For me Forever เพราะหัวใจมันเลือกเธอ

--Intro--

     'อย่าน่ะ!อย่าเข้ามา ช่วยด้วย!ช่วยฉันด้วยค่ะ ใครก็ได้!ได้โปรดเถอะ'ร่างบางที่กำลังวิ่งหนีจนมุมร้องขอความช่วยเหลือพลางเว้าวอนชายผู้ที่ขึ้นชืี่่อว่าเป็นฆาตรกรด้วยความหวาดผวา

'ไม่เห็นต้องกลัวฉันขนาดนั้นเลยนี่อลิสัน..กลับบ้านกับฉันดีๆเถอะฉันไม่อยากทำเธอเจ็บตัว'ชายวัยยี่สิบตอนปลายพูดด้วยน้ำเสียงอันน่าสยดสยอง

'ไม่!อย่ามายุ่งกับฉัน ไอ้ฆาตรกร!แกฆ่าพ่อฉัน!'ร่างบางกัดฟันพูดด้วยความแค้นที่จุกอยู่ในอก

'จุ๊ๆๆ..อย่าเสียงดังไป เธอคงไม่อยากเห็นแม่เธอกลายเป็นศพแบบพ่อบังเกิดเกล้าของเธอหรอกใช่ไหม?'เขายิ้มเยือก

'กะ..แก! แกต้องการอะไรจากฉัน ห้ะ!?!'สิ้นเสียงจากคนตัวเล็กเขาก็คุกเข่าย่อลงในระดับเดียวกันกับเธอพร้อมกับเอ่ยคำที่ชวนขนลุกออกมา..

'ร่างกายของเธอยังไงล่ะสาวน้อย:)'

"...!!!แฮ่ก..แฮ่ก"ร่างบางผวาตื่นขึ้นมาจากฝันร้ายที่เคยเกิดขึ้นจริงมาแล้วเมื่อ2ปีก่อน เหงื่อเม็ดเล็กๆผุดขึ้นบนใบหน้าขาวใสที่กำลังซีดเผือด ริมฝีปากสวยได้รูปกำลังแห้งผาด

"..เมื่อไหร่ฉันจะพ้นจากเรื่องบ้าๆพวกนี้น่ัะ"หญิงสาวพึมพำกับตัวเองด้วยความขื่นขม

"ตื่นรึยังห้ะนังลูกบ้า!"เสียงแหลมๆของผู้เป็นแม่ดังขึ้นพร้อมกับกระหน่ำเคาะประตูอย่างบ้าคลั่ง เป็นอย่างนี้ทุกวันจนเจ้าตัวเคยชินไปซะแล้ว..แม่กลายเป็นคนอารมณ์ร้ายมาตั้งแต่วันที่พ่อจากพวกเราไปด้วยฝีมือของ..

"ที่รัก อย่าไปเสียอารมณ์กับเด็กนั่นเลย วันนี้เราไปดินเนอร์นอกบ้านกันดีไหม?^^"..ไอ้ฆาตรกร

"ค่ะิ ไปก็ไป^^"เหอะ!ใครจะรู้ว่าไอ้อสรพิษอย่าง'จอห์น เบอร์ตัน'มันก็คือไอ้ฆาตรกรที่ฆ่าพ่อฉันที่มันยังลอยหน้าลอยตาได้อยู่นั้นเพราะว่ามันขู่ฉันว่าถ้าเกิดฉันบอกเรื่องนี้กับใครมันจะฆ่าแม่ แต่หลังจากนั้น5เดือนต่อมามันก็ขอแม่ฉันแต่งงานและพยายามทำทุกวิถีทางเพืื่อล่วงเกินฉันและนั่นก็สำเร็จ..ฉันไม่ใช่เด็กสาวที่บริสุทธุอีกต่อไปหลังจากวันนั้นวันที่ฉันอายุครบ15ปีบริบูรณ์ นั่นมันก็ผ่านมานานนับปีแล้วแต่ฉันยังไม่เคยลืมไอ้คนสารเลวแบบมัน!และนับจากตอนนั้นฉันก็สัญญากับตัวเองว่าจะไม่ให้มันถูกเนื้อต้องตัวหรือเข้าใกล้ฉันในรัศมี2เมตรโดยเด็ดขาด แกจะไม่มีวันได้ทำเรื่องทุเรศแบบนั้นกับฉันอีก ไอ้ฆาตรกร!