มนตร์หงส์ NC 18+

@“สะเพร่าที่สุด”

หญิงสาวโฉมงามผู้ถูกตำหนิยังคงสงบนิ่งไม่ไหวติงดุจน้ำแข็งเย็นยะเยือก และรอฟังคำสั่งจากชายสูงวัยบนบัลลังก์หินเบื้องหน้า ที่ตวาดดังกึกก้องทั่วหุบเขาพร้อมชี้นิ้วตราหน้าอย่างไม่สบอารมณ์

“เจ้าจะเอายังไง ว่ามา นิภิศา”

ชายผู้เหนือกว่าในชุดเสื้อแขนกุดปักดิ้นทองกับกางเกงผ้าป่านสีทองย้ำถามเสียงเข้ม ท่ามกลางเหล่าผู้คนนับหลายร้อยคนที่ยืนเป็นสักขีพยาน

คนถูกถามใช้ความคิดหาทางออกให้ตนเองขณะสบตากับท้าวธตรัท เจ้าพญาหงส์แห่งหุบเขาจิตตกูฏ ผู้ที่ชิงชังความผิดพลาดเป็นที่สุด คนอื่นๆ คงจะคิดว่าเธอต้องบ้าแน่ที่ยังกล้าสบสายตาแข็งกร้าวราวกับพญาอินทรีคู่นั้นได้อย่างไม่เกรงกลัว คงมีแต่เธอเท่านั้นที่กล้า เพราะเธอถูกหล่อหลอมให้เป็นคนที่สามารถรับมือได้กับทุกสิ่ง

ณ ตอนนี้เธอทำความผิดใหญ่หลวงในชีวิต คือการปล่อยให้หงส์ ‘อโรคา’ หนึ่งในหงส์ศักดิ์สิทธิ์ทั้งเก้าอันเป็นสมบัติของหุบเขาจิตตกูฏหายไป ถึงจะไม่ใช่ความผิดของเธอโดยตรง แต่เพราะมีหน้าที่เป็นผู้พิทักษ์หงส์ศักดิ์สิทธิ์ เธอจึงต้องรับความผิดนี้ด้วย นิภิศาไม่คิดว่าอโรคาจะอาจหาญแหกกฎของหุบเขาได้ ซ้ำยังเป็นกฎที่บัญญัติโดยพญาหงส์ผู้ทรงฤทธิ์และอำนาจด้วยแล้ว เธอคิดว่าอโรคาช่างโง่สิ้นดี

สุดท้ายแล้วสิ่งที่ผู้พิทักษ์หงส์จะทำได้ก็คือต้องตอบว่า

“ข้าจะไปตามอโรคากลับมา”

สิ้นเสียงหวานใสแต่มาดมั่นของนิภิศา ก็เกิดเสียงวิพากษ์วิจารณ์จากเหล่าหงส์ตบะสูงตัวอื่นๆ ที่ยืนอยู่รอบลานพิธีถึงความกล้าบ้าบิ่นของหงส์สาวในครั้งนี้

“เจ้ากล้าออกไปนอกหุบเขานี้อย่างนั้นหรือ” ท้าวธตรัทถามพลางยิ้มเหยียดเหมือนประเมินนิภิศาอยู่ในที

“ข้าจะไป” นิภิศาตอบอย่างไม่ลังเล เพราะเธอไม่มีทางเลือกอื่นใด

“ดี” พญาหงส์กระแทกเสียงพลางวาดแขนสะบัดผ้าคลุมขนหงส์สีทองแล้วตบต้นขาอย่างพอใจ “งั้นเจ้าต้องไปนำตัวอโรคามารับโทษทัณฑ์ให้จงได้”

“เจ้าค่ะ” 

พญาหงส์ไม่ซักถามอันใดอีก เขากลายร่างเป็นหงส์สีทองตัวใหญ่ก่อนจะบินหายลับไปบนท้องฟ้าสีคราม เช่นเดียวกับผู้คนซึ่งยืนอยู่รอบๆ ที่พากันเปลี่ยนร่างเป็นหงส์หลากสีแล้วบินจากไปทั่วสารทิศเหลือเพียงหงส์สาวผู้สะเพร่าที่นั่งคุกเข่านิ่งอยู่ผู้เดียว

นิภิศาค่อยๆ เหยียดตัวยืนขึ้น เผยให้เห็นร่างสูงระหงในชุดกระโปรงยาวกรอมเท้าสีขาวสะอาดบางเบา ตกแต่งด้วยขนหงส์ ท่อนบนมีผ้าผืนบางพันปกปิดหน้าอกไว้ เปิดเปลือยผิวท้องขาวผ่องและลาดไหล่นวลเนียนข้างหนึ่ง ไหล่มนอีกข้างมีผ้าคลุมผืนยาวสีขาว ตัดกับเรือนผมยาวสลวยสีดำขลับที่ไปล่ปลิวไปด้านหลังพร้อมๆ กับชายผ้าคลุมยามต้องลม หญิงสาวถอนหายใจบางเบา ทอดตามองไปยังภูเขาสีรุ้งที่เกิดจากต้นไม้หลากสีเบื้องหน้า ก่อนจะค่อยๆ ก้าวเดินไปที่ริมรั้วของลานหินซึ่งตั้งอยู่กลางแม่น้ำสีฟ้าอมเขียวมรกต ใสราวกระจกผืนใหญ่จนแลเห็นปลาเงินปลาทองแหวกว่ายไปตามซากรากไม้และปะการังขาว

ภายใต้ท่าทีสงบนิ่ง ลึกๆ แล้วในใจของนิภิศาว้าวุ่นอยู่ไม่น้อย กฎของหงส์แห่งเขาจิตตกูฏนั้นเคร่งครัดมาก การที่มีหงส์หนีออกจากเขาโดยไม่ได้รับอนุญาตนั้นร้ายแรงถึงขั้นถูกจำขังตลอดชีวิต  นิภิศาไม่เข้าใจว่า ทำไมอโรคาลอบหนีไปจากหุบเขาที่ปลอดภัยสู่โลกามนุษย์ที่แสนอันตรายเยี่ยงนี้

 นิภิศารู้จักอโรคา เขาเป็นหงส์หนุ่มอ่อนโยนและใจดียิ่งกว่าหงส์ตัวอื่นๆ ที่เธอดูแลอยู่ คงมีบางอย่างที่สำคัญยิ่งกว่าชีวิตตัวเอง อโรคาถึงยอมตัดชีวิตตัวเองเช่นนี้ หญิงสาวอยากรู้นักว่าเขามีจุดประสงค์ใดกันแน่

“ข้าจะไปขอให้ท่านพ่อช่วยเจ้า”

เสียงทุ้มเข้มดังขึ้นอยู่ใกล้แผ่นหลัง นิภิศาค่อยๆ หมุนตัวมามอง สายตาสบกับใบหน้าคม ขาวผ่องของชายหนุ่มตรงหน้า ขอบตาสีทองอ่อนๆ รอบดวงตาเข้มทำให้เขาดูสดใส

“ผู้เป็นหัวหน้า กล่าวแล้วต้องไม่คืนคำ เดชาธร” นิภิศาว่า “สิ่งที่เกิดขึ้นข้าต้องเป็นผู้รับผิดชอบ”

“ข้าได้ยินมาว่า โลกมนุษย์อันตราย เกรงว่าเจ้าจะลำบาก อันที่จริงส่งพวกทหารไปตามตัวอโรคากลับมาก็ได้นี่ มันไม่ใช่ความผิดของเจ้าเสียหน่อย”

หญิงสาวยกมือเรียวงามขึ้นหยุดคำพูดของชายหนุ่ม

“แต่อย่างไรเสีย อโรคาก็เป็นหงส์ศักดิ์สิทธิ์ในความดูแลของข้า”

“นิภิศา” เดชาธรเอ่ยขึ้นน้ำเสียงจริงจัง

หงส์หนุ่มร่างกำยำในชุดเสื้อแขนกุดสีเหลืองอ่อน มีขนหงส์สีเดียวกันแซมอยู่ที่หัวไหล่ กับกางเกงผ้าป่านคาดเอวด้วยผ้าทองคำลายหงส์ ชายกางเกงถูกรวบไว้ที่ข้อเท้าด้วยกำไลสีทองทั้งสองข้าง ขยับกายเข้ามาใกล้หงส์สาว ดวงตาสีน้ำตาลเข้มใต้คิ้วหนาฉายแววจริงจังขณะมองใบหน้านิ่งของนิภิศา

“ข้ามีเรื่องจะบอกเจ้า”

“ว่ามาสิ ข้าจะกลับที่พักแล้ว”

“ข้าไม่แน่ใจว่าจะบอกเจ้าดีหรือไม่” เดชาธรทำหน้าเจื่อนๆ

“งั้นก็ไว้บอกทีหลัง” นิภิศาตัดบท

ขณะที่กำลังจะร่ายมนตร์กลายร่าง เดชาธรก็ชิงเอ่ยขึ้นก่อน ทำให้หญิงสาวต้องชะงักทันที

“ผลการทำนายดวงคู่สมรสออกมาแล้ว ข้ากับเจ้าต้องสมรสกัน”

“สมรส” นิภิศาทวนคำ แต่ใบหน้ายังคงนิ่งเฉย ออกจะใกล้เคียงกับคำว่าเย็นชา

“ใช่น่ะสิ เดิมทีท่านพ่อจะบอกเรื่องนี้กับเจ้าเอง แต่เกิดเรื่องขึ้นเสียก่อน ท่านพ่อเลยไม่ได้แจ้ง”

นิภิศาพยักหน้าเรียบๆ ราวกับรับรู้เพียงผ่านๆ  เธอไม่คิดว่าการแต่งงานจะเป็นเรื่องยิ่งใหญ่อันใด หากแต่เป็นเพียงคำสั่งของผู้เป็นใหญ่แห่งหุบเขา เธอก็ต้องทำตามอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง  จริงๆ แล้วเธอไม่มีความรู้สึกอะไรเลยด้วยซ้ำเมื่อได้ยินคำว่าสมรส คงต่างกับหงส์สาวนางอื่นที่แสดงทีท่ายินดีปรีดาเมื่อได้ฟังคำนี้จากคู่รัก

อันที่จริงนิภิศาน่าจะดีใจที่ได้ลงเอยกับหงส์หนุ่มรูปงามผู้สูงศักดิ์ซึ่งเป็นที่หมายปองของบรรดาหงส์สาวทั้งหลาย แต่ใจของเธอกลับสงบนิ่ง เพราะเธอไม่เคยรู้ว่า ‘ความรัก’ ที่หลายคนกล่าวขานนั้นเป็นเช่นไร  เธอเติบโตมาโดยปราศจากความรักจากบุรุษใด เดชาธรก็เป็นเพื่อนเธอมาตั้งแต่เกิด ถือว่าเป็นชายหนุ่มคนเดียวที่ได้ใกล้ชิดสนิทสนมกับเธอที่สุด หากต้องใช้ชีวิตคู่กับเขาผู้นี้ นิภิศาก็เห็นว่าคงจะสมควรแล้ว

“เจ้าอยากแต่งงานกับข้าหรือไม่” เดชาธรถาม น้ำเสียงของเขาฟังดูลังเลพิกล

แต่นิภิศาก็ตอบไปว่า

“หากเป็นไปตามการทำนาย และเป็นความประสงค์ของท่านพญาธตรัท ข้าก็มิอาจขัดเคือง  แต่ว่า ณ เวลานี้ ข้ามิอาจคิดเรื่องอื่นใดได้อีก นอกจากทำหน้าที่ให้ลุล่วงก่อน”

เดชาธรพยักหน้าอย่างเข้าใจ

“นั่นสินะ”

“หลังข้ากลับมาค่อยพูดเรื่องนี้ก็แล้วกัน” นิภิศาว่าก่อนจะสะบัดตัว

ร่างเพรียวระหงในชุดกระโปรงยาวสีขาวบางเบาติดด้วยขนหงส์ขาวค่อยๆ แปรเปลี่ยน กลายเป็นหงส์สีขาวพิสุทธิ์ ซึ่งมีดวงตาสีทองเป็นประกายและขอบตาสีส้ม ก่อนจะสะบัดปีกบินหายไปบนฟ้าโปร่ง ทิ้งให้หงส์หนุ่มยืนมองเธอจากไปอย่างว้าวุ่นใจ

@ณ เขตวิเศษอันเป็นที่พักของนิภิศาซึ่งตั้งอยู่กลางหุบเขา ไกลห่างโดดเดี่ยวจากรังของหงส์ตัวอื่น

หงส์สาวเหยียดกายลงจากเตียงหินที่ปกคลุมด้วยใบไม้ สู่พื้นหญ้านุ่มๆ สายลมเย็นโชยเข้ามาต้องกายและพัดพาให้ผ้าคลุมสีขาวบางปลิวไสว  นิภิศาทอดตามองทะเลสาบเบื้องหน้า แลเห็นหงส์ที่เหลือแปดตัวว่ายน้ำอยู่ไม่ไกล ยิ่งตอกย้ำว่าตัวเองละเลยหน้าที่เพียงใด  เจ้าหงส์พวกนั้นเป็นหงส์วิเศษที่กำเนิดจากต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ เป็นทรัพย์มีค่าอนันต์ของจิตตกูฏ  แต่เธอกลับปล่อยให้อโรคาหนีไปได้ เพราะความไว้ใจว่าอโรคาแค่ออกไปเที่ยวเล่นแถวตีนเขา ประเดี๋ยวก็คงกลับมา

‘นิภิศา เจ้าจะลงไปโลกมนุษย์ไม่ได้’

น้ำเสียงเด็ดขาดของหงส์ชราที่เลี้ยงดูเธอมาดังขึ้นในโสตประสาท ยายหงส์สุเรนนาผู้เลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่ยังเป็นไข่ สอนสรรพวิชามนตราให้เธอกลายเป็นหงส์สาวผู้เพียบพร้อมและเก่งกาจ หากแต่นางเป็นหงส์ชราที่ถูกหักปีกกับขาจนพิการ และอาศัยอยู่ในกระท่อมกลางป่าห่างจากที่นี่ไม่ไกลนัก

‘ทำไมหรือท่านยาย’ ในขณะนั้นนิภิศาก็อดถามไม่ได้

‘เจ้ายังไม่รู้ถึงความชั่วร้ายของมนุษย์’ ท่านยายว่าเช่นนั้น ‘ข้าเห็น ข้าเห็นว่าเจ้าจะไม่ได้กลับมาที่นี่อีก’

‘ท่านเห็นอนาคตของข้างั้นหรือ’

ยายสุเรนนาพยักหน้า

‘แต่ข้าต้องไป เพราะมันเป็นความรับผิดชอบของข้า’

หลังจากนั้นท่านยายไม่ได้กล่าวคำใดอีกเลย คงเป็นเพราะไม่สามารถฝืนชะตาลิขิตและคำสั่งที่เปรียบเหมือนโซ่ล่ามชีวิตของท้าวธตรัทได้

นิภิศาครุ่นคิดขณะก้าวผ่านประตูดอกกล้วยไม้ป่าสีม่วงและเขียวออกจากกระท่อมหลังเล็กที่สร้างขึ้นจากไม้เลื้อยและประดับด้วยดอกไม้ป่าหลากสีจากหิมพานต์ ไปที่ทะเลสาบกว้างใหญ่เบื้องหน้า

หงส์ทั้งแปดตัวเห็นดังนั้นจึงบินเข้ามารุมล้อมรอบตัวเธอ

“พวกเราจะช่วยเจ้าเอง ไม่ต้องห่วงหรอก นิภิศา” หงส์สาวงามตัวหนึ่งนาม ‘สุรเสียง’ ผู้สามารถสื่อสารเจรจาได้ทุกแห่งหน ทั้งโลก สวรรค์ นรก กล่าวขึ้น “ฤทธีของพวกเราส่งไปถึงเจ้าที่โลกมนุษย์แน่”

นิภิศายิ้มแล้วพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะทรุดกายนั่งลงที่ริมฝั่งน้ำนั้น

“น่าเจ็บใจนัก ถ้าเจอเจ้าอโรคาข้าจะเชือดคอมันให้ดู” หงส์นามว่า ‘ศาสตรา’ ผู้มีความเป็นเลิศด้านการต่อสู้ และเนรมิตอาวุธทรงอานุภาพเอ่ยขึ้นอย่างกราดเกรี้ยว

“เจ้าก็พูดเกินไป ศาสตรา”‘เปี่ยมรัก’ ว่า เธอเป็นหงส์ศักดิ์สิทธิ์ที่ใช้ทำนายการเลือกคู่ของชาวจิตตกูฏ “อย่างไรเสีย อโรคาก็เป็นหนึ่งในเก้าหงส์ศักดิ์สิทธิ์ของท้าวธตรัท ท่านไม่มีทางทำร้ายอโรคาถึงชีวิตหรอก”

“ข้าสงสัยจริงๆ ว่าทำไมอโรคาต้องหนีไปเช่นนั้นด้วย” หงส์ ‘หยั่งรู้’ผู้สามารถทำนายและล่วงรู้ อดีต ปัจจุบัน และอนาคตได้เอ่ยด้วยความครุ่นคิด “ข้าพยายามจับยามสามตาดูแล้วแต่ก็ไม่เห็นอะไรเลย หากให้ข้าเดา อโรคาคงต้องไปช่วยเหลือใครสักคนในโลกมนุษย์แน่”

นิภิศานิ่งฟังหงส์ทั้งแปดคุยกันด้วยความสนใจ

“หรือว่าอโรคาจะไปหาสมบัติที่เมืองมนุษย์นะ”‘มั่งมี’ หงส์หนุ่มผู้บันดาลความร่ำรวยพูดด้วยความทะเล้น

เช่นเดียวกับหงส์ศักดิ์สิทธิ์อีกสามตัวที่นั่งอยู่เคียงข้างนิภิศา คือหงส์ ‘สัจวาจา’ ผู้มีวาจาสิทธิ์ สามารถอวยพรหรือสาปแช่งคนได้ด้วยคำกล่าวของเขา  หงส์ ‘กาละ’ ผู้สามารถควบคุมเวลาชีวิตของคนได้  และหงส์ธาตุ (ธา-ตุ) ซึ่งสามารถบังคับฟ้าฝนได้  แม้ไม่เอ่ยคำใด แต่แววตาที่ทั้งสามมองหงส์สาวผู้พิทักษ์ก็อ่านออกว่าพร้อมจะช่วยเธอเสมอ

ไม่ทันได้พูดคุยกันมากไปกว่านั้น หงส์หนุ่มสีเหลืองอ่อนก็บินมาแต่ไกล ก่อนแปลงกายเป็นบุรุษหนุ่มรูปงามผู้สูงศักดิ์ในชุดสีเหลืองอ่อน

“เดชาธร” นิภิศาค่อยๆ ลุกขึ้น

“ท่านพ่อมีรับสั่งให้เจ้าเดินทางได้ นิภิศา”

หงส์หนุ่มแจ้งด้วยสีหน้าเป็นกังวล แต่หญิงสาวกลับพยักหน้ารับคำสั่ง เธอเพียงแค่โบกมือล่ำลาหงส์ศักดิ์สิทธิ์ทั้งแปด ก่อนจะรีบกลายร่างเป็นหงส์ขาวบินเคียงคู่ไปกับเดชาธร

ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาที พวกเขาก็บินมาถึงตีนเขา ที่นั่นมีทหารสองนายคุ้มกันอยู่ พ้นชายแดนเป็นหมอกขาวโพลนมองไม่เห็นทางเบื้องหน้า ทั้งยังดูลึกลับ

“ข้ามาส่งเจ้าได้แค่นี้ แล้วท่านพ่อฝากมาบอกเจ้าด้วยว่า ท่านอนุญาตให้เจ้าขอพรจากหงส์ศักดิ์สิทธิ์ทั้งแปดตัวได้ตัวละหนึ่งข้อ” เดชาธรกล่าวพร้อมกับก้มหน้างุด เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยคำพูดเจือความกังวล “โปรดรักษาตัวด้วย”

นิภิศายิ้มน้อยๆ แต่ดูเหมือนแค่กระตุกยิ้มมากกว่า เธอกล่าวลาเพียงสั้นๆ ด้วยสีหน้าเรียบเฉย หงส์สาวเหาะกระโจนเข้าไปในหมอกหนา เธอไม่ได้เรียกความกล้าหรือความมั่นใจให้ตัวเอง เพราะคนอย่างเธอไม่เคยเกรงกลัวอะไรอยู่แล้ว

 ถึงแม้การเดินทางครั้งนี้จะมีหงส์ ‘หยั่งรู้’ คอยชี้นำทางให้ผ่านกระแสจิต แต่ก็มิอาจบอกได้ว่านิภิศาต้องประสบกับสิ่งใดในโลกมนุษย์ จนกว่าเธอจะพ้นประตูสายหมอกบานนี้และเผชิญมันด้วยตนเอง!

*****  สามารถติดตาม มนตร์หงส์ ต่อได้ในหนังสือนะจ๊ะ

เล่มละ 290บาทเท่านั้น สามารถหาซื้อได้ตามร้านขายหนังสือชั้นนำทั่วประเทศ หรือสั่งซื้อผ่านหน้าเว็บไซต์ได้ทาง

http://www.satapornbooks.com/Book/BookDetail.aspx?id=2532

หรือสามารถดาวน์โหลด E-book ได้ทาง

http://meblibrary.com/index.php?action=BookDetails&book_id=11943

ขอบคุณที่ติดตาม เจอกันต่อในเล่มนะจ๊ะ

สำหรับผู้ที่อยากติดตามข่าวสารของผู้เขียนสามารถ กด Like เพจนี้ได้เลยจ้า >>> https://www.facebook.com/wiwathewriter?ref=hl