สะดุดรักยัยโลว์ โซ

" ครับแม่" ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งในชุดไปรเวท ที่เรียบง่ายแต่ก็สะดุดตาแก่คนที่ได้เห้น กำลังตอบมารดาบังเกิดเกล้าผ่าน บลูทูธของโทรศัพท์

"ถึงไหนแล้วลูกวุฒิ"เสียงผู้เป็นแม่ ที่ดังผ่านลำโพงออกมาทำให้ชายหนุ่ม ที่กำลังเข็นรถเข็นสัมภาระ ออกจากช่องผู้โดยสารขาเข้าต้องชะงักงัน

"เอ่อ ตอนนี้ผมกำลัง นั่งรอขึ้นเครื่องอยู่ครับแม่" ทรงวุฒิพ่นลมหายใจ ออกอย่างโล่งอก ที่เกือบปั้นเรื่องโกหกไม่ทัน

"เดี๋ยว ผมถึง กรุงเทพแล้วจะรีบโทรบอกนะครับแม่" ทรงวุฒิรีบตัดบท เมื่อเดินมาถึง ประตูทางออก

"เดินทางดีๆนะลูก แม่คิดถึงลูกนะ"

"ผมก็เหมือนกัน นะครับ" ทรงวุฒิรีบตัดสายเมื่อเห็น คนขับแท็กซี่ เดินตรงมาหาเขาด้วยสีหน้าที่ แช่มชื่น ถ้าเขาตัดสายช้าไปนิดแผนหนีแม่ ครั้งนี้คงพังไม่เป็นท่าแน่

"จะไปไหนครับ ให้ผมไปส่งนะครับ ราคาตามมิตเตอร์ เลยครับ" ทรงวุฒิพยักหน้า พร้อมส่งยิ้มให้

"ดีครับ ถ้างั้นช่วยไปส่งผมที่พระรามสามด้วยนะครับ" ทรงวุฒิตอบคนขับหลังจากที่เขาเข้านั่งที่เบาะหลังเรียบร้อย

'ขอโทษนะครับแม่ ที่ผมต้องทำแบบนี้ " ทรงวุฒิพึมพำกับตัวเอง พลางหลับตาลงช้าๆ

ณ บริษัท ทิวัตถ์ กรุ๊ป

ภายในห้องที่ อยู่บนชั้นบนสุด และดูใหญ่โตที่สุดใน บริษัท ซึ่งแน่นอนว่าต้องเป็นของผู้ที่มีตำแหน่งที่สำคัญ และ สูงสุดในบริษัทอย่างแน่นอน

"เฮ้อออ!!!!!!!" เสียงถอนหายใจของหญิงวัยกลางคน ที่ถึงวัยจะเริ่มเข้าวัยทองปลายๆแล้ว แต่ก็ยังดูสวยสง่า ดังขึ้นหลังเก้าอี้ทำงาน สีดำตัวใหญ่

ทำให้คนที่กำลังนั่งตรวจเอกสาร ต้องเงยหน้าขึ้นมอง

"เป็นอะไร รึเปล่าครับ คุณทิพปภา" พงษ์ศักดิ์ เลขาคนสนิท ที่เป็นทั้งเพื่อนและที่ปรึกษา ในเวลาเดียวกัน ถามขึ้นอย่างเป็นห่วง เมื่อเห็นสีหน้าของ ประทานใหญ่ ที่ดูกังวล

"ฉันว่า ฉันโดนเจ้าวุฒิ มักหลอกเอาแล้วหล่ะ" ทิพปภาพูดพลางก้มมองโทรศัพท์มือถือ ที่ยังเงียบสงบ ตั้งแต่ที่เธอวางสาย จากเจ้าลูกชายไปนานหลายชั่วโมงแล้ว กี่ยังไม่มีท่าทีว่าจะโทรกลับ อย่างที่บอกไว้ก่อนตัดสาย

"คงยังไม่ถึงละมั้งครับ" เลขาคนสนิท ตอบผู้เป็นนาย เพื่อให้เธอคลายความกังวล ลงไปมั่ง แต่ก็ดูเหมือนว่าเจ้านายของเขา จะมั่นใจเต็มเลยว่าโดนหลอก ชัวส์

"ไม่มีทาง หล่ะ ฉันเคยไป กลับมาเป็นร้อยแล้ว ฉันรู้นี่ นานขนาดนี้มันคงเลยกรุงเทพไปถึง ดาวอังคารแล้วมั้ง" ทิพปภาตอบอย่างมั่นใจ ในควาคิดตัวเองสุดๆ

"ฉันตงิดๆ แล้วเชียว ฉันว่าที่มันยอมกลับมาเนี่ย มันต้องเตรียมแผนอะไรไว้แล้วแน่ๆ ไม่งั้นมันไม่มีทางที่จะยอมกลับมาง่ายๆ ตามที่ฉันบอกหรอก"

"ถ้างั้นให้ผมส่งคนไป ตามตัวคุณวุฒิ เลยไม๊ครับ" พงษ์ศักดิ์พูดขึ้นหลังจากที่เขาเก็บเอกสารที่กองอยู่บนโต๊ะเข้าที่เรียบร้อยแล้ว

"อืม ฉันกำลังจะบอกอยู่"

"แล้วคุณทิพจะให้ผม ไปตามที่ไหนก่อนดี ครับ" ทิพปภา เงียบไปสักพัก ก่อนที่เธอจะยิ้มออกมา

"ที่ บ้านเจ้าแมทธิว นายยังจำได้ไม๊"พงษ์ศักดิ์ ทำหน้าครุ่นคิดสักพัก ก่อนจะพยักหน้าให้ทิพปภา

"อ๋อ เพื่อนสมัยเด็กที่คุณวุฒิ เคยไปหาบ่อยๆใช่ไม๊ครับ" ทิพปภาพยักหน้าให้สอง สามที ก่อนที่จะลุกขึ้นหันหลัง ทอดสายตาไปยังท้องถนน ผ่านกระจกใส ก่อนที่จะบอกประโยคสุดท้ายแก่คนสนิท

"มันมีเพื่อนแค่ไม่กี่คนที่นี่หรอก ไปหาให้ครบทุกบ้าน น่าจะเจอสักที่แหละ"

"ครับ ผมจะส่งคนไปเดี๋ยวนี้แหละครับ" พงษ์ศักดิ์ คำนับให้ผู้เป็นนายหนึ่งที ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไปทันที

"แกคิดว่า แกจะ หนีฉันพ้นเหรอ ไอตัวแสบ" ทิพปภา พูดพลางหันไปมองรูปของทรงวุฒิที่วางอยู่บนชั้นวางข้างๆ โต๊ะทำงาน