"Yes, I do" ปาฏิหาริย์ครั้งสุดท้าย

     แสงอาทิตย์ยามเช้าลอดผ่านม่านบางสีครีม เข้ามาปลุกร่างเล็กให้ตื่นขึ้น มือเรียวป้องแสงที่กระทบตาก่อนคว้าโทรศัพท์บนสตูข้างเตียงมาดูเวลา

     “ตื่นได้แล้วป้า” นิชนกแซวพี่สาว อริสาดึงหมอนหนุน ปาใส่น้องสาวที่นั่งแต่งหน้าอยู่โต๊ะเครื่องแป้งปลายเตียง

     “หึหึ” นิชนกขำในลำคอก่อนเก็บหมอนโยนไว้บนเตียง

     “ไฮเปอร์จริงๆ น้องฉัน ตื่นกี่โมงเนี่ย”

     “สักพักเนี่ยแหละค่า พึ่งออกจากห้องน้ำเมื่อกี้ พี่ก็รีบไปอาบได้แล้ว น้องเครื่องร้อนอยากเที่ยวเต็มทีแล้วค่า” คนน้องเร่ง

     “จ้า รู้แล้วๆ ยัยน้องบังเกิดเกล้า” อริสาพูดพรางหยิบเสื้อผ้าในกระเป๋าเดินทางที่เก็บไว้ใต้เตียงก่อนจะสอดเข้าที่เดิม เธอไม่จำเป็นต้องนำของในกระเป๋าออกมาจัด เพราะหลังเสร็จพิธีวิวาห์เธอก็ต้องขนข้าวของเข้าบ้านเคนอิจิอยู่ดี

     อริสาและครอบครัวพากันออกเดินทางจากโรงแรมสู่ พิพิธภัณฑ์ระเบิดปรมาณู โดยนิชนกอาสาเป็นผู้ขับรถ ซึ่งรถคันนี้เคนอิจิสั่งให้คนขับรถนำมาจอดไว้เพื่อบริการแฟนสาวและครอบครัว

     “อ๊า ถึงแล้ว” นิชนกพูดหลังจากจอดรถสนิท เลือดนักท่องเที่ยวในตัวเธอกำลังสูบฉีด

     “แหม เวอร์จริงยัยนิช” คนเป็นพ่อที่นั่งอยู่เบาะหลังแซวก่อนลงรถไป

     อริสาเดินนำหน้าไปก่อน เพื่อต่อแถวซื้อบัตรเข้าชม เมื่อได้บัตรเรียบร้อยแล้วก็นำมาแจกจ่ายให้สมาชิกที่รออยู่หน้าทางเข้าพิพิธภัณฑ์ ก้าวแรกที่เข้ามาภายใน มีเสียงสวดมนต์ของคริสตชนดังระงมนำหน้า ก่อนจะเห็นภาพจำลองความเสียหายของโบสถ์อุราคามิหลังจากระเบิดลง ภาพที่เหลือเพียงผนังโบสถ์บริเวณทางเข้า ซึ่งมีประตูโค้งสไตล์โรมันเหมือนของใหม่ที่อริสาได้เห็นเมื่อวาน

     “พี่ดูสิระเบิดลงข้างๆโบสถ์พอดีเลย ย่านเนี่ยเป็นชุมชนชาวคริสเตียนด้วยนะ เสียงสวดประกอบนี่มันช่างสยองจริงๆ นี่ใช่ไหมโบสถ์ที่พี่ไปดูเมื่อวานหน่ะ ไม่แปลกหรอกที่พี่ว่ามันดูวังเวง” นิชนกอ่านป้ายคำอธิบายภาษอังกฤษตามรูปภาพจำลอง

     “นั่นสิ น่ากลัวจริงๆ ด้วย” อริสาพูดพรางกวาดตามองภาพความเสียหายต่างๆที่ผนัง พลภัทรและศิริเดินนำหน้าเข้าไปไกลแล้ว เมื่อเดินเข้ามาเรื่อยๆ นอกจากภาพจำลอง ยังมีหลักฐานความสูญเสียอื่นๆ ที่ถูกเก็บรวบรวมไว้มาจัดแสดง เช่นกระดูกมือกับแก้วที่หลอมรวมกัน สร้อยกางเขนหลอมละลาย ขวดบูดเบี้ยว เศษผ้าไหม้เกรียม หมวกที่มีเศษกระโหลกติดอยู่ภายใน และภาพถ่ายของผู้รอดชีวิต ร่างกายมีบาดแผลพุพองที่ได้รับความร้อนจากกัมมันตภาพรังสี อริสาส่ายหัวอย่างเวทนา

     “ประชาชนที่อยู่ในเขตรัศมีศูนย์กลางจะตายในทันทีโดยไม่รู้สึกตัว ร่างกายจะแปรสภาพเป็นเถ้าถ่านในชั่วพริบตา ส่วนผู้คนที่อยู่ห่างออกไป จะได้รับผลกระทบจากกระแสความร้อนทำให้บาดเจ็บทรมานอย่างมาก ผิวหนังไหม้เกรียม...เฮ้อยัยนิชพาฉันมาดูอะไรเนี่ย” อริสาอ่านคำอธิบายไม่ทันจบก็หยุดอ่าน มันสะเทือนใจเกินไป เธอแอบหันมาค้อนน้องสาว ฐานที่พาเธอมาเที่ยวในที่แบบนี้ โดยที่นิชนกไม่รู้ตัวเพราะมัวแต่เก็บภาพนาฬิกาเรือนสีทองสภาพพังยับ 

     “ถ่ายอะไรอยู่หน่ะ” พี่สาวอดสงสัยไม่ได้เลยเดินเข้ามาถาม

     “ก็นาฬิกาเรือนนี้หน่ะสิ เวลาหยุดตอนที่ระเบิดลงพอดีเลย 11.02 น. ของวันที่ 9 สิงหาคม ปี 1945 คลาสสิคมาก” นิชนกอธิบาย นิ้วกดชัตเตอร์รัว อริสาชะโงกหน้าเข้ามามองแล้วยักหน้าน้อยๆ

     .....ตี๊ด...ตี๊ด...ตี๊ด....เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

     “ว่ายังไงคะ เคนจัง” อริสาถามหลังจากกดรับสาย

     “อ๋อ ค่ะ ได้คะ จะรีบไปเดี๋ยวนี้เลยคะ” พูดจบเธอก็วางสาย คนน้องละมือจากกล้องคู่ใจหันมาถาม

     “ไปไหนหรอ ยังเดินไม่ทั่วเลย”

     “ไปร้านเวดดิ้งหน่ะ พอดีเคนจังเขาเข้าไปคุยเรื่องงานเลี้ยงนำชา ทีนี้ทางร้านเลยอยากได้ความเห็นว่าพี่ต้องการ ธีมงานแบบไหน แกเดินเที่ยวรออยู่แถวนี้แหละ เดี๋ยวพี่เสร็จธุระจะรีบมารับ ดูพ่อกับแม่ด้วยหละ เดินไปไหนแล้วก็ไม่รู้” อริสาบอกน้องสาว นิชนกพยักหน้ารับคำ

     อริสาขับรถออกมาสักพักก็สังเกตเห็นแหวนมั่นบนนิ้วนางข้างซ้ายหายไป

     “เอ๊ะ หล่นไปตอนไหนนะ” เธอพูดพรางส่องดูบริเวณเท้า แต่ก็ไม่พบแหวนเพชรรูปหัวใจของเคนอิจิ เพียงชั่วพริบตาเดียวอริสาหันกลับมามองถนนด้านหน้า เห็นชายคนหนึ่งยืนขวางหน้ารถอยู่

     “บาทหลวง!!” เธออุทาน โคร่ม!!! อริสาหยีบเบรคไม่ทัน รถจึงชนชายแก่เข้าจังๆ ร่างเล็กกระแทกถุงลมนิรภัยก่อนจะเด้งกลับไปกระแทกเบาะนั่งอย่างแรง ทำให้เธอสลบไปในทันที!!!!

     อริสารู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัว โดยเฉพาะที่ข้อเท้าข้างซ้ายเจ็บจี๊ดจนเธอต้องส่งเสียงร้อง ทั้งที่ยังไม่ลืมตา

     “โอ๊ย!!!”

     “อ้าวฟื้นแล้วหรอ” เสียงผู้หญิงที่เธอไม่คุ้นเคย ดังขึ้นอยู่ใกล้ๆ ทำเอาอริสาต้องลืมตาขึ้นมาดูในทันที

     “คะ...คะ...คุณเป็นใครหน่ะ แล้วที่นี่ที่ไหน!!!!” อริสาตกใจกับภาพที่เห็น หญิงสาวดูแล้วอายุไม่ห่างจากเธอนัก ในชุดยูกาตะนั่งคุกเข้าท่าเทพธิดา กำลังเย็บผ้าอยู่ข้างๆ ร่างเล็กของเธอนอนอยู่บนเสื่อหวายสีน้ำตาลอ่อน ในห้องแบบญี่ปุ่นโบราณ

     “อ้าวอะไรของเธอเนี่ยฮิเดโกะ ตกเนินเขาเตี้ยๆแค่นี้ ถึงกับความจำเสื่อมเลยหรอ” ผู้หญิงคนนั้นถามงงๆ

     “ฮิเดโกะอะไรกัน” อริสาพูดก่อนฝืนลุกขึ้นนั่ง จึงสังเกตเห็นว่าตัวเองก็แต่ตัวไม่ต่างจากผู้หญิงคนนั้น  

     “ชื่อตัวเองก็จำไม่ได้หรอ แย่จังสงสัยหัวจะกระแทกแรงไปหน่อย” หญิงแปลกหน้าพูดจบก็ก้มหน้าก้มตาเย็บผ้าต่อ ประตูไม้ลายตารางสี่เหลี่ยมผืนผ้าเลื่อนออก หญิงแปลกหน้าอีกคนในชุดแบบเดียวกันเดินเข้ามา แต่คนนี้ดูมีอายุมากกว่า

     “อ้าวฮิเดโกะฟื้นแล้วหรอลูก นี่แม่ทำมิโซะซุปมาให้ กินซะนะ” เธอพูดพรางวางถ้วยซุปเล็กๆลงข้างอริสา

     “แม่หรอ!?” อริสาอุทานเบาๆ ตอนนี้เธอรู้สึกประหลาดใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก คนที่เรียกตัวเองว่าแม่ หันไปมองหน้าหญิงสาวที่กำลังเย็บผ้าอยู่

     “สงสัยจะความจำเสื่อมหน่ะแม่ จำฉันก็ไม่ได้ ชื่อตัวเองยังจำไม่ได้เลย”

     “โธ่ทำยังไงหละที่นี้ บ้านเราไม่มีเงินพาน้องไปหาหมอหรอกนะซาซาโกะ” ผู้เป็นแม่กล่าวน้ำตาคลอดมองอริสาอย่างสงสาร ทำเอาเธองงเข้าไปอีก

     “ไม่เป็นไรหรอกแม่ เดี๋ยวสักพักก็คงหาย” ซาซาโกะพูดปลอบ ในใจรู้ดีว่ายังไงก็ไม่มีปัญญาพาน้องสาวไปหาหมอ เพราะตั้งแต่เกิดสงครามชีวิตความเป็นอยู่ของทุกคนลำบากมาก ถึงแม้นางาซากิจะไม่ใช่จุดที่โดนโจมตีแทบทุกวันเหมือนตัวเมืองใหญ่ๆ แต่สงครามก็ส่งผลให้ข้าวยากหมากแพงขึ้น เงินที่มีอยู่ต้องเก็บเอาไว้ใช้เมื่อจำเป็นเท่านั้น

     เสียงวิ่งกระแทกเท้าดังมาแต่ไกลและใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เด็กชายวัยสิบขวบโผล่หน้าออกมาจากหลังประตู

     “อ๊า พี่ฟื้นแล้วหรอ ขอโทษนะที่ฉันทำให้พี่ต้องเจ็บตัวหน่ะ ฉันไม่น่าอยากได้เห็ดสีประหลาดๆนั่นเลย พี่เลยต้องพลัดตกลงมา ขอโทษๆๆๆ” เด็กชายโค้งตัวหลายรอบตามคำขอโทษ

     “ฮิคารุแก เนี่ยน้าซนจริงๆ ดูสิพี่แกจำอะไรไม่ได้เลย” คนเป็นแม่ตะหวาดอย่างโมโหพร้อมเขกหัวที่โกนเกลี้ยงของลูกชาย

     “โอ๊ย!! แม่ เจ็บนะ” ฮิคารุบ่นอุบ ซาซาโกะส่ายหน้าน้อยๆอย่างละอาใจ

     ชายร่างท้วมหนวดเครารุงรัง เดินตามมาทีหลัง เข้ามานั่งตรงปลายเท้าของอริสา เขาถอดหมวกบนหัวมาพัดพร้อมกระพือเสื้อเพื่อไล่ความร้อน

     “ฮิคารุแกก็อย่าซนนักสิ ก่อเรื่องได้ทุกวัน ถ้าว่างมากก็ออกไปช่วยน้าหาปลาดีกว่า” เขาหันมาพูดกับหลานชาย

     “วันนี้เป็นยังไงบ้างหละหาปลาได้เยอะไหมจิโร่” หญิงมีอายุถามขึ้น

     “ไม่เลยพี่คุมิโกะ ได้นิดเดียวเองขืนเป็นอย่างนี้ทุกวันเราแย่แน่” จิโร่พูดก่อนถอนหายใจแรง

     อริสาได้แต่มองการสนทนาของคนแปลกหน้ากลุ่มนี้ด้วยความฉงน...เกิดอะไรขึ้น!!!....นี้ฉันฝันไปใช่ไหม...เธอร้องถามตัวเองในใจอย่างสับสน ก่อนจะสลบไปอีกครั้ง

ขอบคุณข้อมูลจาก

http://www.guru-tour.com/content_detail.asp?id=248&t=1

http://topicstock.pantip.com/blueplanet/topicstock/2009/08/E8163808/E8163808.html

http://www.trachoo.com/2013/09/19/nagasaki-%E0%B8%99%E0%B8%B2%E0%B8%87%E0%B8%B2%E0%B8%8B%E0%B8%B2%E0%B8%81%E0%B8%B4-%E0%B9%80%E0%B8%97%E0%B8%B5%E0%B9%88%E0%B8%A2%E0%B8%A7/