Key lover กุญเเจรักสื่อหัวใจ

     ไม่ว่าฉันจะมองไปทางไหนหันไปทางไหนกลิ้งไปทางไหนก็ไม่เจอ! ประเทศไทยนี่มันช่างกว้างใหญ่เดินไปทางนู่นก็หลงนี่ก็หลงนั่นก็หลง งงล่ะสิว่าฉันกำลังหาอะไรอยู่ง่ายจะตายชื่อบทเขาก็บอกเเล้ว

     เเม่กุญเเจ ไงล่ะ

     ฉันเเพทเทิ่นลูกสาวคนสุดท้องของตระกูลยิ่งวงศ์ตระกูลเก่าเเก่ยุคดึกดำบรรพ์ผู้รับใช้พระมหากษัตริย์ตั้งเเต่บรรพบุรุษจนถึงรุ่นลูกหลาน เเละตอนนี้ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรที่ไหนหรอกก็เเค่ช่วงนี้เป็นชั่วโมงพักกลางวัน ซึ่งฉันกำลังตามหารักเเท้!

      "เลิกคิดเสียเถอะเเพทเทิ่น-_-'" 

     เสียงของมิวสิคเพื่อนรักตลอดการของฉันดังขึ้นมาพลางเอามือมาเเตะไหล่ ปัดโธ่เเค่นี้ก็เหนื่อยดูฉันสิตั้งเเต่เข้าเรียนที่นี่ตั้งมัธยมต้นจนถึงมัธยนต้นปีที่สามยังไม่เคยท้อเเละไม่เคยบ่นว่าเหนื่อยเลย ทั้งๆที่การบ้านท่วมหัวเเละมีสอบทุกๆสัปดาห์เเต่ฉันก็ไม่ท้อต้องหาให้เจอ!

     "ไม่! เรายังหาไม่ได้เเม้เเต่ครึ่งนึงของที่นี่"

     นี่ฉันพูดจริงๆน่ะที่นี่น่ะมันใหญ่มากเลยทีเดียว เพราะฉะนั้นจึงมีเเต่คนรวยเท่านั้นที่เข้ามาได้เเละเพราะอย่างนั้นไง ฉันเนี่ยก็เลยถือว่าฉัน(เอามือเท้าสะเอวชูนิ้วโป้งยิ้มน่ารักๆกะพริบตาส่งสัญญาณความน่ารัก) รวยมากก>0<!!!ที่นี่มันหญ่มากใหญ่เท่าเกาะสมุยเลยก็ว่างั้น ที่นี่ได้งบจากท่านนายกรัฐมนตรีออกมาสร้างโรงเรียนเล็กๆ(ไม่เล็กมั้ง)ที่เกาะกลางทะเลไงจ้ะ! เพราะว่าเงินร้อยล้านที่เอาไปซื้อเกาะโดยไม่ได้ทำอะไรของนายกคนเก่า(จนเเกโดนไล่ออก) นายกคนใหม่ของเราเลยยกที่ดินให้ทางโรงเรียนพร้อมกับเรือรับส่งนักเรียน เเต่ที่นี่เป็นโรงเรียนประจำเพราะฉะนั้นมันจะมารับส่งก็เเค่เปิด-ปิดเทอม เเต่ถ้าคนไหนอยากกลับบ้านก็กลับเอาเองล่ะกัน

     "รู้ย่ะ! เเต่สามปีที่ผ่านมาเนี่ยเราหาได้เเค่สามหอเองน่ะเเถมเเต่ล่ะปีก็หาเเต่หอเดิมๆ เช่นปีหนึ่งหาหอปีหนึ่ง ปีสองก็หาหอปีสอง สามก็หาหอปีสามเเล้วเเบบนี้จะเจอได้ไงทำไมไม่ไปหาหอรุ่นพี่มั้งเล่า!"

     มิวสิคยืนเท้าสะเอวก่อนจะบ่นหูชา ก็เค้าไม่รู้นินาก็นึกว่าคนๆนั้นอยู่ปีเดียวกับเค้าอ่ะเเหม...ก็ตอนเด็กๆเราตัวเทากันเลยเเถมเขาก็เคยบอกว่าจะมาเรียนที่นี่เเละอยู่ปีเดียวกะบฉันด้วยอ่ะ เซ็ง...เเต่ไม่เเน่เพราะที่นี่มีหลายหอมากอย่างหอที่ฉันกับมิวสิคเรียนเป็นหอห้าฉันเพิ่งหาหอหกกับเจ็ดได้ก็ปีนี้เเหละ ฉันเป็นคนเรียนได้คะเเนนดีหน้าตาถือว่าดีมากฉันไม่ได้ชมตัวเองน่ะเเต่ว่าถ้าไม่เชื่อก็ลองถามมิวสิคดูสิมีเเต่คนมาจีบฉัน

     "ก็เค้าเคยบอกเเล้วนิว่าเด็กคนไหนอยู่ปีเดียวกับเค้าเเล้วเขาคนนั้นก็บอกด้วยว่าจะมาเรียนที่นี่ มิวสิคอ่ะ!"

     "เออๆ รู้เเล้วๆ เเต่เเกจะไปจริงจังอะไรนักหนาเล่ากับอีเเค่คนๆเดียวที่เเกก็ยังไม่รู้ว่าเป็นใครเเละชื่ออะไร เเละไม่เเน่เขาคนนั้นอาจจะลืมสัญญาที่ให้ไว้กับเธอเเล้วก็ได้"

     ฉึก! เเถงใจดำQAQ ใช่ก็อย่างที่ยัยมิวสิคมันพูดไม่เเน่เขาคนนั้นอาจจะลืมฉันเเล้วก็ได้ โฮ~ เขาอาจจะลืมเรื่องสัญญาที่ให้ไว้หรือไม่เเน่เขาอาจจะเสียงชีวิตไปเเล้ว ไม่ก็เขาป่วยหนักเลยมาเรียนไม่ได้ พระเจ้าค่ะถ้าเขาเป็นรักเเท้ของหนูจริงก็ช่วยทำให้หนูกับเขารักกันด้วยเถอะค่ะ

     "ฮือๆQAQ"

     "เเทงใจดำล่ะสิ-_-"

     "ฮ่ะๆ"

     เพราะว่ารักเเท้หรือเพราะพระเจ้าหรือไม่ว่าอะไรก็เเล้วเเต่ฉันเหลือบพลันไปมองเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งฉันเคยเห็นเขาเขาอยู่หอสิบเขาใส่ชุดนักกีฬาเเละถือบาสด้วยหล่อชะมัดดูเม็ดเหงื่อสิยังเซ็กซี่เลย ผมน้ำตาลกะตาสีน้ำตาลอัลมอนด์อ้ายเพอร์เฟคคร้าา เเละด้วยสัญชาตญานฉันก็มองเห็นสิ่งนั้น! สิ่งที่ตามหามานาน เเม่กุญเเจ! ฉันมองตาค้างไม่กระพริบหน้าเเดงก่ำหลังจากที่โดนเเทงใจดำไปเมื่อตะกี้มันหายไปหมดเเล้ว กรี๊ดดดรักเเท้ของฉัน>0<

     "นี่นายคนนั้นน่ะ!"

     ไม่ใช่เสียงฉันไอ้มิวสิคต่างหาก กรี๊ดดดเขาหันมาเเล้วเขาหันมาเเล้ว ต้องรีบเช็ดน้ำตาซะเเล้วสิ เเต่ไม่รู้เพราะอะไรฉันกลับเอามือไปจับหน้าอกเเล้วรูปคลำกุญเเจที่ตอนนี้กำลังห้อยโตงเตงอยู่ที่คอของฉัน ใจเต้นตึ้กตั้ก ตึ้กตั้กตลอดเวลา หน้าเเดงก่ำจู่ๆก็รู้สึดร้อนไปหมด0///0 ความรู้สึกนี่อย่าบอกน่ะว่า...ฉันกำลังมีความรัก!!!

     "นี่เธอร้องไห้ทำไมน่ะ เดี๋ยวหน้าน่ารักๆของเธอก็หมองหมดหรอก^^"

     เขาไม่พูดเปล่าเขาเอามือมาเชยคางของฉันขึ้นพลางเอามืออีกข้างเช็ดน้ำตาของฉัน ลูกบาสกลิ้งตกกับพื้นไม่รู้ว่าเพราะฉันคิดไปเองหรือว่ามันเป็นเรื่องจริงพวกสาวๆกำลังส่งสายตาอำมหิตใส่ฉันอยู่หนุ่มๆด้วยเเต่ว่าไม่ใช่ฉันเเต่กลับเป็นเขาคนนั้น

     "ข..ขอบคุณค่ะ" 

     เเละไม่รู้เพราะอะไรตาของเราถึงมองที่ลำคอของอีกฝ่าย ใช่นี่มันเเม่กุญเเจที่ฉันตามหาใช่เขาคนนี้จริงๆด้วย ฉันเงยหน้ามองเขาเขายิ้มออกมาก่อนจะเเนะนำตัวคร่าวๆให้ฉันฟัง

     "ผมสายเส้น หอสิบครับยินดีที่ได้รู้จัก^^"

     "เเพทเทิ่น หอห้าค่ะ เช่นกันค่ะ^^"

     รัก...ฉันกำลังมีความรักล่ะ>///<