วุ่นนักรักร้ายๆ

 

 

วุ่นนัก......รักร้ายๆ  ตอนที่ 2

 

 

 

คุณอยากรู้ไหมครับว่าครั้งนี้ผมได้คำว่าอะไร  กัด  นี่คือคำที่ผมได้ครับส่วนอีกคน

“คอ” พี่แบร็ค

“ฮึฮึ”เสียงหัวเราะอันชั่วร้ายของผม

“มามะ....มาให้กัดซะดีๆ” ผมเดินเข้าไปใกล้ๆพี่แบร็ค  แต่พี่แกเองก็ไม้ได้เดนหนีซะด้วย

“ฮึ....ก็มาสิ” พี่แบร็คท้าทายผมครับคิดว่าทำหน้าโหดแล้วผมไม่กล้าทำเหรอครับ คิดผิดแล้วครับพี่

“ย๊ากกกกกก........กับ” ผมงับไปแล้วครับรู้สึกสะใจจริงๆโว้ย แต่พี่แม่มไม่มีเสียงร้องสักแอะ สงสัยชินแล้ว

 

อ๊ะ........

 

เฮ้ยอะไรมาโดนตรูดกรูวะ  เฮ้ยๆ...มันชักจะมากไปแล้นนะนี่ขนาดกรูกัดคอยังมีหน้ามาจับตรูดกรูอีก

“พี่ทำงี้ได้ไงอะ” ผมปล่อยจากการกัดพี่มันแล้วครับ  ก็ใครจะไปทนมือปลาหมึกได้ละครับ  แต่ไม่มีใครได้สังเกตุหรอกครับว่าไอ้พี่โรคจิตมันทำอะไรผมเพราะทุกคนกำลังมองตรงคอพี่แบร็คอยู่ครับ

“พี่ทำอะไรครับ” พี่แบร็คตีหน้ามึนถามผมครับ

“กะ..ก็”

“เออนั่นดิพี่เขาทำไรเอ็ง มีแต่เอ็งที่กัดพี่เขา ฮึฮึ” เสียงไอ้เม้นเพื่อนเลวของผมเองครับ

“ไม่มีไร  แต่พี่นี่เก่งจังเลยนะครับขนาดผมกัดขนดนี้แล้วพี่ยังไม่ร้องสักแอะเลย” ผมเปลี่ยนเรื่องคุยทันทีเลยครับไม่อยากให้ใครรู้เรื่องหน้าอายเมื่อกี๊

“น้องจะกัดแรกกว่านี้ก็ได้นะ...............พี่ชอบ” คำสุดท้ายพี่แกเดินมาพูดข้างหูผมครับ

“ฮิ้ววววววววววววววววว” ทั้งคณะครับ 

“ว่างๆก็ไปกัดพี่ที่ห้องได้นะ  จุ๊ฟ” ไอ้พี่แบร็คมันพูดอะไรของมันเนี่ยมันคิดจะแกล้งผมใช่ไหม  แล้วมาจงมาจุ๊ฟอะไรละ>///< แล้วแม่มก็เดินไปเฉยเลยปล่อยกรูให้เอ๋ออยู่คนเดียว

“อะ....ไอ้พี่บ้า....ไอ้...ไอ้.....โรคจิต”  ไม่รู้จะสันหาอะไรมาด่าแล้วครับ

“พอเถอะครับน้องสปาร์ค” พี่พัฒน์เข้ามาห้ามผมไว้

“ดูท่าน้องสปาร์คจะถูกเพ่งเล็งซะแล้ว 5555” พี่ธีร์เป็นคนพูดครับ แล้วยังมากน้ามาหัวเราะอีก

“ระวังตัวไว้ให้ดีนะครับน้องสปาร์ค” พี่โอเนลพูดเสริม

“เข้าไปนั่งได้แล้ว   ตอนนี้น้องๆทุกคนคงจะได้โค้ดลับในการตามหาพี่รหัสจากรุ่นพี่ที่น้องๆจับคู่กันแล้วใช่ไหมครับ”  ตอนนี้พี่ๆที่ให้เราจับคู่ด้วยต่างแยกย้ายกันไปหมดแล้วครับ  เหลือแค่โค้ดที่ทุกคนได้รับจากพี่ๆ 

“เฮ้ยไอ้เม้น  มรึงเป็นไรหน้าบึ่งเชียว”  พอผมเดินเข้าไปก็เห็นไอ้เม้นมันนั่งหน้าบอกบุญไม่รับอยู่

“พี่แม่มกวนตรีน” แล้วพี่คนไหนวะ ผมงงกับมันจริงๆ

“ก็รุ่นพี่ที่ให้โค้ดเม้นนะ” ปาตี้ตอบแทนครับ

“ทำไมอะ” ผมทำหน้าแบบว่าอยากรู้อยากเห็นจะแข่แล้ว

“เราว่าอย่าเพิ่งถามเลยนะ  ดูท่าจะอารมณ์เสียอยู่” ปาตี้เป็นคนตอบแทน

“ก็ได้”

“แล้วนี้ได้โค้ดอะไรกันมั่งอะ” ผมถามเพื่อนทั้งสองของผมครับ

“ของเราได้ว่า   ปากหมาหน้าหวาน  มีแค่นี้อะ” โค้ดอะไรวะ

“แล้วของมรึงอะไอ้เม้น” มันยังคงทำหน้าบูดอยู่เลย

“หล่อลากใส้   โค้ดอะไรวะแม่ม” โค้ดของไอ้เม้นหนักเลยครับ

“แล้งมรึงละไอปาร์ค”

“ของกรูได้  ชอบกินตับ  มันเป็นปอบเปล่าวะแม่ม 5555” แล้วพวกเราจะไปตามหาได้ที่ไหนเนี่ย

“เอาละ  น้องๆมีเวลาหนึ่งอาทิตย์ในการตามหาพี่รหัส”พี่มอส

“หลังจากนี้ขอให้น้องๆทุกคนโชคดีนะครับ” พี่พัฒน์

“วันนี้ทุกคนแยกย้ายกันได้เลยครับ” พี่โอเนล

“สวัสดีครับรุ่นพี่ทุกคน” ปี 1

 

 

“เฮ้ย........เราจะไปไหนกันดี  ร้านเกมส์ดีกว่า” ไอ้โมเม้นเสนอ

“กรูก็ว่าดีวะ” ผมเสริมครับ

“แต่เราว่า.....”ไอ้ตี้ครับชอบค้านตลอด

“ไม่มีแต่/ไม่มีแต่” ผมกับไอ้เม้นพูดพร้อมกัน

“อืม  ก็ได้ ไปก็ไป” สุดท้ายมันก็ต้องยอมครับ

“ถ้างั้นไปโลดดดดดดดดด” ผมนำทับครับตามด้วยไอ้เม้นแล้วสุดท้ายก็ไอ้ตี้ครับ

 

 

ปึก...............

 

ตุบ...................

 

“โอ้ย”ไม่ใช้เสียงผมครับแต่เป็นเสียงไอ้เม้นมัน ไอ้ตี้เองก็หันมามองเหมือนกัน

“ไอ้เม้นเป็นไร” ผมหันไปถามมันครับ  แล้วเห็นบางอย่างที่พื้นครับ มันคือลูกบอลครับ

“แม่ม  ไม่เห็นหรือไงว่ามีคนยืนอยู่อะ  ปาลงมาได้เจ็บนะโว้ย” ไอ้เม้นไม่ได้หันมาตอบผมครับแต่เงยหน้าขึ้นไปด่าใครคนนึง

“โทษที  มันหลุดมือวะ” แนะกวนตรีนซะด้วย

“เฮ้ย  ไอ้โรคจิต”  ไอ้เม้นร้องซะตกใจ  แล้วใครโรคจิต????

“น้องนี้เองนึกว่าใคร  ชั้นฝากเก็บบอลด้วยนะไอ้น้องใหม่” พี่แกพูดแล้วก็เดินหายไปเลยครับ

“เฮ้ยอย่าเพิ่งไปดิวะ  มาขอโทษกรูเดี๋ยวนี้ไอ้รุ่นพี่โรคจิต”

“เฮ้ย...ไอ้เม้นไปไหนไม่ไปเล่นเกมส์เหรอ” ตอนนี้ไอ้เม้นมันวิ่งตามรุ่นพี่คนเมื่อกี๊ไปแล้วห้ามไม่ทัน  เลยเหลือแค่ผมกับไอ้ตี้สองคน

“เม้นไปไหนอะ” ไอ้ตี้นี่ก็ความรู้สึกช้าจริงๆ ไม่เคยรู้อะไรเลย

“ช่างมันเถอะ  เราไปเล่นเกมส์กันดีกว่าปะ”

“อืม” แล้วเราก็เดินไปด้วยกัน

 

 

ปั้ง...ปั้ง....ปัง...

 

“เย้....ผ่านด้านแล้วโว้ย” ตอนนี้เราสองคนอยู่ร้านเกมส์แล้วครับ

“งั้นเราก็กลับกันได้แล้วนะสิ” ไอ้ตี้มาก็เหมือนไม่มาแม่มนั่งเงียบไม่พูดไม่จาไม่เล่นเกมส์  เราสองคนอยู่ร้านเกมส์มาได้ประมาณสองชั่สโมงแล้วครับ  สงสัยมันกลัวบ้านหาย  555555

“เออๆ กลับก็ได้วะ” ผมเองก็เบื่อแล้วเหมือนกัน กลับดีกว่า  อ้อผมลืมบอกไปว่าผมอยู่คอนโดเพราะบ้านผมอยู่ห่างจากมหาลัยมากครับ

“ปาร์คแวะไปกิยข้าวบ้านเราก่อนไหม”

“ไว้วันหลังละกัน วันนี้เหนื่อยอยากอาบน้ำวะ”เราสองคนเดินออกมารอรถกันแล้วครับ  บ้านมันกับคอนโดผมอยู่แถบเดียวกันครับ

“ก็ได้”

“รถมาแล้ว ไปๆ ขึ้น” เราสองคนขึ้นรถแล้วครับแต่ที่นั่งเต็มเราเลยต้องยืนกันครับ

 

 

หมับ...........

 

“เฮ้ย” เสียงผมเองครับก็จู่ๆใครไม่รู้มาจับตูดผม แล้วทั้งรถก็หันมาทางผมหมดเลยครับ

“ปาร์คเป็นไร” ไอ้ตี้หันมาถามผมครับ

“มรึงมาจับตูดกรูทำไม”  ผมหันไปด่าไอ้คนที่มันกล้ามาจับตูดผมครับมันน่ากระทืบซะเดี๋ยวนี้เลย

“อย่าหาเรื่องกันนะโว้ย  กรูไม่ได้ทำ” มันโต้ตอบผมครับ

“มรึงนั่นแหละจับตูดกรู!!!!”

“เฮ้ย  ปาร์คใจเย็นๆ” ผมกำลังจะเข้าไปต่อยมันแต่ไอ้ตี้มันดันมาห้ามไว้ก่อน

“เป็นผู้ชาย  ตูดก็ไม่มี  นมก็ไม่มี  ไม่เห็นมีอะไรให้จับแล้วกรูจะจับทำไมวะ”  ดูมันสิครับ แม่มกวนตรีนมาก

“แต่เมื่อกี๊มรึงจับ   มรึงตายยยยยย” ผมพยายามดิ้นให้หลุดจากไอ้ตี้พยายามจะเข้าไปตั้นหน้าไอ้หื่นโรคจิตนั้น

 

เอี๊ยดดดดดดดดด...........

 

“ปาร์คลงเร็วถึงแล้ว”  พอรถจอดไอ้ตี้ก็ลากผมลงเลยครับ

“ม้ายยยยยยยยยยยยย  กรูจะต่อยมัน”

“ไม่เอาปาร์ค  กลับได้แล้ว”  ไอ้ตี้มันก็ลากผมจนมาถึงปากซอยบ้านมันครับ

“ไอ้ตี้มรึงไม่หน้าลากกรูลงมาเลย  กรูจะซัดหน้ามันซักทีนึง บังอาจมาจับตูดกรู  แม่มพูดแล้วมันคันไม้คันมือ”

“เราไม่อยากมีเรื่องอะ” ไอ้ตี้ดราม่าใส่ผมอีกแล้วครับตีหน้าเศร้าเลยเพื่อนกรู

“เออๆ  แต่อย่าให้เจอเป็นครั้งที่สองนะแม่มจะกระทืบให้ตายคาตรีนเลยคอยดู”

“ถ้างั้นเราเข้าบ้านก่อนนะ  เย็นมากแล้วอะ  ปาร์คเองก็เดินกลับดีๆนะ”

“อืม  บ่าย” คอนโดผมนั่งรถเมล์ไปอีกป้ายก็ถึงแล้ว แต่มีเรื่องซะก่อนผมเลยต้องเดินกลับเลย  เซ็งที่สุด

 

 

40%

 

 

ตอนนี้ผมกำลังเดินไปคอนโดครับ  เดินก็สนุกดีถือว่าออกกำลังกาย  แล้วอีกอย่างคนก็ไม่ค่อยเยอะด้วย

 

“ไอ้นั้นไงที่หาเรื่องกรู”   เฮ้ยนั้นเสียงใครวะ  แล้วใครหาเรื่องใคร  ผมเลยหันไปดูที่ด้านหลัง  แม่ม!! ไอ้คนบนรถเมล์พาพวกมาเพียบเลยครับ  แล้วมันก็วิ่งมาทางผมแล้วครับตอนนี้

 

“มรึงนะแหละที่หาเรื่องกรู”  มันวิ่งมาถึงผมแล้วครับ  แต่ผมเป็นพวกไม่ยอมใครต่อให้มาเป็นร้อยผมก็สู้

 

“พวกเรารุมมันเลย  แม่มกวนตรีนกรู”  พวกมันสิบกว่าคนกำลังรุมผมครับแต่เรื่องอะไรผมจะยอม

 

 

ปึก.....ปัก.....

 

 

ผลั่ก.....ผลัวะ....

 

 

ตุบ.....ตับ...................

 

 

ไม่ต้องตกใจว่าเสียงอะไรตอนนี้ผมเสียท่ามันนิดหน่อยเลยโดนพวกมันยำตรีนให้

 

“อึก....ไอ้พวกหมาหมู่....อึก....” ตอนนี้แรงผมลงไปนอนให้มันเตะอยู่ครับ  ก็แม่มเล่นมาเป็นสิบแล้วผมคนเดียว

 

“สงสัยแม่มเบาไป  ปากมันยังดีอยู่  เอาให้ตายเลย”  ไอ้หัวหน้ามันสั่งลูกน้องมันครับ

 

“เฮ้ย!!!!  คนโดนรุม”  แล้วก็มีเสียงสวรรค์มาช่วยผมก่อนผมจะตาย

 

“มรึงรังแกคนที่ไม่มีทางสู้.....ผลัวะ” ไม่ทันที่ไอ้พวกนั้นจะโต้ตอบก็โดนคนกลุ่มที่มาช่วยผมซัดจนน้วมไปเลย

 

 

ผลัวะ..........ปึก...

 

 

ตุบ....ตับ........

 

“เฮ้ย  พวกเราหนีโว้ย”  พวกมันสู้ไม่ได้เลยหนีไปครับ  ผมยังไม่ทันได้ลุกไปต่อยมันคืนเลยเสียดายจริงๆ

 

“เป็นไงบ้างน้อง”  มีพี่คนนึงมาพยุงผมให้ลุกขึ้นครับ  แต่ว่าหน้าคุ้นๆนะ

 

“นี้  น้องสปาร์คใช่ไหม”  พี่อีกคนที่เดินมารู้จักผมได้ไง  ผมเลยเงยหน้าขึ้นไปมอง 

 

“พี่พัฒน์”  เป็นพี่ที่มารับน้องปีหนึ่งวันนี้ครับ  แล้วพี่ๆเค้ามาอยู่ที่นี้ได้ไง

 

“กรูว่าพามันไปทำแผลก่อนเหอะวะ”  พี่มอส

 

“เออ   ไปที่แผลที่ผับXXXก่อนปะ” พี่ธีร์

 

“น้องเดินไหวไหมเนี่ย” พี่โอเนลเป็นคนถามผมครับ

 

“สบายมากครับพี่”  ผมพยุงตัวเองลุกขึ้นเดินครับ

 

“ปากดีอย่างนี้สงสัยไม่เป็นอะไรมาก  หน้าจะให้ไอ้พวกนั้นกระทืบให้ตายไปเลยนะ”  พี่ธีร์  พี่ทั้งสี่คนพาผมขึ้นรถมาครับ 

 

 

 

 

ณ ผับXXX

 

ตอนนี้ผมมานั่งอยู่ที่ผับแล้วครับพร้อมกับพี่ๆทั้งสี่คน  ผับอยู่ไม่ไกลจากคอนโดผมสักเท่าไหร่  เห็นว่าผับนี้เป็นผับของพี่ชายพี่พัฒน์ครับเพิ่งเปิดได้ไม่นาน แต่ก็มีคนเข้าเยอะพอสมควน

 

“โอ้ย....พี่เบาๆดิเจ็บ” พี่โอเนลเป็นคนทำแผลให้ครับ 

 

“แล้วไปทำอีท่าไหนให้โดนรุมอย่างนั้นวะ” พี่พัฒน์

 

“ก็ไอ้หัวหน้าแก๊งดิ  มันมาจับก้นผมบนรถเมล์  ซี๊ด...โอ๊ย....พอผมด่ามัน  มันไม่พอใจเอาพวกมารุมผม...พี่เบาๆดิ” พูดไปร้องไปก็มันเจ็บนี่ครับ

 

“แล้วพวกพี่มาได้ไง” ผมหันไปถามไอ้พี่ๆ

 

“พอดีพวกเรากำลังจะมาผับนี่แหละ  แต่เห็นเด็กโดนรุมอยู่ก็เลยลงไปช่วย  ไม่คิดว่าจะเป็นน้อง” พี่โอเนลตอบครับ

 

“ยังไงผมก็ขอบคุณพวกพี่ๆด้วยนะครับ” ผมยกมือไหว้พี่ทุกคนเลยครับ

 

“ไหนๆ พี่ก็พาน้องมาแล้ว  น้องก็อยู่ดื่มกับพวกพี่ก่อนแล้วกัน” พี่พัฒน์

 

“พี่เลี้ยง  โอเคปะ” ผมหันไปพูดกับพี่พัฒน์ครับแล้วทำหน้าแบ๊วๆน่าสงสาร

 

“เออๆ  กรูเลี้ยงเอง”

 

“แล้วน้องรู้ยังว่าพี่รหัสน้องเป็นใคร”  พี่มอสหันมาถามผม  เกือบลืมไปเลยว่าพี่มอสมาด้วย 555

 

“ยังเลยพี่  แหมผมเพิ่งได้โค้ดวันนี้นะพี่ผมจะรู้ได้ไง”

 

“ยังไงก็รีบหาให้ได้ก่อนวันประหารนะมรึง  ไม่งั้นมรึงโดนเชือดแน่”  พี่ธีร์

 

“รับทราบครับ”  ผมทำท่าตะเบ๊ะเหมือนทหาร   หลังจากนั้นเราก็นั่งกินกันไป  คุยอะไรไปเรื่องเปื่อย  แต่ผมรู้สึกว่ามีคนกำลังจ้องผมอยู่มันรู้สึกเสียวสันหลังยังไงไม่รู้ผมเลยหันไปมองข้างหลังก็ไม่เห็นมีใครนิหว่า

 

“เออพี่ครับผมขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ”

 

“ไปดิ  เดินตรงไปทางนั้นแล้วเลี้ยวซ้าย”  พี่พัฒน์

 

“ครับ” ผมรีบชิ่งไปห้องน้ำทันทีเลยครับ  แต่ว่ารู้สึกเหมือนมีคนเดินตามมา  คงเป็นคนที่จะเข้าห้องน้ำเหมือนผมมั้งครับ  ผมเข้าห้องน้ำแล้วปล่อยเบาครับ  แล้วก็กำลังจะออกจากห้องน้ำครับแต่...

 

“ควบสี่เลยเหรอ”  อยู่ๆผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าประตูก็พูดขึ้น 

 

“ควบเคิบอะไร  แล้วนายเป็นใคร”  เพราะความมืดสลัวทำให้มองเห็นหน้าไม่ชัด

 

“อะไรกันแค่แป๊บเดียวจำกันไม่ได้และ  น่าเสียใจชะมัด”  แต่เสียงนี่มันคุ้นๆนะแต่ก็นึกไม่ออกว่าใคร

 

“ชั้นไปรู้จักกับนายตอนไหน”

 

“แน่ใจนะ ว่าไม่รู้จัก” เค้าเดินเข้ามาหาผมทำให้ผมเห็นหน้าชัดขึ้น

 

“ไอ้พี่แบร็ค !!!!”  ไอ้พี่โรคจิตนี่เอง

 

“ไหนว่าไม่รู้จักไง”  มันเงยหน้ามาถามผมครับ  แล้วตอนนี้ผมโดนมันดักไม่ให้ออกจากห้องน้ำครับ

 

“ใครอยากจะจำรุ่นพี่โรคจิตอย่างนาย  ถอยไป  กรูจะออกไปข้างนอก”  ผมพยายามจะเดินออกไปข้างนอกครับ  แต่มันก็มาขวางผมไว้

 

“แหม  พอรู้ว่าเป็นชั้นก็เปลี่ยนสรรพนานเลยนะ”  ตอนนี้ทางตันแล้วครับ  มันจับข้อมือผมสองข้างแล้วตรึงไปกับประตูห้องน้ำแล้วครับ

 

“มันเรื่องของกรู”ผมโมโหแล้วครับ 

 

“แล้วหน้าไปโดนอะไรมา”  ตอนนี้หน้าผมมีแต่รอยแผลครับ  พี่มันเลยถามขึ้นมา

 

“โดนอะไรก็เรื่องของกรู”

 

“ปากดีอย่างนี้แสดงว่าไม่เป็นอะไรมากสินะ”  พี่มันพูดแล้วยิ้มเยาะครับ  แม่มหน้าถีบชะมัดถ้าไม่ติดว่าผมเจ็บอยู่นะ

 

“เป็นหรือไม่เป็นมันก็เรื่องของกรู  ถอยไป” ผมผลักพี่แกให้ถอยไปครับแต่ไม่เป็บผล พี่แกไม่ขยับเลย

 

“พูดไม่เพราะกับรุ่นพี่แบบนี้  ต้องโดนลงโทษ”

 

“ลงโทษอะ.....อื๊อออออ”  อยู่ๆไอ้พี่บ้าก็จูบผมครับ 

 

“อืม....อื๊อออออ”  ผมพยายามดิ้นให้หลุดครับแต่ยิ่งดิ้นมันก็ยิ่งจูบหนักมากขึ้นจนปากผมเจ็บไปหมดแล้วครับ

 

“อ๊ะ...เจ็บ”  ไอ้พี่โรคจิตมันกัดปากผมครับ

 

“จำไว้นะ  ปากนายเป็นของชั้นคนเดียว  อ่อ....หายไวๆละ”  พูดเสร็จก็เดินออกไปเลยครับ  แม่มโรคจิตจริงๆ

 

“อี๊....ไอ้บ้า  ไอ้โรคจิต  อะ....ไอ้...โอ้ย”  ตอนนี้ผมหัวเสียมากๆครับเพราะไอ้พี่บ้าแท้ๆเลย  ผมเดินออกไปอย่างอารมณ์เสียครับ

 

“อ้าวน้องสปาร์ค  ไปเข้าห้องน้ำหรือไปกินรังแตน  หน้าบูดเชียว”  พี่โอเนล

 

“ไปเข้าห้องน้ำแต่ไปเจอของเสีย”

 

“ของเสียอะไร  พี่จะได้จัดการให้” พี่พัฒน์

 

“อย่าพูดถึงเลยพี่  พูดแล้วเสียอารมณ์  ผมขอตัวกลับก่อนแล้วกันนะครับดึกแล้ว  ลาละครับ”  ผมยกมือลาพี่ๆแล้วหยิบสัมภาระของตัวเอง

 

 “ให้ไปส่งไหววะ” พี่ธีร์

 

“ไม่เป็นไรพี่  คอนโดผมอยู่ใกล้นี่เองผมเดินได้”  ผมเก็บของเสร็จก็เดินออกมาเลย  ยิ่งอยู่ยิ่งอารมณ์เสีย  วันนี้มันวันซวยอะไรของผมเนี่ย  เจอตรีนไม่พอต้องมาเจอคนโรคจิตอีก  ชีวิตผมมันอะไรกันวะ...........

 

“เฮ้อ  เหนื่อยเหลือเกินวันนี้  อาบน้ำดีกว่า”  ตอนนี้ผมมาถึงคอนโดแล้วครับ

 

 

Tru….. Tru…..

 

Tru….. Tru…..

 

ผมอาบน้ำเสร็จแล้วครับ  แล้วโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นผมหยิบขึ้นมาดูหน้าจอขึ้นว่า  มี๊

 

“ฮัลโหลครับมี๊”

 

“(ว่าไงจะสุดหล่อของมี๊  เปิดเทอมวันแรกเป็นไงบ้าง)”  ตอนนี้มี๊ผมไปคุยงานที่ต่างจังหวัดกับป๊านะครับ

 

“ก็ไม่เท่าไหร่มี๊  แล้วทางนู้นละเป็นไงบ้างมี๊”

 

“(ไปได้สวยจร้า  ดูแลตัวเองด้วยนะมี๊กับป๊าเป็นห่วง)”

 

“คร๊าบบบบบ  มี๊ไม่ต้องห่วงลูกของมี๊ทั้งเก่งทั้งหล่อขนาดนี้ 555”  ผมคุยกับมี๊ผมรู้สึกมีความสุขมากๆเลยครับ

 

“(ลูกอยู่บ้านหรือคอนโดจ๊ะ)”

 

“คอนโดครับมี๊” ผมเดินมานั่งตรงโซฟาครับ

 

“(ถ้ามี๊กลับเมื่อไหร่ลูกมาหามี๊กับป๊าที่บ้านนะลูก)” สงสัยคงจะคิดถึงผม อิอิ

 

“คร๊าบป๋ม”

 

“(จร้าสุดหล่อ   มี๊กับป๊าว่าถ้าเสร็จงานนี้จะอยู่เที่ยวต่อสักสองสามวัน  ไว้กลับไปเราเจอกันนะจ๊ะ)” ผมโดนทิ้งอีกแล้วครับ  แต่เพื่อป๊ากับมี๊จะได้สวีทกันผมยอมครับ

 

“ครับมี๊  ขอให้สนุกนะครับ”

 

“(จร้า  ดึกแล้วแม่ไปนอนก่อนนะฝันดีจ๊ะลูกรัก)”

 

“ฝันดีครับมี๊  ติ๊ด”  ผมตัดสายมี๊ไปแล้วครับ  ทุกคนอาจงงว่าทำไมผมถึงอยู่คอนโด ผมบอกกับมี๊ว่าผมอยากเป็นผู้ใหญ่ให้มากกว่านี้เลยขอมี๊กับป๊าออกมาอยู่คอนโดคนเดียว  ตอนแรกก็ไม่ยอมกันแต่พอเจอลูกอ้อนเข้าหน่อยก็ยอมเลยครับ  ดึกแล้วนอนดีกว่า  พรุ่งนี้ต้องเตรียมตอบคำถามไอ้เพื่อนสองตัวนั่นอีก  ผมว่าพรุ่งนี้ผมโดนถามเล๊ะแน่เลย

 

 

 

 

เช้า........

 

“เฮ้ย!!!ปาร์คไปโดนอะไรมา  ใครทำมรึง  บอกกรูมากรูจะไปเอคืนให้” เสียงไอ้โมเม้นครับ

 

“ปาร์คนายไปโดนอะไรมา  ทำไมเป็นแบบนี้ใครทำนาย”  ปาร์ตี้  มันสองคนพูดขึ้นพร้อมกันครับไม่พูดเปล่าครับจับหน้าผมพลิกไปพลิกมาจนเจ็บไปหมดแล้ว ผมคิดแล้วไม่มีผิดว่ามันต้องถามอย่างนี้  ไม่เสียแรงที่เป็นเพื่อนกันมานานนนนนนน

 

“โอ้ย....เจ็บ  จับกันอยู่ได้  แล้วก็ค่อยถามทีละคนกรูตอบไม่ทัน”

 

“เออ  มรึงบอกมาใครทำมรึง” ไอ้เม้นนั่งลงพร้อมจะฟังผม

 

“ก็ไอ้โรคจิตบนรถเมล์อะดิ”

 

“ใช่คนเมื่อวานปะ”  ปาร์ตี้พูดขึ้น

 

“นั้นแหละ  แม่มไม่รู้มันไปเอาพวกมาจากไหนแล้วมันเจอกรูได้ไงไม่รู้  มาถึงแม่มก็รุมกรูเลย”  ผมพูดไปจับปากไปก็คนมันเจ็บนิ

 

“แล้วทำไมมันถึงได้มารุมมรึงวะ” ไอ้เม้นถามครับ  ผมขี้เกียจอธิบายเลยพยักหน้าให้ไอ้ตี้อธิบายแทนผม  ดูไอ้เม้นมันจะตั้งใจฟังมากเลยครับ

 

“คืองี้   เมื่อวานเรากับปาร์คขึ้นรถเมล์จะกลับบ้านแต่อยู่ๆก็มีคนมาจับก้นปาร์คพอปาร์คหันไปมันเป็นผู้ชายตัวสูงๆหน่อย  เท่านั้นแหละปาร์คก็ด่าไปเต็มที่เลย  แต่เค้ากลับบอกว่าไม่ได้ทำเลยมีปากเสียงกันบนรถนิดหน่อย เราก็เลยลากปาร์คลงตรงหน้าหมู่บ้านเรา  เรื่องมันก็มีเท่านี้แหละ” ตี้เล่าซะยาวเลยครับ

 

“แล้วหลังจากนั้นก็พาพวกมารุมกรู”  ผมเสริมครับ

 

“อย่าให้กรูเจอนะ  แม่มกรูจะเอาคืนให้มรึงอย่าสาสมเลย”  ไอ้เม้นมันจริงจังมากครับ  เรามีกันอยู่สามคนเลยต้องรักกันเป็นธรรมดา

 

“เออ  แล้วใครไปช่วยปาร์คอะ”  ตี้มันสงสัยครับ

 

“ก็พวกรุ่นพี่เมื่อวานนี้แหละ  พอดีเค้าผ่านไปตรงนั้นพอดีเลยมาช่วยกรู”

 

“จริง/จริง”  แม่มพูดพร้อมกันอีก

 

“เออ  แล้วพี่เค้ายังพากรูไปเลี้ยงเล้าที่ผับอีกด้วย”  ผมพูดไปยิ้มไป

 

“มรึงแดรกเล้าได้  แสดงว่ามรึงไม่เป็นไรมาก”  ไอ้เม้น

 

“ไว้วันหลังกรูจะพาพวกมรึงไปแล้วกัน  ผับอยู่ใกล้ๆกับคอนโดกรูพอดี” ผมบอกเพราะกลัวมันงอนที่ผมไม่ยอมชวนมัน

 

“แล้ววันนี้ปาร์คเรียนไหวไหม”ปาร์ตี้

 

“ไหวดิ  เราไม่เป็นไรมากหรอก”

 

“ไปเรียนได้แล้ว  เดี๋ยวแม่มก็โดนตัดคะแนนตั้งแต่คาบแรกหรอก” ไอ้เม้น

 

“เออๆ   ไปๆ”  เราสามคนเดินไปเรียนกันอย่างมีความสุข  แต่ว่าความสุขของผมกำลังจะหายเมื่อผมเจอกับ.........

 

 

 

มาต่อให้ครบแล้วนะค่ะ  ตอนต่อไปสปาร์คจะเจอกับใคร  แล้วเค้าคนนั้นจะทำอะไรสปาร์ค รอติดตามตอนต่อไปนะค่ะ