oo baby ยัยซเล็บท์ที่รัก

                                                            บทที่1

        เฮ้ย!!ทำไงหละทีนี้ ประวัติคราวๆก็ไม่ได้เอามาไห้ตายสิ นี้ขนาดยังไม่มานะเนี่ยทำฉันเหนี่ยขนาดนี้เลยถ้ามานะจะขนาดไหนเนี่ย!!!โอ้ย!!คิดแล้วกลุ้มฉันนั้งหัวฟูอยู่หลังห้อง ยังไงตอนพักก็ต้องไปเอา

ประวัติพวกนั้นมาก่อน หมดเวลาเร็วๆสิ "กรี้ยงๆๆๆๆๆๆๆ" นั้นหละเสียงสวรรค์หละฉันรีบวิ่งออกไปคนแรกเรยเอาหละ ฉันเดินขึ้นตึกแล้วก็เข้าไปในห้องผ.อ. แอร์เย็นชมัดเลยเปิดไว้ทั้งวันเปลี่ยนเป็นพัดลมแอร์ดีกว่ามั้ยคะผ.อ.ประหยัดกว่าเยอะ..แล้วผ.อ.ไปไหนเนี่ย ฉันมองไปรอบๆจนสายตาไปสดุดกับเครื่องแบบนักเรียนของใครบางคน ทำเอาฉันลมแทบจับ..มันผิดกฏหมดเลยอะ ตั้งแต่ศรีษะจรดปลายเท้า ไห้ตายสิ

ฉันมองคนกลุ่มใหญ่ที่เดินผ่านฉันไปเหมือนราวกับว่าฉันไม่มีตัวตนซะอย่างนั้น ไร้มารยาทจริงๆคนพวกนี้ถ้าเหยียบหัวฉันได้คงทำไปแล้วใช่มั้ยห็ะ รีบเอาเอกสารแล้วรีบออกไปดีกว่า...อ่าหิวๆคอยดูนะถ้าไปถึงจะกินไห้หนำใจเลยคอยดู 

   12:45 น.  ณ.โรงอาหาร

  อ่า..ไม่จริงอะ ไม่มีอาหารเหลือเลยหรอ ร้านข้าวก็ไม่มี ร้านอาหารญี่ปุ่นก็ไม่เหลือ เอาแล้วไง ฉันถอดใจออกมา ต้องไปกินข้างนอกหรอ โห่ก็ดีสิออกไปกินข้างนอกจริงสิ..วันนี้ใครเป็นเวณออกไปตรวจข้างนอกนะ แต่วันนี้ไม่ใช่เวณฉันน่ะสิ ฉันก็เลยโทรหาแพนผู้ช่วย หวังว่าคงยังไม่ไปกันหรอกนะ

                          "<ว่าไงจ็ะ>" ฉันถอนหายใจเบาๆ

               "แพน วันนี้เวณใครอะ พอดีฉันจะออกไปหาอะไรกินข้างนอกอะ" ฉันเดินออกไปทางหน้าประตู

โรงเรียนแล้วรอตำตอบของแพน "<อืม..วันนี้ เป็นเวณของ ไดฟ์นะ.ไดฟ์กับคิงอะ>" 

                          "อ๋อแล้วทั้งคู่ออกไปยังอะ ฉันจะแลกเวณอะ"

                                "<ยังไม่ไปไหนกันเลยยู่ที่ห้องอยู่เลย ท่าจะแลกเวณก็แลกกับคิงนะ มันบ่นอยู่ว่าไม่อยากไปอะ ก็งั้นไห้คิงเปลี่ยนเป็นวันศุกร์นะ>" ดีหละฉันก็เดินออกไปทันที แล้วส่งยิ้มไห้คุณยาม แฮ่ๆ.เรารู้กันคะ ก็ฉันน่ะสนิทกับยามในโรงเรียนนี้ทุกคน ก็แบบมีอะไรจะได้เบาแรงไปอีกไง 

                    "เค..งั้นเด๋วฉันไปกินข้าวก่อนเด๋วจะนัดกับไดฟ์อีกทีนะ"

                          "<คะๆหัวหน้า>" ฉันก็เดินไปร้านอาหารแล้วจัดการสั่งข้าวกิน..หลังจากกินอยู่นานก็มีสายรายงานว่ามีเด็กนักเรียนม.ปลายโรงเรียนเราออกไปนอกโรงเรียน ใกล้กับร้านอาหารของฉันดีหละ

ฉันก็เดินไปมุมตึก ว่าจะไปจะไปเล่นจ็ะเอ๋ซะหน่อยใครกันนะช้างกล้า  เสียงพูดคุยของคนกลุ่มนึงใกล้เข้ามาทุกทีแอ็ะ...ทำไมหัวใจฉันเต้นแรงจัง อาจจะเป็นเพราะว่า ไม่รู้ว่าเป็นใคร มั้ง..

                           "กฏเยอะชมัดเลย"..แอ็ะ..ผู้ชายหรอ ดูจากยำ้เสียงกำลังงอแงอยู่  พวกเด็กใหม่แน่ๆ

                     "เออ..น่าเราต้องอยู่ๆไปก่อน.."ผู้ชายอีกคนพูดอยู่ๆไปก่อนหรอ ว่าแล้วต้องใช่แต่มัน..หมายความว่าไงไอ้คำว่าอยู่ๆไปก่อนน่ะ พวกนี้คิดจะทำอะไรกันแน่นะ แล้วก็เสียงผู้ชายอีกคนแทรกมาดูมีอิธิพลยังไงก็ไม่รู้ ใครกันนะ..ฉันเม้มปากต้องทำไห้กลมกลืนกับซอกตึกมากที่สุด เพื่อฟังบทสนทนาของพวกนี้

                    "จนกว่าจะเสร็จเรื่องแล้วเราก็จะไปทันที"จนกว่าจะเสร็จเรื่องงั้นหรอ พวกนี้นิพูดอะไรไห้ฉันเข้าใจบ้างได้มั้ย? ยิ่งพูดยิ่งงง เสียงฝีเท้าหนักๆเดินใกล้เข้ามาเอาหละ ฉันก็เดินออกมาแสดงตัวคนพวกนั้นก็มองกันเออ..ทำไมยิ่งอยู่ใกล้พวกนี้มากเท่าไหร ฉันยิ่งรู้สึกแบบ..ไงอะบอกไม่ถูก คนพวกนี้ไม่เหมือนกับเราๆ คนพวกนี้ดูอันตรายชอบกล "ทายสิเราเจอใคร" นั้น ลีดุงผู้ชายผมสีแดงเพลิงพูด นายนี้ยังดูน่าเข้าใกล้กว่าพวกนั้นเลย "พวกนายจะไปไหนกันไม่ทราบ" ฉันยืนเท้าเอว จ้องพวกนั้น(ถึงแม้ในใจจะกลัวมากๆก็เถอะแต่หน้าที่ตอ้งมาก่อนจริงมั้ย "โห่ ตัวแค่นี้ทำโหดจริงๆเลย..ไม่ดูสังขาลตัวเองบ้างเลย"

อะฉันค้างไปเลย ดูถูกๆกันมากๆ "อย่าไปสนใจเลยปะ" เอ็คโควส์ ตีหน้านิ่งเดินนำไปคนอื่นๆก็เดินตามมีเพียงนาย..ไทไฟค์เท่านั้นที่ยืนอยู่หน้าฉัน ฉันค่อยๆเงยหน้าสบตาเค้า เฮือก..ฉันค้างไปชั่วขณะแต่ก็กลับมาปัจจุุบัน น่ากลัว น่ากลัวอะ.ไรขนาดนี้แต่ถึงไงฉันก็ปล่อยไปไม่ได้ถ้าตราบได้ที่พวกนั้นยังใส่ชุดนักเรียนของโรงเรียนนี้อยู่ "หยุดนะ" ฉันวิ่งไปขวางหน้าพวกนั้นไว้ พวกนั้นก็มองด้วยสายตาอาฆาตกัน

                       "ฉันจะปล่อยพวกนายเดินรอนอยู่แบบนี้ไม่ได้หรอกนะ ถ้าอยากออกกันจริงๆไหนหละใบอนุญาติอะ เอามาสิเดี๋วจะเซ็นไห้ ถึงพวกนายจะผ่านฉันไปอะนะเดี๋วก็เจอสารวัตรคนอื่นอีก" พวกนั่นก็ต่างมองหน้ากัน "ไม่มีหละสิ..งั่นฉันก็ไม่อนุญาติ" พวกนั้นในตอนนี้ต่างก็มองฉันเป็นตาเดียว

                        "ทำไม" แอ็ะ!! ฉันมองพวกนั้น เหมือนกับกำลังสาดความเย็นชาปะทะกับลาวาเลย พวกนี้กำลังคิดอะไรกันอยู่นะ ความรู้สึกของพวกนี้ยากที่จะคาดเดาจริงๆ "หมับ" จู่ๆไทไฟค์ก็คว้ามือฉัน

แล้วออกแรงบีบอย่างแรงจนฉันนิ้วหน้าด้วยความเจ็บ "นิ..ฉันเจ็บนะ" ฉันร้องออกไป ไทไฟค์ก็ผ่อนแรงแล้วลากฉันออกมาพวกนั้นก็เดินตามมา "นินาย..จะพาฉันไปไหนน่ะ" ฉันมองรอบๆนี่ ..

             "อยากรู้นักนิก็เดี๋วจะพาไปไง"แอ็ะ!!ฉันเดินตามนายไทไฟค์ไป ใช่ฉันอยากรู้ เพราะฉันคือเซเล็บไม่ว่าจะแลกด้วยอะไรก็ต้องรู้ไห้ได้