แลกเปลี่ยนหัวใจกับนายตัวร้ายสุดฮอต

“นี่มันหมายความว่าไง ไหนนายบอกว่าไปฉลองวันเกิดเพื่อนไง แล้วนี่มันอะไร-0-”หญิงสาวที่อยู่ในชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนเซนต์มาร์ค ผมยาวสีดำสนิท หน้าตาเรียวคม  ตาโตคิ้วเข้ม ปากรูปกระจับบางสีชมพูอ่อนเพราะไม่ได้แต่งเติมอะไร กำลังยืนมองชายหนุ่มที่มีหญิงสาวอีกคนยื่นอยู่ข้างๆ หญิงสาวยืนกำหมัดแน่นพร้อมกับเม้มริมฝีปากด้วยความโมโห                              

“หลบไป ฉันจะเดิน”ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่ไร้เยื้อใย มันยิ่งทำให้หญิงสาวถึงกับน้ำตาคลอ                                                    

“นายก็ตอบฉันมาสิ ว่ามันหมายความว่าอะไร”          

“ก็อย่างที่เห็น ฉันมีแฟนใหม่แล้ว”ชายหนุ่มตอบเพียงสั้นๆก่อนจะพาหญิงสาวที่ควงแขนอยู่เดินออกมา                      

“ไม่จริงอ่ะ ฮือๆมันไม่จริงใช่ไหม!!”หญิงสาววิ่งไปดึงแขนชายหนุ่มไว้ก่อนจะปล่อยโฮออกมา

“มันคือเรื่องจริง ฉันเบื่อเธอแล้ว เธอคิดว่าหน้าจืดๆแบบเธอฉันจะชอบงั้นเหรอ!สำคัญตัวผิดไปแล้วปล่อยมือออกจากแขนฉันเดี๋ยวนี้!!”

“ไม่จริงอ่ะฮือๆ”หญิงสาวถึงกับทรุดอย่างช๊อกผู้ชายที่ดีกับเธอมาตลอด ผู้ชายที่เป็นรักแรกของเธอตอนนี้ได้เหยียบย้ำหัวใจเธอจนแหลกละเอียด เธอไม่คิดว่าเขาจำทำร้ายเธอได้ขนาดนี้

หญิงสาวเดินออกมาจากห้างแล้วเดินมานั่งร้องไห้ที่สวนสาธารณะคนเดียว ถึงแม้จะคบกันไม่กี่อาทิตย์แต่เธอก็รู้สึกดีที่ได้อยู่ใกล้เขาตลอดเวลาที่เขาเข้ามาอยู่ในชีวิตของเธอ เธอมีความสุขมากๆจากเด็กเรียนที่เลิกเรียนก็กลับบ้านก็ได้ไปเที่ยวได้ไปกินข้าวเย็น ไปทำอะไรในสิ่งที่เธอไม่เคยทำ ได้รู้จักกับเพื่อนๆของเขา ได้รู้ว่าโลกภายนอกมันเป็นอย่างไร แต่ความสุขมักอยู่กับคนเราไม่ได้นาน เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะเจอสถานการณ์แบบนี้ผู้ชายคนนั้นบอกเลิกเธออย่างไม่มีเยื่อใยราวกับว่าไม่เคยมีความรู้สึกดีๆให้กันมาก่อน เรื่องราววันนี้มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนโดนตบหน้าหลายๆรอบมันชาและเจ็บปนๆกันไปมันเป็นความรู้สึกที่อยากจะอธิบาย

ตืดๆๆๆๆไอโฟนในกระเป๋าของเธอสั่น หญิงสาวหยิบขึ้นมาดูและปล่อยให้มันสั่นอยู่อย่างนั้นตอนนี้เธอไม่อยากจะคุยกับใครทั้งนั้นเธอปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา สายตาของเธอจับจ้องไปยังสระน้ำก่อนที่เธอจะลุกขึ้นเดินไปยังสระน้ำในช่วงเวลาใกล้ค่ำทุกคนก็คงพากันกลับบ้าน ในนี้จึงเหลือเธอเพียงคนเดียวเธอเดินเข้าไปใกล้ๆสระน้ำพลางมองอย่างเหม่อลอย

จู่ๆก็มีชายหนุ่มหน้าตา คมเข้ม จมูกโด่ง หุ่นนายแบบวิ่งเข้ามาคว้าเอวของหญิงสาวไว้                  

“นี่มันคือทางออกที่ดีแล้วเหรอ”ชายหนุ่มถามพลางหันตัวหญิงสาวหันเข้าหาตัวเอง

“จะตามมาเยาะเย้ยฉันอีกคนเหรอพวกนายมันก็เหมือนกันหมด ฮือๆ คิดว่าผู้หญิงเป็นของเล่นรึไงอยากคบก็คบอยากทิ้งก็ทิ้งฮือๆ”หญิงสาวต่อว่าชายหนุ่มก่อนจะทุบหน้าอกอย่างแค้นๆ

“ฉันไม่ได้มาเยาะเย้ยเธอ แค่จะมาพาเธอกลับบ้าน”ชายหนุ่มตอบพลางมองหญิงสาวอย่างเป็นห่วง

“ฉันกลับเองได้ นายไม่ต้องมาเสียเวลากับฉันหรอก”หญิงสาวพูดพลางพลักชายหนุ่มออก

“เธอคิดว่าตายมันคือทางออกที่ดีแล้วเหรอ มันไม่รักก็ใช่ว่าคนอื่นจะไม่รักเธอนิแอ๊บแบ๊วเธอไม่ใช่คนแบบนี้เลยนะ เธอเป็นคนฉลาดไม่น่าจะคิดอะไรแบบนี้เลย”

“นายคิดว่าฉันจะกระโดดน้ำ ฆ่าตัวตายงั้นเหรอฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้นหรอก โง่โดนเพื่อนนายหลอกก็เกินพอแล้ว”หญิงสาวพูดพลางเดินไปนั่งที่ม้าหินเหมือนเดิม

“แล้วเธอจะเดินไปใกล้ๆสระน้ำทำไมละ”ชายหนุ่มเดินเข้ามานั่งข้างๆ

“ทุกๆครั้งที่ฉันคิดอะไรไม่ออกฉันชอบมาที่นี่ ชอบมาอยู่คนเดียวและก็มองสายน้ำ มันจะทำให้ฉันมีสติขึ้นมาบ้างไงละ”

“และคิดอะไรออกรึยัง”ชายหนุ่มถามพลางมองหน้าหญิงสาว

“ยังเลย ก็ฉันเพิ่งจะไปยืนไม่ถึง 5 นาทีนายก็มาดึงฉันนี่ แล้วจะไปคิดออกได้ไงล่ะ นายว่างเหรอถึงมาเสียเวลากับฉันอ่ะ”

“ก็ไม่ว่างหรอก แต่เพราะเธอเป็นแฟนเพื่อนฉันๆถึงมา”

“มันไม่ใช่แล้วล่ะ เขาทิ้งฉันแล้วนายได้ยินไหมว่าเขาทิ้งฉัน ฮือๆ”พอพูดถึงหญิงสาวก็ปล่อยโฮออกมาอีกรอบทำเอาชายหนุ่มทำอะไรไม่ถูกเมื่อมีผู้หญิงมาร้องไห้ต่อหน้าเขา

“ฉันเชื่อว่ามันมีเหตุผลของมัน เธอร้องออกมาเถอะร้องออกมาให้พอฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอเอง”

“ขอบใจนะที่เป็นห่วงฉัน”หญิงสาวพูดทั้งน้ำตาก่อนจะโผเข้ากอดชายหนุ่ม ชายหนุ่มได้แต่ลูบหัวเพื่อปลอบโยนเพราะเขาก็ไม่เคยปลอบใครมาก่อน

ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่เธอร้องไห้มองดูนาฬิกาก็เกือบ 2 ทุ่มแล้วมันถึงเวลาที่เธอต้องกลับบ้านสักที

“ขอโทษนะดูสินายต้องมาเสียเวลาอยู่กับฉันตั้งนาน”หญิงสาวพูดพลางเช็ดน้ำตาก่อนจะลุกขึ้น

“ไม่เป็นไร ฉันก็ไม่รู้จะปลอบเธอยังไงทำได้แค่นั่งเป็นเพื่อนเธอ”

“เท่านี้ก็ถือว่าดีมากแล้วล่ะ ขอบใจจริงๆนะ”

“กลับบ้านกันเถอะป่านนี้น้องเธอคงรอเธออยู่”ชายหนุ่มพูดแล้วลุกขึ้นเดินไปรอที่รถ

“ฉันลืมน้องไปเลย ป่านนี้คงเป็นห่วงแย่”หญิงสาวนึกขึ้นได้ก็หยิบไอโฟนเพื่อจะโทรหาน้องชายของเธอ

“ฉันโทรไปบอกแล้วล่ะว่าเจอเธอแล้ว”ชายหนุ่มพูดก่อนจะขับรถออกมา

รถเลี้ยวมาจอดในร้านอาหารแห่งหนึ่งก่อนถึงหมู่บ้านของหญิงสาว

“หาอะไรกินสักหน่อยก่อนเข้าบ้าน”ชายหนุ่มบอกก่อนจะเดินนำเข้าไปในร้านอาหาร

ระหว่างที่นั่งกินอาหารหญิงสาวก็ก้มหน้าก้มตากินอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้นทำเอาชายหนุ่มหัวเราะออกมา

“ค่อยๆกินก็ได้เดี๋ยวติดคอนะ”

“ไม่ติดหรอกน่า แค่กๆ”หญิงสาวพูดไม่ทันขาดคำก็สำลักชายหนุ่มรีบส่งน้ำให้ก่อนจะหัวเราะชอบใจ

“พูดไม่ทันขาดคำ ฮ่าๆ”

“ยังจะหัวเราะอีกนะ”หญิงสาวพูดพลางใช้ตะเกียบชี้หน้าชายหนุ่มก่อนจะตั้งหน้าตั้งตากินต่อ

“พี่เรย์ นี่เหรอค่ะอยู่กับเพื่อน”หญิงสาวลูกครึ่งผมลอนสีบอนด์ทอง หน้าตาน่ารักที่อยู่ในชุดยูนิฟอร์มโรงเรียนแมรี่คริสพร้อมกับเพื่อนสาวอีก 2 คนเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะ จ้องหน้าเธออย่างไม่พอใจ

“ไม่อยากจะเชื่อว่าพี่เรย์จะชอบเด็กเรียนแบบนี้”เพื่อนของหญิงสาวลูกครึ่งพูดขึ้นพลางมองอย่างไม่ชอบใจ

“พี่ไม่ได้เป็นอะไรกับเรย์นะเรา”หญิงสาวพูดขึ้นเพราะกลัวเข้าใจผิดแต่พูดไม่ทันจบก็ถูกขัดซะก่อน

“เงียบไปฉันไม่ได้ขอความเห็นเธอไม่มีปัญญาหาแฟนรึไงถึงมาแย่งแฟนชาวบ้านแบบนี้!!หน้าด้าน!! ”หญิงสาวลูกครึ่งต่อว่าทำให้คนรอบๆข้างเริ่มหันมาสนใจ

“แอ๊บแบ๊วเป็นเพื่อนพี่ และก็เป็นรุ่นพี่ไอด้านะให้เกรียติเพื่อนพี่ด้วย!!”ชายหนุ่มพูดอย่างไม่พอใจ

“แต่ไอด้าไม่ชอบมัน ไอด้าไม่เคยรู้ว่าพี่เรย์มีเพื่อนผู้หญิงด้วย”

“ไว้พี่จะอธิบายให้ฟังตอนนี้เดี๋ยวพี่พาเพื่อนไปส่งก่อน พี่ครับเช็คบิลด้วยครับ”ชายหนุ่มเรียกพนักงานมาเช็คบิลก่อนจะพาหญิงสาวเดินออกจากร้าน

“ฉันขึ้นแท็กซี่กลับเองดีกว่า นายไปเคลียร์กับน้องคนนั้นเถอะ”หญิงสาวพูดดย่างเกรงใจก่อนจะเดินนำออกมา

“ฉันรับปากน้องชายเธอไว้แล้วว่าจะพาเธอไปส่งให้ถึงที่”ชายหนุ่มบอกพลางวิ่งตามหญิงสาวออกไป

“พี่เรย์เห็นยัยนี่ดีกว่าแฟนอย่างไอด้าเหรอค่ะ”หญิงสาวลูกครึ่งเดินตามออกมาหาเรื่องเธอยังไม่ยอมจบเรื่องนี้ง่ายๆ

“พี่บอกแล้วไง ว่าเดี๋ยวพี่จะอธิบายให้ฟังซึ่งมันไม่ใช่ตอนนี้”ชายหนุ่มเปิดประตูรถเข้าไปและขับรถออกทันที

“แต่ไอด้าอยากฟังตอนนี้”หญิงสาวลูกครึ่งวิ่งไปดักหน้ารถของชายหนุ่มอย่างไม่กลัวตายชายหนุ่มเบรคอย่างกระทันหันก่อนจะเดินออกไปหาหญิงสาวลูกครึ่งอย่างหงุดหงิด

“ถ้าพี่พูดแล้วไอด้าไม่ฟัง เราก็คงไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก”ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆทำเอาหญิงสาวถึงกับอึ้งที่เขาดุเธอ

“ไอด้าขอไปด้วย”หญิงสาวพูดก่อนจะเดินไปเปิดประตูรถเบาะข้างคนขับ

“กลับบ้านไป เดี๋ยวพี่จะโทรไป”ชายหนุ่มพูดพลางดึงแขนหญิงสาวลูกครึ่งออกมา

“แต่”หญิงสาวลูกครึ่งมองหน้านิ่งๆของชายหนุ่มตอนนี้ก็เริ่มกลัวจึงปิดประตูอย่างไม่พอใจแล้วเดินไปอยู่กับเพื่อนของเธอ

“ไอด้าจะกลับบ้านแล้วรอโทรศัพท์พี่เรย์ค่ะ”หญิงสาวลูกครึ่งพูดก่อนจะกำหมัดแน่นด้วยความโมโหแต่ก็ยอมเพราะกลัวเรย์เลิกกับเธอ เรย์เป็นคนยังไงเธอรู้ดีถึงแม้จะดีแค่ไหนแต่ถ้าลงได้โกรธเขาทำได้ทุกอย่างหญิงสาวจึงไม่กล้ารั้นต่อ

“เพราะฉันทำให้นายต้องทะเลาะกับแฟน ขอโทษจริงๆนะเรย์”หญิงสาวพูดอย่างรูสึกผิด ถ้าไม่ใช่เพราะเธอเขาคงไม่ทะเลาะกันแบบนี้

“อย่าโทษตัวเองเลย ไอด้าเป็นคนที่ไม่ค่อยมีเหตุผลอยู่แล้วชอบทำอะไรโดยไม่คิด ฉันขอโทษแทนไอด้าด้วยละกันนะ”

“ฉันเข้าใจดี ว่าการที่เห็นแฟนตัวเองอยู่กับคนอื่นจะรู้สึกยังไงไอด้าไม่ผิดหรอก ค่อยๆพูดกับเธอนะ”หญิงสาวพูดอย่างเข้าใจเพราะเธอก็เจอเหตุการณ์แบบนี้มาแล้ว

“โอเค เธอเองก็อย่าคิดอะไรมากนะเชื่อว่าสักวันเธอจะต้องเจอคนดีๆเข้ามา”

“ขับรถกลับบ้านดีๆนะเรย์วันนี้ขอบคุณมากๆ”หญิงสาวพูดจบก็เปิดประตูรถแล้วเดินเข้าบ้าน

 “ผมเป็นห่วงพี่แทบแย่ โทรไปก็ไม่รับ”เด็กหนุ่มวิ่งเข้ามาหาหญิงสาวอย่างเป็นห่วง

“พี่ขอโทษนะโอม ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง”หญิงสาวบอกน้องชายอย่างรู้สึกผิดเธอไม่ควรให้ผู้ชายแค่คนเดียวมามีอิทธิพลต่อตัวเธอมากขนาดนี้

“ทำไมถึงเป็นพี่เรย์ที่มาส่งพี่ มันเกิดอะไรขึ้นกับพี่กับพี่ปริ้นเหรอ”เด็กหนุ่มถามอย่างสงสัย

“พี่กับหมอนั่นเราเลิกกันแล้ว”หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆพลางก้มหน้าลงเพื่อไม่ให้น้องชายเห็นน้ำตาที่ปริ่มๆออกมา

“เป็นไปได้ไง ดูพี่เขาก็รักพี่ดีนิ เข้าใจอะไรกันผิดหรือเปล่าพี่แอป”เด็กหนุ่มถามอย่างตกใจ

“หมอนั่นไม่เคยรักพี่ โอม ต่อไปนี้อย่าพูดถึงชื่อผู้ชายคนนั้นอีก”หญิงสาวบอกน้องชายตัวเองแล้วเดินขึ้นห้องทันที

เด็กหนุ่มได้แต่ยืนเกาหัว “มันจะเป็นไปได้ไง”เพื่อให้หายสังสัยเด็กหนุ่มหยิบโทรศัพท์ตัวเองแล้วกดโทรหาชายหนุ่มทันที

(ฮัลโหล)ปลายสายรับ

“พี่ปริ้นซ์กับพี่แอปเลิกกันแล้วจริงๆเหรอ”เด็กหนุ่มถามอย่างกลัวคำตอบ

(อืม…พี่มีคนใหม่แล้ว)ปลายสายตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

“พี่ทำให้พี่สาวผมเสียใจ ผมเกลียดพี่”ติ๊ด!! เด็กหนุ่มกดวางสายอย่างโมโหก่อนจะมองขึ้นไปชั้นบนอย่างสงสารพี่สาวตัวเอง

อีกด้านหนึ่ง ทันทีที่ปลายสายตัดไปชายหนุ่มก็เก็บไอโฟนเข้ากระเป๋าก่อนจะเดินเข้าไปหาหญิงสาวที่เขาอยู่ด้วยเมื่อเย็นที่ตอนนี้กำลังนอนรอเขาอยู่บนเตียง

“ใครโทรมาค่ะปริ้นซ์”หญิงสาวถามพลางนั่งลงบนตักของชายหนุ่มอย่างยั่วๆ

“ใส่เสื้อผ้าซะ เดี๋ยวจะพาไปส่งบ้าน”ชายหนุ่มพูดพลางลุกขึ้น ตอนนี้เขาไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น

“แต่เรายังไม่ได้มีความสุขกันเลยนะค่ะ”หญิงสาวพูดอย่างไม่พอใจ

“ฉันไม่มีอารมณ์”ชายหนุ่มพูดอย่างนิ่งๆแล้วใส่เสื้อ

“ไม่ใช่เป็นเพราะปริ้นซ์แคร์ยัยหน้าจืดนั่นเหรอค่ะ”หญิงสาวถามก่อนจะเดินเข้ามาคล้องคอชายหนุ่มและโน้มคอลงมาจูบ

“มันไม่เกี่ยวกับยัยนั่นเลยสักนิดแต่ฉันจะกลับบ้านชัดนะ”ชายหนุ่มตอบแล้วพลักหญิงสาวออกอย่างรำคาญ

“ปริ้นซ์ จะทำแบบนี้กับเรนนี่ไม่ได้นะเรนนี่อยากอยู่กับปริ้นซ์”หญิงสาวพูดขึ้นก่อนจะเดินเข้ามาออดอ้อน

 “งั้นก็กลับเอง!!”ชายหนุ่มตะคอกก่อนจะเดินออกมาปล่อยให้หญิงสาววีนแตกอยู่ในห้องคนเดียว เขาเป็นอะไรไป ทำไมเขาต้องรู้สึกผิด ทั้งๆที่เขาก็เคยทิ้งผู้หญิงมาหลายคนแล้ว