fic hxh ♥♥¾ยัยน่ารักติดกับใจนายหน้ากวน¾♥♥

  สวัสดีทุกคน วันนี้ฉันมาพร้อมกับนามใหม่คือ คริสตัลค่ะ หลายคนอาจไม่เข้าใจว่าฉันโกหกคิรัวร์เรื่องชื่อเพราะอะไร ก็ไม่รู้สินะ//หลบพระบาทผู้อ่าน//ก็ตามนั้นนะค่ะ แค่อยากใช้นามแฝงเฉยๆ จะใช้นามจริงก็ต่อเมื่อ ไว้ใจคนคนนั้นแล้วค่ะ ยังไงก็จะขอปรับเปลี่ยนรูปแบบการเขียนหน่อยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ 

  ฉันนั่งมองการเลือกคู่การต่อสู้ของ นัคเคิ้ลกับชู๊ต และแล้วการเลือกคู่ต่อสู้ก็เสร็จสิ้น โดย กอร์น-นัคเคิ้ล คิรัวร์-ชู๊ต ให้ตายเหอะ คิรัวร์แย่แล้ว ชู๊ตฝีมือก็ไม่ธรรมดาด้วย แล้วกอร์นกับคิรัวร์ฝีมือก็ยังไม่ถึงขั้น ไม่ไหว...อย่างนี้ไม่ไหวแน่!

"คุณบิสเก็ต เอาพวกเขาไปฝึกก่อนเถอะค่ะ อย่าพึงให้ไปสู้เลย ไม่งั้นพวกเขาได้ตายกันแน่ๆ"ฉันพูดแล้วเกาะแขนคุณบิสเก็ตที่อยู่ข้างๆ ด้วยสีหน้าที่เห็นใจพวกนั้นว่ายังไม่พร้อม

"เฮ้ย...ลองดูไปก่อนเถอะ เธอคอยดูไว้ก็แล้วกัน เธอว่าใครไม่ไหวก็ให้พากลับบ้านพักฉันนะ ขอย้ำ ให้พวกเขาเจ็บตัวจนเริ่มไม่ไหวนะ ตอนนี้ฉันเริ่มง่วงแล้ว ฮ้าว... ไปละ"แงTOT คุณบิสเก็ตไม่เข้าใจฉันเลย แถยังชิ่งกลับบ้านอีก

     สู้ไปพวกเขาก็ได้เจ็บตัวปล่าวๆ ไม่ทำให้ชู๊ตกับนัคเคิ้ลเจ็บตัวได้หรอก ว๊ากกกTTOTT ฉ้านจาทามอย่างร่ายยยย โฮการต่อสู้เริ่มแล้วอ่ะ//โดดลงจากต้นไม้แล้วไปนั่งดูการต่อสู้ของกอร์นบนพื้น//

     ไม่ไหว การควบคุมออร่าของกอร์นยังไม่พอ คิรัวร์ก็แยกไปสู้ที่อื่น เป็นไปได้ฉันแยกร่างเหมือนนารูโตะไปคอยจับตาดูแล้วT^T(คนละเรื่องแล้ว (=_=))

     ว้าย!!ยังไม่ถึง5นาทีกอร์นก็โดนนัคเคิ้ลชกกระเด็นไปไกลแล้ว ฉันต้องช่วยอะไรก่อนแล้ว พูดจบฉันก็รีบวิ่งด้วยความเร็วสูงสุดไปช่วยดันตัวกอร์นที่กระเด็นจากหมัดของนัคเคิ้ล ไม่ให้ล้มและบาดเจ็บมากกว่านี้

"เธอทำบ้าอะไรนะคริสตัล นี้เป็นการต่อสู้ของฉันกับเด็กนี้นะโว้ย เธอมาเกี่ยวตอนไหน"นัคเคิ้ลถามอย่างอารมณ์เสีย ในขณะที่กอร์นยังงงๆอยู่

"ก็ไม่มีกฏให้ฉันช่วยไม่ได้นี่หน่า อีกอย่างคือ กอร์นยังระดับไม่ถึงนายกับฉันสักหน่อย โดนชกทีนึงก็แทบกระเด็นออกป่าแล้ว"ฉันบอกด้วยสีหน้าที่ประมาณว่าเชิดนัคเคิ้ล(เกินไปป่ะ(=_=""))

"ไม่เป็นไรหรอกคริสตัล  เหดียวเธอเจ็บตัวปล่าวๆ"กอร์นบอกแล้วพุ่งเข้าไปโจมตีนัคเคิ้ลต่อ แต่ก็ต้องกระเด็นกลับมาเพราะหมัดของนัคเคิ้ล และฉันก็ต้องเข้าไปรับเหมือนเดิม

"นายจะไปรู้อะไร ถ้ากระเด็นแล้วหล่นลงพื้นมันจะเจ็บแค่ไหน เผลอๆอาจโดนหินแหลมๆแทงก็ได้นะ"ฉันตอบแบบรั้นจะช่วยกอร์นเต็มที่ 

    กอร์นที่จะพูดต่อก็ยังต้องหยุดพูด เพราะโดนนัคเคิ้ลต่อยท้องจนกระเด็น ซึ่งฉันอยู่ข้างหลังกอร์นจึงกระเด็นตามไปด้วยO_O เจ็บมากเลยอ่ะTOT

"เห็นไหมยัยคริสตัล ฉันบอกแล้วว่าอย่ามายุ่งนะ"นัคเคิ้ลบอกแล้วเสยะยิ้ม ในขณะที่ฉันทั้งเดือดทั้งเจ็บไปทั้งตัวแล้ว

"กอร์นพักอยู่ตรงนี้แปปน่ะ ฉันจะไปจัดการปากคนแถวนี้สักหน่อย ^^*"ฉันพยายามฝืนยิ้มให้กอร์นแล้วเดินดุ้มๆไปหานัคเคิ้ล

"อะไรกันโดนเสยแค่นี้ก็แทบจะร้องไห้แล้ว เธอนี้สำออยเป็...เชี่ย!!!"แน่นอน นัคเคิลยังพูดดูถูกฉันไม่จบ ก็กระเด็นไปติดต้นไม้แล้ว เพราะกำปั้นหมัดน้อยๆแต่แรงเยอะของฉัน

"เป็นไงจ่ะ สนุกไหม การดูถูกคนอื่น ไอ้เก่งแต่ปาก ตัว...เอ๊ย^^**"สะใจดีแหะ ตอนนี้สมรภูมรบกลายเป็นสมรภูมปากเสียงแล้ว 

   ไม่ไหวแล้วว้อยยยยยย!!!

"ไอ้!@$@$#%^&^*)(_)+!&&^"ฉันด่านัคเคิ้ลจนหมดลมแล้วลากกอร์นไปหาคิรัวร์กับชู๊ต 

"กรี๊ดดดดไอ้สวะ"พอถึงตรงชู๊ตฉันก็ออกปากด่าแล้วกระโดดเข้าไปถีบหน้าทันที

"ทำอะไรของเธอ"แหมไอ้คนไม่มีคิ้ว ยังมาถาม

"นายทำบ้าอะไรกับคิรัวร์เนี่ย ก็รู้ว่าเขาเป็นมือใหม่ยังมาทำเหมือนเขาเป็นมืออาชีพอย่างเรา ถุย!!!"ฉันรีบลากกอร์นไปหาคิรัวร์ที่นั่งอึ้งจับที่ตาซ้ายของตัวเอง เพราะตาของเขาหายไปแล้ว...

"คิรัวร์นยเป็นไงบ้าง นายยังมองตาซ้ายเห็นไหม"ฉันถามด้วยความเป็นห่วงแล้วช่วยพยุงตัวเขา

"ฉ...ฉันมองไม่เห็นแล้ว"คิรัวร์ตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ 

"รีบกลับไปให้คุณบิสเก็ตรักษาเถอะ พวกนายยังไม่ถึงระดับที่จะสู้กับพวกเขา"ฉันพูดแล้วพยุงกอร์นกับคิรัวร์กลับบ้าน พวกเขายังไม่ถึงระดับฉันกับนัคเคิ้ล สู้ไปอาจตายได้เลยนะ!!!

ในมุมมืดแห่งหนึ่ง มีใครบางคนกำลังมอง3คนนั้นอยู่ เธอมีผมสีน้ำเงินยาว และสวมที่คาดผมหูแมว 

"เธอคงจะมีหน้าที่ช่วยคิรัวร์ได้อีกไม่นานหรอก เพราะฉันจะทำหน้าที่นั้นเอง"เด็กหญิงคนนั้นพูดแล้วเดินหายไป...

             เม้นท์+โวทย์ด้วยนะค่ะ