Aggressive

บทนำ

....ความเศร้าที่เขามิอาจลืมเลือน ความเจ็บปวดคือสิ่งที่คอยตอกย้ำบาดแผลภายในใจ ตอกย้ำความแค้นที่ยากต่อการอภัย และมันถูกจุดขึ้นเปลี่ยนเป็นความเดือดดาลดั่งเปลวเพลิงที่กำลังจะแผดเผาทุกสิ่งให้มอดไหม้ ........

ณ ลูเนียส ท่ามกลางหิมะในคืนที่หนาวเหน็บเด็กตัวน้อยเสื้อผ้าดูมอมแมม ไร้ซึ่งความขาวสะอาด กำลังเหลียวมองด้านหลังของตน หน้าตาบ่งบอกได้ชัดเจนว่า เขากำลังหวาดผวากับสิ่งๆหนึ่งที่ดูเหมือนว่า มีอีกหลายชีวิตที่กำลังตามฆ่าอีกหนึ่งชีวิตให้หายไปจากโลกใบนี้ เด็กน้อยวิ่งหนีไม่คิดชีวิตในใจยังคงคิดว่า เราต้องรอด! ในขณะที่ตรงหน้าของเด็กน้อยเป็นป่าที่ไร้ซึ่งผู้คน และแสงไฟ แต่ความมืดมิด ไม่สามารถชนะความกลัวที่เรียกว่าความตายได้ เด็กน้อยกุมสร้อยคอของตัวเองไว้และภาวนาถึงคนสำคัญให้ปลอดภัยจากอันตราย

เสียงของทหารที่ตะโกนเรียกชื่ออย่างไม่ขาดสาย ณ เวลานี้ในป่าซึ่งเคยเงียบดั่งป่าช้า กลับกลายเป็นว่ามีผู้คนนับสิบกำลังตะโกนคุยแข่งกันเหมือนตลาดสด เป้าหมายของทหารกลุ่มนี้คือตามหาเด็กน้อยผู้นี้ เเละฆ่าทิ้งโดยไร้ซึ่งความปราณี เหตุใดทหารเหล่านี้ถึงต้องตามล่าเด็กหนุ่มผู้นี้ด้วยเล่า?

เพราะเขาเป็น “กบฏ” งั้นหรือ?

หรือเพราะเขาเป็น "เผ่าพันธุ์" ที่อันตรายสำหรับโลกใบนี้?

เด็กน้อยวิ่งสุดชีวิตแต่ด้วยความเหนื่อยล้าจากการวิ่งหนีเป็นเวลานานจึงทำให้ความเร็วของตนนั้นช้ากว่าปกติ จนกระทั่งตอนนี้ ร่างกายของเขาได้ถึงขีดสุดแล้ว ส่วนทหารที่ยังคอยตามล่าอยู่นั้นไม่มีท่าทีว่าจะเหนื่อยเลยแม้แต่นิด กองทหารใกล้เข้ามา.. เด็กน้อยเห็นทางแม่น้ำและเขาลังเลได้ซักครู่ แต่ตอนนี้เขาไม่มีเวลามายืนคิดอีกแล้ว กองทหารนับสิบใกล้เข้ามาทุกที เด็กน้อยตัดสินใจอย่างรวดเร็วและกระโดดลงไปอย่างไม่คิดชีวิต แต่เขาไม่รู้ว่าจะมีโขดหินอยู่ก่อนที่เขาจะตกลงบนพื้นน้ำ มันจึงทำให้เขาหลบตัวซ่อนจากกองทหารได้และทำอุบายเพื่อให้พวกทหารได้เข้าใจว่าเขานั้นจมน้ำตายไปแล้ว

หลังจากหนีจากการตามล่าของทหารมาได้เด็กน้อยผู้เหนื่อยล้าก็ได้กลับไปที่กระท่อมของตัวเอง และพบว่าพ่อและแม่ของเขาได้ถูกทหารของกษัตริย์เลนี่ ปลิดชีพไปก่อนที่เขาจะมาถึง เด็กน้อยช้อนร่างของคนเป็นพ่อและแม่ขึ้นอย่างช้าๆ และวางศีรษะของท่านลงบนตักของตน น้ำตาของความเจ็บปวดและความโกรธแค้นไหลรินไม่ขาดสาย เด็กหนุ่มตะโกนเรียกหาผู้เป็นพ่อและแม่สุดเสียงแต่ในความจริงในโลกนี้มันช่างโหดร้าย ที่ท่านทั้งสองไม่สามารถฟื้นคืนชีพขึ้นมาบนโลกได้อีกแล้ว พ่อแม่ที่เขาเคารพ ความอบอุ่นจากอ้อมกอดของท่านสองจะไม่มีอีกแล้ว..

เด็กน้อยยกมือซ้ายกุมสร้อยคอของตนไว้พร้อมอธิษฐาน มือซ้ายกำหมัดแน่นด้วยความโกรธแค้นพร้อมกับน้ำตาที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

“ข้าแด่บาบาลอซผู้เป็นเจ้าแห่งปิศาจทั้งปวง และอามิชผู้เป็นเจ้าแห่งเทพทั้งหลาย ในนามของข้า ครูซโซ่ ข้าขอสาบานว่า แม้ว่าข้าจะลำบากเพียงใด แม้ว่าข้าจะอยู่อย่างทุกข์ทรมานเพียงไหน ถ้าหากให้แลกกับเลือดเนื้อของข้า ข้าก็จะตามสังหารคนที่สังหารพ่อและแม่ของข้าไปชั่วชีวิต!!!! ”

เมื่อครูซโซ่ ได้ลั่นวาจาจบลง สิ่งที่เหนือธรรมชาติได้ปรากฏขึ้น แสงสีขาวบริสุทธิ์จากสวรรค์และเปลวเพลิงแดงฉานจากนรกได้ปรากฏต่อหน้าเขา

“ข้าน้อมรับคำปราถนาของเจ้า ครูซโซ่!”

แสงทั้งสองที่ได้ปรากฏอยู่ตรงหน้าของเขา ค่อยๆหมุนรอบครูซโซ่อย่างช้าๆราวกับว่าแสงนั่นกำลังตรวจสอบความสามารถของผู้ที่จะมาเป็นนายของมัน และเพิ่มระดับความเร็วขึ้น ตัวของครูซโซ่ค่อยๆรอยขึ้นอย่างช้า เส้นผมสีดำมอมแมมกลับกลายเป็นสีทองอร่าม หน้าตาที่เลอะดินโคลน ก็พลันหายไปกับตา จนบัดนี้ตัวของเขาลอยขึ้นอย่างน่ามหัศจรรย์ ความเร็วของแสงทั้งสองในการหมุนรอบตัวเขานั้นเร็วเกินกว่าที่จะจับตามองมันได้

แสงสีขาวและแดงตอนนี้มันได้กลับกลายเป็นสีดำและค่อยๆขยายใหญ่ขึ้นจนกลืนกินเขาไปทั้งตัว มันขยายใหญ่ขึ้น กว้างจากตัวครูซโซ่ถึงขอบหลุมดำห่างกันประมาณสิบกิโลเมตรเสียงของพลังดังกึกก้องไปทั่วพื้นที่ ทหารที่เคยมาตามล่าเขากลับโดนดูดเข้าไปในหลุมดำจนสิ้น จากนั้นหลุมดำก็ระเบิดออก ด้วยแรงมหาศาลจึงทำให้พื้นดินที่อยู่ในบริเวณนั้นกลายเป็นหลุมตามก้อนกลมของหลุมดำในทันที  แสงเหล่านั้นค่อยๆหายไปที่แขนทั้งสองข้างของครูซโซ่ ข้างซ้ายเป็นตราสัญลักษณ์แห่งสรวงสวรรค์ ส่วนข้างขวาเป็นตราสัญลักษณ์แห่งนรกจากนั้นมันก็ค่อยๆลบเลือนหายไป..

ขณะที่ครูซโซ่ยังคงหลับไหลอยู่ในนิทรา

“จงจำไว้ว่าเจ้าจะต้องแลกกับทุกสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นในวันข้างหน้า…..”

เสียงส่งท้ายจากบาบาลอซดังไปถึงโสตประสาทของครูซโซ่ จึงทำให้เขาตื่นจากห้วงนิทรา

และตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัวกับผมของตัวเอง

‘นี่เราทำอะไรลงไป !? มีอะไรเกิดขึ้นกับเรางั้นหรือ?’ แต่ด้วยความแค้นที่เต็มประดาเขาจึงไม่สนใจสิ่งรอบข้างอีกต่อไป เขาจะก้าวเดินต่อไปในเส้นทางของนักฆ่า!

จากนั้นครูซโซ่ก็ได้ทำการเผาบ้านพร้อมกับศพของพ่อและแม่ของเขา  ดวงตาสีฟ้าของเขาเหม่อลอยไปบนท้องฟ้าที่มืดมิดเต็มไปด้วยดวงดาวที่ส่องประกายระยิบระยับ เขายังคงจำภาพในอดีตไม่เคยลบเลือน ภาพเหล่านั้นค่อยๆเลือนหายไปพร้อมกับขี้เถ้าที่ปลิวหายไปกับสายลมเปลี่ยนเป็นความแค้นเกิดขึ้นภายในใจ

ครูซโซ่ตัดสินใจออกเดินทางเผื่อแสวงหาความแข็งแกร่งและตามหาผู้ที่ฆ่าคนที่เขารักที่สุด เขาจะฆ่ามัน! ให้มันรู้ถึงความเจ็บปวดนี้!!

การล้างแค้นของครูซโซ่ได้เริ่มขึ้นในโลกที่เรียกว่า ‘นักฆ่า’

…………………………………………………………………………………..

ณ ประเทศไทย จังหวัดสมุทรปราการ

“ธนัช พงษ์ไพรศรี” เสียงของชายผู้หนึ่งที่ยืนถือสมุดเช็คชื่ออยู่หน้าชั้นเรียน

“มาครับ” เด็กหนุ่มอายุราวๆ 16 ปี ผมสีดำมืด ดวงตาเป็นประกายสีดำสนิท เขายกมือขึ้นพร้อมกับขานกลับไป

เขามองผ่านเด็กนักเรียนที่อยู่ในห้องเรียน ออกไปนอกหน้าต่างด้วยนัยน์ตาที่ไร้ซึ่งจุดหมายปลายทาง แสงอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามาภายในหน้าต่างของห้องเรียนช่างเป็นแสงที่อบอุ่นเหลือเกิน ภายนอกหน้าต่างมีต้นไม้ที่พริ้วไหวไปกับสายลมที่พัดโชยไปมาอย่างอ่อนไหว มีกระรอกที่ปีนไปมาอย่างสนุกสนานบนต้นไม้ และนกหลากหลายชนิดขึ้นมาทำรังบนต้นไม้ เขาไม่มีท่าทีว่าจะหันกลับมามองชายที่อยู่หน้าชั้นเรียนแต่อย่างใด

“นี่คิง! ครูบอกกี่หนแล้วว่าให้ตั้งใจเรียนมัวแต่เหม่อมองวิวทิวทัศน์ยังไม่ชินกับที่นี่อีกรึไง มองอยู่ได้ ” หลังจากที่ชายผู้นั้นพูดจบ เด็กหนุ่มก็ค่อยๆหยิบกระเป๋านักเรียนขึ้นมาไว้บนตักแล้วหยิบสมุดปากกาขึ้นมาจดเนื้อหาบนกระดานในทันที

‘คิง’ เป็นชื่อเล่นของเด็กหนุ่มผมดำสนิทคนนี้ หน้าตาของเขาดูเฉิ่มๆ ไม่เป็นที่สะดุดตาใครๆ เรียนก็ไม่ได้เก่งเพอร์เฟคมากนักแต่ในด้านปฏิบัติแล้ว เขาอยู่ในระดับหนึ่งในสามของโรงเรียนเลยทีเดียว

เมื่อชั่วโมงประวัติศาสตร์จบลง ซึ่งเป็นชั่วโมงสุดท้ายพอดี เขาเก็บข้าวของทั้งหมด กลับบ้าน เมื่อเขาเดินมาถึงหน้าโรงเรียน ได้พบกับสิ่งแปลกประหลาดสิ่งหนึ่ง มีรูปร่างคล้ายตราสัญลักษณ์ มีรูปรูปหนึ่งมีหัวเป็นสิงโต ตัวเป็นมนุษย์ ใต้รูปมีตัวอักษรเขียนว่า “Golden Light” เขาหยิบมันขึ้นมาดูอย่างสงสัย ขมวดคิ้วน้อยๆแล้วก็วางมันกลับที่เดิม แต่แล้ว..

แสงที่ทองอร่าม คิงมองมันพลางปิดตาของเขา ตราสัญลักษณ์นั้นลอยขึ้นมาตรงหน้าเขา และพุ่งเข้าใส่ตัวของเขาอย่างรวดเร็ว คิงล้มลงกับพื้นแล้วสลบลงไป

“เรา..เราอยู่ที่ไหนเนี่ย”  คิงถึงกับอึ้งกับภาพเบื้องหน้าที่เขาเห็น

สถานที่ภายนอก มีแต่ความว่างเปล่าสีขาวสว่างไสว ไม่มีซึ่งท้องฟ้า ต้นไม้ หรือแม้แต่เงาของตัวเอง หลายนาทีผ่านไปที่เด็กหนุ่มยืนอึ้งกับภาพเบื้องหน้า เขาเห็นบางสิ่งบางอย่างเข้ามาหาตัวเขา

ชายผู้หนึ่งซึ่งเดินตรงไปหาคิง เขาสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น มันแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเขา บัดนี้เขายืนอยู่ตรงหน้าเด็กหนุ่มแล้ว

“เจ้าคือผู้ที่ถูกเลือกแล้ว จงช่วยเหลือเรา.. ให้รอดพ้นจากหายนะที่กำลังจะเกิดขึ้นในดาวอีกดวงหนึ่ง เจ้าจะรับคำขอของเราหรือไม่?” ชายผู้นั้นยื่นมือเข้ามาแตะที่ไหล่ซ้ายของเด็กหนุ่ม

“อะ..อะไรนะครับ คุณพูดถึงเรื่องอะไร ผมไม่เข้าใจ..?” คิงทำสีหน้างุนงงกับคำพูดของชายปริศนาที่พูดไว้เมื่อครู่

“ไม่มีใครที่สามารถแตะสิ่งนั้นได้.. ไม่มีเลยแม้แต่คนเดียว.. มีแต่เจ้าเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถแตะต้องมันได้ และมองเห็นมันได้ด้วยตาเปล่า สิ่งนี้เป็นหลักฐานที่ช่วยยืนยันข้า ว่าเจ้าเป็นคนที่ถูกเลือก..”

“ผมเนี่ยนะคือผู้ที่ถูกเลือก คนอย่างผมน่ะเหรอที่จะเป็นฮีโร่ ผมว่าคุณเอาเวลาที่ตามหาผมนี้ไปตำน้ำพริกที่บ้านยังคงดูมีประโยชน์กว่าเลยนะครับ คุณคงคิดผิดแล้วล่ะ หรือไม่ก็เจ้าสิ่งนั้นมันเพี้ยน หรืออะไรซักอย่าง...”

“ซักวันเธอจะรู้เอง...” เมื่อชายปริศนาพูดจบ เขาก็เดินถอยหลังไปสามก้าวพร้อมกับร่างของเขาที่หายลับไปกับตา

“และ..!!? ดะ.. เดี๋ยว!! อย่าเพิ่งไป!!” ยังไม่ทันที่คิงจะพูด ปล่อยให้เด็กหนุ่มยืนงง ว่าอะไรเป็นอะไร

“แล้วผมจะรู้วิธีออกไปจากที่นี่ได้อย่างไร” เมื่อเขาพูดจบ ทุกอย่างรอบตัวเขาก็บิดเบี้ยว กลายเป็นภาพที่ไม่น่ามองเลยทีเดียว

เมื่อคิงลืมตาขึ้นเขากำลังมึนงงกับสถานที่และเวลาอยู่ เด็กหนุ่มค่อยพยุงตัวเองขึ้นและพยายามมองไปรอบๆตัวเขา และทำสีหน้าอายนิดๆก่อนจะก้มหน้า เพราะภาพเบื้องหน้าที่เขาเห็นมีแต่คนมองดูเขาเต็มไปหมด พรางนึกสังหรณ์ใจว่า ชายผู้นี้ท่าทางจะเพี้ยน.. เด็กหนุ่มลุกขึ้นแล้วหยิบเป้สะพายของเขา และก็ทิ้งให้คนดูยืนงงต่อไป

เมื่อเขาเดินมาถึงหน้าบ้านเขารู้สึกเจ็บที่ไหล่ขวาของตัวเอง เด็กหนุ่มถกแขนเสื้อขึ้นดูว่ามีอะไรผิดปกติที่ส่วนไหล่ขวาของเขารึเปล่า เขาก็ได้พบว่าสิ่งที่เกิดขึ้นภายใต้เสื้อนักเรียนที่ไหล่ขวาของเขานั้นมีตราสัญลักษณ์ของเหรียญนั่นไปอยู่ที่ไหล่ขวาของเขาเสียแล้ว!! แม้ว่าเขาขะพยายามลบมันออกแค่ไหนแต่มันก็ไม่เป็นผลสำเร็จ! เขาตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมากแต่ก็ต้องตัดใจจากมันไป แม้จะเกิดคำถามมากมายอยู่ในหัวก็ตาม

          ในบ้านของเขาเป็นบ้านชั้นเดียวและทรุดโทรมมาก เขาไม่มีพ่อและแม่ พ่อของเขาได้หายสาบสูญไปเมื่อสามปีที่แล้วโดยไม่ทราบสาเหตุว่าเพราะอะไร แต่ครั้งสุดท้ายที่คิงได้เห็นพ่อของเขานั้น เขาได้หันหลังให้เด็กหนุ่มแล้วหันหน้ามายิ้มให้ แล้วก็เดินจากไปอย่างไร้สาเหตุ และคำถามที่ค้างคาใจของเขาในตอนนั้นคือ ทำไม? ทำไมต้องไป?

        ส่วนแม่ของเขา ได้ล้มป่วยเมื่อพ่อของคิงจากไปได้ไม่นาน แม่ของเขาได้ทิ้งถ้อยคำสุดท้ายไว้ให้กับเขาว่า “ไม่ว่ายังไงอย่าย่อท้อต่ออุปสรรค..” และกุมมือของเด็กหนุ่มไว้ เขายังจำภาพนั้นได้ติดตา แล้วจะไม่มีทางให้อภัยพ่อของเขาเด็ดขาด ตั้งแต่นั้นมา เขาก็ตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือ พยายามทุกๆอย่างเพื่อแม่ของเขา..

          เมื่อคิงเข้าไปในห้องส่วนตัวของเขา เขาก็ค่อยๆย่องไปที่เตียงของเขา เนื่องจากหนังสือมีอยู่เต็มพื้นจึงเดินเต็มเท้าไม่ได้ เขาทิ้งตัวลงนอนและหลับตาลงในที่สุด..

          กรี๊งๆๆๆๆ !!!

       เสียงนาฬิกาดังขึ้นหลายครั้ง คิงยื่นมือไปกดปุ่มสีแดงบนนาฬิกาอย่างร้อนรน ขณะนี้เป็นเวลา 5 : 00 น. เขาลุกขึ้นจากเตียงนอนและเก็บข้าวของที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นจนเรียบ แล้วจึงเดินไปทำธุระส่วนตัวจนเสร็จ เมื่อเขาเดินออกจากบ้าน เขารู้สึกผิดหวังมาก เมื่อก่อนเขามีเพื่อนเยอะแยะมากมายหลายตา คอยยืนรอหน้าประตูบ้านเขาทุกวัน แต่วันนี้ เขาไม่มีใครอีกแล้ว.. ต่างคนต่างคิดว่าเขาเป็นคนที่ขาดความอบอุ่น ขาดการเลี้ยงดู และอีกหลายๆอย่างที่เขาถูกมองในภาพลบ เขารู้สึกว่าเขาเป็นตัวน่ารังเกียจในหมู่เพื่อนนักเรียนทั้งหลาย ในที่สุดเขาก็ตัดใจจากเรื่องนั้น และเดินออกไปพร้อมกับล็อกประตูหน้าบ้านของเขา..

       เมื่อการเรียนของเขาจบลง เขาได้หยิบอุปกรณ์การเรียนต่างๆออกมา และนำมาวางไว้บนโต๊ะ

          “ของหลายๆอย่างของเราก็จะหมดแล้ว จะทำยังไงดี.. เรามีเงินส่วนที่เหลือในบ้านแค่ 100 บาทเท่านั้นเอง”

     “ก็ไม่เห็นมีปัญหานี่.. นายก็ต้องซื้อใหม่ดิวะ ไอ้คนไม่มีพ่อไม่มีแม่! ฮ่าๆๆๆ”  ชายหนุ่มคนนั้นจ้องหน้าของคิงอย่าง กวนๆ และหันหน้ากลับไปที่เพื่อนในกลุ่มของเขา พากันหัวเราะชอบใจ

          “ฉันแค่อยากจะประหยัดเงินเอาไว้ก็เท่านั้นเอง..” คิงตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“นี่แกกวนฉันเหรอ หึ!! เดี๋ยวได้เจอดีแน่”

เด็กหนุ่มเงียบไปพักหนึ่ง แล้วก็เอ่ยขึ้นว่า

     “ฉันไม่ได้กวนอะไรนายเลยแม้แต่นิดเดียว มีนายเท่านั้นแหละที่คิดไปเอง”เมื่อเด็กหนุ่มพูดจบประโยคคนที่นั่งฟังอยู่ในห้องก็หัวเราะกันยกใหญ่

          “ฝากไว้ก่อนเถอะแก.. คิดว่าแน่นักเหรอ เดี๋ยวได้เจอดีแน่.. เฮ้ย!! พวกเราไป!” ชายหนุ่มใช้สายตาเหล่มองเป็นนัยๆว่า ฉันต้องกำจัดแกให้ได้!! แต่คิงทำท่าทีไม่สนใจ แล้วหยิบข้าวของทั้งหมดเก็บเข้ากระเป๋าของตัวเองและเดินทางกลับบ้าน

       ระหว่างทางที่จะถึงบ้านของแบล็คนั้นมีแก๊งค์ 7 คนรอดักเขาอยู่ เขาเดินเข้ามาหาเด็กหนุ่ม พร้อมกับอาวุธสงครามครบมือ

     “หึ.. ไอ้กากนี่มันไม่รอดแน่! เฮ้ยพวกเรา..ลุมมัน!!!”

         คนแรกใช้ไม้เบสบอลฟาดลงไปที่หัวของเด็กหนุ่มแต่เขาหลบได้อย่างแม่นยำ คนที่สองใช้มีดกะแทงกลางอกของเด็กหนุ่ม.. เด็กหนุ่มก็หลบได้อีกเช่นเคยแต่ครั้งนี้เขาเสียหลักชนกับกำแพง จึงทำให้เขาโดนมีดเฉียดเนื้อของเขาไปนิดเดียว การพลาดท่าของเขานั้นเป็นประโยชน์ต่อเขามากเพราะคนที่สามใช้ขวดเบียร์ขว้างเข้ามาพอดีเขาจึงหลบได้แบบไม่ตั้งใจ และแล้ว..

          “อัก!!..”

       มีชายหนุ่มผู้หนึ่งใช้กำปั้นขนาดใหญ่ของเขาชกลงที่กลางท้องเด็กหนุ่ม เลือดที่พุ่งกระชูดออกมาจากปากเป็นสายๆทำให้เขาตระหนักว่า ‘เราพลาดท่าซะแล้ว’

       ชายหนุ่มลัดมือของแบล็คไว้อยู่กับด้านหลังของเขาและให้คนที่หก ใช้เข่ากระแทกเข้าที่กลางหน้าท้องของเขา

       และสุดท้ายหัวหน้าแก๊งซึ่งเป็นคนที่เจ็ดปิดท้ายด้วยขวานที่ใหญ่ที่แหลมคม ฟาดลงไปที่คอของเด็กหนุ่ม

แต่ทว่า..

          “อ๊ากกก!!!”

       ลำแสงสีทองอร่าม พุ่งพรวยออกมาจากร่างกายของคิง ทุกคนในที่นั้นหลับตาปี๋จึงไม่สามารถเห็นสถานการณ์ในขณะนั้นได้ มีแต่เด็กหนุ่มเพียงผู้เดียวที่เขายังงุนงงกับสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้าเขา

       ลำแสงสีทองนั้นขยายวงกว้างขึ้นเรื่อยๆ จนดูดกลืนแก๊งทั้ง 7 คนเข้าไปด้วย กลุ่มคนที่อยู่ในลำแสงสีท้องนั้นค่อยๆจางหายไปเรื่อยๆ แล้วหายไปในที่สุด และเสียงก็เงียบโดยฉับพลัน.. เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหวความแรงของมันนั้นมันทำให้พื้นทื่ทั้งเมืองกลายเป็นเมืองที่เหลือแต่ซากขี้เถ้าและกรวดทรายที่อยู่บนพื้น ทิ้งให้เหลือแต่ความว่างเปล่า

___________________________________________________________________