เกมส์ปริศนานัยย์ตาปีศาจ

บทนำ

     แสงอาทิตย์อัสดงที่ใกล้ตกดินสาดแสงสีทองสุดท้าย มาที่ทะเลสีครามของเมืองเชสไวท์ในยามเย็น เหล่ารถม้าสีขาวก็เคลื่อนรถเข้าประตูพระราชวังอันสวยงามที่ตั้งตระหง่านรับแสงอุษาของพระอาทิตย์ยามเย็น เมื่อรถม้าได้แล่นเข้าไปในวังจนลับตา ประตูวังก็ปิดลงตามกลไกลในปราสาทที่วางไว้

     “พระราชินีสเด็จแล้ว!!” เหล่าสาวใช้ในวังวิ่งกันให้ว่อนราวกับเกิดสงคราม แน่นอนการที่ผู้เป็นประมุขอันดับรองจากพระราชา และมียศบรรดาศักดิ์ที่สืบทอดกันมายาวนาน ก็ต้องออกมาต้อนรับด้วยความเคารพ

     “ยินดีต้อนรับกลับสู่ราชวังพะย่ะค่ะ”ชายวัยค่อนข้างชราเปิดประตูรถม้าพร้อมยืนตรง เอาแขนข้างหนึ่งวางใต้หน้าอกพร้อมน้อมศรีษะลงมาให้หญิงสาวผมสีบอร์นอ่อน ยาวถึงพื้น วัย 18 ปี ที่เดินลงมาจากรถม้าอย่างเงียบๆ

     “ยินดีต้องรับเพคะ ควีนอลิซาเบธ........”เหล่าบรรดาสาวใช้ยืนเรียงแถวหน้ากระดานทั้งซ้ายและขวายาวไปถึงบันไดข้างในราชวัง

     “......”ควีนพยักหน้าแล้วยิ้มบางๆให้กับทุกคน พร้อมก้าวขึ้นบันไดที่ปูด้วยพรมสีแดงยาวไปถึงบันได เธอเดินไปหยุดตรงกลางห้องโถงแล้วเงยหน้ามองรูปหญิงวัย 28 ที่สวมมงกุฎสีเงิน และชายวัย 32 ปี ที่สวมมงกุฎสีทองใบใหญ่ ที่ติดไว้ตรงผนังระหว่างทางแยกของบันไดกลาง

     “ท่านพ่อ........ท่านแม่.........”ควีนพึมพำเบาๆ สายตาของเธออ่อนล้า น้ำตาที่ค่อยๆเอ่อล้นมาที่ขอบตา  เธอกำลังคิดถึงคนพวกนั้นอยู่.........

ณ เมืองเชสแบล็ค

          ดวงอาทิตย์ยามเย็นได้ลับขอบฟ้า ดวงจันทร์ก็เริ่มสาดแสงไปยังพระราชวังอันที่จุดเทียนไว้รอบพระราชวัง ที่ชานระเบียงชั้นบนสุดของพระราชวังคืนห้องบรรทมของผู้ที่มีชนชั้นสูงอันดับรองจากคิง นั่นคือห้องของควีน เสียงบรรเลงของเปียโนดังก้องไปทั่วบริเวณนั้น

      “ควีนมิคาเรีย ได้เวลาอาหารเย็นแล้วเพคะ”เมดสาวเดินมาเคาะประตู 2 ครั้ง แต่ไม่เปิดประตู ได้แต่ส่งเสียงบอกอยู่หน้าประตู

     “เข้าใจแล้วล่ะ แล้วข้าจะตามไปเมื่อเล่นเพลงนี้จบ.....”หญิงสาวผมสีดำทมิฬ นั่งเล่นเปียโนด้วยทำนองที่ไพเราะ ทำให้นางได้รับฉายาว่า ‘แบล็ค เมโลดี้’

     “เพคะ”เมดสาวรับคำแล้วเดินออกไปจากหน้าประตูอย่างเงียบๆ

                                  ----------------------------------------------------------

       หมู่บ้านที่เปลี่ยว ไร้ผู้คนเดินไปมาในยามค่ำคืน มีเพียงโคมไฟของเมืองหลวงที่ประดับส่องแสงไปตามทางเดินใหญ่ๆ อากาศเย็นของค่ำคืนเริ่มแผ่มาปกคลุมตามหมู่บ้านที่เงียบสงัด แสงจันทร์สาดส่องไปตามซอยเล็กๆพอให้เห็นทางเดิน

     “เมื่อไหร่จะถึงบ้านซักทีนะ.......”หญิงสาวเดินถือสัมภาระเดินไปตามทางเดินที่ไร้ผู้คน

     “นี่มันอะไร ล...เลือดนี่นา!!!”หญิงสาวเดินไปพบกับหยดเลือดสีแดงที่หยดไปตามทางเดิน

     “อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!”เสียงผู้ชายตะโกนลั่นอย่างทรมาณในซอยข้างหน้าที่อยู่ห่างไม่กี่เมตร

     “เกิดอะไรขึ้น!!!”หญิงสาววิ่งไปตามเสียงแล้วพบกับชายวัยทองนอนโชกเลือดอยู่ สิ่งที่ยืนอยู่ข้างๆศพนั่นคือคนใส่ผ้าสีดำคลุมผมยาวไปถึงพื้นที่มีหยดเลือด

     “อึก!!”หญิงสาวเอามือปิดปากเพื่อพยายามไม่ให้กรี้ดออกมา ดวงตาของเธอเบิกโพลงด้วยความตกใจ คนใส่ผ้าคลุมนั้นหันมาหาเธออย่างช้าๆ ดวงตาของมันเรืองแสงสีแดงอย่างหน้ากลัวพร้อมเดินมาหาหญิงสาว

     “ช่วยด้วย!!!!!!”หญิงสาวรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้นทันที เธอวิ่งไปอย่างไร้จุดหมาย ไม่มีสติ จนลืมบ้านตัวเองไปแล้ว ตอนนี้เธอคิดอย่างเดียวไว้เพียงว่า ‘ขอให้พ้นมันก็พอ’

ตุบ!!

หญิงสาวสะดุดกระโปรงที่ยาวไปถึงข้อเท้าของตัวเองจนล้มลงไปนอนกองกับพื้น เธอเหลือบไปมองข้างหลังของเธอที่มีคนใส่ผ้าคลุมสีดำเดินตามเธอมาติดๆ มันใกล้มาถึงเธอระยะประชิด หญิงสาวตกตะลึงดวงตาสีแดงก่ำดั่งเลือดของมัน มันก้มลงมาบีบคอของหยิงสาวแล้วยกขึ้นมาเหนือหัวของมันด้วยมือข้างเดียวอย่างง่ายดาย

    ไม่นานนักคนใส่เสื้อคลุมสีดำก็ปล่อยร่างไร้วิญญาณของหญิงสาว ทำให้เธอตกลงมานอนที่พื้นอย่างง่ายดาย จากนั้นคนใส่เสื้อคลุมสีดำก็เดินออกมาจากตรงนั้นแล้วเดินหายไปกับความมืดในค่ำคืน