สัญญาที่ให้ไว้ ณ ทะเลช่วงฤดูใบไม้ร่วง

Present sunrise to be long time…

ฉันเป็นคนที่ชอบเหม่อลอย ชังเพ้อและชังฝัน มีแต่คนบอกกับฉันแบบนี้ทั้งนั้น แตงโมเพื่อนของฉันชอบบอกว่าฉันเป็นยัยเอ๋อ ยัยเบอะ ยัยเฟอะฟ่ะประจำห้อง ฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจนะว่าทำไมทุกคนต่างเรียกฉันแบบนั้น แต่...ฉันก็ไม่ได้โกรธอะไรหรอกที่โดนเรียกแบบนั้นน่ะ...

สายลมอ่อนๆพัดผ่านพวงแก้มสีฟาดที่แดงละเรือไป ดวงตาสุกาวทอดมองไปยังทะเลสีสวยกับชายหาดสีขาวสะอาดตา กลิ่นเกลืออ่อนๆโชยมากับลมที่พัดเข้าหาฝั่งอย่าไม่ขาดสาย...รู้สึกจิตใจสงบดีจัง...

“เมล่อน เมล่อน เม~ล่อน~” ฉันสะดุ้งทันทีที่มีสิ่งบางอย่างมาเคาะหัว

“อ่าาา~ อะไรเนี่ย อะ...อ้าว แตงโม อรุณสวัสดิ์จ้า” ฉันยิ้มแป้นทันทีพอเห็นหน้าคนที่ยืนค้ำหัวอยู่

“ยังจะมายิ้มอีก นัดฉันมาตอนเช้าไม่ใช่หรอแถมเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมขานรัยอีก ยัยเฉิ่มเบอะ!!” ฉันได้แต่เปลี่ยนจากรอยยิ้มดีใจเป็นยิ้มแหย่ๆแทน

เหอะๆ จริงด้วยสินะฉันเป็นคนบอกให้แตงโมออกมาหาตอนเช้านี่นา แต่ว่า...ฉันชวนแตงโมออกมาทำอะไรกันนะ ลืมเรื่องนี้ไปเลยอ่ะ (‘_‘ )

“แตงโมจ๋า~” เสียงเรียกที่ออดอ้อนที่สุดของฉันลอดผ่านริมฝีปากเล็กๆสีกุหลาบออกมาอย่างนุ่มนวล

“อะไร นี่อย่าบอกนะว่าลืมเรื่องที่นัดฉันไว้น่ะ!!”

“แหะๆ (. .)” ฉันก้มหน้างุดทันที แง้~ ก็แค่ลืมนิดเดียวเองนะว่าเรียกมาหาทำไมอ่ะ

“จริงหรอเนี่ย!!! ยัยเบอะเอ้ย!!” ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มแหย่ๆไปให้แตงโมเพื่อนรักอีกครั้ง

“จะ...จริงจ้ะ” แตงโมทำท่าจะว่าฉันอีกครั้งโดนยืนเท่าสะเอวแล้วก้มลงมาตรงหน้า

“เธอนี่มัน...”

“นึกออกแล้วล่ะ” ฉันรีบโพลงออกไปอย่างรวดเร็ว ดีนะที่คุณโมเธอยังไม่เทศนาร่ายยาว T^T

“ห้ะ อีหลอบแบบนี้มันนึกจะลืมก็ลืม นึกจะนึกได้ก็นึกได้เนี่ยนะ เป็นเวลาไปป่ะแม่คุณ”

“แฮะๆ สงสัยสัญชาตญาณในตัวมันบังเกิดตอนที่จะโดนว่าน่ะ” ฉันหัวแห้งๆไปให้แตงโมก่อนจะลุกขึ้นจากโครกหินที่นั่งรอแตงโมงมาประมาณสิบกว่านาทีเห็นจะได้แล้วเดินออกไปโดนไม่หันไปหาแตงโม

“จะไปไหนล่ะนั่นน่ะ” ฉันกลับหลังหันมามองเพื่อนรัก มือก็ไขว้จับกันอยู่ แล้วยิ้มจนตาเกือบปิดสนิทกัน

“เดี๋ยวก็รู้จ๊ะ ตามมาสิ” ถึงจะบอกว่าให้ตามมาแต่ว่าฉันกลับเดินไปจับมือของเพื่อนรักแล้วออกวิ่งแทน

กลิ่นของเกลือลอยแตะจมูกไม่ขาดสาย ก็นี่มัน...ทะเลนี่เนอะ ถึงจะคนล่ะที่กันกับสมัยเด็กก็เถอะ

“ว้าว~ สวยจัง”แตงโมเบิกตากว้างด้วยความตื่นตะลึงกับสิ่งตรงหน้า

มันสวยจนทำให้ใครที่เห็นต้องยิ้มและในขณะเดียวกันก็ทำให้คนที่เห็นร้องไห้ได้ด้วย นายจะเฝ้ามองมันตอนนี้เหมือนกับฉันรึเปล่านะ...เฝ้ามอง พระอาทิตย์ที่กำลังคอยๆขึ้นจากขอบฟ้าแสนสวย ยูโตะ

Kuro-Usaki [กระต่ายดำ]

 วันนี้อัพตั้งสองเรื่องแหนะ!! ค่อยๆลงมือเขียนเรื่องนี้ไปอย่างช้าๆ สบายๆ ไม่รีบร้อยอะไร รู้สึกผ่อนคลายมากเวลาเขียนเรื่องนี้ เป็นเรื่องใสๆ ดราม่าหรอ...ไม่มี๊ ไม่มี (หรา) ฮะๆ ยอมรับก็ได้ T~T ว่ามีดราม่าเล็กน้อย แต่ไม่โหดร้ายและบีบคั้นหัวใจรีดเดอร์แน่นอนค่ะ ^[+++]^