Is you my girlพลิกล็อคสุดเพี้ยนเขียนหัวใจหนุ่มTOP5

บทที่ 6

ฉันยืนอยู่ที่ระเบียงหน้าห้องของตัวเอง สูดอากาศเข้าปอดอย่างช้าๆ มองตรงไปยังแสงไฟระยิบระยับยามค่ำคืน สวยงามเหลือเกินนะ  ฉันมองไปทางที่คิดว่าเป็นบ้านของฉันอีกไม่นาน ไม่นานฉันต้องกลับไป ฉันควรจะบอกลาเจ้าชายไหมนะเรื่องนี้ แต่ความคิดก็หยุดชะงักเมื่อน้ำใสๆ โปรยปรายลงมาจากท้องฟ้า ฉันไม่รออะไรรีบเข้าไปในห้องทันทีก่อนที่จะเปียก ก็ชุดนอนมีแค่ชุดเดียวถ้าเปียกแล้วฉันจะใส่อะไรนอนเล่า

 

“นอนดีกว่าเรา” ฉันยืดตัวขึ้นพร้อมกับตบหน้าตัวเองเบาๆ จากนั้นก็เข้านอนซะที

 

โครมมมม!! เสียงอะไรอะ

 

ฉันเปิดประตูห้องแล้วเดินออกไปดูต้นเสียง

 

และก็

 

หมับ!!! ใครเนี่ย ช่วยด้วย

 

ฉันถูกปิดปากไว้สนิทจนไม่สามารถปริปากร้องได้ เจ้าชาย ช่วยด้วย

 

“มันจะมากไปหน่อยแล้วนะพวกแก บังอาจบุกรุกมาบ้านมาเฟียอย่างนี้ ไม่กลัวตายรึไงกันว่ะ”เสียงเจ้าชายนี่ ฉันดีใจจนเนื้อเต้น เจ้าชายมาช่วยฉันแล้ว

 

“ฉันไม่กลัวแกหรอกนะ” ขณะที่เจ้าชายสนทนากับพวกมันอยู่นั้น ฉันถูกเชือกปิดปาก ปิดตา มัดแขนมัดขา เฮ้ย อะไรวะเนี่ย ปล่อนช้านนนนนนนนน

 

“เฮ้ย!! จัดการ” เจ้าชายสั่งเสียงแข็ง นั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยินก่อนจะโดนมัดใส่อะไรสักอย่าง เดาว่ากระสอบอะ แล้วถูกยกแบกขึ้นไหล่ของใครบางคน นี่คนนะเว้ย ไม่ใช่หมู จะมามัดใส่กระสอบอะไรเนี่ย พวกมันต้องการอารายยยยยยย ฉันพยายามดิ้นอย่างสุดฤทธิ์ แต่ก้ไม่อาจหลุดได้ จากนั้นพวกมันจัดการโยนฉันใส่เบาะนุ่มๆ ของรถคันหนึ่งแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็วขนาดฉันที่มองไม่เห็นยังรู้เลยว่ามันขับโคตรเร็วอะถ้าฉันเกิดตายขึ้นมานะ พวกนายอย่างหวังว่าจะรวดสักคน ฮึ แค้นนน เจ้าชายค่ะ มาช่วยฉันสักทีสิ

 

เวลาผ่านไป ไอ้พวกนี้ก็เบรกรถแล้วหอบฉันลงรถอีก ฉันไม่ใช่ตุ๊กตายางที่ให้พวกแกหอบไปโน้นมานี่นะเว้ย ปล่อยยยยยยยยยย

 

“มาแล้วครับ” มันแปลกๆ พาฉันมาขายเราะใครไม่รู้ค่อยๆ เอากระสอบออกจากหัวฉัน แล้วเปิดตา เปิดปาก ทำไมไม่แก้มัดด้วยว่ะ

 

“ว่าไง แครมบรูเล่ลูกพ่อ หายไปตั้งหลายวันเนี่ย” คุณพ่อ

 

“พ่อ” ฉันก้มหน้าลงกัดเม้มริมฝีปากโดยไม่ได้ตั้งใจ

 

“พ่อตามหาหนูแทบแย่แนะ แล้วพรุ่งนี้เตรียมตัวดูตัวได้เลยนะ ลูกรัก หึๆ ” คุณพ่อหัวเราะก่อนเดินไปพ่อหันหลังมาบอกกับฉันว่า “แล้วห้ามคิดหนีนะ”

 

จังเกอร์............

 

“หนอยแนะ พวกแก ใครส่งแกมาฟ่ะ”

 

“หึ” หนอยทำเป็นไม่ตอบ

 

“นี่แกต้องการอะไร” ผมชักจะสงสัยว่ามันมาที่นี่ทำไม กำลังคนก็น้อยกว่าแถมยังไม่เคยรู้จักอีกตั้งหาก

 

“ผู้หญิง” มันตอบห้วนๆ

 

“ผู้หญิง”ผมทวนคำตอบแล้วประมวลสิ่งที่มันตอบมาสักครู่ แครมบรูเล่ก็โผล่ขึ้นมาในสมองของผม

 

“ป่านนี้เธอคงไม่ไอยู่ที่นี่แล้ว” หนอยมันลุกขึ้นปัดฝุ่นที่เปื้อนอยู่บนเสื้อผ้าออก

 

“พวกแกพาเธอไปไหน” ผมตรงเข้าไปกระชากคอหมอนั่นพร้อมจะฆ่ามันตายทุกเมื่อถ้ามันไม่บอก

 

“...” หมอนั่นไม่ตอบ ผมเลยต้องชักปืนออกมาขู่มัน มันถึงจะยอมตอบ

 

“นั่นน่ะ คุณหนูลูกสาวมหาเศรษฐี” เรื่องนั้นผมก็รู้อยู่หรอกนะ แล้วใครสั่งมาคู่หมั้นหรอ

 

“...” ผมเงียบฟังสิ่งที่มันกำลังจะบอกต่อไป

 

“ท่านให้พวกเรามาเอาตัวเธอกลับไป”

 

“แล้วฉันจะเชื่อได้ยังไงว่าพวกแกพูดจริง” ผมถาม

 

“ว่างๆ ไปดูเองสิครับ ว่าคุณหนูอยู่ที่บ้านจริงๆ” โอเค ผมคงต้องปล่อยเธอไปถึงจะถูกใช่ไหม ผมปล่อยมือจากคอหมอนั่นแล้ว

 

“แต่พวกแกกล้ามากเลยนะที่บุกเข้าบ้านมาเฟียอย่างฉันเนี่ย อย่าคิด่าจะออกไปได้ง่ายๆ นะ” ใช่บุกเข้าบ้านมาเฟียอย่างผม อย่าคิดว่าจะได้ออกไปทั้งที่สภาพยังดีๆ อยู่แบบนี้

 

“จัดการมัดไว้ให้แน่นหนาด้วยละ” ผมสั่งลูกน้องแล้วเดินขึ้นไปบนห้องที่แสนคุ้น แต่ทำไมมันดูว่างเปล่าจัง จู่ๆ ภาพยัยบ้านั่นก็ปรากฏต่อหน้าผม มันทำให้ผมคิดถึงเธอ

 

เธอจะเป็นยังไงบ้างแครมบรูเล่ ทำไมพ่อเธอถึงได้ส่งคนมาพาตัวไปขนาดนี้

 

ต้องเป็นเรื่องเกี่ยวกับคู่หมั้นที่เธอเคยเล่าให้ผมฟังใช่ไหมผมจะต้องสืบให้ได้เลยว่าคู่หมั้นของยัยนั้นคือใคร?

 

รุ่งเช้า ผมเดินทางตรงไปยังคฤหาสของแครมบรูเล่

 

“อ๋อยอั๋นอะเอ้อ (ปล่อยฉันนะเว้ย)” ไม่ต้องตกใจว่าใครเสียงดังหรอกครับ ขนาดเอาเชือกพันปากแล้วแท้ๆ ยังแหกปากได้อีก ผมละเชื่อมันเลยหมอนี่น่ะ

 

ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง~~

 

ลูกน้องผมคนหนึ่งเดินไปกดออด ก่อนจะมีสาวร่างท้วมอายุอานามก็ประมาณแก่กว่าแม่ผมมั้งนะ มาเปิดประตู

 

“มาพบใครค่ะ” ป้าคนนั้นถาม

 

“มาหาเจ้าของบ้านสิ” ลูกน้องผมนี่ก็ตอบกวนอวัยวะเบื้องล่างไม่น้อย

 

“รอก่อนนะ” ป้าเดินเข้าไปสักพักแล้วเดินออกมา - -" ปัญหาเยอะจริงๆ

 

“เข้ามา” เธอเปิดประตูกว้างพอให้รถวิ่งเข้าไปในตัวบ้านได้

 

“ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรไม่ทราบ ที่ทำให้มาเฟียหล่อระดับประเทศบุกเข้ามาถึงบ้านผม” ผมหันขวับไปหาต้นเสียงที่นั่งพิงกับโซฟาในห้องรับแขกสุดหรู

 

“ก็แค่เอาลูกน้องมาส่งน่ะครับ ไม่ได้มีธุระอะไรหรอก” ผมตอบไปงั้น แต่ตาสอดส่ายหาใครบางคน

 

“หรอครับ ขอโทษทีนะ ที่ลูกน้องผมทำให้คุณลำบากนะจังเกอร์” เขาพูดกับผมแต่เชื่อไหม ผมไม่ได้มองหน้าเขา

 

“ไม่ลำบากมากหรอกครับ” ผมหันไปยิ้มให้

 

“ไม่ทราบว่า ที่มองอยู่เนี่ยสำรวจบ้านผมอยู่หรอ หรือหาใครอยู่” เขาเหล่ตามองผม

 

“เปล่า” ปฏิเสธหน้าด้านๆ

 

“คุณพ่อค่ะ หนูมาแล้วค่ะ” เสียงใสๆ แว่วมาก่อนจะเห็นเธอเข้ามากอดชายตรงหน้าผม

 

“จ๊ะลูก” เขาลูบหัวเธอเบาๆ อย่างเอ็นดู ใช่เธอคนนั้นคือแครมบรูเล่

 

“อะ เจ้าชาย” เธอส่งเสียงก่อนเข้ามากอดผมเช่นกัน

 

“อะแฮ่มๆ แครมบรูเล่ เดี๋ยวว่าที่คู่หมั้นหนูก็มาแล้วนะ จะไปกอดผู้ชายคนอื่นไม่ได้นะ”

 

“อะไรนะ หนูไม่เอาหนูไม่หมั้น” เธอพูดเสียงสั่นราวกับจะร้องไห้

 

“ก็ดี งั้นผมขออยู่ดูคู่หมั้นของแครมบรูเล่ด้วยนะครับ คงไม่ขัดนะ” ผมอยากเห็นจริงนิ ใครว่ะ

 

“ก็ได้เชิญตามสบาย” เขาพูดก่อนผายมือไปยังโซฟา แล้วหน้าผมจะรอเราะเดินตรงดิ่งไปนั่งเลยสิครับ ผมหน้าด้านไหม (มากอะ) ไรท์ให้เกียรติกันมั้ง (คร้าบๆ)

 

ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง~~

 

“คงจะมาแล้วมั้ง” พ่อของแครมบรูเล่พูดขึ้น ทั้งผมและแครมบรูเล่ไม่พูดอะไรสักคำ แค่ลุ้นๆ ว่ามันเป็นใคร ฆ่าให้ตายเลยดีไหม เอ๊ะ ทำไหมผมต้องโกรธว่ะ เออ สงบ อารมณ์แปป

 

ตึก ตึก ตึก เฮ้ย เสียงหัวใจเต้นแรงทำไมว่ะ

 

แล้วภาพคนที่ปรากฏต่อหน้าผมมันทำให้ผมแทบควบคุมสติตัวเองไม่อยู่ คนๆ นั้น คือไป อ๊อกฟอร์ด ไอ้คู่อริของผม ให้ตายเหอะ มันมาทำไมว่ะ คงไม่ได้เป็นว่าที่คู่หมั้นของยัยนี่หรอกนะ

 

“สวัสดีครับ” หมอนั่นยกมือไหว้พ่อของแครมบรูเล่อย่างน้อมน้อบ ผมเห็นแล้วอยากจะถีบมันสักฉากให้หายซะใจ

 

“อ่าว จังเกอร์เพื่อนรัก นายอยู่ด้วยหรอ” หน็อย ได้ทีมันเอาใหญ่ เดินเข้ามากอดไหล่ผมหน้าตาเฉยๆ ผมชักจะเดือดแล้วไง

 

“ปล่อย” ผมพูดเสียงห้าว

 

“ดุจังวันนี้” ไอ้บ้านี่ยังไม่วายกวนบาทาผม

 

“ฉันไม่ใช่หมาเฟ้ย” ผมตะคอกพร้อมกับแยกเขี้ยวใส่

 

“อ่าวน้องแครมบรูเล่ รู้ไหมจ๊ะ ว่าพี่นี่แหละว่าที่คู่หมั้นสุดหล่อของน้อง”

 

“ห๊ะ” ผมกับแครมบรูเล่พร้อมใจกันร้องและอ้าปากค้าง

 

“แล้ววันนั้นพี่ช่วยฉันทำไมละ” ยัยนั่นเอ่ยขึ้น

 

“อ๋อ ก็แค่อยากจะให้น้องแครมบรูเล่ยอมรับในตัวพี่จริงๆ ไม่ใช่ว่าโดนบังคับ”

 

“เห็นไหม แครมบรูเล่ พ่อว่าพ่อเลือกคนให้ลูกไม่ผิดนะ” ปู่นั่นเอ่ยขึ้น (พูดไม่เข้าหูดีนัก เรียกปู่ซะเลย)

 

“แต่ว่าพ่อค่ะ” ยัยนั่นท้วง

 

“น้องแครมบรูเล่ยังไม่คิดตอนนี้ไม่เป็นไรครับ พี่รอได้” โธ่ สุภาพบุรุษจังนะแก ถีบหัวทิ่มดินดีไหม

 

“ลองๆ ดูใจกันไปก่อนเหอะน่า พ่อไม่ค่อยชอบคนที่เอ๊ะอะ หาเรื่องเท่าไหร่” เหมือนโดนด่าระยะประชิด ถีบหน้าคว้ำอีกคนดีไหม

 

“แต่ แครมบรูเล่ เป็นแฟนผมนะ” ผมเอ่ยปากออกไป ทั้ง 3 คน อ้าปากหวอไปเลย สะใจ

 

“ว่าไงนะ” พ่อของยัยบ้านั่นถามย้ำ

 

“ก็อย่างที่ได้ยินแหละครับ คุณพ่อตา” ก้าก สะใจชะมัดเลย ตาพ่อตาเอ้ย ตาลุงนั่น ทำหน้าบอกบุญไม่รับไปเรียบร้อยแล้ว

 

“เป็นแฟนแล้วไงละ คอยดูนะฉันจะแย่งแครมบรูเล่มาจากแกให้ได้เลย” หน็อย ไอ้อ๊อกฟอร์ด อยากจะฆ่าแกตายตรงนี้เลย ให้ตายสิ

 

แครมบรูเล่....

ห๋า อะไรอะ ฉันหันซ้ายหันขวามองหน้าผู้ชาย 2 คนที่กำลังบอกว่าจะแย่งฉันกันอยู่อะไรเนี่ย อยู่ๆ เจ้าชายก็โผล่มาที่บ้านของฉัน แล้วก็อ๊อกฟอร์ดก็ดันมาเป็นว่าที่คู่หมั้นของฉันที่คุณพ่อบอกว่าจะให้ฉันหมั้นด้วย แบบนี้ฉัน งง เลยวันนี้มีแต่เรื่องไม่คาดฝันแถมเจ้าชายยังบอกอีกว่าฉันเป็นแฟนเขา ไม่หนำซ้ำเรียกพ่อฉันว่าพ่อตาอีก -///- ทำอะไรของเขานะ หรือว่าเขาจะช่วยฉันให้ยกเลิกงานหมั้นบ้าๆ นี่

 

“ป่ะ ไปทานข้าวกัน” คุณพ่อเอ่ยขึ้น

 

“คะ คุณพ่อ เชิญตามสบายเลยนะค่ะทุกคน ^^' ” สองคนนั่นยังจ้องกันไม่วางตา พอเหอะไม่อยากให้มีคนตายในบ้านฉัน

 

“ครับ” อ๊อกฟอร์ดตอบรับแล้วรีบเดินตรงมายังที่นั่งข้างฉัน - -^

 

“อะไรว่ะ อ๊อกฟอร์ด แกมานั่งข้างแฟนฉันได้ไง” เจ้าชายบ่น

 

“ก็ใครไวใครได้ไงว่ะ” นั่นไงมาอีกแล้วสงครามกลางเมือง เฮ้อ

 

“อ่าว ไหงแกพูดหมาๆ งี้ว่ะ” เออ เอาเข้าไปวันนี้คงไม่กินมันละข้าวอะ

 

“นี่กินข้าว มันแต่ทะเลาะกันอยู่ได้” ขอบคุณค่ะพ่อ ฮ่าๆๆ เจ้าชายทำหน้าบูดก่อนเดินไปนั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับฉัน

 

“หัวเราะอะไร” เจ้าชายทำตาเขียวใส่ฉัน

 

“เปล่า แค่เพิ่งเห็นใครบางคนงอลเฉยๆ” ฉันพูดพร้อมกับอมยิ้ม

 

“อะนี่กินปลาเยอะๆ” แล้วเสียงคนข้างๆ ก็แทรกขึ้นมาทำให้ฉันต้องหันไปแต่กินปลาเยอะๆ เหมือน

ฉันโดนด่าทางอ้อมไหมว่าโง่อะ

 

“ค่ะ” ฉันฉีกยิ้มให้ผู้ชายที่นั่งข้างฉัน

 

“เอ้า แครม ” คราวนี้ผักหรอ เออ เจ้าชายตักผักมาให้ฉัน

 

“ค่ะ” ฉันหันไปยิ้มหวานให้คนตรงหน้า และ

 

“แครมบรูเล่” หัวไปทางซ้าย

 

“แครม” เหลียวมามองข้างหน้า เออ ตอนนี้ในจานข้าวฉันมีแต่ของที่พวกเขาตักให้ ไม่แตกต่างอะไรกับข้าวที่ผสมให้สนัขยังไงยังงั้นเลย - -" กรรมจริงๆ แครมบรูเล่

 

“เออ ฉันอิ่มแล้ว” ฉันลุกพรวด ก่อนได้ยินเสียงโทรศัพท์ใครสักคน

 

“ฮัลโหล” อ๊อกฟอร์ด รับแล้วพูดกรอกโทรศัพท์ทันที

 

“เอ่อๆ โอเคเดี๋ยวฉันไป” เขากดวางโทรศัพท์แล้วลุงขึ้นมายืนตรงหน้าฉัน

 

“พี่ไปก่อนนะ แครมบรูเล่” จุ๊บ เฮ้ย อ๊อกฟอร์ดหอมแก้มฉันอะ

 

“เฮ้ย ไอ้อ๊อกฟอร์ด แกลวนลามแฟนฉันนะเว้ย” เจ้าชายพูดให้เดาเลยว่าตอนนี้เขาเดือดอยู่แน่ๆ

 

“แฟนแก แต่ว่าที่คู่หมั้นฉัน นายนั่นแหละไม่มีสิทธิ” เขาพูดแล้วเดินออกไปอย่างสบายใจ ส่วนเจ้าชายน่ะหรอ ทำหน้าประมาณว่าตอนนี้อยากฆ่าใครก็ได้สักคน หยึ๋ยย น่ากลัวชะมัดเลย

 

“งั้น ฉันกลับแล้วนะ แครม” เขาพูดก่อนจะ

 

จุ้บ

 

“บายๆ นะที่รัก แล้วเจอกัน ผมจะมาหาคุณทุกๆ วันเลย” พูดแล้วก็เดินดุ่มๆ ออกไปเฉย ทิ้งให้ฉันทำหน้า งง อยู่คนเดียวอะไรกันนะผู้ชาย 2 คนนี้ คิดอะไรของเขาอยู่กันนะ

 

 

ว้าวๆๆ เปิดฉากศึกชิงนางแล้ว เชียร์ใครดี