Unconscious mind to love

   Unconscious mind to love (เผลอใจไปรักเธอ) : ชีวิตของผู้หญิงอย่างฉันต้องวุ่นวายอยู่ในรั้วมหาลัยK เพราะต้องการกลับมาแก้แค้นคนคนหนึ่งแท้ๆเลยเชียว

                                                             Race Day :)

นี่ก็เหลือเวลาอีก3วันก็จะถึงวันแข่งขันแล้วฉันฝึกซ้อมทุกๆวันกับโทนี่แล้วก็ยังคงรับน้องทุกๆวันเจอแต่หน้าอี่ตาชางมินข่าวลือฮือฮาไปทั่วมหาลัยว่าชางมินสุดหล่อมาคบกับฉันเพราะวันนั้นชางมินมารับและก็ส่งฉันกลับบ้านจนเพื่อนๆฉันอึ้งไปเลยโดยเฉพาะยัยคิวลี่ที่ชื่นชอบชื่นชมกลุ่มชางมิน

          "ถือว่าเธออันตรายนะอีก3วันจะแข่งแล้วเธอยังต้องฝึกเพิ่มนะแต่ก็ดีมากที่ดำน้ำได้5นาทีแล้ว"นายโทนี่พูด

         "อือ"

         "สิ่งสำคัญคือการที่เธอจะต้องทิ้งความกลัวและมีความกล้า ความเชื่อมั่นในตัวเองและก็มั่นใจและก็ทำให้เต็มที่หลังจากวันนี้ไปฉันจะพาเธอไปฝึกที่ข้างผับเพราะที่นั่นเป็นสระใหญ่เหมาะกับการฝึกก่อนถึงวันจริง" โห สระใหญ่หรอ ตื่นเต้นจังง+.+

         "งั้นก็ไปกันเถอะ ^^ "แล้วฉันก็ขับรถมากับโทนี่ถึงสระว่ายน้ำคนเยอะเหมือนกันแฮะ 1ทุ่มแล้ว 

         "เธอใส่ชุดมิดชิดหน่อยละกันที่นี่คนเยอะนะ"ฉันเอาชุดที่มิดชิดสุดๆมาเป็นกระโปรงโชว์แต่หลัง

เนื่องจากมีคนเยอะฉันกับโทนี่ค่อยๆเลือกทำเลในการฝึก

         "โอ๊ย..."มีคนมาชนฉันจนแนบติดกับโทนี่มากทำไมรู้สึกร้อนแปลกๆแฮะฮึ่มมมหุ่นอี่ตาโทนี่ก็ดีนะตรงสเปคฉันเลย เห้ยคิดไรเนี่ยก็แค่พอใช้ได้ -..-

         "เป็นอะไรไหม"

         "มะ...ไม่ๆ" ฉันก็ลองว่ายไปกลับท่าต่างๆเนื่องจากกรรมการอาจจะดูลีลาโทนี่เลยฝึกให้ฉันว่ายท่าผีเสื้อ ท่าอื่นๆ และก็ลองจับเวลาดูทุกๆวันๆ

          "ดีแล้วจากเริ่มเธอใช้เวลาเป็น15นาที ตอนนี้เหลือ 6นาทีแล้วดีมากถ้าให้ดีต้องลดลงอีกนะ"

          "เออ...แล้วนายตอนที่จะแข่งระดับโลกแล้วไม่ได้แข่งนายรู้สึกยังไงหรอ?"

          "อ่อ หึ ฉันน่ะหรอฉันเองชอบทำหลายอย่างว่ายน้ำก็แค่ฆ่าเวลาน่ะแต่ฉันกลับทำมันได้ดีฟลุ๊คไปแข่งระดับโลกซะงั้นไม่ได้แข่งฉันก็ไม่เสียใจหรอกนะเพราะมันก็ไม่ใช่สิ่งที่ฉันรักมากขนาดต้องมาเสียใจหลายๆปีหรอกคนเราจะทำอะไรสักอย่างได้ดีก็ต่อเมื่อรักที่จะทำ "

            "งั้นหรองั้นฉันคงทำได้ไม่ดี..."ฉันพูดเสียงแผ่วๆใช่สิที่ทำเพราะฉันอยากแข่งกับยัยเอ้ไม่ใช่เพราะฉันรักในการว่ายน้ำนี่

            "เธอตั้งใจดีนะฉันเชื่อว่าเธอต้องทำได้" โทนี่พูดให้กำลังใจ

            "โทเทรนเนอร์คนเก่งสอนทั้งคนนี่เนอะ ฮ่าๆๆๆ"แล้วฉันขับรถมาถึงบ้านแล้วแยกย้ายกันเข้าบ้าน

           "นี่!เธอจะแวะมากินเกี๋ยวทอดก็ได้นะฉันทำเอาไว้น่ะ" นายโทเทรนเนอร์เอ่ยชวนฉัน

           "หึโอเคเดี๋ยวอาบน้ำเสร็จจะแวะไปกิน"ฉันอาบน้ำเสร็จกำลังลงไปจะไปบ้านนายโทนี่เจอเข้ากับอี่ตาชางมินซะก่อนสงสัยจะออกมาหาอะไรกิน

           "ดึกป่านนี้เธอจะไปไหนล่ะเดี๋ยวก็ไปซ้อมคนเดินตามอีก=="ฉันซ้อมนายคนเดียวล่ะย่ะ

           "ไม่ได้ไปไหนนี่แค่แวะไปกินข้าวกับเพื่อนข้างบ้าน"

            "เหอะของฟรีนี่ชอบจังนะ! ผู้หญิงผู้ชาย?" ย่ะๆๆ ของฟรีนี่ยะ

            "ย่ะฉันชอบละจะทำไมละอะไรผู้หญิงผู้ชายห้ะ?"

            "หมายถึงเพื่อนข้างบ้านเธออ่ะ"

            "ก็โทนี่ไงo.o?" 

            "ห้ะ!!!ยัยบ้านี่กลางคืนมืดๆจะเข้าบ้านผู้ชายแล้วเธอกับหมอนั่นทำไมบ้านติดกัน?"โอยอะไรของตานี่ทำไมต้องทำตัวแปลกๆพูดก็แปลก

            "ก็เขาชวน"

            "ชวนก็ไป? มานี่เลยๆถ้าเธอไปฉันไปด้วยไหนดูสิของฟรีอร่อยแค่ไหน?"แล้วเขาก็ตามฉันมาเฉย??ฉันกดออดหน้าบ้านโทนี่

            "อ้าวมาแล้วหรอ:D? .......รุ่นพี่มานี่ได้ไงO.O?" นายโทนี่เหมือนจะตกใจมากใช่สิเขาไม่รู้ว่ารุ่นพี่ก็อยู่หมู่บ้านเดียวกับเขาและฉันแต่รุ่นพี่คงตกใจกว่าที่ฉันกับโทนี่บ้านติดกัน

            "ฉันอยู่หมู่บ้านนี้ได้ข่าวว่านายชวนยัยนี่มากินฟรีฉันเลยอยากกินด้วยไม่ได้หรอ?"

            "อ่าา...เชิญครับ"นายโทเทรนเนอร์ส่งสีหน้ามาให้ฉันประมาณว่าเธอชวนเขามาหรอฉันก็ส่ายหน้า

            "โทเทรนเนอร์เดี๋ยวฉันเอามาเสิร์ฟเองนายนั่งกับรุ่นพี่เนี่ยแหละ"

            "เธอรู้หรอว่าห้องครัวเขาอยู่ไหนของเขาวางไว้ตรงไหน?"ชางมินถามแบบสงสัย

            "รู้สิก็มาทุกวัน-3-" โทนี่ทำหน้าตาแปลกๆส่วนชางมินก็โมกตาซะจะกระเด็นออกจากเบ้าตา

           "อะไรนะ?!ทุกวัน"นายชางมินทำสีหน้าแปลกๆทำหน้าค้อนใส่นายโทนี่

           "แล้วทำไมรุ่นพี่ต้องมาแย่งฉันกินด้วยเนี่ย?!" ฉันต่อว่าอี่ตาชางมิน

           "ฉันต้องถามเธอมากกว่าทำไมต้องมาบ้านหมอนี่ทุกวัน"ชางมินถามฉันกลับ

            "เออ...ผมว่ารุ่นพี่ล่ะครับทำไมไปหาแอลตอนดึกๆ"โทนี่ถามชางมิน

           "ก็ฉันจะไปหาของกินไงดันเจอยัยนี่เข้า"

           "อ่อแล้วทำไมนายไม่ไปหาของกินล่ะมาแย่งฉันทำไม?"ฉันว่ากลับ

            "ทำไมพวกนายไม่อยากให้รุ่นพี่มานั่งกินด้วยหรอ?" ตาชางมินเอาคำว่ารุ่นพี่มาขู่ฉันกับโทเทรนเนอร์

            "จะกินอะไรก็ตามใจนายเถอะขอแค่หุบปากก็พอ!"ฉันพูดแล้วก็คีบเกี๊ยวยัดปากชางมินเฮ้อวุ่นวายตลอดเวลาโทเทรนเนอร์กับตาชางมินอยู่ด้วยกัน

             -___- =___+ +___O O__OOoO ฉันค่อยๆลืมตาตื่นโอยยๆขี้เกียจไปเรียนจัง,,,,,

            "ยัยแอลลลล วันนี้มาสายนะยะ!" ยัยแคร์ลายถาม

            "=.=หืม ...อืม"

            "ตายๆๆๆ ลืมตาได้ล่ะย่ะเรียนๆๆ"ยัยเจบ่นอีกแล้ววว Y_Y ตึ่งงงง เสียงไลน์เข้าใคร   ไลน์มานะ ...? พาสซั่น งั้นหรอไม่ได้ทักคัยกันเป็นจะ2ปีแล้วจู่ก็ทักมา...แปลกมาก

           'แอลเธออยู่ไหน?'

            'เรียนค่ะ'

            'อ่อหรอ ตอนเที่ยงพอมีเวลาไหม?'

            'ทำไมหรอคะ...?'

            'คือพี่อยากชวนไปกินข้าวน่ะ'

            '.......'

            'แล้วแฟนพี่ล่ะคะ?'

            'อืมมไม่ค่อยได้คุยกันหรอกทะเลาะกันนิดหน่อย'

            'อ่าห้ะ แอลเรียนก่อนนะคะ'

            'ชั้นไหนล่ะ?'

             ' 3 ค่ะ '

 ไม่รู้ว่ามีอะไรจะคุยกับฉันกันเหอะแต่ก็ดีจะได้เริ่มแผนต่อไปฉันนั่งเรียนต่อเรื่อยๆใกล้จะหมดคบแล้ว;)

             "แอล นั่นพาสซั่นนี่" ยัยโมบอกฉัน

             "หืม?ไหนยะ"

             "นั่นไงแกรอหน้าห้องเหมือนมารอแกเลยอ่ะ>.<" ยัยโมชี้ไปหน้าห้อง

            "เออจริงด้วยแก" ยัยเก้าเออออตาม มารอถึงหน้าห้องเลยหรอหึ!ฉันหันไปมองโทนี่

            "นายมีเพื่อนไปกินข้าวไหม?" แหงสิหมอนี่ฮอตก็จริงไม่สุงสิงกับใครนอกจากฉันช่วงนี้สอนว่ายน้ำให้อยู่ ฉันกลัวเขาเหงา

            "หืม ไม่แต่เธอจะไปกินกับเขาก็ได้นะฉันเองก็กินคนเดียวจนชินแล้ว"โทนี่พูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่รู้ว่าเขาคิดอะไร

            "อ่า...." ทำไมถึงรู้สึกแปลกๆนะ;/ฉันเดินออกไปพบพาสซั่น

           "พี่ไม่เห็นต้องมารอก็ได้นี่คะ"ฉันกลัวสายตาผู้คนน่ะสิพาสซั่นก็ดังนะแถมยังคบกับเอ้สาวดังอีกดังมาเจอกับดังก็โคตะระดังน่ะสิแต่ช่วงหลังมาเนี่ยพาสซั่นดับเลยเพราะชางมินดังที่สุดตอนนี้แล้ว

            "เอิ่มไม่เป็นไรพี่ว่าเราไปกันเถอะ:)"

            "พี่ขับนำไปนะเดี๋ยวแอลขับตาม"

            "ไม่ต้องไปรถพี่เนี่ยแหละ"ห้ะ! จะดีหรอเนี่ยขืนแก๊งค์แฟนตาพาสซั่นมาเจอฉันไม่โดนรุมตบเรอะ

           "เอ่อออ...จะดีหรอคะ?"

           " :) อืมไม่ต้องเปลืองน้ำมันรถแอลหรอกพี่ขับไปเอง"

           "ค่ะ " ฉันเดินตามไปที่รถหึรถพาสซั่นน่ะหรอตอนนั้นดูดีในหมู่สาวๆน่ะแต่ตอนนี้ยังหรูเทียบกับรถฉันหรือโทนี่ ชางมินไม่ได้เลย :)สะใจจัง

           "รถพี่ยังเหมือนเดิมนะคะ" 

           "อะ อืม ฮะฮะ ก็นะไม่คิดว่าแอลยังจำได้"

            "จำได้ทุกอย่างแหละค่ะ"

            "ความจริงแล้วช่วงหลังๆมานี้พี่ทะเลาะกับเอ้น่ะ"

            "ก็ค่อยปรับความเข้าใจกันสิคะคนนี้ได้ข่าวว่าคบนานสุดเลยนี่"หึเริ่มไม่รอดละไง !เห็นฉันเป็นตัวแทนสินะถ้าเลิกกับยัยเอ้ก็จะเอาฉันเป็นตัวแทนหรอ

            "หึ พี่ว่าคงเป็นกรรมน่ะพี่เคยให้ความหวังแอลแต่ก็ดันหายไปคบกับเอ้ตอนนั้นเอ้ดูดีมากจนพี่สับสนเลยล่ะ" น่าสมเพชที่สุด!

            "หึมันก็คือสิ่งที่ทุกไขว่คว้านี่พี่ไม่ผิดหรอก"

            "พอตอนนี้พี่มาเจอเราอีกครั้งพี่ว่าเราเปลี่ยนไปมากเลยนะแถมยังได้เจอแต่ผู้ชายดีๆที่พี่ไม่เคยเป็นได้" ตายๆๆๆรู้ตัวด้วยแล้วก็มาถึงร้านอาหารไกลจากมหาลัยพอตัวไม่ใช่ร้านเดิมด้วย

            "ทำไมถึงมาไกลจังคะ?"

            "แอล..รู้ไหมพอเอ้เห็นแอลเขาก็สงสัยต่างๆนานๆว่าเราเป็นอะไรกันแต่พี่ไม่อยากรื้อฟื้นอดีตเลยไม่ยอมบอกเค้าเค้าอยากให้พี่ขายรถแล้วซื้อใหม่เอาให้ดีกว่าพี่ชางมินพี่ว่าเอ้เค้าอิจฉาแอลและมองคนที่ภายนอกเกินไปต่างกับแอลมาก"

            "......"หึอิจฉาหรอ :)

            "สั่งอาหารสิแอล"

            ".....อื้ม" ฉันสั่งอาหารเสร็จแล้วก็นั่งกินไปคุยไป

            "ว่าแต่เรื่องที่พี่จะคุยจริงๆแล้วคือเรื่องอะไรคะ"

            "พี่สับสนในบางสิ่งน่ะ"

            "ยังไง?"

            "พูดตรงๆนะแอลก็รู้พี่พูดไม่ค่อยเก่งคือตอนนี้พี่คิดว่าพี่กำลังชอบแอลอีกครั้งรึเปล่าแต่ยังไม่มั่นใจแอลช่วยบอกพี่ที่สิ"

             "พี่คะคนที่มีแฟนแบบพี่ไม่ควรจะคิดอย่างนั้นหรอกค่ะ" ต้องเลิกกันก่อนสิยะ ^^

             "ร้านอาหารนี้ข้างบนเป็นห้องเช่าพี่อยู่ที่นี่แหละกินเสร็จแล้วขึ้นไปกันหน่อยนะ" ??พาสซั่นต้องการจะสื่ออะไรกันแน่

             "พี่พักอยู่ที่นี่หรอ?"ฉันถามหลังจากเดินขึ้นมามีประมาณ10ห้องได้ตกแต่งสวยงาม

             "แกร๊ก เข้าไปสิ "พาสซั่นเปิดประตูให้ฉันเข้าไปห้องก็ธรรมดาเหมือนโรงแรมทั่วไปไม่มีอะไรพิเศษ

             "พี่ให้ฉันขึ้นมาทำอะไรนี่ก็จะถึงเวลาเรียนแล้วนะคะฉันว่าฉันควรกลับ"ปึกแต่พาสซั่นกลับขวางไว้ชนกันจนฉันเซ

            "เป็นอะไรรึเปล่า" พาสซั่นเอามือจับแขนฉันอีกข้างเอาปัดผมฉันที่บังหน้า

            "ไม่เป็นไรค่ะ กลับกันเถอะ"

            "ได้โปรดอยู่ที่นี่ต่อเถอะนะ" พาสซั่นจับมือฉันไว้แล้วเอามือโอบเอวฉันดึงเข้าไปกอด

            ".........กลับกันเถอะค่ะ"ฉันยังคงเน้นที่จะกลับเหมือนเดิมรู้สึกว่าเพื่อนๆฉันก็โทรมาตามแล้ว

            "....ก็ได้.."พาสซั่นพยักหน้าและยอมไปส่งโดยดี

            "ขอบคุณที่ยอมมาส่งนะคะ"ฉันก้มตัวบอกพาสซั่นแล้วก็เดินไปที่จอดรถฉันกดโทรศัพท์หา ยัยโม

           "ฮัลโหล...ยัยแอล!นี่แกอยู่ไหนเรียนกันแล้วนะยะ"

           "อืมม..มหาลัย แต่ฉันขอกลับบ้านก่อนนะฝากบอกลาอาจารย์ด้วย"

          "ดะ..เดี๊ยว ยัยแอล ยัยแอล!!" ฉันกดวางสายไปและไปที่รถฉันรู้สึกอยากดื่มนิดหน่อยฉันขับรถกลับบ้านแล้วแวะไปที่ร้านท้ายๆหมู่บ้านมีร้านขายหมูย่างมีเหล้าด้วยฉันแวะไปกินฉันนั่งดื่มคนเดียวเรื่อยๆ ตอนนี้ที่มหาลัยคงรับน้องกันสินะเดี๋ยวก็ต้องโดนตาชางมินทำโทษทีหลังอยู่ดี

          "ป้าคะ!...ขอเหล้าเพิ่มอีก5ขวด เอาหมูย่างอีก1จาน..."โทรศัพท์ดังไม่ขาดสายเป็นเบอร์แปลกหรอ-.O ==?ใครกัน

         "ฮัลลลลลโหลลลลลลลลลลลล"ฉันลากเสียงยาว

          "เธออยู่ไหน?"ใครน่ะผู้ชายหรอ

          "ใครน่ะ?! เอาเบอร์ฉันมาจากหนายยย?" 

          "เธอเมา?"

          " No No ฉันกินที่ไหนล่ะ"

          "ฮึ่ม !ฉันถามว่าเธออยู่ไหน?"

           "ร้านนน....ท้า ย ย มะ ..หมู่ ติ๊ดๆๆๆ"มือฉันเผลออไปกดวางสายเบอร์ใครก็ไม่รู้-3-

 (บันทึกพิเศษ:ชางมิน)

          "เห้ย!ชางมินน้องเค้าอยู่่ไหนวะ?"ไอ่โกลถามผมหลังจากที่ยัยแอลนั่นไม่มารับน้องผมเลยเค้นถามถามเบอร์โทรยัยนั่นจากเพือนเธอที่ชื่อคิวลี่

          "ฉันก็ไม่รู้ว่ะแต่มีที่หนึ่งที่สงสัยไปก่อนนะเว้ยฝากดูทางนี้ด้วย"

           "เห้ยจะไปไหนวะ?!!! " ผมวิ่งไม่สนใจใครทั้งนั้นยัยนั่นพูดว่าท้ายหมู่ ให้เดาคงเป็นร้านเหล้าท้ายหมู่บ้านแหงๆ

           "ป้าขอเพิ่มอีก5ขวดดดดด!" ทันทีที่ผมเดินเข้าไปในร้านก็เจอยัยแอลชูนิ้วสั่งเหล้าเพิ่มขวดเหล้าเบียร์เปล่าเกลื่อนกลาดที่โต๊ะยัยนั่นเกิน30 แหงๆ 

           "นี่!! พอเลยนะกลับบ้าน!"

          "ใคร!อะไร!โอยยยไปไกลๆเลยนะ กลับบ้านดีๆล่ะระวังเจอโรคจิตแถวนี้มีอยู่คนนึงนะชื่อ      ชางมินไอ่หน้าเกาเหลาๆน่ะ ฮิ้ววว>.<" ยัยแอลหรี่ตามองผมสงสัยจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าคุยกับใครด่าผมซะขนาดนั้น

           "เธอนั่นแหละที่ต้องกลับบ้าน!"

           "ฮือออออออออๆๆๆ T_T!! ทำไม!ทำมายยยย?!"

           "ทำไมก็เทสๆฮัลโหลๆ ไงยัยยบ้า คนมองกันหมดแล้วกลับเถอะ" ผมเล่นมุขแบ้กๆใส่คนเมา เมาสมชื่อเลยจริงๆแถมยังมาร้องไห้อีก

           "ฉันกำลังทำสำเร็จแล้วสิ่งที่ฉานนนนพยายามทำมาาาา ! นี่รู้ไหมฉันมาเรียนที่นี่ทำไมก็เพราะผู้ชายยยย!แล้วทำไมต้องทำเรื่องต่างๆก็เพราะผู้ชายยยคนนั้นนน!ฮือๆๆๆ ทำไมๆ ฉันทำอะไรลงไปไร้สาระจริงๆY.Y" ยัยนั่นร้องไห้ไปพล่ามไป ...ที่แท้ยัยนั่นรักใครสักคนอยู่หรอ? ใครกันที่ทำยัยนี่เป็นถึงขนาดนี้ หมั่นไส้!(หึงล่ะสิ)

           "ฟังนะเธอจะไปแคร์ทำไมหะ! เอาล่ะจากนี้ไปฉันจะเป็นแฟนเธอเอง.." นี่ผมกำลังสารภาพรักหรือบังคับนะ-.-?

          "โห!o.o นี่คุณกินเหล้าเยอะแบบนี้ไม่ดีต่อสุขภาพนะคะ อึก! คุณควรจ่ายเงินแล้วกลับบ้านนอนฝันหวานปานน้ำผึ้ง น้ำตาล น้ำอ้อย จ๋าาาา ได้แว้ววว>3<" เหอะ!ใครกินๆ เธอนั่นแแหละเมาละป่วนจริงๆ

          "นี่ละจะเดินไปไหนน่ะ!นี่ ...ป้าครับเท่าไหร่ครับ?" และแล้วผมก็ต้องจ่ายเงินค่าเหล้าทั้งหมดที่ยัยนั่นดื่มแถมยังเดินหนีออกจากร้านหน้าตาเฉย...

          "ขอถามหน่อยยยเถิดรักฉันไหมคนดี? "ยัยนั่นร้องเพลงอะไรน่ะ

          "......"

          "ถ้า ...ถ้าา มีคนมาทำอย่างนี้กับคุณ" แล้วยัยนั่นก็ถามผมจู่ๆก็เดินมาแล้วจับท้ายทอยผมเข้าไปจูบปากเรากำลังประกบกัน... หะ?! -//////- 

          "คุณจะรู้สึกยังไง? ทั้งๆที่ ที่...เค้าเคยทิ้งคุณ!" แล้วน้ำตาก็ไหลเต็มหน้ายัยแอลผมไม่คิดว่ายัยนี่จะเศร้าขนาดนี้ผมพาเธอมาส่งที่หน้าบ้าน

          "เธอคงจำไม่ได้ว่าพูดอะไรกับฉันไปบ้างและคงจำไม่ได้ว่าฉันเป็นใครคงจำไม่ได้ว่า....เธอจูบฉันหรอก" ผมพูดกับเธอตอนเธอกำลังจะเดินเข้ากลับเซๆ

(แอล)

แคว๊กๆ แคว๊กๆ ครืด ครืด แคว๊กๆ  โอยยยมึน มึน! เสียงนาฬิกาปลุกฉันเอามือควานหาเพื่อปิดเสียง มึนจัง + + ฉันเลื่อนหน้าจอเพื่อปลดล็อคและโทรหาท่านรอง(รองผอ.มหาลัย)ซึ่งเป็นลุงของฉันเองฉันโทรไปหาเขาให้จัดการเรื่องลาหยุดให้ฉันหน่อย แล้วฉันก็ซื้อเนคไท เป็นคำขอบคุณสำหรับเรื่องที่ฉันผ่านเข้ามหาลัยยันเรื่องลาหยุด=.= ฉันกะว่าจะพักสักหน่อยเมื่อคืนคงดื่มไปเยอะอีกอย่างรู้สึกมีคนแปลกหน้ามาคุยกับฉันแถมยังพาฉันมาส่งบ้านอีกช่างเป็นพลเมืองดี =3= (จำไม่ได้จริงๆ)ฉันลุกไปอาบน้ำล้างหน้าทากันแดดทั้งตัวแน่สิ ทั้งผมถึงเท้ายัยซอกลืบซอบลับ เพราะฉันจะฝึกว่ายน้ำเองโดยไม่มีโทเทรนเนอร์ล่ะเพราะเขาต้องไปเรียนพรุ่งนี้ก็วันแข่งแล้วฉันขอทำให้เต็มที่ก็พอครั้งสุดท้ายและฉันก็คิดล้มเลิกเรื่องแก้แค้นพาสซั่นแล้วฉันรู้สึกไม่มีความสุขไม่รู้ทำไปแล้วได้อะไรฉันขับรถไปที่สระว่ายน้ำที่โทนี่เคยพามาฝึกฉันว่ายเรื่อยๆคนเดียวฉันจะหยุดเรื่องทุกอย่างแล้ววันแข่งขันจะเป็นวันสุดท้ายฉันจะทำมันให้เต็มที่

                                                              "วันแข่ง"

คนเยอะมากๆวันนี้ฉันกำลังเดินไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าแน่นอนในอีกไม่กี่วินาทีก็จะถึงเวลาแข่งแล้ว

            "อ้าว น้องแอลก็แข่งกับเขาด้วยหรอเนี่ย!"เสียงแป๊นๆๆ น่ารำคาน อ่อที่แท้ก็ยัยเอ้นี่เอง

            "ค่ะ "แล้วฉันก็ไปเปลี่ยนชุดว่ายน้ำยัยนั่นคงหน้าเว๋อแหละฉันไม่สนใจเธอเลยด้วยซ้ำชุดว่ายน้ำของฉันเป็นสีชมพูนีออนเป็นบิกินี่ข้างบนคล้องคอด้านล่างผูกโบว์สองข้างซ้ายขวามมีผ้าโปร่งๆสีชมพูนีออนสีเดียวกับชุดว่ายน้ำผูกเอวไช่ระดับสูงต่ำดูโก้เก๋สุดๆสีเล็บเท้าและเล็บมือสีปากก็สีเดียวกับชุด ผมสีน้ำตาลแดงที่เพิ่งย้อมลอนเซ็กส์ซี่ทรงแซกกลางป้ายไปทางซ้ายลอนสุดเริ่ดฉันจัดการทาครีมกันแดดทั่วตัวแล้วเดินออกไปด้านนอกหึยัยเอ้ใส่ชุดปัญญาอ่อนจัง-3- 

           "เอาล่ะครับทุกๆท่านเราจะเริ่มจากประกวดว่ายน้ำหญิงนะครับจะประกาศชื่อสาวๆทั้ง7คนมาประจำแท่นว่ายน้ำนะครับ"พิธีกรประกาศรายชื่อทีละคนแล้วก็โฆษณาต่างๆนาๆฉันเป็นคนที่7ยัยเอ้คนที่6 

          "เอาล่ะครับถึงสาวคนที่6แล้วตื่นเต้นกันไหมครับคนนี้เป็นสาวสุดน่ารักครับ คุณเอ้

คร้าบบบ...โอ้น่ารักตามคาดครับชุดว่ายน้ำสีฟ้าน่ารักดีนะครับ"ยัยเอ้เดินออกไปยิ้มเขินอายกองเชียร์แม่นั่นก็กดถ่ายรูปกันสนั่นกรี๊ดกร๊าด

          "คนสุดท้ายแล้วนะครับคนที่7สาวน้องใหม่ไฟแรงสุดดังและสวยมากคุณแอลครับ...โอ้โหสีชมพูนีออนนั่นกำลังสะกดสายตาและหัวใจผู้ชมอยู่ใช่ไหมครับคุณแอลนี่แกเริ่ดทุกวันเลยนะครับ"ฉันค่อยเดินออกไปโบกมือและยิ้มทักทายทุกคนเสียงกรี๊ดเสียงโห่เชียร์ของหนุ่มดังมากฉันเดินไปยืนบนแท่นตั้งสติหันไปมองรอบๆจนเจอกับโทเทรนเนอร์และเขายิ้มมาให้ฉัน...ตึก ตึก อะไรกันนี่เพียงรอยยิ้มนั่น-///-

           "เอาล่ะนะครับจะนับ1-5ว่ายไปกลับนะครับ" ฉันค่อยแกะผ้าที่เอวออกเหลือแต่บิกินี่ ทุกคนโห่กรี๊ดกันตอนฉันถอด

           "1....2...3....4...5"พอสิ้นสุดเสียงฉันกระโดดลงไปแต่ฉันเน้นกระโดดให้ไกลเผื่อย่นระยะเวลาให้ไวซึ่งก็โอเคฉันกระโดดไปได้ไกลทีเดียวฉันว่ายน้ำดำลงไปลึกไม่ให้คนเห็นค่อยว่ายพลิ้วไปกับคลื่นน้ำที่ทำให้ว่ายเร็วขึ้นฉันดูจากเทปว่ายน้ำต่างตอนนี้ฉันว่ายสุดแรงกำลังว่ายกลับโอ๊ะตอนนี้ฉันกำลังกลับตัวคนแรกใช่เลยฉันดำด้านใต้น้ำจึงทำให้เห็นคนด้านบนฉันว่ายต่อไปเรื่อยๆสุดแรงอีกนิดเดียว><!! ฉันโผล่ขึ้นน้ำมาลูบผมไปด้านหลังค่อยๆลืมตา

          "โอโห้เพียง2นาทีครับทุกท่าน เธอหมายเลข7ขึ้นมาแล้วOoO!!!"เสียงโห่กรี๊ดดังสนั่นฉันยิ้มอย่างดีใจในที่สุดก็สำเร็จฉันโยนผ้าคลุมสีชมพูขึ้นไปบนฮอล์ผู้ชายแย่งกันรับ

         "เย้!!!>O<"ชางมินยืนขึ้นแล้วถือผ้าของฉัน อุ๊ปส์555ฮามากอ่าาา

         "โอ้โหอิจฉาคุณชางมินจังนะครับได้ผ้าคลุมสาวสวยไป "ฉันหันมองยัยเอ้ทำหน้าเสียอารมณ์เล็กน้อยฉันเดินไปรับรางวัล

          "เอาล่ะครับคุณแอลจะได้เป็นพรีเซ็นเตอร์ให้กับเครื่องสำอางค์ยี่ห้อดังไปเลยครับ"  หลังจากกลับเข้ามาในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าสายตาของยัยเอ้กับเพื่อนก็มองมาทางฉันแบบจิกๆ 

          "เหอะ ... สมใจแล้วละมั้งง!"

         "ไม่สมคงไม่ได้หรอก ฮะๆๆ แหมแต่งซะ..!!" เสียงพวกยัยเอ้พูดแดกดันฉัน

          " ปากหนอปากมนุษย์ห้ามไม่อยู่จริงๆ... ผลก็ออกมาต่อหน้าประชาชนนักศึกษาหลายพันคนยังจะไม่ยอมรับความจริงก็แค่หมาเห่าเครื่องบิน..! :)" ฉันเดินไปเปลี่ยนชุดต่อ

         "กรี๊ดนี่..!! ดูมันสิ!"

          ฉันเดินออกมาจากฮอล์เดินไปยังเพื่อนๆที่ยืนอยู่

         "แกสุดยอดอ่าาา!><" 

        " ไม่คิดเลยนะว่าแกจะทำได้"

         "ครูฝึกดีมั้ง55>3<" ฉันพูดพรายิ้มไปยังโทนี่.. โทนี่ยังคงทำสีหน้านิ่ง เก๊กจริงๆตาคนนี้..

        "เอาล่ะวันนี้ฉันขอฉลองไปผับกันเถอะฉันเลี้ยงเอง 21.00 เจอกันนะ " ฉันนัดทุกคนไว้รวมถึงเพื่อนนอกมหาลัยก็ชวนมาเฉพาะกลุ่มผู้หญิง และก็โทนี่ ไปแค่นั้น ชัยชนะมันเป็นของฉันแล้ว

พาสซั่น...^^