สโนไวน์กับเจ้าชายทั้ง 7

สโนไวน์กับคุณชายทั้ง 7

.

.

.
ทันใดนั้น เปลือกตาของสโนไวน์ก็กระพริบขึ้น เธอหาว ลุกขึ้นนั่ง และรู้สึกฉงนที่พบว่าตนเองกำลังมองตาอยู่กับเจ้าชายผู้เป็นที่รักของนาง เขาโอบเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างเป็นสุข คนเคระทั้งเจ็ดต่างพากันเต้นรำอย่างเฮฮา และฝูงสัตว์ป่าทั้งหลายก็คุยกันจ๊อกแจ๊ก อย่างดีใจเป็นที่สุด

สโนไวน์จูบลาคนเคระทั้งเจ็ดทีละคน เจ้าชายอุ้มเธอขึ้นขี่ม้าขาวของเขาและนำทางไปที่ปราสาทของเขา ทั้งสองแต่งงานกันที่นั่น และพวกเขาก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข 

 

       .............................................

 

 

"อร๊ากกกก ' ฉันอยากเป็น ส โ น ไ ว น์ "

 

"เพ้อเจอ!!!"

 

เด็กรับใช้ในคฤหาสน์หลังใหญ่ เธอหันมองตามเสียงของหนุ่มร่างสูงยาวที่นั่งเคียงคู่กับตุ๊กตาหมีสีชมพูอยู่บนโซฟาสีแดงดุจกลีบกุหลาบในห้องรับแขกก่อนที่เธอจะโดนหนังสือที่อยู่ในมือของหนุ่มคนนั้นมุ่งตรงมาที่หัวเธออย่างแรง และแม่นยำ

 

"โอ๊ย !!... " ฉันเอามือเกาที่หัวเบาๆ หัวฉันจะแตกไหมเนี่ย TT^TT

 

"ไม่มีงานทำหรอ " _หนุ่มร่างสูงก้มมองนาฬิกาข้อมือของเขา_ " หมดเวลาพักของเธอแล้ว "

 

"เจ้าค่ะ"

 

     ฉันเดินออกจากห้องรับแขกที่ไม่รู้ว่ามันจะใหญ่ไปไหน ซึ่งโดนขับไสไล่ส่ง จากเจ้านายตัวดีของฉัน อีตานี่หรอค่ะ โอ๊ยยยย ' เห็นทำเข้มๆแบบเนี้ย จิงๆ ปัญญาอ่อนตัวพ่อ เห็นตุ๊กตาหมีสีชมพูที่อยู่ข้างๆเขาไหมค่ะ ห้า ห้า  ... [ อยากจะหัวเราะให้เป็นเสียงโอเปร่า ]  หมอนั่นชื่อ ' กรัมปี้ ' ชัดๆ [[กรัม ปี้!! ]] 1 ในเจ้านายทั้ง 7 คนของฉัน ฉันทำงานที่นี่ในฐานะคนรับใช้ หรือเรียกอีกอย่างว่า ขี้ข้า นั่นเหละ ฉันอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เกิด พ่อ แม่ และครอบครัวของฉันทำงานเป็นคนรับใช้ของที่นี่มาหลายปี ฉันเลยไปไหนไม่ได้ต้องอยู่สืบทอดมรดกของครอบครัว

     ตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา ฉันเติบโตที่นี่โดยมีเจ้านายของฉันทั้ง 7 คนคอยกลั่นแกล้งฉันตลอดเวลา จนทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันเหมือนเจ้าหญิงที่โดนแม่มดจองจำและทรมารอย่างแสนสาหัส ในปราสาทหลังยักษ์ที่หาได้มีเจ้าชายใดบุกเข้ามาช่วยฉันไม่ (( TTบีบน้ำตาTT )) 

     อุ้ยตาย !! พร่ามมาตั้งนาน ลืมบอกชื่อ ' สวัสดี เค้าชื่อ จูน ส่วนประวัติ พร่ามไปละ 55555 ' วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่ฉันต้องทำภาระกิจประจำวัน ปัด กวาด เช็ด ถู ทุกซอก ทุกตรอกทุกมุมและทุกที่ 

     " จูนนนนน ' นน " 

     หญิงแก่ ร่างอ้วมท้วมแต่งกายสะอาด มีผ้ากันเปือนสีเทาผูกอยู่ที่เอว เดินตรงมาที่ฉันด้วยหน้าตาที่ยิ้มแย้มแจ่มใส ก่อนที่เธอจะคว้ามือของ ฉันแล้วกระซิบเบาๆข้างหูของฉัน

 

     "คุณหนู หนู กลับมาแล้ว ไปต้อนรับหน่อยสิ "

 

     " โธ่แม่ ! ให้คนอื่นไปรับแทนสิค่ะ ทำไมต้องหนูตลอดเลย "

 

     "ก็คุณหนู หนูท่าน ไม่ยอมลงจากรถ ถ้าลูกไม่เป็นคนไปเปิดให้"

 

     " แม่ค่ะ แม่ก็รู้ ว่าคุณหนูของแม่เขาแกล้ง..."

 

      "นะลูกนะ" สายตาที่ขอวอนแล้วอ้อนสุดๆของแม่ฉัน จ้องเข้ามาสะกดลูกตาดำๆของฉัน ฉันจะถอนหายใจแล้วโยนสายยางทิ้งไว้ในพุ่มไม้พุ่มใหญ่ที่อยู่บนลานกว้างหลังคฤหาสน์ 

 

      "ค่ะแม่ " 

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 

  ฉันวิ่งมาถึงลานกว้างหน้าคฤหาสน์ที่ปูด้วยกระเบื้องสีขาวสะท้อนกับแสงแดดที่ส่องกระทบกับกระเบื้องบ้นพื้น รถเบ้นซ์สีดำจอดเรียงหน้าคฤหาสน์ อย่างเป็นระเบียบ การ์ดแว่นดำยืนคุมเชิงอยู่รอบรถ ฉันเดินไปที่รถคันแรกด้วยอาการยิ่งกว่าเสืออยากจะขย้ำเหยื่อ ก่อนจะคว้าที่ประตูรถเบนซ์ แล้วเปิดออกด้วยแรงแห่งความพิฆาต

 

" ขอบคุณ...ที่รัก"  หนุ่มร่างสูุงก้าวขาออกจากประตูรถ แล้วยืนแอ๊กท่ายิ่งกว่าพระเอกหนังเกาหลี เขาใช้มืออันเรียวยาวม้วนเบาๆที่ผมของฉัน

 

"พวกนายจะบ้าหรอ!! แค่ประตูรถเปิดเองไม่ได้หรอไง"

 

"ก็ที่รักเป็นคนรับใช้นี่ ที่รักก็ทำหน้าที่สิจ๊ะ"

 

"ฉันเข้าใจว่าหน้าที่ ' นายลืมไปแล้วหรอว่าพวกนายใช้รถคนละคัน ฉันต้องเดินไปเปิดให้พวกนายทุกคนเนี่ยนะ!"

 

"...อือหื๊อ... " หยักคิ้วเบาๆ แล้วยิ้มมุมปากเล็กน้อย

 

"โอเค...โอเค ! "

 

"นี่!!ั! มาเปิดให้ฉันสักทีเสะ ! รอนานแล้วนะ "

 

เสียงเจ้านายของฉันโผล่หน้าทางกระจกรถ พร้อมกัน 

 

"รู้แล้ว!!! ฉันได้ยินแล้ว ฉันจะเปิดให้ทุกคน และฉันจะเปิดให้ทุกคัน โอเค๊ .. ฉะนั้นพวกนายหุบปาก !! "

 

 ฉันเปิดรถให้เจ้านายของฉันทุกคัน ฉันก็ต้องถือของให้พวกเขาทุกคัน กระเป๋าเดินทาง  เสื้อโค้ด เสื้อหนัง เสื้อสูท รองเท้า กระเป๋าเอกสาร ถุงชอปปิ้ง ทุกอย่าง อยู่ที่ตัวฉันหมด ขาของฉันสั่นขึ้นตามน้ำหนักของที่ฉันแบกมา กว่าจะก้าวขึ้นบันไดแต่ละขั้น ฉันร่วงแล้ว ร่วงอีก เสียงหัวเราะของพวกเขากังวานเข้าที่หูทั้งสองข้างของฉัน 

ฉันอยากจะกร๊ดดดดดด ' ไม่ได้ ไม่ได้ เก็บอาการไว้

ฉันทุ่มกระเป๋าพวกเขา กัดเสื้อพวกเขา เควี้ยงรองเท้าของพวกเขา แต่ก็นะ เจ้านายฉันไม่เสียดายของเท่าไหร่ เอาความซะใจมากกว่า และฉันก็อยากจะรู้ถ้าพวกนายโดนฉันเอาคืนบ้าง พวกนายยังจะหัวเราะออกม๊ะ 

                                         .

                                         .

                                         .

 

เสียงดนตรีดังออกมาจากช่องประตูบานใหญ่สีขาว ปะปนกับเสียงหัวเราะของชายและหญิงมากมาย ฉันเดินตรงรี่เข้าไปด้วยความฉุนเฉียว ก่อนจะใช้แรงเคาะเข้าไปที่ประตูอย่างดังด้วยอารมณ์ที่โมโหสุดๆ !!! 

 

++++ ปัง ปัง ปัง +++

 

ประตูบานสีขาวค่อยๆเปิดออก ทันที่ ที่ฉันเกือบจะพรั้งปากด่าออกไป บุคคลที่ฉันเห็นแทนที่จะเป็นเจ้านายปากดีของฉันกลับกลายเป็นผู้หญิงใส่ชุดชั้นในสีแดง // ( หน้าอกของเธอดูใหญ่ว่าลูกแตงโมในตู้เย็นสะอีก  o.O) เธอยืนอยู่ตรงหน้าของฉัน ริมฝีปากของเธอช่างยั่วเย้า เธอยิ้มให้ฉันก่อนจะดึงตัวฉันเข้าไปในห้อง 

 

 

" อ่อออห่ออออ " ฉันพรึมพรำเบาๆ สายตาฉันจ้องไปที่หน้าอกของผู้หญิงเหล่านั้น //  นี่เลือกไซส์มาโดยเฉพาะหรือเปล่าเนี่ย ' 

 

 

" มีไรยัยไม้กระดาน "

 

ฉันหันหน้าตามเสียงเรียกอันน่าจะหดหู่ มันเป็นคำพูดที่ ฆ่าฉันชัดๆ อร๊ากกกก ' สนิซซี่เจ้านายอีกหนึง่คนของฉัน 

 

 

"ไม้กระดานหรอ! ฉันมีชื่อนะ"  นิ้วฉันจิ้มไปที่หน้าอกตัวเองด้วยความฉุนเฉียว

 

สายตาของ สนิซซี่ จ้องมาที่หน้าอกของฉัน เขายิ้มมุมปากเล็กน้อย เสียงหัวเราะเบาๆของบรรดาหญิงใหญ่ในห้อง ยิ่งทำให้ฉันอยากจะมุดลงไปอยู่ในโถชักโครก เลยทีเดียว สถานะการณ์ตอนนี้ฉันกลายเป็นตัวตลกในห้องไปสะแล้ว และนั่นยิ่งทำให้ฉันโกรธมากที่สุด ฉันเดินไปกระชากคอเสื้อของอีตา สนิซซี่ อย่างแรง 

 

 

" หรือจะเอา !! "

 

ฉันพูดพรางกำหมัดไว้ตรงหน้าของเขา

 

"แล้วจะเอาปะหล่ะ "

 

//เหนะ ' มันไม่รู้สึก  - * -

 

"อะ อะ ไอ้ ไอ้บ้า !! "  

 

ฉันเดินหน้าแดงกล่ำออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว เสียงหัวเราะไล่ตามหลังฉันมาติดๆ ฝันร้าย นี่มันฝันร้ายชัดๆ