"Yes, I do" ปาฏิหาริย์ครั้งสุดท้าย

     ท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้มโปร่งโล่ง หลังจากเมฆทมึนก้อนยักษ์พัดพาสายฝนหนาวเหน็บผ่านไป ดวงดาวนับร้อยพากันออกมาฉายแสงหยอกล้อพระจันทร์ดวงกลม อริสาในชุดยูกาตะสีชมพูอ่อนแต้มลายดอกไม้สีชมพูเข้ม ขยับกายงัวเงียซบอกกว้างที่แสนอบอุ่น เธอหยุดนิ่งคิด ก่อนลืมตาขึ้นมา เงยหน้ามองชายหนุ่มที่พิงพนักหลับอยู่....ฮึ๋ย!! ตายจริง!!!...อริสารีบยกตัวที่เอนเบียดกายยูทากะขึ้นทันที มือเรียวถูหน้าตัวเองแรงๆ

     “เผลอหลับไปเมื่อไหร่เนี่ยเรา บ้าจริง” เธอตำหนิตัวเอง แล้วหันมามองคนที่กำลังนั่งหลับอยู่ข้างๆ อริสาสำรวจใบหน้าขาวสะอาด จมูกโด่งโค้ง รับกับริมฝีปากหยัก ของชายหนุ่ม...ยูทกะนี่หน้าตา เหมือนพระเอกซีรีย์วัยรุ่นญี่ปุ่นเลย...ขณะคิดอยู่เพลินๆ จู่ๆเจ้าตัวก็ลืมตาตื่นขึ้น ทำเอาเธอเปลี่ยนอากัปกริยาแทบไม่ทัน

     “โอ๊ยเมื่อยจังเลย เผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้” ชายหนุ่มพูดพร้อมยืดบิดกายเบาๆ

     “เอ๊ะทำไมแขนขวารู้สึกชาอย่างนี้หละ สงสัยมีคนแอบนอนซบเราแน่ๆเลย” เขาพูดต่อแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ พรางมองจับผิดคนรักอย่างกวนๆ อริสาหันมาเห็นใบหน้าคมหยอกล้อแบบนั้นก็ไม่สามารถสู้หน้าได้ เลยต้องทำเป็นเฉไฉมองทางอื่นอีกครั้ง

     “อุ๊ยดูสิ ฝนหยุดตกแล้ว ฮิคารุตื่นได้แล้วหละ รีบกลับบ้านกันดีกว่า เดี๋ยวพี่ซาซาโกะจะดุเอา” คนแก้มเรื่อรีบเปลี่ยนเรื่อง เธอเขย่าไหล่ปลุกน้องชายที่นอนหนุนตักอยู่เบาๆ

     “ฮะ” เด็กชายพูดก่อนลุกขึ้นบิดขีเกียจ พี่สาวรีบเดินนำออกจาศาลาไปก่อนด้วยความเขินอาย ทำเอายูทากะอดยิ้มไม่ได้

     กว่าจะถึงบ้านก็หัวค่ำแล้ว ฮิคารุรีบวิ่งนำเข้าบ้านไปก่อนด้วยความหิว

     “กลับมาแล้วฮะ หิวจังเลยมีอะไรให้กินบ้างน้า” เสียงเล็กเอ่ยถามตั้งแต่หน้าบ้าน อริสายื่นเสื้อเชิ้ตสีขาวในมือส่งคืนเจ้าของ

     “ขอบใจนายมากนะวันนี้”

     “อืม” ชายหนุ่มยื่นมือไปรับ ดวงตาสีนิลคู่คมเอาแต่จ้องวงหน้าสวยของคนรักอย่างไม่ละสายตา คนถูกมองสู้แววตาหวานหยดของยูทากะไม่ได้ก็เอาแต่ก้มหน้างุดซ่อนรอยยิ้มเขิน รู้สึกขายหน้าที่เผลอนอนซบเขาตอนหลบฝนอยู่ในศาลา ก่อนจะรีบขึ้นบันไดเล็กๆ สองขั้น เลื่อนเปิดประตูแล้วเข้าบ้านไป ทิ้งให้ยูทากะยืนยิ้มกับประตูอยู่คนเดียวสักพักเขาก็เดินจากไป

     “ฮิคารุแกไปเล่นซนที่ไหนมาอีก ถึงได้กลับบ้านมาป่านนี้ นี่แกจะเกเรไปถึงไหน” เสียงซาซาโกะตะหวาดดังลั่นบ้าน อริสารีบเดินเข้าไปดูทันที

     “ฉันเปล่านะ” เด็กชายแย้ง

     “ยังจะมาเถียงอีก ดูสิแก้มช้ำอย่างนี้ มีเรื่องชกต่อยมาอีกแล้วใช่ไหม” พี่สาวคนโตยังไม่ลดเสียง เธอสังเกตเห็นรอยช้ำบนใบหน้าน้องชาย

     “พอเถอะซาซาโกะ” คนแม่พูดห้าม

     “นั่นสิ มีอะไรค่อยๆพูด ค่อยๆจากันดีกว่า” จิโร่ก็ช่วยห้ามด้วยอีกคนแต่ก็ไม่มีผลอะไร พี่สาวคนโตที่เป็นใหญ่ที่สุดในบ้านตอนนี้ ยังคงโมโหมากขึ้นไปอีก ด้วยความกดดันต่างๆนานาที่ถาโถมเข้ามาหลังจากรู้ข่าวการจากไปของผู้เป็นพ่อ ทั้งความเป็นห่วงน้อง ทั้งความเครียดที่สุ่มอยู่ในอก ปะปนกันจนแยกไม่ออก

     “นี่ถ้าพ่อรู้ว่าแกเป็นอย่างนี้ พ่อคงเสียใจมาก ที่มีลูกอย่างแก” ประโยคนี้ทำเอาฮิคารุน้ำตาแตก

     “ฉันเกลียดพี่ ฮือๆ” เด็กชายตะหวาดก่อนวิ่งร้องไห้ออกจากห้องสวนอริสาไป “ฮิคารุ!!” เธอเอ่ยเรียกน้องชายแล้วหันกลับมามองคนพี่

     “พี่ซาซาโกะ ทำไมพูดกับน้องอย่างนั้นหละ” เธอส่งสายตาตำหนิก่อนจะตามฮิคารุออกไป พี่สาวคนโตยืนหน้าเสียเมื่อรู้สึกว่าตัวเองพูดกับน้องชายแรงเกินไป น้าและแม่ต่างพากันเดินหนีไปคนละมุม

     เด็กชายนั่งร้องไห้อยู่ชานหน้าบ้านเหมือนเดิม ดึกแล้วเขาคงวิ่งไปไหนไกลจากบ้านไม่ได้ น้ำตาแห่งความเจ็บปวดพร่างพรุออกมาอีกครั้ง ทั้งๆ ที่พยายามจะทำตัวให้ดีขึ้นกลับโดนต่อว่าแบบนี้ ก็ทำให้เขารู้สึกอดน้อยใจพี่สาวคนโตไม่ได้ อริสานั่งลงข้างๆ น้องชายพรางลูบหลังปลอบ

     “ยากจังเลยฮะ การเป็นเด็กดี” เด็กชายสะอึกสะอื้นพูด มือข้างหนึ่งปาดน้ำตาอย่างลวกๆ

     “ไม่ยากหรอกจ๊ะ แต่สิ่งที่ยากคือการพิสูจน์ตัวเอง”

     “พิสูจน์ตัวเองหรอฮะ”

     “อืม ใช่ พิสูจน์ตัวเองให้พี่ซาซาโกะ แม่ น้าจิโร่ โกโร่ซัง และเพื่อนๆเห็นว่า ฮิคารุเปลี่ยนไปแล้ว ฮิคารุหนะเป็นเด็กดี” อริสาอธิบาย

     “แล้วต้องทำยังไงหรอฮะ พิสูจน์ตัวเองเนี่ย” เด็กชายที่หยุดร้องไห้แล้วแต่ดวงตาสองข้างยังเปียกอยู่ถามอย่างใคร่รู้

     “ก็ทำอย่างที่ฮิคารุทำวันนี้แหละจ๊ะ แต่ต้องตั้งใจมากๆ และทำอย่างสม่ำเสมอ ไม่ท้อไม่ถอดใจ ทำได้ไหม”

     “อืม...ได้ฮะ” เขาหยุดคิดนิดหนึ่งก่อนตอบ

     “ดีมากจ๊ะ”  พี่สาวยิ้มพรางลูบหัวน้องชายเบาๆ

     “แล้วพ่อจะภูมิใจใช่ไหมฮะ” ฮิคารุถามต่อ พรางจ้องมองดวงดาวที่สุกสว่างที่สุดบนท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้ม

     “ใช่จ๊ะ” อริสาเองก็มองตาม

     “ว่าแต่ฮิคารุได้ร้องเพลงอะไร ไหนขอพี่ดูหน่อยสิ” คนพี่ถามอย่างนึกขึ้นได้  น้องชายล้วงกระดาษเนื้อเพลงที่พับเป็นสี่เหลี่ยมเล็กๆ ในกระเป๋ากางเกงออกมากางก่อนยื่นให้พี่สาว

     “เพลงไซเลินท์ ไนท์หรอ อืมเป็นเพลงที่ดีมากเลยนะ แล้วคำอ่านตัวเล็กๆน่ารักนี่ลายมือใครกัน”  อริสาจำได้ว่าตอนเรียนวิชาดนตรีอยู่ชั้นประถมคุณครูสอนให้เป่าขลุ่ยรีคอร์เดอร์เพลงนี้

     “ฮานะจังหนะฮะ” เด็กชายตอบ

     “อ๋อ เพื่อนร่วมห้องสินะ อย่างนี้ก็สบายเลยสิ ฮิคารุไม่ต้องมานั่งสะกดภาษาอังกฤษที่ละตัว”

     “ไม่เลยฮะ สิ่งที่ยากกว่าการพิสูจน์ตัวเอง ก็คือภาษาอังกฤษเนี่ยแหละพี่ฮิเดโกะ โดยเฉพาะการออกเสียง” ฮิคารุพูดหน้าแหย

     “ฮ่าๆๆ ไม่ต้องกังวลเลยเรื่องนั้น พี่สอนให้เอง มาร้องพร้อมๆกันนะ” ว่าแล้วอริสาก็ร้องนำขึ้น เธอยังจำทำนองของเพลงนี้ได้ดี น้องชายก็ร้องประสานเสียงตาม ดวงดาวนับร้อยบนท้องฟ้าเปรีบยเสมือนท่านผู้ชม แสงวุววับทำให้ดูเหมือนพวกมันกำลังขยับตามเสียงเพลง

Silent night, holy night   

(รัตติกาลอันเงียบงัน ราตรีอันแสนศักดิ์สิทธิ์)

All is calm, all is bright.    

(ทุกสิ่งสงบนิ่ง ทุกสิ่งสว่างไสว) 

Round yon Virgin, Mother and Child.    

(มารดาและบุตรผู้บริสุทธิ์ อยู่รอบกายคุณ)

Holy infant so tender and mild

(ทารกศักดิ์สิทธิ์ผู้แสนบอบบางและนุ่มนวล)

Sleep in heavenly peace   

(หลับไหลอยู่ในสรวงสวรรค์อันสงบสุข)

Sleep in heavenly peace.    

(หลับไหลอยู่ในสรวงสวรรค์อันสงบสุข)

Silent night, holy night!         

(รัตติกาลอันเงียบงัน ราตรีอันแสนศักดิ์สิทธิ์)

Shepherds quake at the sight.      

(มองเห็นพระเยซูอยู่ไหว ๆ)

Glories stream from heaven afar  

(ความรุ่งโรจน์สาดแสงลงมาจากสรวงสวรรค์อันไกลโพ้น)

Heavenly hosts sing Alleluia,    

(ผู้ดูแลสวรรค์ที่เบื้องบนขับขานบทเพลงสรรเสริญพระเจ้า)

Christ the Savior is born!  

(พระเยซูได้ประสูติขึ้นแล้ว)

Christ the Savior is born.    

(พระเยซูได้ประสูติขึ้นแล้ว)

Silent night, holy night!     

(รัตติกาลอันเงียบงัน ราตรีอันแสนศักดิ์สิทธิ์)

All is calm, all is bright.    

(ทุกสิ่งสงบนิ่ง ทุกสิ่งสว่างไสว) 

Round yon Virgin, Mother and Child.    

(มารดาและบุตรผู้บริสุทธิ์ อยู่รอบกายคุณ)

Holy infant so tender and mild,   

(ทารกศักดิ์สิทธิ์ผู้แสนบอบบางและนุ่มนวล)

Sleep in heavenly peace,    

(หลับไหลอยู่ในสรวงสวรรค์อันสงบสุข)

Sleep in heavenly peace.   

(หลับไหลอยู่ในสรวงสวรรค์อันสงบสุข)

     “โห พี่ฮิเดโกะ ร้องเก่งมากเลยฮะ ภาษาอังกฤษเหมือนคุณครูฝรั่งที่โรงเรียนเลย ไปฝึกมาจากไหนหรอฮะ เมื่อก่อนไม่เก่งภาษาอังกฤษนี่นา” น้องชายแปลกใจในสำเนียภาษาอังกฤษที่เหมือนเจ้าของภาษาของอริสา เธออึ้งๆนิดหนึ่งก่อนตะกุกตะกักตอบ

     “เอ่อ....อ๋อ พอดีนายจ้างของพี่ที่ร้านหนังสือเป็นคนอังกฤษ เขาสอนให้หนะ เหอๆ” เธอยิ้มแห้ง หลังจากนั้นก็ซ้อมร้องอีกหลายรอบ ก่อนพากันเข้าบ้านไป

     คุมิโกะตั้งสำหรับอาหารอีกครั้ง เพราะลูกสองคนที่มาถึงทีหลังยังไม่ได้ทานข้าวเย็น ส่วนพี่สาวคนโตก็มัวแต่เป็นห่วงน้องๆ จึงยังไม่ได้ทานเช่นกัน สามพี่น้องนั่งทานข้าวกันอย่างเงียบๆ ซาซาโกะแอบเหลือบมองน้องชายที่ก้มหน้าก้มตากินข้าวอย่างรีบๆ อยู่หลายครั้ง ทำท่าจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูดจนฮิคารุทานเสร็จก็ลุกขึ้นเอาชามข้าวของตัวเองไปล้างในห้องครัวและเก็บอย่างเรียบร้อย ก่อนจะไปอาบน้ำ เสร็จแล้วก็รีบเข้านอนทันที ไม่เปิดโอกาสให้พี่สาวคุยด้วยเลย

     “ฮิคารุหนะ โกรธพี่แล้วหละ” อริสาพูดขึ้นเมื่อเห็นซาซาโกะทำสีหน้าสำนึกผิดหลังจากชำเลืองมองน้องชายเดินเข้าห้องนอนแล้วเลื่อนปิดประตูดังปัง

     “อะไรกัน ฉันอุตส่าห์เป็นห่วงนะ” คนพี่ยังดันทุรัง

     “แต่พี่ซาซาโกะพูดแรงไปนะ รู้ไหมวันนี้ฮิคารุหนะเป็นเด็กดีมากๆ เลย ทั้งไปโรงเรียนแต่เช้า ตั้งใจเรียน แถมอยู่ซ้อมร้องเพลงประสานเสียงอีก ฉันไปรับน้องที่โรงเรียนแล้วเราก็ติดฝนกันอยู่นาน ถึงได้กลับบ้านค่ำยังไงหละ” น้องสาวเล่าเหตุการณ์ยาวเหยียด เมื่อได้ยินดังนั้นซาซาโกะก็หน้าเจื่อนลง ในใจรู้สึกผิดมากๆ ที่พูดกับฮิคารุแบบนั้น

     “สงสัยงานนี้ต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อเป็นการไถ่โทษแล้วหละ” อริสาแกล้งเสนอ

     “ไถ่โทษหรอ ยังไงหละ” พี่สาวรีบถามอย่างอยากรู้ เพราะไม่อยากให้น้องชายโกรธและไม่คุยกับตัวเองแบบนี้ อริสาไม่ตอบในทันที เธอเอาแต่ยิ้มกรุ่มกริ่มอย่างคิดแผนอะไรบางอย่าง