My Best Friend รักนะนายเพื่อนเลิฟ

ตอนเที่ยงที่โรงอาหารของโรงเรียนหลินปิงวิทยา 

                    เฮ้อ!!!พูดถึงชื่อโรงเรียนนี้ทีไรนะปวดหัวทุ๊กที  ไม่มีชื่อที่จะตั้งแล้วหรือไงนะถึงได้เอาชื่อหมีแพนด้ามาตั้งเนี่ย (แล้วเธอยุ่งไรด้วยเนี่ย>>>นักเขียน)

"ทำไมเธอไม่กินข้าวล่ะ" เพื่อนสนิท(มั้ง)นั่งลงข้างๆแล้วถามขึ้น

"ไม่อ่ะ เราไม่หิวน่ะ" ชั้นตอบอย่างเซ็งในอารมณ์ เฮ้อ คนบ้า บอกว่าเราเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่ปล่อยชั้นไปกินข้าวคนเดียว แล้วตัวเองก็ไปม่อสาวที่ไหนก็ไม่รู้ 

"ทำไมล่ะ ระวังเป็นโรคกระเพราะนะ" พูดอย่างนี้คิดว่าฉันจะสนใจเหรอ เชอะ!!!

"ไม่ต้องมาสนใจหรอก เชอะ ถึงเราจะเป็นโรคกระเพาะก็ไม่เกี่ยวกับนาย นายไปสนใจผู้หญิงของนายเหอะ"

"พูดอย่างนี้ แสดงว่าหึง หึงเค้าเหรอตัวเอง 555+" มันกวนตรีนชั้นอีกแล้วค่าท่านผู้อ่าน

"ใครหึงนายหา พูดให้มันดีๆ เดี๋ยวคนอื่นเค้าได้ยินแล้วจะเข้าใจผิด"

"เข้าใจผิดแล้วไง" มันยังกวนตรีนไม่เลิกค่า

"เดี๋ยวเราก็ขายไม่ออกกันพอดี ทีหลังอย่าพูดอีกนะ"

"ขายไม่ออกก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราซื้อเอง อิอิ" ลีโอพูดทำให้ชั้นเขินไปหมด

"บ้า!!! พูดไรของนาย"

"ไม่ต้องเขินหรอก เพราะเราจะซื้อไปเฝ้าบ้านนะ 5555+" ลีโอพูดอย่างอารมณ์ดี

"ไอ้ลีโอ นายอยากตายเหรอ ได้นายได้ตายคาตรีนเราแน่" แล้วลีโอก็วิ่่งหนีไป

                    ตาบ้า แล้วทำไมใจชั้นสั่นแปลกๆเนี่ย ไม่หรอกชั้นไม่มีทางคิดไรกับนายแน่ตาบ้าลีโอ เพราะชั้นมีแฟนสุดที่รักของชั้นอยู่แล้ว ป่านนี้นายกำลังทำอะไรอยู่นะ

"ส้มจี๊ดมานั่งทำไรตรงนี้เหรอ ไปนั่งกับพวกเราตรงโน้นดีกว่าไป" ปีใหม่เข้ามาตามให้ชั้นไปนั่งกับเพื่อนๆในห้อง แต่ไม่ชอบวุ่นวาย พวกผู้หญิงมักจะนินทากันเอง ชั้นเบื่อ

"ขอบใจนะ แต่ไม่ดีกว่าพอดีเราจะขึ้นห้องแล้วล่ะ"

"ทำไมรีบขึ้นไปจัง" แพรวาถามด้วยสีหน้าสงสัย

"คือ ชั้นจะไปอ่านนิยายต่อนะ ขอตัวนะ" ชั้นตัดบทและเดินจากมา เบื่อจริงเมื่อไรจะครบ 3 ปีเนี่ย คิดถึงแฟนสุดเลิฟมากๆเลย