Labyrinth of the Heart.I ตอน จุดเริ่มต้น

“ลั้น ลา ลั้นลั้นลา ลั้นลั้นลาละละลั้นลั้นลา~”

   หญิงสาวฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี ส่วนในมือเธอก็สารวนอยู่กับการทำเค้กวันเกิดให้กับใครคนหนึ่ง เขาคือคนพิเศษของเธอและวันนี้คือวันเกิดเขา

   หญิงสาวตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อมาทำเค้กก่อนไปโรงเรียน หลังจากเค้กเสร็จเธอจัดการเก็บกวาดและเตรียมตัวไปโรงเรียนตามปกติ  เธอมองเค้กที่อยู่ในถุงอย่างอารมณ์ดี ยิ้มให้กับมัน แล้วจินตนาการไปถึงตอนที่เธอเอาเค้กชิ้นนี้ไปให้เขา แล้วบอกความในใจที่เธอเก็บไว้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเขา....ให้เขาได้รู้

“วันนี้แหละ!!”หญิงสาวยกกำปั้นขึ้นอย่างมาดมั่น

    คลืดดดด!!

     เสียงฟ้าร้องดังมาไกลๆ เมฆสีดำทะมึนเริ่มคืบคานเข้ามาใกล้เรื่อยๆ  หญิงสาวกลับเข้าไปหยิบร่มพับมายัดใส่กระเป๋าพลางเงยหน้าดูท้องฟ้าอีกครั้ง

“อากาศแบบนี้ชัดจะไม่ดีซะแล้วสิ”หญิงสาวพูดกับตัวเองก่อนจะออกเดินมุ่งหน้าสู่โรงเรียนของเธอ

   โรงเรียน

  หญิงสาวถึงโรงเรียนตามเวลาปกติของเธอ เพื่อนๆวิ่งมาทักทายตามปกติและแซวเธอเพราะเรื่องเค้กที่เธอถือมา ทุกอย่างดูปกติเหมือนทุกๆวันที่ผ่านมา เวลาล่วงเลยจนถึงเวลาเลิกเรียน  เวลานี้คือเวลาที่เธอจะต้องเอาของขวัญชิ้นนี้ที่เธอทำไปให้เขาคนนั้น

  มันถึงเวลาแล้ว

     หญิงสาวหยิบถุงเค้กขึ้นมาวางบนโต๊ะเรียนมองมันอย่างมุ่งมั่น สายตาเต็มไปด้วยความดีใจที่จะได้ให้ของขวัญและความมุ่งมั่นที่จะบอกเรื่องภายในใจของเธอ

  คลืดดด!!

    เสียงฟ้าร้องดังขึ้นอีกครั้งแต่ครั้งนี้มันดังมาจนเล่นเอาเพื่อนๆในห้องพากันยกมือขึ้นปิดหู ท้องฟ้าถูกครอบงำด้วยความมืดของเมฆสีดำทะมึน  หญิงสาวเห็นท่าว่าจะไม่ดีถ้าเกิดเธอช้ากว่านี้เธออาจจะคราดกันกับเขา เธอหยิบถุงเค้กแล้วออกวิ่งไปตามทางมุ่งหน้าไปที่ห้องเรียนของเขาคนนั้น ระหว่างที่วิ่งฟ้าก็ร้องเป็นระยะๆ นักเรียนคนอื่นๆต่างรีบร้อนเก็บของเพื่อรีบกลับบ้านก่อนที่ฝนจะตกลงมา

     หญิงสาววิ่งไปตามทางเรื่อยๆ ก่อนที่จะมาหยุดอยู่หน้าห้องเรียนเขาคนนั้น เธอเห็นเขากำลังสะพายกระเป๋าเดินออกมา เธอกำมือแน่น เพื่อควบคุมความตื่นเต้น ก่อนจะเดินเข้าไปหาเขา

“ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย”เธอยืนประจันหน้าเขาอย่างมุ่งมั่น

“......”ชายหนุ่มตรงหน้านิ่งเงียบ แต่สายตากลับกวาดมองเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า แล้วหยักยิ้มเมื่อเห็นสิ่งที่เธอถือมาในมือ

“ฉัน....”

“ทางนี้”ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะเอ่ยปากพูดต่อ ชายหนุ่มก็ชิงตัดบทแล้วเดินนำเธอออกมา

   ชายหนุ่มเดินนำเธอลัดเลาะตามตึกลงมาอยู่ที่หลังโรงยิม  ก่อนจะหยุดเดินแล้วหันมาประจันหน้ากับเธอ

“มีอะไร”ชายหนุ่มเอ่ยถาม

“แฮปปี้เบิร์ดเดย์!!  ฉันทำเอง ฉันหวังว่านายจะชอบนะ!”หญิงสาวยื่นถุงเค้กให้ชายหนุ่ม โดยที่ไม่ยอมมองหน้าเขา

“ฉันไม่ชอบของหวาน”ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบ และไม่ยอมรับถุงเค้กในมือของเธอ นั่นเลยทำให้เธอเริ่มรนราน

“ฉะ......ฉันไม่รู้มาก่อนเลยว่านายไม่ชอบของหวาน”เธอพูดน้ำเสียงผิดหวังเล็กน้อย รู้อย่างนี้เธอหน้าจะเอาของอย่างอื่นมาให้เขาแทน

“พูดธุระจริงๆของเธอมาเถอะ ฝนจะตกแล้ว”ชายหนุ่มพูดอย่างไม่ยีระก่อนจะเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยเมฆสีดำทะมึน

“ฉัน......ฉันชอบนาย!! ฉันชอบนายตั้งแต่เจอกันครั้งแรก!! ฉันได้ใจนะที่นายคุยด้วย ถึงนายจะไม่รับขนมของฉันก็ไม่เป็นไร แต่ฉัน....”

“ถ้าเธอชอบฉันจริงๆเธอต้องรู้สิว่าฉันไม่ชอบของหวาน”ชายหนุ่มพูดตัดบทเสียงเรียบ แต่ประโยคนั้นเล่นเอาหญิงสาวถึงกับสะอึก!

“.......!!”เธอเงยหน้ามองหน้าชายหนุ่มอย่างอึ้งๆ

“เธอไม่ได้ชอบฉันหรอก เธอแค่หลงและคิดว่าเอาเองว่าตัวเองชอบฉัน ทั้งๆที่มันแค่หลงเท่านั้น”ชายหนุ่มพูดต่อ คำพูดของเขาช่างเสียดแทงหัวใจของเธอซะจริงๆ  หญิงสาวยกมือขึ้นปิดปากอย่างไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ตัวเองได้ยิน

   เธอไม่ได้หวังว่าจะได้คบกับเขา แต่อย่างน้อยเขาหน้าจะรับน้ำใจของเธอโดนการรับเค้กไปบ้าง ถึงจะเอาไปแล้วไม่กินก็เถอะ อย่างน้อยก็หน้าจะรับมัน

“ฉัน.....”

“เค้กหรอ? หึ! เธอนะ.....”เขาพูดพลางเว้นวรรคก่อนจะเอื้อมมือมาดึงถุงเค้กจากมือเธอไป พลางยกมันขึ้นดู ก่อนจะตวัดสายตาหันกลับมามองเธอ“......รู้จักตัวเองจริงๆหรือเปล่า? รู้ว่าหัวใจตัวเองต้องการอะไรหรือเปล่า? รู้ว่าความรักมันเป็นยังไง เธอรู้จักมันไหม? รู้จักดีแค่ไหน? แม่สาวน้อย~”ชายหนุ่มพูดพลางช้อนคางเธอขึ้นให้เธอสบตาเขา

    สายตาของเขามีเพียงความเย็นชาที่ฉายชัดในดวงตา มันช่างเย็นชาจนทำให้รู้สึกหนาวจับขั้วหัวใจจริงๆ อากาศรอบตัวเริ่มเย็นลงเรื่อยๆ ร่างกายเธอสั่นเล็กน้อย

“ฉัน.....ฉัน…..”หญิงสาวพูดติดขัด เธอรู้สึกเหมือนโดนเอามีดแทงเข้าที่หัวใจอย่างจัง ก่อนที่มีดเล่มนั้นจะโดนบิดให้หมุนแล้วกรีดมันขึ้นช้าๆ มันทรมาน....และแสนเจ็บปวด

    คำพูดของเขา แววตาที่แสนเย็นชา ทุกๆอย่างมันกรีดแทงหัวใจอันบริสุทธิ์ของเธอจนเป็นแผลเหวะหวะ

“ส่วนเค้กนี่  เธออยากให้ฉันรับมันไว้ใช่ไหม? แล้วพอรับมาแล้วมันเป็นของฉัน งั้นฉันจะทำอะไรกับมันก็ได้ใช่ไหม?”ชายหนุ่มพูดเสียงเย็นยะเยือก ก่อนจะปล่อยมือจากคางของเธอ แล้วโยนเค้กลงบนพื้นแล้วเหยียบมันต่อหน้าต่อตาเธอ

   หญิงสาวยกมือขึ้นปิดปากตัวเองอีกครั้ง น้ำตาไหลพรากอาบสองแก้ม ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง เขา....ผู้ชายที่เธอแอบชอบมานานหลายปี เหยียบย่ำจิตใจเธอ ทั้งคำพูดและการกระทำ

     หญิงสาวคานเข้าไปใกล้ๆเศษเค้กที่ถูกเขาเหยียบ มือสั่นระริก ภาพตรงหน้ามันช่างบีบหัวใจเธอซะจนเธอทนดูไม่ได้ ไม่ใช่!! มันไม่ใช่แล้ว!! ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่! เขาไม่ใช่คนที่ฉันจะสามารถรักเขาได้!!! มันไม่ใช่!!

   หญิงสาวลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีออกมา เธอไม่สามารถทนเห็นภาพแบบนั้นได้อีกแล้ว เขาเหยียบย้ำหัวใจเธอจนแหลกละเอียด เธอปาดน้ำตาไปวิ่งไป ฝนก็ตกลงมาอย่างกับต้องการจะตอบสนองความรู้สึกของเธอในตอนนี้ หญิงสาววิ่งไปเรื่อยๆ วิ่งไป วิ่งไป และวิ่งไป

    ปรี๊นนนนนนนนนนนน!!!   โครม!!!

    ร่างบางกระเด็นทันทีที่ถูกแรงกระแทกจากตัวรถ แต่ภาพสุดท้ายที่เธอเห็นคือ ชายหนุ่มที่เธอเพิ่งสารภาพรักกับเขาไป กำลังยืนยิ้มอยู่ริมฟุตบาท รอยยิ้มที่ร้ายกาจ ราวกับ...รอยยิ้มของปีศาจ รอยยิ้มที่มีความพึงพอใจราวกับว่าเขาต้องการให้มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก  ก่อนที่ความมืดจะเข้าครอบงำประสาทสัมผัสเธอทุกอย่าง......อย่างสมบูรณ์

"แล้วเจอกันในโลกใหม่.....มิริน"ชายหนุ่มหยักยิ้มมุมปากมองร่างบางที่นอนจมกองเลือด สองมือล้วงกระเป๋ากางเกง ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปจากที่เกิดเหตุ