the letter of sea จดหมายรักจากทะเล

          "เมอร์ไรท์" ฉันเรียกชื่อเค้าแล้วกระตุกที่แขนของเค้าเบาๆ เค้าหันมาก่อนจะเอ่ยปากพูด

          "ว่าไง มีอะไรหรอ" โอ๊ย~ แม่จะเป็นลมแล้วคร้าา หน้าก็หล่อเสียงยังหล่ออีก

          "เออ คืองานนะ...จะอยู่กลุ่มเดียวกับฉันมั้ย-//////-" ฉันก้มหน้าพูด เดี๋ยวเค้าก็รู้ว่าฉันหน้าแดงอยู่

          "ถึงเธอไม่ชวนฉันก็จะอยู่กลุ่มเดียวกับเธออยู่แล้ว ^^" 

          "..." เค้าคงไม่รู้ว่าใจฉันแถบระเบิดแล้ว ยิ่งเวลาเค้ายิ้มแล้วนะใจฉันยิ่งเตลิดเลยแหละ

          "ไปกินกันเถอะ" เค้าว่าแล้วเอามือมาโอบไหลฉัน กลิ่นน้ำหอมลอยเข้ามาติดจมูกของฉัน หอมจังวุ้ย-.,-

          "กินหรอ!!!" 

          "ไม่ใช่กินอย่างนั้น แต่ถ้าเธออนุญาต...ฉันก็จะกินนะ" เค้าเอาปากเข้าไปในซอกคอของฉัน มันไม่ใช่อย่างนั้นนะเว้ย!!!

          "ไม่ ไม่!! ฉันยังไม่พร้อม!" น่ากลัวนะ เมื่อกี้นี้อะT^T

          "555 ล้อเล่น ฉันยังไม่กินเธอหรอกน่า" แต่เดี๊ยวก็จะกินใช่มั้ยละ 

          "ไปโรงอาหารได้แล้ว ><" ฉันเดินเร็วนำหน้าเค้าไป >//////< ไอบ้า! เล่นอะไรแบบนี้เนี่ย! ฟินจนฉุดไม่อยู่แล้วนะเว้ย 

          โรงอาหารคนเยอะกว่าปกติ คงเป็นเพราะ...เมอร์ไรท์มาไงละ ผู้หญิงวิ่งกรูกันเข้ามา มาขอถ่ายรูปบ้าง มาคุยบ้าง ทั้งที่ฉันยังอยู่ตรงนี้นี่นะ ไม่คิดกันหรึไงว่าฉันจะเป็นเค้าหน่ะ(แกเป็นตอนไหนไม่ทราบยะ) ฉันจึงฉุดมือของเมอร์ไรท์ให้เดินตามมาอย่างรวดเร็วก่อนจะไปหาที่หลบมุมนั่งกินข้าวกัน  ส่วนที่ที่ฉันเลือกนั่นคือ...บนต้นไม้ คร้ะ พอดีว่าที่โรงเรียนของเราจะมีกิจกรรมงานช่างตอนเกรด11แล้วไม่รู้ว่าห้องไปเลือกสร้างบ้านต้นไม้ก็ไม่รู้มันก็มีที่หลบให้พวกเราตอนนี้ไง หู้ววว์-0- รอดตัวไป

          "ทำไมเธอต้องพาฉันวิ่งมาด้วยละ" เออเนอะ ฉันพาเค้าวิ่งมาทำไม

          "ก็ ฉันรำคาญพวกนั้นหนิ" ปากไวกว่าความคิดนิดนึง ฉันพูดมันออกไป

          "รำคาญนี่เค้าเรียกว่า...หึงรึป่าวน้าาา~" เค้าหันหน้ามาทำท่าทะเล้นใส่ฉัน

          "ม...ไม่ใช่สักหน่อย ใครจะหึงนายกันไม่ทราบ ไม่เห็นมีส่วนไหนให้หึงเลยสักนิด" จริงๆแล้วมีตั้งเยอะแต่ยังไม่ได้บอก แฮะๆ ^^; เมอร์ไรท์นั่งลงตรงข้ามกับฉันและเค้าก็นั่งจ้องหน้าฉันสักพักก่อนจะเขยิบเค้ามาใกล้ 

          "รู้มั้ยว่าที่เธอพูดเมื่อกี้ หน้าเธอแดงด้วยนะ" แววตาของเค้าจ้องลึกเค้ามาในดวงตาสีน้ำตาลของฉัน

          "..." 

          "แล้วเค้าว่ากันว่าคนหน้าแดงหน่ะเค้าเรียกว่าเขิน" ไม่ได้เขินสักหน่อย

          "..." ฉันเขยิบห่างออกจากเค้าเมื่อรู้ว่าเค้าเขยิงเข้ามา ฉันว่ามันอันตรายแล้วแหละ 

          "แล้วที่เธอเขยิบออกห่างนั่นคงหมายความว่าต้านทานหัวใจไม่ไหวแล้วใช่มั้ยหล่ะ งั้นมาดูกันว่าเธอจะต้านทานได้อีกนานเท่าไหน"

          "อื้ม~" เมอร์ไรท์ประกบริมฝีเข้ากับฉัน ลมหายใจร้อนของเค้าทำให้ฉันรู้ได้เลยว่าเค้าคงเขินมาก สัมผัสแบบนี้มันไม่เหมือนสัมผัสอื่นๆ สักพักเค้าก็ค่อยๆปล่อยริมฝีปากออกจากฉัน แล้วเค้าก็หลบมุมหันหน้าไปด้านอื่น วันนี้ฉันฟินปลอดแตกแล้วละคะ