยายามสลัดมือวอยซ์ออกแต่ก็ไม่สำเร็จและฉันโดนลากไปด้วยจนได้

“มีสามคันพอดี” ทันทีที่มาถึงพวกเขาก็ทำการจับจองกันคนละคัน

“อ้าวแล้วของฉันละ” ฉันหันไปถามเรนนี่ที่เลือกเป็นคนสุดท้าย

“เธอก็เลือกเอาแล้วกันนะจ๊ะสาวน้อยว่าจะไปกันใคร”

“ไม่เลือก” ฉันมองไปที่เจ็ตสกีสามคนที่มีชายหนุ่มรูปงามนั่งอยู่อย่างเท่ห์และสง่างามซึ่งฉันก็เลือกไม่ถูกจริงว่าจะไปกับใครเพราะฉันไม่อยากไปกับใครเลย พวกนี้มันอันตรายทุกคน หึๆ

“ไม่ต้องเลือกหรอก เพราะเธอไม่มีสิทธ์เลือกอยู่แล้ว” วอยซ์หันมาพูดกับฉันขณะที่ขึ้นไปนั่งบนเครื่องเรียบร้อยอย่าสง่างาม

“หมายความว่าไง”

“เธอต้องไปกับฉัน” ว่าแล้ววอยซ์ก็ทำการดึงฉันขึ้นไปซ้อนท้ายเขาทันทีก่อนที่จะออกตัวอย่างแรงปี๊ดดดดดสวี๊ดดดดสว๊าททททจนฉันกรี๊ดดดดกร๊าดดดเสียงหลง

“เฮ้ยไอ้วอยซ์อย่าขี้โกงสิวะ” เรนนี่ที่ออกตัวตามมาติดๆตะโกนใส่วอยซ์ที่ตอนนี้ไม่สนใจอะไรนอกจากบิดอย่างแรงงงงงง

“เฮ้ยไอ้วอยซ์เดี๋ยวโบราก็ช็อคตายหรอก” ตามด้วยบารอนที่ดูเหมือนจะพูดเข้าหูฉันที่สุ๊ดดดดดด

“ไอ้ลิงบ้าขับช้าๆหน่อยสิฉันจะหัวใจวายตายอยู่แล้วนะ” ฉันตะโกนด่าหมอนั่นท่ามกลางเสียงลมเสียงคลื่นทำเอาหลอดคอแทบแตกแหนะ

“ขับช้าฉันก็แพ้พวกมันสิ” หมอนั่นตะโกนกลับ สาธุ...ขอให้หลอดคอมันแตกทีเถอะ ตายไปเลยยิ่งดีให้เป็นมะเร็งในช่องปากไปเลย

“แพ้บ้าบออะไรนายอยากให้ฉันตายรึไงห่ะ”

“เธอไม่ตายหรอกน่าเพราะหัวใจเธออยู่กับฉันและฉันจะรักษามันไว้ให้เป็นอย่างดี” โอ้ยยยนี่ฉันจะอ๊วกเพราะเมาคลื่นหรือคำพูดหมอนี่ดีเนี่ย

“นี่มันใช่เวลามาพูดเล่นไหมเนี่ย ฉันกลัวจนขี้หดตดหายหมดแล้วนะ....อ๊ากกกกกกกก” และแล้วร่างของฉันก็ไม่อาจต้านทานแรงโน้มถ่วงโลกได้จนต้องกระเด็นตกเจ็ตสกีไปไม่เป็นท่า นี่มันต้องกันฆ่าฉันชัดๆเลยนะ

“เฮ้ยโบรา” แล้วเครื่องเจ็ตสกีเครื่องหนึ่งก็เข้ามาจอดอยู่ข้างฉันก่อนที่จะช่วยฉันขึ้นไป และแทนที่จะเป็นไอ้บ้าวอยซ์คนที่ทำฉันกระเด็นตกเครื่องแต่กลับเป็นเรนที่มาช่วยแทน ส่วนไอ้คนชั่วมันก็ไม่เหลี่ยวหลังมาสนใจฉันเลยสักนิด

“ฉันชนะ” และทันทีที่ฉันกับทุกคนขึ้นมาถึงฝั่งคำแรกที่ได้ยินจากหมอนั่นก็ไม่ได้เป็นห่วงฉันเลยสักหน่อยไม่แหมแต่จะพูดถึงฉันแต่กลับบอกทุกคนไปอย่างภูมิใจว่าตัวเองชนะ เลวจริงๆ

“ไอ้วอยซ์แกปล่อยยัยสาวน้อยตกน้ำแบบนั้นได้ไงวะ” เหอะ!โดนเรนน้อยของฉันด่าเข้าแล้วเป็นไงหน้าชาเลยล่ะสิ (ฉันเริ่มหลงรักเรนเข้าแล้วสิขอเรียกว่าเรนน้อยก็แล้วกันนะจ๊ะเรนน้อยหอยสังของฉัน พ่อเทวดาพ่อเทพบุษรูปงามพ่อมหาจำเริญที่อุตส่าช่วยฉันจากการกระทำชั่วๆของไอ้ลิงเลวนั่น)

“ท่าไม่สวยหรอวะ” กวนประสาทสม่ำเสมอซะจริงนะไอ้ลิงทะเล

“เอ่อสิ ไหนบอกเซี่ยนไงรู้อย่างนี้ให้ฉันแข่งก่อนดีซะกว่า เสียเครดิตแชมป์หมด” ท่าสวยอะไรของพวกเขาวะเนี่ย

“งั้นก็ถึงตาแกแล้ว อย่าแค่โม้นะโว้ย” วอยซ์เดินไปประจำเครื่องเจ็ตสกีของตัวเอง ก่อนที่จะหันกับมาตะโกนบอกเรนน้อยอีกครั้ง “เร็วสิวะ”

“เอ่อๆ” ว่าแล้วเรนน้อยก็เดินมาลากฉันขึ้นเจ็ตสกีด้วย

“นายทำอะไรน่ะ”

“ก็เล่นอีกรอบไง ฉันจะโชว์ฝีมือให้ไอ้วอยซ์มันเห็นว่าฉันเจ๋งกว่ามันเยอะ”

“อย่าบอกนะว่าพวกนายไม่ได้แค่แข่งความเร็วกันน่ะ”

“ใช่นี่คือเกมส์สาวน้อยตกน้ำ..” ว่าแล้วหมอนั่นก็ออกตัวทันทีและบอกไว้เลยว่าแรงไม่แพ้ไอ้ลิงทะเลเล้ยยยยยยย ตายแน่งานนี้ฉันได้หัวใจวายตายแน่ๆ

“ปล่อยฉันนะ!อยากเล่นสาวน้อยตกน้ำทำไมไม่เล่นที่งานวัดเนี่ยยยยยบ้านป้านายพาเล่นทะเลหรอยะ ไอ้เรนนี่บ้า!” พูดจบฉันก็ลงจากเจ็ตสกีทันที แต่ก็โดนไอ้เรนน้อยมันคว้าไว้ทันจนได้ (ตอนนี้ขอเปลี่ยนสรรพนามก็แล้วกันนะ เพราะมันไม่ได้ต่างกันเลยจริงๆ)

“เธอไม่ตายหรอกน่าไม่ต้องกลัว เพราะหัวใจเธออยู่กับฉันแล้วนะจ๊ะสาวน้อย” เอาอีกคนแล้วไงสมกับเป็นเพื่อนกันจริงจริ้งงงงง

“อ๊วกกก”

“เฮ้ยเธอท้องหรอ”

“ท้องบ้าอะไรยะ อยากตายโว้ยยยยยย”

“โอเคงั้นก็...Let go”และแล้วฉันก็ดระเด็นตกอีกครั้ง หวังว่าคราวนี้มันจะท่าสวยพอที่จะทำให้พวกลิงนั่นเลิกเล่นอะไรบ้าๆแบบนี้สักทีนะ และหลังจากที่ลอยน้ำตุ๊บป๋องๆอยู่สักพักวอยซ์ก็ขับมารับฉัน

“เฮ้!ขึ้นมาสิยัยตูบ”

“ตูบงั้นหรอ!ฉันไม่ใช่หมานะ”

“มันก็คล้ายๆกันนั่นแหละ รีบๆขึ้นมาเถอะน่า เดี๋ยวก็จมน้ำตายหรอกยัยบื้อ” สรุปฉันคล้ายผีหรือหมาวะเนี่ย

“ไม่ไปโว้ย” ฉันทำท่าว่าจะว่ายขึ้นฝั่งไปเอง

“แน่ใจนะ”

“เอ่อ!”

“งั้นก็ตามใจ” ว่าแล้วหมอนนั่นก็ออกเครื่องไปจากฉันทันที ปล่อยให้ฉันลอยคออยู่กลางทะเลคนเดียว

“นี่ปล่อยฉันไว้แบบนี้จริงๆหรอเนี่ย” ฉันมองตามหมอนั่นตาละห้อยก่อนที่จะตัดสินใจวายน้ำกลับฝั่งเองอย่างมีศักดิ์ศรี โชคดีนะที่ฉันว่ายน้ำพอได้บ้าง หึๆ คอยดูนะฉันถึงฝั่งพวกนายจะไม่มีวันได้เจอฉันแน่ ฉันจะจัดการให้พวกนายไม่ได้อยู่บนโลกนี่เลยคอยดู

“เก่งแฮะ แบบนี้สิถึงจะสมกับเป็นเพื่อนฉัน” คำชมที่ไม่ยินดีรับหลังจากที่ฉันตะเกียกตะกายจนรอดตายมาถึงฝั่ง

“ใครเป็นเพื่อนนาย!”ฉันหันไปตะหวาดใส่ไอ้ลิงทะเลก่อนที่จะก้มลงกำทรายขว้างใส่หน้าไอ้คนเลวนั่นเต็มๆ

“โอ๊ย”

“ตายไปซะ” ว่าแล้วฉันก็หันหลังเดินหนีจากไอ้ลิงทะเลทันที

“โบรา” ไอ้ปลิงเรนกับไอ้น้ำแข็งบารอนประสานเสียงเรียกชื่อฉัน

“ไม่ต้องมาเรียกชื่อฉัน!ไอ้พวกเลว!” ว่าแล้วฉันก็เชิดหน้าเดินหนีจากขุมนารกนี่ทันที “ไอ้พวกลิงทะเลคอยดูนะฉันจะส่งพวกนายไปในที่ที่ไม่มีวันหาฉันเจอเลย ดูซิว่าจะขาดใจตายไหมถ้าไม่ได้ก่อกวนฉัน” ฉันเดินออกมาจากที่นรกนั่นพรางบ่นอย่างหงุดหงิด แต่ก็ไม่วายที่พวกลิงทะเลนั่นจะตามมาก่อกวนอยู่ดี

“โบรา...เดี๋ยวก่อนสิ” ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นเสียงบารอนนะ แต่ถึงจะเป็นบารอนฉันก็ไม่มีวันหันกลับไปหาพวกนั้นหรอก แต่หมอนั่นก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน “พวกเราขอโทษนะเราแค่คิดว่าเธอเป็นยอดมนุษย์แข็งแรงพอที่จะรับมือกับพวกเราได้เราเลยอยากเป็นเพื่อนกับเธอจริงๆนะ” แหม...ช่างเลือกคนมาเป็นตัวแทนคุยซะจริงนะ

“- -^” ฉันหยุดเดินและหันกลับไปมองพวกเขาอีกครั้ง เพราะเสียงที่อันนุ่มนวลของบารอนทำให้ฉันต้องแพ้จริงๆ

“ขอโทษนะ ^ ^*” วอยซ์เดินเข้ามาโอบกอดฉันอย่างนุ่มนวลพร้อมกับคำขอโทษที่นุ่มนวลยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด

“O O^” แล้วที่หัวใจฉันเต้นรัวนี่มันคงเป็นแค่ว่าฉันไม่เคยโดนผู้ชายกอดแบบนี้มาก่อนเลยรู้สึกไม่ชินใช่ไหม และคงไม่ใช่ว่าเพราะเรื่องอื่นหรอกนะ

“เธอหายโกรธฉันแล้วใช่ไหม ^ ^ ” วอยซ์ค่อยๆคลายอ้อมกอดอุ่นออกจากฉัน ก่อนที่จะยิ้มให้อย่างปวดใจสุดๆ

“อื้ม ^ ^” จึงก็เป็นไปตามคาด ฉันเคลิ้มไปกับเขาแล้วจริงๆ ไม่ใช่เพราะว่าฉันเป็นคนโกรธง่ายหายเร็วหรอกนะแต่ถ้าใครเจอแบบฉันก็คงควบคุมตัวเองไม่ได้เหมือนกัน สำหรับพวกแฟนๆของหมอนี่แค่ได้เห็นหน้าก็จะหัวใจวายแล้ว ถ้าเจออ้อมกอดอุ่นกับรอยยิ้มหวานๆของเขาคงไม่รอดกันหรอก โชคดีนะที่ฉันไม่ใช่แฟนคลับหมอนี่และที่ฉันยอมยกโทษให้ก็เห็นว่าเป็นเพื่อนหรอกนะ(มั้ง)

“งั้นก็กลับไปเล่นต่อกันเถอะ ^ ^”วอยซ์จับมือฉันวิ่งออกไปที่ชายหาดอีกครั้ง

“นายหมายถึงเกมส์เดิมน่ะหรอ”

“ใช่ เรายังไม่ได้เดอะวินเนอร์เลยนะ”

“นายจะบ้าหรอ!ฉันไม่มีทางเล่นต่อหรอก”

“เล่นเถอะนะๆๆโบรา ไอ้บารอนยังไม่ได้ลงแข่งเลยเธอจะให้มันแพ้ทั้งๆที่ยังไม่แข่งเลยหรอน่าสงสารมันออกนะ” พอวอยซ์พูดจบฉันก็หันกับไปมองบารอนที่ไม่มีท่าทีว่าจะเสียใจอะไรเลย

“ฉันก็ไม่เห็นว่าบารอนจะรู้สึกเสียใจอะไรเลยหนิ ให้ใครก็ได้ชนะไปเถอะ”

“ไม่ได้”

“ทำไม”

“เราไม่ได้แข่งกันเล่นๆแต่มันมีของเดิมพันด้วย”

“อะไร”

“บอกไม่ได้”

“งั้นฉันก็ไม่มีทางเล่นเด็ดขาด”

“ว่าไงบารอนแกจะเล่นรึเปล่า”

“เล่นเถอะโบรา ฉันไม่ปล่อยเธอแบบพวกนั้นหรอ” ท่าทางสุภาพของบารอนทำให้ฉันใจอ่อนยอมขึ้นเจ็ตสกีกับเขาไป ก่อนที่เขาจะออกตัวมันไป

“เฮ้!ช้าๆหน่อยสิ”

“ช้าก็แพ้สิ”

“เฮ้ยนายไม่ได้อยากชนะไม่ใช่หรอ”

“ใครบอกคนอย่างฉันไม่เคยแพ้ใครอยู่แล้ว เพราะฉันมันยอดมนุษย์สุดเท่ห์...”

“ไม่นะ...” และแล้วฉันก็ตกน้ำรอบที่สามจนได้ คราวนี้ท่าสวยสุดยอด!สมแล้วที่นายเป็นยอดมนุษย์คราวนี้นายชนะแน่ไอ้ฮีเลววววว! (ฮีโล่)

“พอใจรึยัง!” ฉันตะเกียกตะกายขึ้นเจ็ตสกี ก่อนที่แผดเสียงอาฆาตรใส่ไอ้เลวนั่น

“^ ^” แต่เขาไม่ได้สนใจฉันเลยสักนิดแถมยังออกตัวแรงจนฉันเผลอกอดเอวเขาไว้แน่น

“ใครชนะ” พอถึงฝั่งฉันก็จัดการใส่อารมณ์กับพวกเลวนี่ททันที

“บารอน” เรนนี่เป็นคนตอบ

“ทำไมล่ะ”

“ท่าสวยที่สุดไง”

“แล้วใครเป็นคนตัดสิน”

“มองก็รู้ว่าใครชนะพวกเราไม่เข้าข้างตัวเองอยู่แล้ว” วอยซ์ตอบ

“ย่ะ งั้นเราคงหมดเวรหมดกรรมต่อกันแล้วสินะ” ว่าแล้วฉันก็เดินกลับห้องก่อนที่จะเป็นไข้ตายกลางทะเลซะก่อน ก็เล่นตกจากเจ็ตสกีตั้งสามครั้งไม่มีอะไรกระทบกระเทือนบ้างก็ให้มันรู้ไป หึ

“โบรา! นี่แกไปเล่นโคลนที่ไหนมาเนี่ย” แล้วฉันก็ป้ะเข้ากับยัยคริสพอดี ยัยนั่นคงตกใจสุดๆหลังจากที่เห็นสภาพที่ไม่เหลือความเป็นคนของฉัน

“ทะเลบ้านป้าแกสิมีบ่อโคลนฉันไม่ใช่ควายโว้ย! ฉันก็แค่ฟัดกับหมาบ้าขี้เลื้อนจอนจัดที่ชายหาดมา”

“เฮ้ย!ที่เกาะมีหมาบ้าด้วยหรือวะ”

“มีสิ! ตั้งสามตัวแหนะแกไปเดินเล่นก็ระวังตัวด้วยแล้วกันพวกมันยิ่งชอบรุมซะด้วยนะ”

“แกหมายถึงพวกวอยซ์น่ะหรอ ฉันไม่กลัวหรอกอยากโดนกัดซะอีกนะมามะมากัดปากฉันเลยที่รัก”

“แกรู้ได้ไง O O!”

“เดาเอา!” โอ๊ย...ตกใจหมดนึกว่ายัยนั่นเห็นซะอีก

“แกกลายเป็นคนเดาแม่นตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”

“ไม่เห็นจะยากเลยก็ฉันรู้ว่าแกไม่ชอบวอยซ์อีกอย่างที่นี่ก็ไม่มีหมาบ้าด้วย”

“เอ่องั้นก็ดีต่อไปแกจะได้ไม่ต้องหาเรื่องให้ฉันต้องไปข้องเกี่ยวหรืออยู่ใกล้หมอนั่นอีก” ว่าแล้วฉันกับยัยคริสก็เดินมาถึงห้องพักก่อนที่จะเข้าไปคุยกันต่อข้างใน

ก๊อกๆ

“ใครมาอ่ะ” ยัยคริสตัลร้องถามขณะที่กำลังอาบน้ำในห้องน้ำ

“ฉันจะรู้ไหมเนี่ย”

“แกก็ไปเปิดสิยะ” ยัยคริสพูดจบฉันก็เดินไปเปิดประตูรับแขกกิติมศักดิ์ที่อุตส่ามาเยี่ยมเรา แต่คนที่มาเยี่ยมก็ไม่ใช่ใครอื่นไกลเป็นพวกตัวอันตรายสามตัวนั่นเอง

“พวกนาย!O_O!” ว่าแล้วพวกแขกที่ไม่ได้รับเชิญก็บุกเข้ามาในห้องอย่างไร้มารยาทไร้สกุลรุลชาติไร้พยาธิตัวตืดไร้ซึ่งความเป็นมนุษย์สิ้นดี

“เป็นอะไรไปจ๊ะที่รัก อึ้งในความหล่อหรอจ๊ะ” เรนนี่เดินมาหยิกแก้มฉันในขณะที่ฉันยังอึ้งงงกับสถานการณ์อยู่

“O_O!”

“ตกใจอะไรจ๊ะเบบี๋” วอยซ์ก็เอาเข้าอีกคน ตอนนี้ข้างกายฉันมีผู้ชายสองคนกำลังนั่งหยิกแก้มฉันเล่นอย่างน่าเอ็นดู แต่ฉันไม่ได้เอ็นดูด้วยหรอกนะ!

“นี่หยุดนะ!” ว่าแล้วฉันก็ปล่อยสายตาอาฆาตใส่สองคนที่อยู่ข้างๆฉันก่อนที่จะใส่น้ำเสียงอันโหดเหี่ยมตามไปติดๆ “พวกนายกำลังคิดจะทำอะไร ออกไปเลยนะ”

“เราก็มาเอาอกเอาใจเธอไงจ๊ะ” สองคนนั้นพูดขึ้นพร้อมกัน

“นี่...มัน...อะไรกันเนี่ย...O_O!”หลังจากที่ได้ยินบทสนทนาของฉันกับพวกจ๋อ ยัยคริสตัลโผล่หน้าออกมาจากห้องน้ำก่อนที่จะอึ้งไปกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่ตอนนี้

“เฮ้ย...นี่เธอไม่ได้ซ้อมอยู่หรอกหรอ” วอยซ์พูดขึ้นอย่างตกใจ

“นั่นสิ” บารอนกับเรนนี่พูดขึ้นพร้อมกัน ก่อนที่จะหันมายิ้มเจื่อนๆให้ฉัน “^ ^’ ” รวมถึงวอยซ์ด้วย

“O_O^” ฉันส่งสายตาอาฆาตใส่พวกนั้นทันที

“O_O^”พอหันกลับมาหายัยคริส ยัยนั่นก็ส่งสายตาอาฆาตใส่ฉันเหมือนกัน

“>_<”ปกติแล้วถ้ายัยนั่นเจอเรื่องแบบนี้ก็ต้องเป็นลมสลบไปแต่นี่มัน....

“โบราแกตายยยยยย >O<!” ยัยคริสวิ่งเข้ามาจู่โจมฉันด้วยกำปั้นอันหนักหน่วงแต่...

“โอ๊ย!” คนที่เจ็บตัวกลับไม่ใช่ฉันแต่เป็นวอยซ์ที่วิ่งเข้ามากอดฉันไว้ได้ทัน

“>_<”” ฉันหลับตาปี๋ภายใต้อ้อมกอดของวอยซ์ ตอนนี้ยัยคริสน่ากว่ายิ่งกว่ายักษ์เขียวซะอีก

“หยุดนะคริสตัล” เรนนี่ผู้ล่าเริงกลายเป็นปีศาจอีกคนซะแล้วหลังจากที่ทนไม่ไหวกับอาการบ้าครั่งของยัยคริส เขาวิ่งเข้าไปดึงคริสตัลออกมาจากฉันแล้วก็วอยซ์ก่อนที่เขาจะกอดยัยนั่นไว้แน่นเช่นเดียวกัน

“โบรา... TT_TT”

“คริสตัล” ตอนนี้ฉันก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกันเพรายัยคริสกำลังคลั่งสุดๆ

“ไอ้วอยซ์แกพาโบราออกไปก่อน” เรนนี่รีบโบกมือไล่ให้วอยซ์กับฉันออกไปจากที่นี่ก่อนจะมีข่าวการฆาตรกรรมฆ่ากันระหว่างเพื่อนเพราะเรื่องผู้ชายออกไปสู่สาธารณะชน

“ปล่อยฉันนะ T_T” ฉันร้องโวยวายหลังจากที่วอยซ์อุ้มฉันมาที่ห้องของเขา“ฉันนึกไว้แล้วเชียวว่าพวกนายมันตัวอันตรายที่จะนำความหายนะมาให้ฉัน TT_TT”

“เลิกโวยวายสักทีได้ไหม เรื่องมันไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่เธอคิดหรอกน่า” วอยซ์จับตัวฉันไว้และพยายามเขย่าตัวฉันให้ได้สติขณะที่ฟุ้งซ่าน

“ฉันกับคริสตัล..ฮือๆๆนายรู้ไหมว่าเราเป็นเพื่อนกันมานายแค่ไหน Y_Y” ฉันทรุดตัวลงข้างเตียงนอนด้วยร่างกายที่อ่อนแรงหลังจากที่เพื่อนรักกำลังจะเลิกคบเพียงเพราะผู้ชายคนนี้คนเดียว ตอนนี้ฉันเกลียดเขาจนไม่รู้จะอธิบายยังไงแล้ว “นายมันตัวซวยนายกำลังจะให้ความสัมพันธ์ของฉันกับคริสตัลจบลงรู้ไหม ทั้งที่ฉันก็รู้มาตลอดว่านายมันตัวอันตรายแค่ไหน เพราะคริสตัลชอบนายมากฉันเลยคิดว่าเราน่าจะเป็นเพื่อนกันได้แต่เราไม่มีวันเป็นได้ที่จริงเราไม่ควรแม้แต่จะเป็นคนรู้จักกันด้วยซ้ำ”

“(- -)” วอยซ์ไม่พูดอะไร เขาได้แต่ยืนมองฉันนิ่งๆ ก่อนที่จะเดินเข้ามากอดฉัน และถึงมันจะเป็นอ้อมกอดที่อบอุ่นและจริงใจแค่ไหนฉันก็ไม่มีวันรับมันไว้ได้เด็ดขาด

“ออกไป” ฉันผลักเขาออกด้วยแรงที่หลงเหลืออยู่เพียงน้อยนิด และก็เป็นไปตามคาดฉันไม่มีทางผลักเขาออกไปได้แถมเขายังกอดฉันแน่นยิ่งขึ้นด้วย

“ฉันขอโทษ” ถึงเขาเอ่ยคำขอโทษออกมาอย่างแผ่วเบาและดูจริงใจแค่ไหนฉันก็ไม่มีวันยอมใจอ่อนให้เด็ดขาด

“นายมันตัวอันตราย ไอ้วานร T_T”ถึงฉันจะออกจากอ้อมกอดของเขาไม่ได้แต่ฉันก็ยังหลงเหลือเสียงอันแผ่วเบาที่บวกกับเสียงสะอื้นไว้ด่าเขาอยู่

“ฉันขอโทษจริงๆนะโบรา” วอยซ์ค่อยๆคลายอ้อมกอดออกจากฉัน ก่อนที่จ้องเขาไปในนัยตาของฉัน แล้วเอามือไปเช็ดน้ำตาที่อาบหน้าฉันออกเบาๆ

“Y_Y” วอยซ์ค่อยๆเลื่อนใบหน้าเขาเข้ามาประชิดใบหน้าฉันก่อนที่จะประกบปากเราเข้าด้วยกันอย่างอ่อนโยน แล้วค่อยบรรเลงมันให้เป็นจังหวัดตามจังหวะหัวใจของเราสองคนที่เต้นไปพร้อมๆกัน นี่เป็นจูบแรกของฉันที่ฉันคิดว่าชีวิตนี้ฉันไม่ควรมีมันเลย เพราะฉันจะต้องจดจำมันไปทั้งชีวิตแน่ แต่แล้วมันก็เกิดขึ้นจนได้กับคนที่ได้ชื่อว่าอันตรายที่สุดสำหรับฉัน

“(^ ^)” วอยซ์ค่อยปล่อยให้ริมฝีปากเราออกจากกันอย่างเป็นธรรมชาติก่อนที่จะยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ และดูเหมือนว่าเขากำลังจะเริ่มมันขึ้นอีกครั้ง

“> <” แต่ดูเหมือนว่าร่างกายและจิตใจฉันจะรับไม่ไหวซะแล้ว สถานการณ์มันก็ค่อยๆมืดไปโดยที่ฉันก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าเป็นอะไร