จอมใจจ้าวจักรพรรดิ

บทที่ ๑

   ป่าในเขตของหุบเขาฉางอี้เมื่อไม่กี่ชั่วยามที่ผ่านมานั้น เคยมีร่างบางของหลินยูยะที่เดินหายาสมุนไพร แต่ตอนนี้ยูยะได้เดินออกไปนอกเขตหุบเขาฉางอี้ซะแล้ว

ยูยะยังคงเดินไปยิ้มไปเหมือนกับเด็กน้อยที่เหล่าท่านพี่ทั้งสามของยูยะกล่าวไว้ไม่มีผิด โดยไม่มีความคิดสงสัยถึงลักษณะของป่ารอบๆตัวที่เปลี่ยนไปเลยสักนิด

ในเวลาต่อมาบรรยากาศรอบข้างเริ่มโรยตัวด้วยความมืดมากขึ้นไปเรื่อยๆตามกาลเวลาที่ย่างเข้าสู่ยามเย็นของวันนี้แล้ว

“อ่า! ค่ำแล้วหรือนี่ เวลาผ่านไปเร็วจริง ข้ายังเที่ยวไม่เต็มอิ่มเล...อ๊ะ! ไม่ใช่ๆ เรามาเก็บยาสมุนไพรๆ”ยูยะกล่าวกับตัวเองไปมาหลังจากแหงนหน้ามองท้องฟ้าและบรรยากาศรอบๆ

“ถ้าอย่างนั้นคืนนี้พักในป่านี้ดีกว่า”ว่าแล้วยูยะก็มองหาสถานที่ที่พอจะเป็นที่พักสำหรับคืนนี้ได้ จนไปเจอต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งมันกิ่งก้านสาขาที่แผ่ขยายออกมาจำนวนมากและโคนต้นที่ใหญ่ เหมาะสำหรับเป็นที่พักในคืนนี้ของยูยะ

ยูยะเดินย่างก้าวไปใกล้โคนของต้นไม้ใหญ่ไม่มากนัก หาเศษกิ่งไม้ท่อนไม้ที่หักหล่นอยู่ตามบริเวณนั้นนำมากองสุมรวมกันไว้เยอะพอสมควร แล้วทำการจุดไฟขึ้นเพื่อให้ความอบอุ่นกับร่างกายในยามดึกที่อากาศจะจะต้องหนาวเย็นขึ้นเรื่อยๆโดยไม่ต้องสงสัย เหตุเพราะในบริเวณนี้มีแต่ต้นไม้และป่าเพียงเท่านั้น

จากนั้นยูยะก็เดินไปที่โคนต้นไม้ ย่อตัวนั่งลงเอนศีรษะและลำตัวพิงกับโคนต้นไม้แทนหมอน ดวงตาค่อยๆหรี่ลงจนปิดสนิททั้งข้าง แล้วเข้าสู่ห้วงนิทราไปโดยที่ไม่คิดจะหาอะไรมากินรองท้อง ทั้งๆที่ทั้งวันนี้นั้นไม่มีอะไรตกถึงท้องของยูยะสักนิดเดียวเลยตั้งแต่ตอนเช้า

.......................................

ในความมืดมิดท้องฟ้าไร้แสงจันทราและดวงดาราประดับเช่นเคย เริ่มมีแสงส่องสว่างขึ้นมาเรื่อยๆรอบตังของเด็กน้อยคนหนึ่งซึ่งนอนหลับตาพริ้มอย่างน่ารักน่าชังอยู่กลางแสงสว่าง ในขณะที่แสงเริ่มส่องสว่างไปทั่วทิศที่มีแต่ความว่างเปล่า ร่างเล็กๆของเด็กน้อยก็ขยับตัวขยุกขยิกพร้อมกับหนังตาสวยที่ค่อยๆเปิดขึ้นเผยให้เห็นนัยน์ตาสีม่วงสวยที่ไม่เหมือนผู้ใด

เด็กน้อยใช้แขนพยุงตัวลุกขึ้น มองไปในความว่างเปล่ารอบๆตัวด้วยสีหน้าที่แสดงความแปลกใจออกมา

“ที่นี่คือที่ใดกัน ข้ามาอยู่ที่ได้เยี่ยงไร”เสียงเล็กๆของเด็กน้อยเอ่ยถามเองกับความว่างเปล่า

“แล้วข้าคือผู้ใดกัน”เด็กน้อยเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง แล้วมองดูมือมือและร่างกายเล็กๆของตัวเอง

ทันใดนั้นอยู่ก็มีร่างสูงของเด็กหนุ่มอายุประมาณสิบสี่สิบห้ายืนปรากฏตัวขึ้นใกล้ๆร่างเล็กๆของเด็กน้อย

“ยูยะ...”เด็กหนุ่มคนนั้นเอ่ยขึ้น

เด็กน้อยหันหน้าไปมองเด็กหนุ่มทันที ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ร่างเล็กยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองนั้นคือผู้ใด แต่กลับรู้ได้ทันทีว่าชื่อที่เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นมานั้นเป็นของตัวเอง

แต่พอเด็กน้อยเห็นใบหน้าของเด็กหนุ่มร่างกายเล็กๆนั้นกลับชาดิกขึ้นมาทั้งตัวโดยไม่ทราบสาเหตุ

“ขะ...ข้า”ร่างเล็กเอ่ยตะกุกตะกัก

“เจ้าหนีข้าไม่พ้นหรอกยูยะ ไม่ว่าพบชาติใดทั้งกายและใจเจ้าก็ยังเป็นของข้า ไม่มีทางหนีจากข้าไปได้”เด็กหนุ่มเอ่ยกับร่างเล็กด้วยเสียงนิ่ง พร้อมกับร่างสูงที่ย่างก้าวเข้าไปหาร่างเล็ก

“ไม่ใช่นะ!!!ไม่ใช่! ข้าไม่ใช่ของท่านนน!!!!!!!”เสียงเล็กตะโกนลั่น แล้วกระเถิบตัวหนีถอยหลังอย่างรีบเร่ง เหมือนกับหวาดกลัวในตัวของร่างสูงมากมาย แต่กลับหนีร่างสูงไม่พ้น

“ใช่สิ! ทำไม่จะไม่ใช่ล่ะ ก็ใจกับกายของเจ้ามันบอกข้าอยู่ทุกเวลา แม้ยามหลับหรือตื่น”ว่าแล้วร่างสูงก็โอบร่างเล็กที่กระเถิบตัวหนีอยู่บนพื้นขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขนได้อย่างสบายๆ เพราะตัวของร่างเล็กนั้นแสนจะเบาหวิว

“ปล่อยนะ!!!ปล่อยสิ!!!ปล่อยข้านะ!!!”เด็กน้อยร้องบอกกับร่างสูง หยาดน้ำตาไหลทะลักออกมาจากนัยน์ตาสีม่วง พร้อมกับขยับตัวดิ้นไปมาอยู่ในอ้อมแขนของเด็กหนุ่ม

แต่เด็กหนุ่มกลับยิ่งกอดรัดร่างเล็กยิ่งขึ้น แล้วใช้มือข้างหนึ่งจับใบหน้าของเด็กน้อยแหงนขึ้นอย่างเบามือ พร้อมกับโน้มหน้าของร่างสูงลงมาเรื่อยๆเพื่อที่จะมอบจุมพิตให้กับร่างเล็ก จุมพิตที่ร่างสูงมอบให้กับร่างเล็กนั้นเป็นจุมพิตอ่อนโยนและแสนหวานล้ำที่ออกมาจากใจของร่างสูง

ส่วนร่างเล็กก็ได้แต่ตกตะลึงตัวแข็งค้างไปกับจุมพิตของร่างสูง ทำให้เด็กน้อยไม่สามารถรับรู้ถึงความหวานล้ำของจุมพิตนั้นเลย

เฮือก!!!!!!!!!!!!!

“อ๊ะ!!!”

..............ตัดฉับ

โปรดติดตอนตอนต่อไป

มาแล้วจร๊า

เด็กหนุ่มผู้นั้นคือใครกันน๊า ฮ่าๆ

ภาษาของไรต์อาจจะมีติดขัดนิดหน่อย(ไม่นิดแล้วล่ะ)ฮ่าๆ ก็ขอโทษนะค๊า

จะติชมอะไรก็บอกด็น๊า

ปล.บางที่ไรต์อาจจะหายไปสี่ห้าวันเพราะไม่มีเน็ต อย่าโกรธกันน๊า ย้ำๆว่าอาจจะ

แล้วพบกันใหม่จร๊า